Klan nieśmiertelnych - Joanna Rybak.pdf - e booki - basia1122

Joanna Rybak

KLAN

NIESMIERTELNYCH

Wszelkie prawa zastrzeżne. Żden fragment nie moż byćpublikowany ani

reprodukowany bez pisemnej zgody wydawcy.

Projekt i skłd: Wojciech Łwski

Ksiąuc0ża wydana w Systemie Wydawniczym Fortunet™ www.fortunet.eu

ISBN: 978-83-88330-31-5

Zamówienia hurtowe: Grupa A5 sp. z o.o. ul. Krokusowa 1-3, 92-101 Łdźtek:

(042) 676-49-29

Wydawnictwo Poligraf ul. Młńka 38 55-093 Brzezia Łuc0ąka tel./fax

(071)344-56-35 www.WydawnictwoPoligraf.pl

Prolog

Śiertelni w najmniejszym stopniu nie zdająsobie sprawy z otaczająej ich

rzeczywistośi. Nie wierząw nic, co mogłby wydawaćsiędla nich odmienne.

Odmienne od ich tęej monotonii, która kompletnie zdominował ich krótkie i

prawdęmówią, bezsensowne żcie. A ten, kto uwierzy? Zostanie wyszydzony,

potęiony bąźnazwany szaleńem. Przecięni ludzie nie

potrafiąchoćtrochęuwierzyćlegendom, albo po prostu nie chcąim uwierzyć

„Bo po cóżzaprząaćsobie głwętakimi bredniami?".

Dlaczego nie spojrząchociażw przestrzeńotaczająąich ukłd słneczny?

„A na cóżnam kosmos skoro mamy włsne problemy na ziemi?". Czy człk

naprawdęjest ażtak arogancki, aby myśeć ż jest jedynąrozumnąrasąna śiecie?

„A niby dlaczego miałby byćinaczej?". A moż po prostu boi sięo swój status

społczny? „A o cóżby innego?".

Więszośuc0ćludzi potrafi jedynie liczyćswoje pieniąze, bez których nie

przeżliby nawet miesiąa. Cał ich żcie opiera sięna pieniązach i na karierze

zawodowej.

„No i cóżz tego? Czy jest na śiecie cośważiejszego od pienięzy?".

Więszośuc0ćnie potrafi nawet spojrzećna to najdrobniejsze pięno, jakie ich

otacza. Na magię(która ponoćnie istnieje) sprawiająą ż na śiecie rodzi siężcie, ż

każy człwiek jest inny, posiada włsnąniepowtarzalnąduszę sprawiająą ż śiat

mimo tak wielu wad to... to i tak jest pięny.

I ostatnia magia - kres naszych dni. Czy jakikolwiek naukowiec potrafi to

wyjaśić Czy jakikolwiek naukowiec potrafi wyjaśićpojęia: dusza, śierćczy

miłśuc0ć

„Nie".

Bo czym tak naprawdęjest żcie?

Ile istnieńna Ziemi, tyle odpowiedzi...

Rozdział1

15 marca 2008 (sobota)

(J. Rybak 09.2008)

Żcie Sophie Evans jużnigdy nie bęzie takie same. Jużnigdy, ale to przenigdy

nie spojrzy na śiat z perspektywy zwykłgo śiertelnika. Jej przełm

zacząuc0łsięw najzwyklejszy deszczowy, ponury dzieńna połdniu Wielkiej

Brytanii.

- Cudownie! Znowu sięspóźię - Sophie spojrzał ukradkiem na zegarek i

mocnym pociąnięiem szczotki przeczesał dłgie, falowane kasztanowe włsy.

Ostatni raz przejrzał sięw lustrze. Mimo iżnaprawdębył łdnądziewczyną to miał

o sobie niskąsamoocenę Ludzie zbyt częto mówiąjej, ż jest urocza jak mał

dziewczynka. I to wcale nie za sprawąwzrostu, a ogromnych piwnych oczu,

małgo noska i odrobiny dziecięej buzi. To trochęuporczywe, zwłszcza gdy ma

siędziewięnaśie lat. Co do wzrostu to nie ma co narzekać- 170 cm. To

naprawdęidealny wzrost dla "dziewczyny.

Sophie na jednej nodze wybiegł z domu prosto na deszcz. Krople bęnił w

markizęzawieszonąnad sklepem warzywnym wybudowanym naprzeciwko

domu jej rodziców. Przez ulicęprzejechał taksówka, o mał co nie chlapią

jąwodąz kałż.

- Tylko nie to! - dziewczyna szybko wrócił siędo śodka po parasol. Biegną, ze

zdenerwowaniem spogląał na zegarek.

- Śietnie. Jużpięuc0ćpo szóstej! - przyśieszył.

Sophie Evans mknęuc0ł przez angielskie deszczowe ulice Harlow. W mieśie, w

którym sięurodził, chodził do szkoł oraz z którego nie ma zamiaru sięruszyć

Teraz pęził na spotkanie z chłpakiem, który najprawdopodobniej siedzi na

deszczu jużjakieśpółgodziny.

W końu dostrzegł zmoknięe „biedaczysko" stojąe pod drzewem, rozgląająe

sięna boki. Nawet jakby miałtak staćprzez godzinę nie ruszyły sięstamtą.

- Billy. Wybacz... Dłgo czekałś - wydyszał.

Wysoki brunet z krótko przystrzyżnymi włsami, wąłj postury, mimo

iżbyłkompletnie przemoknięy uśiechałsięszeroko, mrużuc0ą przy tym zielone

jak liśie dęu, oczy.

- Ależską, dopiero przyszedłm - skłmał nie chcą martwićswojej dziewczyny.

„Mój kochany Billy" - pomyśał. - No to gdzie możmy pójśuc0ć -zapytał.

Deszcz przestałpadać Przez chmury, powolutku przebijał siępromienie

słneczne. Pojedyncze krople zsuwał sięz liśi drzew. Na chodniku lśił kałż, a w

powietrzu unosiłsięmił zapach.

- A moż po prostu sięprzejdziemy? Akurat przestał lać - Billy nabrałgłuc0ęoko

w płca powietrze. - Ach. Uwielbiam ten zapach po deszczu. A ty?

Sophie kiwnęuc0ł głwą Ujęuc0ł jego ręę Oboje ruszyli przez uliczki miasta.

Przechodzą niedaleko parku, zauważli ambulans oraz dwóch funkcjonariuszy

pogotowia ratunkowego.

Jeden z nich byłmęuc0żzyznąz dłgimi, kruczoczarnymi włsami sięająymi

poniżj ramion. Drugim funkcjonariuszem był kobieta. Miał znudzony wyraz

twarzy i krótkie włsy w tym samym kolorze co jej kolega z pracy. Na

ramionach mieli biał przepaski z czerwonym krzyżm. Gdy męuc0żzyzna

zorientowałsię ż jest obserwowany, podszedłdo pary.

- Dzieńdobry - męuc0żzyzna wykrzywiłusta w uśiechu, widaćbył, iżzmusza

siędo uprzejmośi. Wygląałna dwudziestolatka, miałwąkie, czarne oczy i idealne

rysy twarzy, byłnaprawdębardzo przystojnym męuc0żzyzną

- To wspaniale - odparłmęuc0żzyzna. Klasnąuc0łw dłnie, po czym potarłtak,

jakby chciałje ogrzać - Mam na imięGeorge i jestem wolontariuszem -

ująuc0łdłńSophie, potem Billy'ego.

„Rany, jemu rzeczywiśie musi byćzimno w ręe" - pomyśał Sophie. „Jego ręe

sąkompletnie skostniał z zimna, tak jakby był z lodu".

- A tam stoi moja wspólniczka Anne - ciąnąuc0łGeorge. - Jest tylko mał

problem... Eee... Włśie w karetce popsułsięnam sprzę, wię bezpieczniej bęzie

zawieźuc0ćpańtwa do szpitala. Dojazd potrwa tylko 5 minut i możmy potem

tutaj z powrotem was odwieźuc0ć No i proszępamięać ż włśie ratująpańtwo

ludzkie istnienie. To cudowne widziećludzi, którzy z chęiąoddająkrew tym...

którzy jej potrzebują

- Możmy jechać a co nam szkodzi - odparł Sophie. Spojrzał na Billy'ego, który

westchnąuc0łzrezygnowany.

- Doskonale. Pani moż usiąuc0śuc0ćz przodu, a pana prosimy do tył, gdzie

siedzi jużAnne. Z przodu nie ma raczej miejsca.

Wolontariusz George po raz kolejny wymusiłuśiech, po czym wsiadłdo

samochodu. Sophie usiadł po lewej stronie i zapięuc0ł pasy. Wolontariusz

nawet na nie nie spojrzał Od razu ruszyłna pełym gazie. Evans po paru

minutach jazdy miał ochotęupomniećmęuc0żzyznęza to, ż jeźzi za szybko i

krótko mówią, tak jakby wczoraj pierwszy raz odebrałprawo jazdy. Jednak

wolał skupićsięna tym, aby nie

- Ja i moja partnerka organizujemy akcjękrwiodawcząna rzecz chorych i

umierająych ludzi - jego głs byłkompletnie znudzony. Mówiłtak, jakby czytałz

kartki. - Jeżli mająpańtwo dobre serce i odrobinęwspółzucia, moglibyśy

pobraćod pańtwa krew. Zabieg jest krótki i niebolesny, a dzięi temu uratujecie

żcie wielu ludziom.

Sophie pracował rok temu jako wolontariuszka w szpitalu, uwielbiał

pomagaćludziom, a w przyszłśi miał zamiar zostaćlekarzem. Zawsze

wszystkim współzuł. Dlatego myś o oddaniu swojej krwi zachęił ją

- Ja bym chęnie sięzgłsił - odpowiedział ożwiona. - Hej, no, Billy, nie daj

sięprosić- dziewczyna zauważł zielony odcieńskóry chłpaka. Widaćbył,

iżpanicznie boi sięigł.

- N-no do-dobrze... - wyjąałw końu.

zwrócićwłsnego obiadu. Był jej tak niedobrze, ż nawet nie zauważł,

iżjakieśpięuc0ćminut temu minęi szpital. Jechali teraz asfaltowądrogąw lesie.

Sophie miał coraz gorsze przeczucia.

- Proszępana, ale my przecieżjużdawno minęiśy szpital! Męuc0żzyzna nawet

sięnie odezwał Kierowałdalej furgonetką która

co chwila przechylał sięna każym ostrym zakręie. Sophie poczuł, jak oblewa

jąimny pot. Wiele razy widział takie sytuacje na filmach. Młde kobiety

porywane przez chorych zboczeńów. Ta karetka musi byćkradziona!

Dyskretnie próbował otworzyćdrzwi pęząego pojazdu, jednak klamka był

zablokowana.

- PROSZĘNATYCHMIAST SIĘZATRZYMAĆ - krzyknęuc0ł. George ani

drgnąuc0ł

- Ty łjdaku! ZBOCZENCU! - Evans miał jużtego dośuc0ć podkurczył pod

siebie nogi. Zamachnęuc0ł sięjednąi z całj sił kopnęuc0ł go w szczęę Poczuł

ostry ból w stopie. Poczuł siętak, jakby kopnęuc0ł w betonowy słp. Kierowca

nawet nie drgnąuc0ł

„Co tu siędzieje?! Dlaczego on jest taki twardy?! Czy to jakiśrobot?" - Sophie

przeraził się To nawet nie jest człwiek!

Wolontariusz prychnąuc0łi spojrzałw lusterko. Miałteraz wśiekł wyraz twarzy,

wcześiej byłrozluźiony. To raczej niepodobne do porywaczy. Jednak teraz jego

czarne włsy przykleił siędo spoconego czoł. Nerwowo spogląałna lusterko i

wyraźie przyśieszyłfurgonetką Sophie równieżsprawdził, czy ktośza nim

jedzie. Moż to policja? Ku jej rozczarowaniu za karetkąpęziłczarny sportowy

samochód, wyprzedziłjąi jechałteraz tużprzed nią Najwyraźiej był to BMW.

George zacząuc0łplugawie kląuc0ćpod nosem. Spróbowałwyprzedzićauto, ten

jednak zajechałmu drogęna prawym pasie. Spróbowałod drugiej strony i znowu

nic. Kierowca czarnego samochodu musi byćobdarzony śietnym refleksem.

Droga, którąjechali, był kompletnie pusta. Byli jedynymi kierowcami

niknąymi, jak szaleni po czarnym i wilgotnym jeszcze asfalcie. BMW wyraźie

próbował jakimścudem zatrzymaćkaretkę Gdy sportowe auto zwalniał, George

próbowałwbićsiękaretkąw bagażik. Nagle auto przyśieszył, tak ż byli teraz

oddaleni jakieś10 metrów. I wtedy BMW zahamował, wy-

i ręe o gałuc0ęie, potykają sięo pnie. Nie miał najmniejszego pojęia, gdzie

sięteraz znajduje. Wiedział też ż w lesie nic dobrego na nianie czeka. Jednak

przez strach nie mogł myśećracjonalnie. Kiedy chciał odetchnąuc0ć wydawał

sięjej, ż ktośza niąbiegnie. Był cał przemoczona. Krople deszczu z liśi drzew

moczył jąna każym kroku. Czuł, ż dłżj tak nie wytrzyma.

Nagle na horyzoncie ujrzał odrobinęśiatł. Wyszł na polankę na śodku której

widniałniewielki staw. Sophie uklęnęuc0ł na mokrej trawie i buchnęuc0ł

płczem. Jeszcze nigdy w żciu nie był tak przerażna.

- Co to był do diabł?! Kim byli ci kosmici?! - zastanawiał się Tylko takie miał

wytłmaczenie dla dziwnego wolontariusza, twardego jak marmur oraz chłpca,

który bez żdnego wysiłu wyrywa drzwi z karetki. Sophie zakaszlał ochryple,

jeszcze pięuc0ćdni temu miał gorązkę38 stopni, wprawdzie lekarz mówiłjej

wczoraj, ż jest jużzdrowa, ale biegną przez las w taki zią w przemoczonym

ubraniu, choroba moż szybko wrócić

Nagle niedaleko sadzawki poruszył sięzarośa. Wyszedłz nich mał kundelek.

Sophie podwinęuc0ł nogi pod siebie. Spojrzał załawionymi oczami na pieska.

- He-ej piesku - wymamrotał.

Piesek podszedłdo Sophie i obwąhałjej ręę Spróbował go pogłskać jednak

zanim zdąuc0żł dotknąuc0ćpsa, ten dziko zawarczał - Dlaczego tak

sięzdenerwował

Sierśuc0ćna jego karku zjeżł się a z pyska zaczęuc0ł leciećmnóstwo śiny.

Sophie jeszcze nigdy nie widział małgo psa w takiej furii. Jakby tego był mał,

zwierzęnagle urosł do rozmiarów bydlęia. Z grubych łp wystawał ostre jak

brzytwa pazury, wyszczerzyłrzą ogromnych kłw i przeraźiwie zawarczał Evans

czuł, ż zaraz zemdleje, a ów bydlak poże jążwcem. Jej oczy zalał czarna mgł.

Zanim osłbł, usłszał jeden dźię.

A mianowicie dłgi i przeraźiwy skowyt piekielnego psa...

konują przy tym obrót o 180 stopni. Wolontariusz w ostatniej chwili

wcisnąuc0łhamulec tak, ż porząnie zarzucił tyłm karetki. Zjechał do rowu, w

ostatniej chwili zatrzymują sięprzed drzewem.

Sophie ze strachu nie mogł sięruszyć był spocona. Czuł jak jej serce łmocze w

klatkępiersiową George siedząy koł niej zastygłw bezruchu. Wygląałtak, jakby

byłgotów do walki.

Z samochodu wyszł dwóch niepozornie wygląająych chłpców. Jeden (kierowca

samochodu) wygląałna jakieśtrzynaśie lat! Drugi mógłmiećgóra osiemnaśie.

Był jednak widać jak bardzo wolontariusz ich nienawidzi. Starszy z chłpców

podszedłdo samochodu. Złpałdrzwi od strony kierowcy i bez najmniejszego

wysiłu wyrwałje z zawiasami, tak jakby był z kartonu.

Sophie przeraźiwie krzyknęuc0ł. Próbował otworzyćdrzwi, w których blokada

na szczęuc0śie sięwyłuc0ązył. Wybiegł z samochodu i puśił siębiegiem przez

las, nie ogląają sięza siebie. Biegł z całch sił Nigdy jeszcze nie był tak

przerażna jak dzisiaj. Słszał za plecami odgłsy tłczonej szyby. Pośizgnęuc0ł

sięna obcasie, który złmałsięo pieniek drzewa. Wyrwał mocnym pociąnięiem

jeden obcas, a potem drugi. Biegł przez las liśiasty, ranią co chwila twarz, nogi

***

Sophie zerwał się usiadł na łżu, cięuc0żo dyszą. Po chwili zorientował się ż nic

Klan nieśmiertelnych - Joanna Rybak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: