oparzenia i wstrząs.rtf

Oparzenie termiczne

Uszkodzenie tkanek spowodowane działaniem czynników termicznych, chemicznych lub prądu elektrycznego. Rozległość oparzenia cieplnego zależy od wysokości działającej temperatury oraz czasu trwania ekspozycji na ciepło. Już temperatura 42° C może spowodować oparzenie, gdy działa przez 6 godzin.

W wyniku oparzenia dochodzi do denaturacji białka, obrzęku rany, utraty płynu wewnątrznaczyniowego. Ogólnoustrojeowe skutki oparzenia taki jak: wstrząs hipowolemiczny, uszkodzenie układu oddechowego oraz zakażenia stanowią bezpośrednie zagrożenia życia.

Oparzenia ze względu na głębokość dzielimy na 4 stopnie.

·              I° - uszkodzenie naskórka

·              II°- uszkodzenie naskórka i w różnym nasileniu skóry właściwej.

1.              IIA - najczęściej występujące np. po oblaniu gorącą wodą, objawy to pęcherze skórne z płynem, żywo bolesne, miękkie; gojenie przez naskórkowanie ok. 3 tygodnie.

2.              IIB - oparzenie obejmuje warstwę wewnętrzną skóry właściwej, występuje żółtawe zabarwienie bez pęcherzy, przeświecają skoagulowane naczynia; gojenie > 3 tygodni, mogą powstać3.              przerosty, blizny.

·              III°- uszlpkodzenie dotyczy conajmniej całej grubości skóry, zasięg w głąb może być·              bardzo różny

·              IV° - uszkodzenia głębszych narządów, mięśni, kości

Bardzo często oparzeniom towarzyszy uszkodzenie dróg oddechowych i zaburzenia oddychania.

W ocenie rozległości oparzenia można posłużyć się:

·              regułą dziewiątek- Przyjmuje się, że głowa stanowi 9% powierzchni ciała, każda z rąk także po 9%, tułów z przodu 18%, tułów z tyłu 18%,każda z nóg po 18%.

·              założeniem, że ręka chorego to 1% powierzchni ciała.

Objawy

Stopień nasielenia objawów zależy od rozległości oraz głębokości oparzenia. W zależności od tego wyróżniamy różńe stopnie objawów oparzenia:

·              I° - żywo-bolesne zaczerwienienie, po 3-6 dniach dochodzi do złuszczenia uszkodzonego naskórka.

·              II°- uszkodzenie naskórka i w różnym nasileniu skóry właściwej.

1.              IIA - pęcherze skórne z płynem, żywo bolesne, miękkie; gojenie przez naskórkowanie ok. 3 tygodnie.

2.              IIB - żółtawe zabarwienie bez pęcherzy, przeświecają skoagulowane naczynia; gojenie > 3 tygodni, mogą powstać3.              przerosty, blizny.

·              III°- oparzenie jest niebolesne (im głębsze oparzenie tym mniej bolesne !!!) najczęściej bez pęcherzy, skóra jest biaława lub występuje czarny strup; konieczne jest leczenie szpitalne - przeszczep skórny wykonywany najczęść·              iej do 10 doby.

·              IV° - ciężkość·              oparzenia zależy od rozległości i głębokości obrażeń, ważne są także wiek (dzieci < 2 roku życia i osoby starsze gorzej rokują), lokalizacja i dodatkowo występujące urazy np. klatki piersiowej, głowy, które pogarszają rokowanie.

Rozpoznanie

·              wywiad zebrany od osoby u której doszło do oparzenia

·              typowe objawy kliniczne

Postępowanie

Postępowanie i leczenie zależy głównie od stopnia oparzenia, jego lokalizacji i rozległości. Należy podać anatoksynę tężcową. Ambolatoryjne leczenie stosuje się w przypadku

·              oparzenia I° i II° obejmującego mniej niż 15-20% powierzczhni ciała ( mniej niż 10% u dzieci),

·              oparzenia II° o średniej głębokości lub głębokie obejmujące mniej niż 10% powierzchni ciała,

·              oparzenia III° obejmującego mniej niż 1%powierzczhni ciała.

Postępowanie polega na:

·              I°- oparzone miejsce należy natychmiast schładzać·              zimną wodą przez 15-20 minut, skraca się w ten sposób czas przegrzania co może zmniejszyć·              głębokość·              oparzenia oraz w przypadku oparzenia chemicznego zmywa substancję chemiczną; nie należy stosować·              spirytusu, tłuszczu, ewentualnie można zastosować·              krem natłuszczający; jeżeli po 2 godz od oparzeniach utrzymuje się gorączka oraz ból należy zgłosić·              się do lekarza, aby złagodzić·              dolegliwości bólowe można przyjąc aspirynę, naproksen

·              II° i III° -postępowanie podobne jak w w oparzeniu I°; dodatkowo nakładamy sterylny opatrunek (gaza) na oparzone miejsce, nie należy nakuwać·              , przecinać·              samodzielnie pęcherzy; jeżeli oparzenie obejmuje staw- należy go unieruchomić·              ; ważną czynnością jest uniesienie oparzonej kończyny powyżej poziomu serca. Można ją opuszczać·              w ciągu dnia na krótko do 20min. Opatrunek powinien być·              zmieniany zgodnie z zaleceniami dwukrotnie w ciągu dnia a przed nałożeniem na ranę nowej dawki leki dokładnie spłukać·              pozostałości po leku wodą z mydłem

W przypadkach kiedy:

·              oparzenie obejmuje dłonie, stopy, krocze, większe powierzchnie twarzy, oczu

·              oparzenie dotyczy małego dziecka <2rż oraz >70rż

·              istnieje podejrzenie oparzenia wziewnego (oparzenie dróg oddechowych)

·              przyczyną było oparzenie elektryczne (porażenie prądem)

·              chory prawdopodobnie nie będzie przestrzegał zaleceń lekarskich

·              istnieje podejrzenie, że rana nie zagoi się samoistnie w przeciągu 3 tyg

zawsze konieczna jest hospitalizacja szpitalne, które obejmuje:

·              podawanie płynów dożylnie (sól fizjologiczna) w celu nawodnienia pacjenta, uzupełnianie niedoborów białka, wyrównywanie zaburzeń elektrolitowych

·              leczenie przeciwbólowe

·              leczenie antybiotykami

·              leczenie chirurgiczne miejsca oparzonego - oczyszczenie rany z zanieczyszczeń np. resztek odzieży, wycięcie tkanek martwiczych (nie opracowane chirurgicznie oparzenie grozi rozwojem grożnego powikłania jakim jest zakażenie), zastosowanie opatrunku.

Oparzenia elektryczne wymagają szybkiej pomocy lekarskiej, może bowiem dojść do poważnych zaburzeń rytmu serca i konieczne jest monitorowanie serca przez 24- godzinne EKG. W miejscu wniknięcia prądu występuje oparzenie skóry III°. Nawet gdy poparzenia skóry są niewielkie zawsze należy chorego zawieść do szpitala.

Oparzenia wziewne występują podczas pożaru, gdy dojdzie do zachłyśnięcia się płomieniem i oparzenia górnych dróg oddechowych. Choremu zagraża szybko narastający obrzęk nosogardzieli i rozwinięcie niewydolności oddechowej.Konieczna natychmiastowa pomoc lekarska.

DEFIBRYLACJA

Defibrylacja jest zabiegiem , którego celem jest przerwanie migotania komór.Mechanizm działania defibrylacji polega na jednoczesnej dnoczesnej depolaryzacji całego mięśnia sercowego w wyniku zadziałania prądem o odpowiednio dużej mocy.Defibrylacja powoduje uporządkowanie ładunków elektrycznych w sercu i powrót prawidłowego przewodzenia w układzie bodźcoprzewodzącym.

Następująca samoistnie depolaryzacja w naturalnych ośrodkach bodźcotwórczych (zobacz budowę układu bodźcotwórczego) , najszybciej w węźle zatokowo-przedsionkowym.Defibrylacja elektryczna jest zabiegiem ratującym życie. Nie potrzebne jest żadne przygotowanie pacjenta do tego zabiegu.Znieczulenie nie jest stosowane bo pacjent zwykle jest nieprzytomny.

Wskazania do wykonania defibrylacji : migotanie komór (VF) lub częstoskurcz komorowy z niewyczuwalnym tętnem.Defibrylacja "na ślepo" (blind defibrylation) - bez dostępnego zapisu EKG u pacjenta z NZK (Nagłe zatrzymanie krążenia).

Wykonanie:

Wstrząs

Wstrząs stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia chorego

Wstrząs występuje w momencie dysproporcji między zapotrzebowaniem a zaopatrzeniem w tlen poszczególnych narządów na skutek ostrej niewydolności krążenia. Najczęstszą przyczyną wstrząsu jest niedobór krwi spowodowany krwotokiem. Więcej teorii...

Objawy wstrząsu są proporcjonalne do ciężkości i okresu działania jego przyczyny:

·         szybki, płytki oddech,

·         bladość i chłód skóry,

·         wargi przybierają odcień bladosiny,

·         bledną łożyska paznokci, po ich uciśnięciu bardzo powoli różowieją,

·         chory jest niespokojny i lękliwy, drży,

·         na czole występuje zimny, lepki pot,

·         bardzo wysokie tętno (180-200 uderzeń na minutę).

Czynności ratujące:

·         tamujemy krwawienia (jeśli jest to krwawienie zewnętrzne),

·         układamy chorego w pozycji przeciwwstrząsowej (nogi uniesione na wysokość około 30-40 cm powyżej poziomu głowy),

·         chronimy przed utratą ciepła,

·         uspokajamy chorego,

·         systematycznie kontrolujemy tętno i oddech (co 1 minutę),

·         zakaz palenia oraz podawania pokarmu i alkoholu,

·         nie wolno przewozić chorego przypadkowym środkiem transportu.

Ułożenie przeciwstrząsowe nie powinno być stosowane przy urazach czaszkowo-mózgowych, duszności, nagłych bólach w klatce piersiowej i nadbrzuszu.

Inną postać ma wstrząs sercopochodny (kardiogenny) spowodowany spadkiem wydajności serca. Występuje on nieraz w trakcie długotrwałej choroby serca, a powstaje na skutek zawału serca mięśniowego lub zatoru tętnicy płucnej. Charakteryzuje się bólem w klatce piersiowej i śmiertelną trwogą, wzmożonym wypełnianiem się żył szyjnych, pacjent odczuwa duszność, może wystąpić rzężący oddech i wydzielina przy kaszlu podbarwiona krwią. Ciśnienie krwi spada, nieraz obserwuje się zwolnienie akcji serca.

Objawy wstrząsu sercopochodnego:

·         szybkie, słabo wyczuwalne tętno,

·         zimna, blada skóra,

·         zimny pot,

·         drżenia.

Czynności ratujące:

·         sprawdzamy podstawowe funkcje życiowe,

·         układamy poszkodowanego z lekko uniesioną górną częścią ciała (podobnie jak w przypadku zawału serca),

·         chronimy przed utratą ciepła,

·         uspokajamy chorego.

Przy wstrząsie kardiogennym nie wolno stosować pozycji przeciwstrząsowej, która dodatkowo obciąży krwią niewydolne serce.