Barton Beverly - Druga szansa.pdf - Barton Beverly - franekM

Beverly Barton

Druga szansa

PROLOG

Wiosenne promienie słońca migotały w witrażach okien

starego kościoła kongregacyjnego. Ten niezwykły obiekt

sakralny został wzniesiony w 1834 roku przez mieszkańców

Prospect, dzięki hojnym darowiznom najzamożniejszych

rodzin Alabamy. Solidna konstrukcja z cegły, strzeżona i

systematycznie remontowana przez ofiarnych parafian,

przetrwała wojnę secesyjną oraz oparła się niszczycielskiemu

działaniu czasu, pozostając do dziś dnia miejscem kultu

wiernych oraz cennym skarbem narodowym.

Kate zawsze czuła się w zabytkowym kościele,

ufundowanym w części przez rodzinę Winstonów, trochę

nieswojo. Przychodziła tu jednak co niedzielę na mszę z

mężem Trentem i największym utrapieniem w jej życiu -

ciotką Mary Belle, wielką damą należącą do miejscowych

wyższych sfer. Starsza pani nigdy nie była otwarcie

niegrzeczna wobec Kate, wprost przeciwnie. Zawsze ciepło

się do niej uśmiechała i wychwalała ją pod niebiosa przed

znajomymi. Równocześnie, w bardzo subtelny sposób, stale

dawała jej do zrozumienia, że jest niegodna Trentona Bayarda

Winstona IV. Mary Belle przyjęła sobie za cel odpowiednie

wychowanie żony siostrzeńca, toteż pouczała ją przy każdej

nadarzającej się okazji.

Kate obiecała sobie, że nie pozwoli zepsuć ciotce tego

pięknego wiosennego przedpołudnia. Była to pierwsza

Wielkanoc jej ukochanej dwumiesięcznej córeczki. Chciała,

aby ten dzień był idealny. Mary Belle wybrała sukieneczkę dla

małej oraz ustaliła menu na świąteczne śniadanie, młodej

mamie pozwolono jedynie przygotować wielkanocny

koszyczek. Kate wielokrotnie namawiała męża, aby

wyprowadzili się z rodzinnej rezydencji, wybudowanej w

początkach XIX wieku i będącej jednym z najwspanialszych

zabytków architektury w Prospect. On jednak zawsze zbywał

ją czułościami, prosząc o cierpliwość i wyrozumiałość.

- Wiem, że ciotka jest często nieznośna, ale ma na

względzie tylko nasze dobro - nieustannie powtarzał. - To

również jej dom. Jest dla mnie jak matka. Jak mógłbym ją

prosić, żeby się wyprowadziła? Urodziła się w tej rezydencji i

przeżyła tu całe swoje życie. Ja też się tu urodziłem i chcę

wychować tu nasze dzieci.

Kate przez dwa lata znosiła dzielnie mentorstwo ciotki,

jednak od urodzin Mary Kate sytuacja stała się nie do

zniesienia. Starsza pani nieustannie podkreślała, że to ona wie

najlepiej, jak należy wychowywać maleństwo. Kate robiła

dobrą minę do złej gry, a czara goryczy powoli się

przepełniała. Zaciskała zęby, żeby nie wybuchnąć, i zgadzała

się na rzeczy, których nienawidziła, po to tylko, aby zachować

spokój w rodzinie. Czuła jednak, że ten stan musi wkrótce

ulec zmianie. Tak bardzo pragnęła mieć własny dom. Tym

razem będzie stanowcza i nie pozwoli omamić się słodkimi

słówkami. Choć bardzo kochała Trenta, nie chciała być przez

resztę życia traktowana jak dziecko - ignorant czy panna

służąca.

- Wróćmy do domu spacerem - zaproponowała. - Jest taki

piękny dzień. W końcu to tylko dwa kroki stąd.

Od dawna pragnęła spędzić trochę czasu sam na sam z

mężem i przy okazji przechadzki pokazać mu pewien dom

przy Madison Avenue. Budynek od kilku lat był

niezamieszkany i wymagał solidnego remontu. Stal na

ogromnej działce i według wszelkich standardów był

naprawdę duży, oczywiście nie tak wielki jak zajmujący tysiąc

metrów kwadratowych Winston Hall. Na pierwszy rzut oka

wydawało się, że może mieć około trzystu metrów

kwadratowych.

- Nie dzisiaj. Wiesz, że ciotka Mary Belle zaprosiła na

obiad pastora z rodziną.

- Proszę, Trent. Nie spóźnimy się. Obiecuję.

- A co zrobimy z samochodem? Pamiętasz, nie chciałaś

przyjechać tu razem z ciotką.

- Guthrie odbierze go po południu. Proszę, tak bardzo mi

na tym zależy.

Trent posłał Kate jeden ze swych zabójczych uśmiechów,

po których miękły jej nogi, i objął ją czule ramieniem.

- Wezmę od ciebie Mary Kate. Będzie ci ciężko nieść ją

do domu.

Rozpromieniona przytuliła się do męża. Podtrzymując

córeczkę na biodrze, wspięła się na palce i cmoknęła go w

policzek. Gdyby podobnie łatwo dał się namówić na kupno

posesji przy Madison, jak na dzisiejszy spacer, spełniłyby się

jej najgorętsze pragnienia. Zawsze marzyła o własnym domu,

w którym nie będzie się czuła jak w muzeum.

Rodzinną sielankę przerwało chrząknięcie ciotki.

- Publiczne okazywanie czułości jest w złym guście -

zakomunikowała szeptem.

Trent zignorował tę uwagę, po czym oświadczył:

- Wracamy do domu na piechotę. I nie martw się, na

pewno nie spóźnimy się na obiad z pastorem.

- Ciekawe, co zrobicie ze mną? Nie mam ochoty na żaden

spacer - stwierdziła stanowczo i dramatycznym gestem

przyłożyła dłoń do serca.

- Przecież nie musi ciocia iść piechotą. Guthrie może

też...

- Zwolniłam go. Powiedziałam, że wrócę z wami -

zaśmiała się triumfalnie.

Trent objął mocniej Kate.

- Nie pozwolimy, żeby ciocia szła piechotą. Przecież to

nie wypada, żeby kobieta się spociła.

- Ja się nie pocę - oburzyła się Mary Belle. - Kobiety się

nie pocą, najwyżej dostają wypieków z gorąca - dodała

pouczającym tonem.

- Daj cioci kluczyki do samochodu - zaproponowała Kate.

- Nie jestem przyzwyczajona do wozu Trenta, poza tym

nie lubię prowadzić, a jeśli już muszę, to tylko mojego

lincolna.

- Czy mogłaby ciocia zrobić wyjątek, ten jeden raz? Kate

postanowiła, że nie przegra tej bitwy. Tyle razy wcześniej

ustępowała. Może to drobiazg, niewart kłótni, ale niech to

diabli. Och, przepraszam, damy nie przeklinają. Miała już

naprawdę dość wtrącania się ciotki w każdy aspekt jej życia.

- Moja droga, czy tak trudno zrozumieć, że starsza dama

nie chce w gorące niedzielne przedpołudnie wędrować taki

kawał drogi do domu na szpilkach? Albo prowadzić cudzy

samochód?

Kate wzdrygnęła się, a Trent zachichotał. Zawsze

podziwiał swą wyniosłą snobistyczną ciotkę i z uśmiechem

akceptował wszystkie jej fanaberie. Twierdził, że doskonale

zdaje sobie sprawę z wad Mary Belle i że nie traktuje jej na

serio. Bardzo ją jednak kochał. Od śmierci rodziców była dla

niego matką i ojcem.

- Chodź. Pojedziemy do domu wszyscy razem. Nie

denerwuj się - poprosił, biorąc ciotkę pod rękę i rzucając

szybkie spojrzenie w kierunku żony, która gniewnie się w

niego wpatrywała.

- Później pójdziemy na spacer.

Choć raz stań po mojej stronie! Nie pozwól jej znów

triumfować. Nie tym razem.

- Proszę bardzo, odwieź ciocię do domu. Nie chcemy

sprawić jej przykrości.

Kate spojrzała mężowi prosto w oczy, i z drżącym

podbródkiem posłała mu wymuszony uśmiech.

Barton Beverly - Druga szansa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: