Mccaffrey Anne - Planeta Dinozaurów 02 - Ocaleni.pdf - Mccaffrey Anne - robem

ANNE McCAFFREY

OCALENI

(Przełożyła Lucyna Targosz)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kai z trudem uniósł odrobinę powieki i zobaczył skałę. Zamknął oczy. Tu nie powinno być

żadnej skały. A zwłaszcza takiej, która mówi. Bo skała najwyraźniej wydawała dźwięk, który

przypominał jego imię. Wyglądało na to, że tylko mięśnie wokół oczu są posłuszne woli Kaia. Poza

tym nie mógł nawet poruszyć palcem. Spróbował przeanalizować ów brak wszelkich doznań; na

koniec uznał, że nie byłby zdolny do myślenia, gdyby nie znajdował się w swoim ciele. Uspokoił

się. I postarał się szerzej otworzyć oczy.

- Kkkk...aaaah...eeee!

Te dźwięki odpowiadały jego imieniu, lecz od wieków nie słyszał, żeby je w ten sposób

wymawiano. Usiłował sobie przypomnieć, kiedy to było. I stopniowo zyskiwał świadomość, że ma

szyję, ramiona, klatkę piersiową. Bezwład ustępował powoli. O tak, czuł, że klatka piersiowa

porusza się w prawidłowym oddechu, lecz powietrze wciągane do płuc było stęchłe i pozostawiało

w gardle Kaia dziwaczny posmak. Odzyskawszy zmysł węchu, Kai zrozumiał, że wcale nie był

sparaliżowany. Był uśpiony.

- Kkkk...aaaa...eee! Wuuuuh...aaaakkkhhuhh!

Chłopak jeszcze szerzej rozchylił powieki. Ta cholerna skała zajmowała całe pole widzenia,

zwieszając się nad nim niebezpiecznie. A kiedy tak patrzył w milczeniu, z niedowierzaniem, skała

wolniutko wypuściła wyrostek, który się rozdzielił na trzy macki. Owymi mackami pochwyciła

ramię Kaia - delikatnie, lecz zdecydowanie - i zaczęła nim potrząsać.

- Tor? - Głos chłopaka zadziwiająco przypominał dźwięki wydawane przez skałę;

odchrząknął, oczyszczając gardło z lepkiej flegmy, i znów się odezwał: - Tor? Zjawiłeś się?

Tor wydał zgrzytliwy dźwięk, który Kai uznał za potwierdzenie; ale wyczuł też wyraźną

naganę. Chłopak przypomniał sobie wszystko i jęknął. Wcale nie był pogrążony w normalnym śnie

- hibernował! A Tor się zjawił, bo dotarło do niego wołanie o pomoc.

- Mmmm...óóówwww.

Kai patrzył, jak Wypustka Tora kładzie mu na piersi mały szary przedmiot, tak by otwór był

zwrócony ku ustom. Głęboko zaczerpnął powietrza; jego umysł nie działał jeszcze jak należy. Miał

więc kłopoty ze znalezieniem słów, które by najlepiej wyjaśniały, dlaczego się ośmielił oderwać

Theka od badania zewnętrznych planet tego układu. Wiadomość, którą wtedy nadał, była

jednoznaczna: “Bunt! Pilne! Pomoc niezbędna!" A może nie cała sekwencja została przesłana,

zanim grawitanci zniszczyli system łączności.

- Szszszsz...czczcze...góółłłłyyy.

Kai poczuł, jak zakołysała się permaplasowa podłoga wahadłowca, kiedy skała o imieniu

Tor sadowiła się obok niego.

- Wwww...szszszyy...ssstkkkooo - dorzucił Tor, kiedy Kai otworzył usta.

Chłopak gwałtownie zamknął usta; wolałby, żeby Tor dał mu więcej czasu na zebranie

myśli. W końcu Thek nie musiał się przejmować czasem. A “dokładne sprawozdanie" w jego

rozumieniu znaczyło, że raport powinien być zwięzły i treściwy - to zaś przyjdzie teraz Kaiowi z

trudem. Będzie więc mówić normalnie. Tor potem dostosuje odczyt do wymagań Theków.

- Krążyły pogłoski, że postanowiono spisać Zespół Badawczy na straty. Grawitanci cofnęli

się do fazy pierwotnej wszystkożerności. Zmusili resztę załogi do zamknięcia się w jednym

budynku, na który celowo skierowali wielkie stada przestraszonych roślinożerców, bo chcieli ich

śmierci. Czworo Adeptów wydostało się i schroniło w wahadłowcu, który przywaliły wielkie

cielska. Uciekli nocą. Dotarli do naturalnej groty, nie znanej grawitantom i czekali na pomoc. Po

siedmiu dniach jedynym logicznym wyjściem okazał się kriogeniczny sen. Koniec raportu.

- Oooodddd...pppoooczczcz...nnniiijjj.

Kai poczuł lekkie jak piórko dotknięcie na ramieniu, usłyszał syk, doświadczył chłodu i

mrowienia. Po ciele chłopca z zadziwiającą szybkością rozlało się dziwne ciepło. Łatwiej mu było

oddychać; spróbował poruszyć głową i ramionami. Czuł mrowienie w palcach. Z coraz większą

łatwością mógł nimi poruszać.

- W w wwy yy...ppppoooczczczy... w ww waajjj.

Kai usłuchał, choć nie był zadowolony z tego polecenia. Musiał jednak uznać, że Tor o

wiele lepiej zna kriogeniczny sen i wychodzenie z niego; ale myślał już jasno. Zbyt jasno, bo zdołał

sobie przypomnieć - i to z kłopotliwą dokładnością - wszystko, co zmusiło ich do skorzystania z

kriogenicznego snu.

Jak długo hibernowali? Miał o to spytać, ale zabrakło mu śmiałości, żeby wypytywać

Theka, ile czasu upłynęło od wysłania SOS do zjawienia się Tora. Rzadko zadawano Thekom

pytania dotyczące czasu, bo owe długowieczne krzemowe istoty liczyły go w syderycznych latach

swojej macierzystej planety - co zwykle odpowiadało stuleciom u takich efemerycznych gatunków,

jakiego przedstawicielem był Kai.

Jego nadgarstek! Tardma złamała go z wielką rozkoszą, kiedy wraz z Paskuttim wpadła do

sterówki. Lunzie nastawiła kości, gdy zdołali uciec buntownikom. Kai wypróbował palce lewej

dłoni. Kości nadgarstka potrzebują około sześciu tygodni, żeby się zrosnąć. Przegub był sztywny,

lecz nie bardziej niż prawy. Sześć tygodni? A może dłużej?

Zostawił kwestię czasu i z satysfakcją stwierdził, że buntownicy nie odnaleźli wahadłowca.

Uśmiechnął się, myśląc o wściekłym rozczarowaniu, jakie ich ucieczka musiała sprawić

Paskuttiemu! Pewno szukali ich dopóty, dopóki dysponowali choć jednym działającym pasem

nośnym. Buntownicy - Paskutti, Tardma, Tanegli, Divisti... Kai zawahał się, a potem dodał jeszcze

Berru i Bakkuna. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego się przyłączyli do buntu; zwłaszcza do takiego

bezpodstawnego buntu.

Chłopak ostrożnie odwrócił głowę w lewo, w stronę szeregu uśpionych postaci: oto resztki

jego ekipy geologów i ksenobiologów Varian. Varian miała taki uroczy profil... Za nią leżała

Lunzie, a jeszcze dalej widać było długą, krzepką postać Triva. Czterej Uczniowie jako ostatni

pogrążyli się w kriogenicznym śnie.

Seria dziwnych, głębokich pomruków sprawiła, że Kai zwrócił głowę w prawo, ku małej

sterówce wahadłowca. Chłopak widział już przedtem dwie kończyny Theka, ale teraz wyglądało na

to, że “kawałki" Tora są wszędzie, nawet w takich miejscach wahadłowca, których Kai nie mógł

dostrzec. Zamrugał parę razy oczami. Kiedy znów spojrzał, Tor już wciągnął większość wypustek.

Kaia bardzo zdumiała taka ruchliwość przedstawiciela gatunku słynnego z nieskończonego

milczenia, dziesięcioleci kontemplacji i zwięzłości mowy.

- Uuuuszszsz.. .kkkoodddzz.. .ooonnnyyy.

Przy pomocy owego słowa Thek powiedział Kaiowi nie tylko to, że szkody były wielkie,

ale i to, że nie zdoła ich naprawić, co Tora ogromnie irytowało. Chłopak pomyślał, że to cud, iż

lokator, skonstruowany przez Portegina, zdołał naprowadzić Tora na wahadłowiec.

- Statek badawczy powrócił? - spytał po długim namyśle Kai, choć była to raczej próżna

nadzieja, by statek badawczy wracał po trzy niezależne zespoły.

- Nnnnniiiieeee - odparł obojętnie Thek; najwyraźniej nic go nie obchodziła nieobecność

statku.

Kai westchnął z rezygnacją i zaczął się zastanawiać, czy aby Gaber nie miał racji: ich małą

grupkę spisano na straty. Gabera na pewno, bo zabito go na samym początku buntu. No, ale trzecia

grupa, uskrzydleni Ryxi, którzy chcieli skolonizować swoją planetę, chyba zastanawiali się nad

milczeniem tych z Irety? Chłopak przypomniał sobie, jak się wściekał pełen temperamentu

przywódca Ryxiów, kiedy podczas ostatniego kontaktu - potem łączność została przerwana -

wspomniał mu, że na Irecie istnieją inteligentne skrzydlate istoty. Ale w końcu statek z kolonii

Ryxiów byłby pilotowany przez przedstawiciela innego gatunku, może humanoida. Na pewno...

- Ryxiowie? - spytał z nadzieją Kai.

Nastąpiło długie milczenie i Tor wysłał jedną mackę ku desce kontrolnej. Cisza przedłużała

się, więc chłopak szykował się do powtórzenia pytania, sądząc, że Tor go nie dosłyszał.

- Bbbbrrraaakkk łłłłąąączczcznnnooośśśccciii.

Kai zrozumiał: Thekowi nie zależało na utrzymywaniu kontaktu z tak nadpobudliwymi i -

według standardów jego rasy - nieodpowiedzialnymi skrzydlatymi osobnikami.

Chłopak odetchnął z ulgą. To i tak kłopotliwe, że musieli przywołać na pomoc Theka, lecz

odwołanie się do wsparcia Ryxiów byłoby jeszcze bardziej upokarzające. Ryxiowie z rozkoszą

rozpaplaliby taką wspaniałą wieść po całym wszechświecie, ku pognębieniu ras pozbawionych

skrzydeł.

Kai mógł już bez trudu poruszać szyją i głową. Przyjrzał się uśpionym współtowarzyszom.

Dłoń Varian leżała tak, jak się wysunęła z jego ręki, rozluźnionej snem. Tor zainstalował w

wahadłowcu przymglone oświetlenie; na pewno po to, żeby czuć się pewniej, bo Thekowie nie

potrzebowali światła. Chłopak dotknął dłoni Varian - sztywnej i zimnej, w okowach

kriogenicznego snu. Patrzył, wstrzymując oddech, póki nie dostrzegł jak pierś dziewczyny wznosi

się i opada w spowolnionym oddychaniu. Dopiero wtedy uspokoił się i westchnął z ulgą.

Potem odwrócił się w stronę Tora, lecz wyczuł, że Thek całkowicie “się wycofał": stał się

wielkim, gładkim głazem o spłaszczonej, ściśle przylegającej do podłoża podstawie; nie wystawała

z niego nawet najmniejsza wypustka. Był to właściwy owej rasie stan kontemplacji i Kai wolał go

nie przerywać. Leżał spokojnie, dopóki go nie zaczęło kręcić w nosie. Zdusił kichnięcie i poczuł się

głupio - przecież kichnięcie nie wytrąci Theka z zamyślenia, ani nie zbudzi pozostałych. Owo

kręcenie w nosie było wstępem do innych “kręceń" w jego ciele, które uznał za efekt działania

wstrzykniętych mu przez Theka stymulatorów. Tor nie powiedział, że Kai ma leżeć bez ruchu; po

prostu kazał mu odpoczywać. Widocznie już dość wypoczął.

Chłopak zaczął ćwiczenia poprawiające napięcie mięśni i - choć się spocił - wkrótce

przekonał się, że hibernacja nie wyrządziła mu żadnej szkody, a wygojony nadgarstek nie sprawiał

kłopotu. Już dawno odpadł plaskin, którym Lunzie usztywniła złamanie. To by znaczyło, że spali

co najmniej cztery, pięć miesięcy.

Kai spojrzał na swój chronometr, ale tarcza była pusta. Wyczerpały się nawet

“długowieczne" baterie. Jak dawno temu?

Ćwiczenia odniosły jeszcze jeden skutek: chłopak wstał ostrożnie, a potem, poprzez

zalegającą wahadłowiec mgłę kriogenicznego snu, pobrnął do toalety. W drodze powrotnej obejrzał

każdego ze śpiących i zaobserwował osobliwą przemianę rysów twarzy. Bonnard, który był w

połowie drugiej dekady swych lat, wydawał się dwukrotnie starszy od Dimenona. Portegin

wyglądał tak, jakby wciąż się martwił sprawnością wymyślonego przez siebie lokatora. Lunzie,

pragmatyczna lekarka, uśmiechała się - co się rzadko zdarzało, kiedy nie spała - a jej twarz

wyrażała łagodność kłócącą się z kwaśnym usposobieniem. Przyznała, że już kiedyś się poddała

hibernacji; w jej danych zapisano chronologiczny wiek - i zawsze było w dziewczynie coś, co

uderzało Kaia, jakaś wyniosła tolerancja: jakby już widziała większość z tego, co wszechświat miał

Mccaffrey Anne - Planeta Dinozaurów 02 - Ocaleni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: