Norton Andre - Ross Murdock 2 - Galaktyczni rozbitkowie.pdf - ROSS MURDOCK pdf (Sylwunia0212) - robsz79

ANDRE NORTON

GALAKTYCZNI

ROZBITKOWIE

TOM II CYKLU ROSS MURDOCK

(Tłumacz: Wiesława i Paweł Czajczyńscy)

www.scan-dal.prv.pl

Gorąco -zapowiadał się upalny dzień. Lepiej sprawdzić źródło w zaroślach,

zanim jeszcze słońce rozpali ziemię. To jedyna woda na niezmierzonej przestrzeni

nagich skał... Czy aby na pewno?

Travis Fox pochylił się do przodu w siodle, aby przyjrzeć się róŜowawo

Ŝółtemu pasowi pustyni, jaki oddzielał go od odległej linii zielonych jałowców

kontrastujących z płowoŜółtą bylicą, która wyznaczała granicę zarośli. To była ziemia

jałowa, odpychająca surowością kaŜdego, oprócz rdzennych mieszkańców.

W innych zakątkach świata pustynie dawno juŜ nawodniono. Tam, gdzie

niegdyś wznosiły się piaszczyste wydmy, teraz były pola uprawne. Ludzkość coraz

szybciej uniezaleŜniała się od kaprysów pogody i warunków klimatycznych. Jednak ta

pustynia nie zmieniła się, poniewaŜ kraj, na którego obszarze leŜała, był na tyle

bogaty, Ŝe nie trzeba było pozyskiwać kolejnych terenów pod, uprawy.

Pewnego dnia ta pustynia równieŜ zniknie, a wraz z nią zginie kultura

tutejszych mieszkańców. Od pięciuset, a moŜe nawet od tysiąca lat-nikt nie wiedział,

kiedy pierwszy szczep Apaczów przybył na to terytorium-w kanionach, na

piaszczystych pustkowiach a i w dolinach mieszkali twardzi pustynni wojownicy,

którzy nauczyli się Ŝyć w bardzo cięŜkich warunkach, w jakich nikt inny nie zdołałby

przetrwać bez stałych dostaw zapasów. Przez wiele stuleci walczyli o utrzymanie swej

ziemi, a ich przodkowie pozostali tu i Ŝyli w równie surowych, trudnych warunkach.

Źródło w zaroślach... Travis bezwiednie stukał brązowymi palcami w łęk

siodła, odliczając kolejne lata. Dziewiętnaście... dwadzieścia... Dwudziesty rok od

ostatniej wielkiej suszy. Jeśli Chato się nie mylił, oznaczało to, Ŝe okresowo

zabraknie wody, która powinna tu być. Starzec miał słuszność, przewidując niezwykle

suche lato tego roku.

Gdyby Travis pojechał do źródła, a to okazałoby się wyschnięte, straciłby

większość dnia, a kaŜda chwila była droga. Muszą przeprowadzić zwierzęta do

wodopoju. Z drugiej strony, gdyby zawrócił do kanionu Hohokam i pomylił się,

wówczas Whelan miałby prawo zarzucić mu głupotę. Jego brat uparcie ignorował

rady Starszyzny. I to właśnie on był głupcem.

Travis zaśmiał się cicho. Białe Oczy - świadomie uŜył słów, jakimi stary

wojownik określał tradycyjnego wroga jego ludu. .

- Pinda-lick-o-yi- powiedział głośno. Białe Oczy nie wiedziały wszystkiego. A

niektórzy z nich od czasu do czasu nawet się do tego przyznawali.

Roześmiał się raz jeszcze, tym razem z siebie i z własnych myśli. Podrap

farmera, a znajdziesz Apacza tuŜ pod jego wysuszoną słońcem skórą. Travis zmusił

łaciatego konia do galopu, wkładając w to więcej siły, niŜ było konieczne. Pojedzie do

Hohokam i dzisiaj będzie Apaczem. Tym razem mu się uda.

Whelan uwaŜał, Ŝe gdyby Apacze Ŝyli tak jak Białe Oczy i zrezygnowali ze

starych przyzwyczajeń, zyskaliby wszystko co najlepsze od swoich odwiecznych

wrogów. Nie widział niczego dobrego w przeszłości i nawet same rozwaŜania na

temat Starszyzny, tego, co zrobili i dlaczego, uznawał za niepotrzebną stratę czasu.

Travis zagryzł wargi, czując gorycz rozczarowania, równie silną jak przed rokiem.

Srokacz zwinnie kluczył między głazami leŜącymi wzdłuŜ koryta

wyschniętego potoku. To dziwne, Ŝe na tak suchej ziemi wciąŜ widoczne były ślady

wody. Ciągnące się milami rowy irygacyjne wykorzystywane przez Starszyznę

rozcinały skąpane słońcem połacie nieosłoniętej ziemi, która od wieków nie zaznała

kojącego dotyku wilgoci. Travis popędził konia pod ostre zbocze i skręcił na zachód.

Czul, jak słońce przypieka mu plecy, przenikając przez cienki materiał wyblakłej

koszuli.

Wątpił, Ŝeby Whelan wiedział o kanionie Hohokam. Wzmianki o tym miejscu

pojawiały się jedynie w opowieściach o dawnych czasach, które przechowywali w

pamięci ludzie tacy jak Chato.A Whelan nie znał opowieści Chato. Choć był

Apaczem, odrzucał tradycję swego ludu i Ŝył tak, jakby przynaleŜał do świata Białych.

Chato prezentował Odmienną postawę. Ignorował istnienie Białych Oczu i całkowicie

odizolował się od ich świata.

Kiedyś Travisowi wydawało się, Ŝe moŜliwa jest trzecia droga: połączenie

nauki białego człowieka z wiedzą Apaczów. Sądził, Ŝe znalazł ludzi, którzy się z nim

zgadzali. Ale wszystko to minęło równie szybko, jak wyparowałaby kropla wody

spuszczona na jeden z leŜących tu kamieni. Teraz skłaniał się ku opinii Chato, który

przekazał mu wiedzę, jakiej nie posiadał Whelan, wiedzę o ich ziemi.

Ojciec Chato. Travis znów zaczął odliczać. Taft, ojciec Chato miałby teraz sto

dwadzieścia łat. Urodził się w dolinie Hohokam, w czasie gdy jego rodzina ukrywała

się przed Ŝołnierzami w niebieskich mundurach.

Chato znał zaginiony kanion. Zaprowadził tam Travisa, który wtedy był

jeszcze na tyle mały, Ŝe ledwo mógł opasać krótkimi nóŜkami brzuch konia. Potem

Travis wciąŜ powracał do tego miejsca. Intrygowały go domy Hohokam, a znajdujące

się tam źródło wody jeszcze nigdy nie zawiodło. W sezonie zielone orzechowce

dostarczały mnóstwa owoców, a niektóre gatunki drzew owocowych wciąŜ rodziły.

Kiedyś był to ogród - teraz ukryta oaza.

Travis zagłębiał się w labirynt kanionów, odtwarzając w myślach zapomniany

szlak, gdy nagle usłyszał buczenie. Instynktownie ściągnął wodze. Wiedział, Ŝe cień

klifu stanowi wystarczającą kryjówkę. Spojrzał w górę.

- Helikopter! - krzyknął. Widok nowoczesnego śmigłowca na prastarej pustyni

wprawił go w zdumienie.

CzyŜby to Whelan śledził poczynania brata? Kiedy o wschodzie słońca Travis

wyjeŜdŜał z rancza. Bili Redhorse, wnuk Chato, właśnie naprawiał silnik. Nie. to

niemoŜliwe, Ŝeby Whelan tracił paliwo na podróŜe po pustyni. Teraz, kiedy wojna

wisiała na włosku, zmniejszono dostawy i z helikopterów korzystano tylko w nagłych

wypadkach. Do codziennych prac uŜywano koni.

Groźba wojny... Travis myślał o tym, patrząc Jak dziwna maszyna znika za

załomem skały. Jak daleko sięgał pamięcią, gazety, radio i telewizja nieodmiennie

donosiły o rozmaitych konfliktach. Raz po raz dochodziło do lokalnych walk, potem

zawierano rozejmy i prowadzono nie kończące się negocjacje. Przed kilkoma

miesiącami w Europie wydarzyło się coś dziwnego-wielki wybuch na północy.

Czerwoni nie wyjaśnili, co się stało, lecz krąŜyła pogłoska, Ŝe jakaś nowa bomba

wymknęła się spod kontroli i eksplodowała. Te epizody mogły stanowić wstęp do

powaŜnego rozłamu między Wschodem a Zachodem.

Ograniczano coraz to nowe prawa i szeptano o nadchodzących kłopotach.

Znów nałoŜono embargo na dostawy paliwa. Wyczuwało się napięcie...

Tutaj, na pustyni, łatwo było o tym nie myśleć. Skalne ściany stały tu, zanim

Apacze przybyli z północy, i prawdopodobnie będą stać nadal - choć moŜe

radioaktywne - kiedy Białe Oczy ponownie wykurzą stąd prawowitych mieszkańców.

Helikopter poleciał w stronę kanionu. Travis zastanawiał się, jaka misja

przywiodła w te strony stalowego ptaka. Był pewien, Ŝe nie jest to śmigłowiec

któregoś z miejscowych farmerów. Gdyby pilot szukał pojedynczych sztuk bydła,

które oddaliły się od stada, zataczałby koła. CzyŜby poszukiwacze? Obecnie nie

słyszało się o Ŝadnych ekspedycjach rządowych, a w ciągu ostatnich pięciu lat drobia-

zgowo kontrolowano wszelkie wyprawy poszukiwawcze.

Travis znalazł ukryty zakręt prowadzący do kanionu. Srokacz stąpał ostroŜnie,

a jeździec badawczo przyglądał się ziemi. Nie dostrzegł Ŝadnego śladu, co

świadczyło, Ŝe od długiego czasu nikt tędy nie przejeŜdŜał. Cmoknął językiem i koń

przyspieszył. Gdy ujechali moŜe dwie mile wijącą się ścieŜką, Travis raptownie

zatrzymał wierzchowca.

OstrzeŜenie przyniósł powiew lekkiego wiatru. Nie był to pustynny wiatr,

brzemienny gorącem i pyłem; niósł zapach jałowca. Srokacz teŜ rozpoznał znajomą

woń. Woda! Na ziemi dokoła widniały jednak ślady ludzkiej bytności.

Travis wyciągnął z olstrów strzelbę i zeskoczył z siodła. JeŜeli od ubiegłego

roku nie zaszły tu Ŝadne zmiany, u wejścia do ukrytego kanionu znajdowała się dobra

kryjówka. Mógłby rozejrzeć się niepostrzeŜenie. Teraz dotarły do niego zapachy

świadczące niezbicie o istnieniu jakiegoś obozowiska: woń drzewnego dymu, kawy,

smaŜonego bekonu.

Bez trudu wspiął się do upatrzonego miejsca. W dole pachniały sosny - teraz

znacznie silniej skąpane w słonecznym Ŝarze - świergotały ptaki, rozpowiadając o

swoich troskach i niepokojach. Była tam równieŜ zielona plama, zasilany źródłem

stawek, w którym odbijał się gorący błękit nieba. Między wodą a szeroką płytką

jaskinią, kryjącą kamienne miasto Starszyzny, stał helikopter. Jakiś męŜczyzna krzątał

się przy ognisku, drugi poszedł do stawu po wodę.

Travis był pewien, Ŝe to nie farmerzy. Zachowywali się, jakby rozbijali obóz.

W cieniu rzucanym przez niewielką kępę drzew dostrzegł zrolowane koce. Nie

zauwaŜył jednak narzędzi do kopania, Ŝadnych wskazówek świadczących o tym, Ŝe

ma przed sobą poszukiwaczy.

MęŜczyzna wrócił znad stawu, postawił napełnione wiadro przy ogniska i

usiadł po turecku przed duŜą paczką. Wyjął z niej coś, co mogło być nowoczesną

przenośną radiostacją.

Kiedy zaczął wysuwać antenę, srokacz za plecami Travisa zarŜał

ostrzegawczo. Wiedziony odwiecznym instynktem, Indianin odwrócił się na kolanach

z bronią w pogotowiu. Ale strzelba napotkała inną lufę, skierowaną prosto w jego

pierś.

Szare oczy ponad nieruchomą lufą patrzyły na niego z chłodnym dystansem,

gorszym niŜ wypowiedziana groźba. Travis Fox miał się za godnego potomka

najtwardszych wojowników, teraz jednak zdał sobie sprawę, Ŝe ani on, ani Ŝaden z

jego ziomków nie stanął nigdy oko w oko z takim człowiekiem. MęŜczyzna był mło-

dy, ale na jego szczupłej chłopięcej twarzy matowało się zdecydowanie.

- Rzuć to! - rozkazał tonem nie znoszącym sprzeciwu. Travis wypuścił

strzelbę z rąk; zsunęła mu się po nodze i upadła na piaszczyste zbocze,

- Wstawaj. Nie ociągaj się. I schodź tam. - Kolejne polecenia zostały

wypowiedziane równie kategorycznym tonem.

Travis wstał i ruszył w dół zbocza. Nie wiedział, w co wdepnął, ale nie wątpił,

Ŝe to coś paskudnego.

MęŜczyzna przy ognisku i ten z radiostacją obserwowali spokojnie, jak

nadchodzi. Niewiele się róŜnili od okolicznych białych farmerów. Travis spojrzał na

nich ponownie i nagle zdał sobie sprawę, Ŝe twarz męŜczyzny przy ognisku jest mu

znajoma. Tak, na pewno widział juŜ kiedyś tego człowieka.

- Skąd go wytrzasnąłeś, Ross? - zapytał męŜczyzna z radiostacją.

- LeŜał na grani, podglądał - odparł zapytany. MęŜczyzna, który krzątał się

przy ognisku, wstał, wytarł ręce w jakąś szmatę i ruszył w ich kierunku. Był najstarszy

z trójki nieznajomych, miał zaskakująco jasne błękitne oczy, kontrastujące z ciemną

karnacją. Travis wyczuł, Ŝe to on jest przywódcą grupy. I znów pojawiło się

niewyraźne wspomnienie twarzy tego człowieka. Ale dlaczego tę twarz otaczała

czarna obwódka?

Nieznajomy nie spieszył się z zadawaniem pytań. Travis patrzył mu prosto w

oczy, starając się zachować spokój.

- Apacz-rzekł męŜczyzna.

Było to bardziej stwierdzenie niŜ pytanie. Pomogło jednak Travisowi lepiej

ocenić nieznajomego. Niewielu ludzi potrafiło na pierwszy rzut oka odróŜnić Apacza

od Hopi, Nawaja czy Ute.

- Farmer? - Tym razem było to pytanie i Travis udzielił prawdziwej

odpowiedzi. Coraz mocniej utwierdzał się w przekonaniu, Ŝe w przypadku tego

Białego Oka milczenie nie przyniesie niczego dobrego.

- Z farmy Double A - odparł.

Parę minut wcześniej męŜczyzna obsługujący radiostację rozłoŜył mapę. Teraz

przejechał po niej palcem wskazującym i pokiwał głową.

- NajbliŜsze pasmo na wschód - rzekł. - Ale niemoŜliwe, Ŝeby tak daleko na

pustyni szukał sztuk bydła, które oddaliły się od stada.

- Woda. - Przywódca wskazał na staw. - Z tego źródła wody korzystała

Starszyzna.

Pośrednio było to kolejne pytanie i Travis zdał sobie sprawę, Ŝe odpowiada

automatycznie.

- Przodkowie je znali. - Brodą wskazał na ruiny w wielkiej, płytkiej jaskini. -

Nigdy nie wysychało, nawet w złych latach.

- A mamy zły rok. - MęŜczyzna potarł dłonią podbródek, nie spuszczając

niebieskich oczu z jeńca. - Komplikacja, jakiej nie przewidzieliśmy. A więc pędzicie

tu bydło w suchych latach, synu?

- Nie - odparł Travis. - Niewielu Apaczów wie o tym miejscu. Niewielu chce

słuchać opowieści starców. - WciąŜ intrygowało go dokuczliwe wspomnienie

szczupłej twarzy. I ta czarna otoczka dokoła niej. Rama! Tak, rama obrazu! Portret

nieznajomego wisiał nad biurkiem doktora Morgana, na uniwersytecie.

- Ale ty chcesz słuchać - powiedział męŜczyzna, obrzucając Indianina

badawczym spojrzeniem, zupełnie jakby chciał czytać w jego myślach.

- Tak istotnie jest. - Travis bezwiednie uŜył innego narzecza, próbując

przypomnieć sobie coś więcej.

- Co my teraz z tobą zrobimy? - odezwał się męŜczyzna z radiostacją, wstając

leniwie. - Jak myślisz, Ashe? Pójdzie do chłodni? - MoŜe tam na górę? - Wskazał

kciukiem na ruiny.

Ashe! Doktor Gordon Ashe! Travis wreszcie dopasował nazwisko do osoby. I

zrozumiał, dlaczego ten człowiek znalazł się w tym miejscu. Ashe był archeologiem.

Ale Travis nie musiał widzieć radiostacji czy obozowiska, aby się domyślić, Ŝe nie

jest to ekspedycja poszukująca staroŜytnych reliktów. Co zatem doktor Ashe i jego lu-

dzie robią w Kanionie Umarłych?

- Opuść ręce, synu - powiedział Ashe. - Wszystko będzie w porządku, jeśli

dobrowolnie zostaniesz tu przez jakiś czas.

- Jak długo? - spytał Travis.

- To zaleŜy - odparł archeolog.

- Zostawiłem tam mojego konia. Musi się napić wody.

- Ross, przyprowadź tego konia.

Młodzieniec zarzucił na ramię broń osobliwych kształtów i wspiął się po

zboczu. Niebawem wrócił, prowadząc srokacza. Travis zdjął siodło z wierzchowca,

napoił go i powrócił do obozowiska, gdzie czekał na niego Ashe.

- A więc powiadasz, Ŝe niewielu ludzi wie o tym miejscu? -rzekł archeolog.

Travis wzruszył ramionami.

Norton Andre - Ross Murdock 2 - Galaktyczni rozbitkowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: