Wikingowie jakie wiedli życie, czy było tak proste jak to nasze, obecne? Z pewnością nie. Zapraszam do zapoznania się z realiami tamtych czasów.
Dom wikingaTylko nieliczna część społeczeństwa wikińskiego mieszkała w miastach. Większość Wikingów zajmowała się uprawą roli i mieszkała w małych wioskach usytuowanych nad brzegami fiordów lub na nizinach we wnętrzu kraju. Często lokowano je na szczytach wzgórz, skąd roztaczał się dobry widok na całą okolicę. Pozwalało to na w mairę wczesne zidentyfikowanie zbliżających się do wioski osób jako przyjaciół czy też wrogów. Domy mogły być różnej wielkości (od 10 do 100 stóp długości, czyli 3 do 30 metrów). Największe miewały czasem długość i 250 stóp (83 metry). Często wikiński dom miewał tylko jedno pomieszczenie, które w zależności od potrzeb dzielono na mniejsze pomieszczenia mieszkalne i obory lub stajnie dla zwierząt. W Norwegii domy budowano głównie z drewna. Stosowano tu technikę polegającą na budowie ścian z pionowych bali, których końce wkopywano w ziemię. Dach kryto gontem. Domy stawiano też techniką zrębową (jak na Podhalu), kryjąc dachy brzozową korą chroniącą przed deszczem i warstwą darni izolującej cieplnie. Biedniejsi mieszkali w chatach z plecionych gałęzi uszczelnianych gliną. Do pokrywania dachów domów używano też sprasowanej trzciny i słomy. Na obszarach gdzie brakowało drewna (np.Islandia) domy budowano z kamienia, torfu czy ziemii, praktycznie wykorzystując do tego celu wszystkie dostępne w okolicy materiały jako budulec. Część domów budowanych na Islandii czy innych wyspach północnego Atlantyku wkopywano w ziemię, a ściany od wewnątrz pokrywano drewnem. Chroniło to pomieszczenia przed wilgocią i zimnem.Wzdłuż ścian izby umieszczone były ławy pokryte skórami zwierząt służące do siedzenia i spania. Łóżek używano tylko w bogatych rodzinach. Palenisko było umieszczone pośrodku izby i było głównym źródłem światła i ciepła w domu. Dym z niego uchodził przez dziurę w dachu. Gdy potrzebowano dodatkowego oświetlenia używano lamp napełnianych woskiem lub łojem. Najważniejszym pomieszczeniem w wikińskim domu była główna izba z paleniskiem. Zamożne domy były wyposażone w pojedyncze drewniane meble i zamykane skrzynie na kosztowności. Po obu stronach izby znajdowały się niewielkie pomieszczenia przeznaczone na kuchnię i tkalnię. Małe półziemianki na zewnątrz pełniły role warsztatów i obór. Ściany w domu wodza były często rzeźbione i malowane, zawieszano też na nich różnorakie ozdoby.Niektóre z wikińskich domów miały bieżącą wodę!. Brzmi to jak nonsens ale jest bardzo proste do wyjaśnienia. Otóż wodę z rzeki lub strumyka kierowano do wąskiego kanału wykopanego pod domem. Wewnątrz budynku był otwór, zakrywany kamienną płytą, umożliwiający dostęp do niego. Tak więc woda była zawsze pod ręką wtedy kiedy była potrzebna.Większość z wikińskich farm posiadała odddzielny budynek będący łaźnią, z którego korzystano w sobotę - dzień zarezerwowany dla kąpieli w tradycji tego narodu. Wikingowie żyjący w fiordach lub na wybrzeżu budowali porty, nazywane w Norwegii "naust", dla swych statków i łodzi.
DOM PRZEKROJ (Norwegia)
DOM FARMERSKI(Islandia)
ZAGRODA WIKINSKA(Islandia)
DOM- ISLANDIA(ziemianka)
DLUGI DOM Z TRELLEBORGA(Widok z boku)
DLUGI DOM Z TRELLEBORGA(Widok z przodu)
DOM Z TRONDHEIM(Widok od frontu)
DOM Z TRONDHEIM(Widok z boku)
Fauna epoki wikińskiej
Nie będzie to przedstawienie wszystkich zwierząt, które występowały na terenach ekspansji wikińskiej, gdyż wtedy musiałoby to być opracowanie o wiele liczniejsze i z pewnością z trochę innego działu nauki, a mianowicie biologii. Dlatego skupiłem się tylko na terenach obecnej Anglii, przez Rzymian zwanych Brytanią.Fauna anglosaskiej Anglii (VI - XI wiek) była obfita i zróżnicowana. Należy nadmienić iż w jej skład wchodziły także zwierzęta, które dawno już wyginęły na tym terenie. Zamieszkiwała ona niezmierzone obszary lasów, wrzosowiska i wzgórza niezamieszkałe przez człowieka, których obecnie próżno szukać na terenie Wielkiej Brytanii. Oczywiście występowały też zwierzęta, których byt był ściśle zależny od człowieka. Zwierzęta gospodarskie nie różniły się zbytnio od tych obecnie trzymanych. Były to owce, świnie, bydło, kozy oraz konie. Te ostatnie trzymano jednak na bogatych farmach i dworach szlacheckich, gdyż ich utrzymanie było kosztowne, a poza tym koń uważany był za symbol statusu społecznego i nie każdy mógł go dosiadać. Obwarowania te wywodziły się z pierwotnych wierzeń pogańskich, w których koń uważany był za symbol płodności i zwierzę święte (dobrym przykładem wydaje się tu być święty koń obecny w świątyni w Wolinie, którego używano do wróżb). Zwierzęta trzymane w obejściu były zdecydowanie mniejsze od hodowanych obecnie. Wiązało się to z brakiem usystematyzowanej hodowli oraz warunkami ich chowu. I tak świnie z tamtego miały ciemną skórę pokrytą dość długimi włosami oraz zdecydowanie dłuższe nogi od hodowanych obecnie. Bydło było dość podobne do rasy Dexter o szerokoś...
pomaranczka