ZATWIERDZAM ………, dnia ………………….
Szef Sekcji Wychowawczej
………………………………….
PLAN - KONSPEKT
do przeprowadzenie zajęć z kształcenia obywatelskiego
z podoficerami ………………… w dniu ……………...
I TEMAT : Zbrodnia katyńska – symbol męczeństwa narodu
polskiego w II wojnie światowej.
II CEL:
- zapoznanie żołnierzy z historią „zbrodni katyńskiej”,
- rozbudzenie zainteresowania niedawną przeszłością własnego narodu oraz pokazanie dylematów moralnych ówczesnych Polaków, i wykazanie podobieństwa trudności w dokonywaniu wyborów natury etycznej przez współczesne pokolenie,
- zainteresowanie filmem Andrzeja Wajdy „Katyń” - dzieła ukazującego skomplikowane losy prawdy o Katyniu.
III ZAGADNIENIA SZKOLENIOWE:
1. Zbrodnia katyńska.
2. Film fabularny „KATYŃ”.
IV METODA: wykład informacyjny, dyskusja, praca w oparciu o film fabularny.
V CZAS: 2 x 45’
VI MIEJSCE: sala odpraw
VII LITERATURA:
1. Materiał pomocniczy Narodowego Centrum Kultury: „Lekcja Katyńska”, Warszawa 2007.
ŚRODKI DYDAKTYCZNE:
- rzutnik multimedialny
- płyta DVD „Katyń”,
- ekran.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Lp.
Wskazówki
organizacyjno-metodyczne
1
2
3
1.
Rozpoczęcie zajęć
Przyjęcie meldunku i sprawdzenie obecności.
Podanie tematu i celu zajęć oraz tekstu – przesłania ks. Z. Peszkowskiego:
Nasze narodowe jestestwo określa zasada czterech „P”:
prawda – mamy obowiązek jej szukania,
pamięć – skarb, który musimy nieść dalej,
prawo – które daje kształt prawdzie,
przebaczenie – które wypływa z naszej kultury.
Od tego nas nic nie uwolni.
ks. Zdzisław Peszkowski
kapelan Rodzin Katyńskich i Pomordowanych na Wschodzie
Przyjmuję meldunek, podaję temat, cel zajęć oraz cytuję przesłanie ks. Zdzisława Peszkowskiego
Czas 5’
2.
Zagadnienie 1
ZBRODNIA KATYŃSKA
· Podanie informacji:
W marcu 1940 r. szef NKWD Ławrientij Beria sporządził notatkę dla Józefa Stalina, w której zreferował sprawę jeńców wojennych z Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska oraz więźniów przebywających w więzieniach zachodnich obwodów Ukrainy i Białorusi. W uzasadnieniu podano: Jeńcy wojenni, oficerowie i policjanci, przebywający w obozach, próbują kontynuować działalność kontrrewolucyjną, prowadzą agitację antysowiecką. Każdy z nich tylko oczekuje oswobodzenia, by uzyskać możliwość aktywnego włączenia się w walkę przeciw władzy sowieckiej. Biorąc pod uwagę, że wszyscy oni są zatwardziałymi, nierokującymi poprawy wrogami władzy sowieckiej, NKWD ZSRR uznało za niezbędne rozpatrzyć ich sprawę w trybie specjalnym, z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary przez rozstrzelanie.
Notatka ta stała się podstawą do podjęcia decyzji w dniu 5 marca 1940 r. przez Biuro Polityczne Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W decyzji tej powtórzono „tryb” postępowania wobec polskich jeńców wojennych.
Plany mordu katyńskiego zostały uzgodnione z gestapo na III Konferencji Metodycznej Gestapo – NKWD w Zakopanem, trwającej 6 tygodni, począwszy od 20 lutego 1940 r.
W lipcu 1942 r. 10 polskich robotników z Bauzugu, opierając się o informacjach miejscowej ludności, wykopało zwłoki polskiego majora i kapitana z dołu śmierci nr 2. Na podstawie powyższych informacji gestapo i niemiecka Policja Polowa rozpoczęły 18 lutego 1943 r. prace ekshumacyjne w Katyniu. Do 13 kwietnia 1943 r. wydobyto już ponad 400 ciał. Ekshumację niemiecką w Kozich Górach prowadziła Komisja Techniczna Polskiego Czerwonego Krzyża. Do 3 czerwca 1943 r. wydobyto łącznie 4254 ciała, a dr Wodziński dokonał w tym czasie 2800 identyfikacji.
Katyń stał się miejscem 115 wizyt i wycieczek organizowanych przez Niemców. Przywożono tu jeńców angielskich, amerykańskich, mieszkańców i działaczy polskich miast oraz miast Francji i Niemiec. Uroczystości pochówku w bratnich mogiłach po ekshumacji niemieckiej celebrował ksiądz kanonik Jasiński z Krakowa.
13 kwietnia 1943 r., 40 minut po komunikacie niemieckim – radio Moskwa podało komunikat, sprowadzający się m.in. do stwierdzenia, że Niemcy odkryli pod Smoleńskiem dawne stanowiska archeologiczne „Cmentarzysko Gniezdowaja". Komunikatu tego nigdy nie sprostowano.
Od tego momentu zaczęła się 50-letnia perwersja prawdy. 15 kwietnia 1943 r. gen. Władysław Anders (były dowódca Armii Polskiej w ZSRR i ówczesny dowódca Armii Polskiej na Wschodzie) wysłał do Premiera i Ministra Spraw Wojskowych w Londynie depeszę radiową.
W odpowiedzi na komunikat radia berlińskiego radio moskiewskie (15 kwietnia) i dziennik „Prawda” (17 kwietnia) podały oficjalne stanowisko rządu radzieckiego, obwiniające o zbrodnię Niemców i argumentowane rozwiniętym pomysłem Stalina z marca 1942 r.: polscy oficerowie z Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska mieli być na wiosnę 1940r. przemieszczeni bez prawa do korespondencji do trzech obozów pracy nr 1-ON, 2-ON, 3-ON (specjalnego przeznaczenia) w rejonie Smoleńska, a po zajęciu tych terenów przez Niemców zamordowani przez nich jesienią 1941r. Po zwróceniu się rządu polskiego do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża „Prawda” opublikowała artykuł Polscy współpracownicy Hitlera, a w nocy z 25 na 26 kwietnia polski ambasador Tadeusz Romer otrzymał notę o zerwaniu stosunków dyplomatycznych.
Po wyparciu armii niemieckiej ze Smoleńszczyzny natychmiast przystąpiła do pracy specjalna komisja, mająca już w nazwie z góry określony wynik badań: Specjalna komisja ds. przeprowadzenia śledztwa i ustalenia okoliczności rozstrzelania w lesie katyńskim polskich jeńców wojennych przez niemiecko-faszystowskich najeźdźców. Przewodniczącym komisji był Nikołaj Burdenko, a w jej skład wchodzili m.in.: pisarz Aleksy Tołstoj oraz dostojnik podporządkowanej NKWD rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej, egzarcha Ukrainy, metropolita kijowski i halicki Mikołaj. Nie było natomiast w jej składzie nikogo z innych krajów niż ZSRR. W czasie ekshumacji kilku prawdopodobnie spreparowanych zwłok z nienaruszonego masowego grobu (raport komisji mówi wprawdzie o ponad 900 ekshumowanych ciałach, ale nie sposób tego zweryfikować) w styczniu 1944 r. ujawniono sfabrykowanych 9 (dziewięć) dowodów (skrawki gazet, kwit z pralni, pocztówka z warszawskim adresem), zgodnie z którymi zbrodni miał doko...
PROGRESOR