Bestiariusz Tolkienowski.pdf

Istoty i rasy w ś wiecie Tolkiena

Czarodzieje

Czarodzieje przybyli z Zachodu, by przywrócić równowagę w Śródziemiu

zakłóconą przez Saurona, Czarnego Władcę.

Zjawili się w tajemnicy, w postaci ludzi, nie było im bowiem przeznaczone

objawić im pełnej mocy przysługującej im jako nieśmiertelnym Majarom - ich

władza podlegała ograniczeniom Śmiertelnych krajów. Przybrali postać

starców odzianych w długie szaty, pełni byli mądrości i wiedzy o krajach, które

przemierzali. Słynęli teŜ jako zręczni kuglarze. Powiadają, Ŝe w Trzeciej Erze

Słońca pięciu czarodziei przemierzało Śródziemie, ale bliŜej wiadomo tylko o

trzech - Sarumanie Białym, Gandalfie Szarym i Radagaście Burym.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Elfy

Włosy ich są jak przędzone złoto lub tkane srebro, lub teŜ wygładzony gagat, a

światło gwiazd rozsiewa swą jasność wokół nich, migocąc na ich włosach, w

oczach, na jedwabistym odzieniu i ozdobionych szlachetnymi kamieniami

dłoniach.

Twarze elfów jaśnieją niegasnącym blaskiem, a głos ich jest piękny i delikatny

jak woda. Ze wszystkich swoich umiejętności wyróŜniają się w mowie, śpiewie

i poezji. Pierwsze ze wszystkich ludów na Ziemi przemówiły, Ŝadne teŜ inne

istoty ziemskie nie wydały z siebie pieśni, dopóki nie zaśpiewały elfy. Słusznie

teŜ siebie Quendi, Mówiący, nauczyły bowiem sztuki mowy wszystkie rasy na

Ziemi.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Entowie, Pasterze Drzew

W czasie Wojny o Pierścień niezwykłe leśne olbrzymy, zwane entami

wkroczyły do walki przeciwko orkom i ludziom z Isengardu. Półludzie-

półdrzewa, entowie mierzyli czternaście stóp wzrostu, a najstarsi z nich

zamieszkiwali Śródziemie przez dziewięć Er Gwiazd i Słońca.

Panem Entów był Fangorn, nazywany we Wspólnej Mowie Drzewcem. Był on

ogromny i stary, naleŜał bowiem do najwyŜszej i najsilniejszej rasy na Świecie.

Wielki, pokryty chropowatą korą pień Drzewca przypominał dąb lub buk,

ramiona zaś niczym gałęzie miał gładkie, a ręce o siedmiu palcach

powykręcane i szorstkie. Osobliwa, prawie bezpośredenio połączona z

tułowiem głowa Drzewca była wysoka i szeroka jak jego pień. DuŜe, mądre

oczy w kolorze brązowym wydawały się świecić zielonym odblaskiem, a szara,

dziko rosnąca broda przypominała plątaninę gałązek i mchu. Choć stworzony z

włókna drzew, Drzewiec poruszał się zwinnie na sztywnych nogach i stopach

niczym Ŝyjące korzenie, kołysząc się i posuwając jak długonogi brodziec.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gollum (prawdziwe imię Smeagol)

Ze wszystkich przekazów opowieść o Smeagolu jest najdziwniejsza. Jak głoszą

dzieje Jedynego Pierścienia, był on kiedyś hobbitem ze szczepu Stoorów,

zamieszkujących w dwudziestym trzecim stuleciu Trzeciej Ery nie opodal Pól

Gladden. Tam Smeagol i jego krewny Deagol, natknęli się na zagubiony

Pierścień, po czym Smeagol zamordował swojego towarzysza i przywłaszczył

sobie Pierścień.

Moc Pierścienia przedłuŜyła jego Ŝycie, lecz ta sama moc sprawiła równieŜ, iŜ

ciało jego zostało nie do poznania zmienione. Przybrał trupi wygląd, Ŝył

mordując, Ŝywił się nieczystym mięsem. Złowrogi wpływ pierścienia

spowodował równieŜ, iŜ bał się światła. śył w pobliŜu ciemnych sadzawek i w

głębokich pieczarach. Skóra jego była pozbawiona włosów, szczerniała, stała

się wilgotna i lepka, ciało schudło i zmizerniało. Głowę miał niekształtną, a

oczy jego przybrały ogromne rozmiary jak oczy ryb królujących w morskich

głębinach; były wyłupiaste, lecz blade, nie widziały wiele. Zęby miał długie

niczym kły orków, a jego hobbickie stopy spłaszczyły się, palce zaś połączyła

błona.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Hobbici

Był to lud zamieszkujący podziemne nory, spokrewniony ponoć z ludźmi,

niŜszej jednak postury niŜ krasnoludy, cieszący się ziemskim Ŝywotem przez

około sto lat.

(...) Mieli od dwóch do czterech stóp wzrostu, palce ich były długie, twarze

pulchne i pogodne, mieli kręcone brązowe włosy oraz osobliwe, niezwykłych

rozmiarów, bose stopy. Skromni i szanujący tradycję, wartość współbraci

mierzyli ich przywiązaniem do spokojnego, wiejskiego Ŝycia. Zuchwałe

postępowanie i zamiłowanie do przygody nie znajdowały u nich pochwały i

były uwaŜane za nierozwaŜne. Fantazje ponad ich skromną miarę ograniczały

się jedynie do nakładania odzienia w jasnych barwach i spoŜywania sześciu

podstawowych posiłków dziennie. Jedyną ekstrawagancją, na którą sobie

pozwalali, było palenie fajkowego ziela, co według ich mniemania miało się

stać wkładem hobbitów do światowej kultury.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Krasnoludy

Wśród krasnoludów byli kopiący głęboko w ziemi górnicy, kamieniarze, a

takŜe znawcy metali i doskonali rzeźbiarze w kamieniu. Krasnoludy nadawały

się świetnie do rzemiosł Aulego, twórcy gór, bo były mocne i wytrzymałe.

Miały długie brody, wzrost jednak niewielki, mierzyły bowiem cztery do pięciu

stóp.

(...) Mimo iŜ niezdarne nieco i nieurodziwe, krasnoludy przysporzyły Światu

duŜo piękna. Imponujące sale ich pałaców wypełniały sztandary, zbroje,

wysadzana drogimi kamieniami broń i wspaniałe gobeliny. Światło gwiazd

zatrzymywało się w wielkich świetlistych studniach i migotało w lustrach

sadzawek i skrzących się srebrem fontannach. Pod dźwięczącymi echem

kopułami, przy świetle kryształowych lamp mieniły się swym blaskiem klejnoty

i drogocenne kruszce.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Mumakile (zwane te Ŝ olifantami)

W Trzeciej Erze Słońca na południowych ziemiach Haradu Ŝyły zwierzęta tak

potęŜnych rozmiarów, Ŝe przypuszcza się, iŜ były one przodkami dzisiejszych

słoni, choć słonie, które obecnie Ŝyją na Ziemi, są ponoć znacznie mniejsze i

słabsze.

W czasie Wojny o Pierścień waleczni wojownicy z Haradu przybyli na zew

Saurona na północ, do Gondoru, i wraz z armią przywiedli ogromne mumakile

słuŜące im za bestie bojowe. Mumakile nosiły wojenną uprząŜ - czerwone

czapraki i wstęgi, rzędy ze złota i mosiądzu, na grzbietach zaś miały wieŜyczki

wojenne, gdzie siedzieli łucznicy i oszczepnicy.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nazgule (Upiory Pier ś cienia)

W dwudziestym trzecim wieku Drugiej Ery Słońca powstało dziewięć

potęŜnych upiorów, zwanych w Czarnej Mowie orków Nazgulami, czyli

Upiorami Pierścienia. Okazały się one najgorsze ze wszystkich złych sług

Saurona.

Powiadają, Ŝe ongiś Nazgule byli potęŜnymi królami i czarnoksięŜnikami

wśród ludzi. KaŜdy z nich otrzymał od Saurona Pierścień Władzy. Było to

dziewięć z dziewiętnastu czarodziejskich pierścieni, które Kembrimbor i elfy-

kowale z Eregionu wykuli dla Saurona. Przez wiele stuleci królowie ci uŜywali

Pierścieni dla zaspakajania swych zachcianek, lecz rządził nimi jedyny

Pierścień, wykuty przez samego Saurona. Mimo Ŝe Ci wybrani władcy Ŝyli

znacznie dłuŜej niŜ zwykli śmiertelnicy, nikli z czasem i w dwudziestym

trzecim wieku byli juŜ tylko zniewolonymi upiorami, opanowanymi jedną tylko

myślą: jak najlepiej słuŜyć Sauronowi, Władcy Pierścienia. I tak przemierzali

świat, popełniając straszliwe czyny.

Ubierali się w kolczugi, czarne hełmy i obszerne czarne płaszcze z kapturami,

pod nimi zaś nosili czarne szaty umarłych, a ciała ich były niewidzialne. Kto

tylko spojrzał w twarz Nazgula, cofał się ze zgrozą, gdyŜ zdawało się, iŜ nic nie

podtrzymuje hełmu i kaptura. Czasami tam, gdzie powinna być twarz, lśniło

hipnotycznym blaskiem dwoje oczu, gniewnych i pełnych mocy, niczym błysk

piekielnego ognia.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Orkowie

Jedyną radością tych stworów było zadawanie innym cierpienia, gdyŜ w Ŝyłach

ich płynęła czarna i zimna krew.

Odznaczali się szkaradną sylwetką - byli krępi, przygarbieni i krzywonodzy,

ramiona mieli długie i silne jak małpy z Południa, skórę zaś czarną jak

zwęglone drewno. Ich twarze i nozdrza były płaskie, a w szerokich ustach

widniały wielkie kły i grube, czerwone jęzory. Oczy, niczym szkarłatne szramy,

przypominały wąskie szpary czarnego paleniska, na którym płoną czerwone

węgle.

Orkowie byli zaciekłymi wojownikami, gdyŜ bali się swego pana bardziej niŜ

jakiegokolwiek wroga, a być moŜe woleli śmierć od swego nędznego Ŝycia.

Byli teŜ bezwzględnymi i straszliwymi kanibalami i nieraz ich rwące pazury i

zaślinione kły splamiły się plugawą posoką i gorzkim mięsem pobratymców.

PoniewaŜ zostali poczęci jako niewolnicy Władcy Ciemności, lękali się światła,

gdyŜ osłabiało ich i paliło. Widzieli doskonale w nocy, zamieszkiwali zaś

obrzydliwe jaskinie i groty.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Skrzydlate bestie

W czasie Wojny o Pierścień Nazgule dosiadały skrzydlatych bestii.

Potwory te były szybsze niŜ wiatr, miały ptasie dzioby i szpony, szyje węŜa, a

skrzydła nietoperza. Powiadano, Ŝe karmiły się mięsem orków, a rozmiarami

przewyŜszały wszelkie uskrzydlone stworzenia w Śródziemiu.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Smoki

Gady te oznaczały się ogromnymi rozmiarami i niebywałą siłą, a chroniły je

łuski z najtwardszego Ŝelaza. Zęby ich i pazury były niczym oszczep i rapier, a

ich ogony roztrzaskać mogły tarcze kaŜdej armii.

Smoki skrzydlate zamiatały ziemię, wzniecając huraganowe wichury, a smoki

ogniste zionęły szkarłatnymi i zielonymi płomieniami, które pełzały po ziemi,

pochłaniając wszystko, co napotkały na swej drodze.

Poza siłą swych mięśni smoki miały równieŜ inne, subtelniejsze moce. Ich oczy

bystrzejsze były od oczu jastrzębia i nie miał szans ucieczki ten, kto znalazł się

w zasięgu ich wzroku. Ich słuch wyłapywał najsłabszy nawet oddech najciszej

przemykającego wroga, a zmysł powonienia pozwalał im rozpoznać kaŜde

stworzenie jedynie po zapachu jego ciała.

(... ) Stworzone z Ŝywiołu ognia mocą czarnoksięskich zaklęć smoki lękały się

wody, a od światła dnia wolały ciemność. Smocza krew była czarna i

śmiertelnie trująca, a ich gadzi odór tchnął paloną siarką i mułem. Cielska ich

nieustannie Ŝarzyły się mocnym płomieniem, niby klejnot. Ich śmiech głębszy

był niŜ echo w szybach studni, a jego siła wstrząsała nawet górami. Oczy

smoków rzucały promienie rubinowego światła lub teŜ, przepełnione gniewem,

błyskały czerwonymi piorunami. Okrutne gadzie głosy brzmiały jak szkaradny

szept i wespół z głębią węŜowego oka przywoływały smocze zaklęcia, które

obezwładniały nieostroŜnych przeciwników, rodząc w nich pragnienie

poddania się straszliwej woli bestii.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Szeloba z rasy Wielkich Paj ą ków

Zamieszkiwała w Górach Cienia, w miejscu zwanym Kirith Ungol, Przełęcz

Pajęczycy. Przez dwie następne ery Ŝyła na owej przełęczy, a Ŝaden z

przybyłych tam wojowników, czy to elf, czy Dunedain, nie był w stanie

dotrzymać jej pola - poŜerała kaŜdego, kto się zbliŜył.

Podobnie jak jej olbrzymia matka snuła czarne pajęczyny i rzygała ciemnością.

Jej bronią był czarny jad w pysku i Ŝądle, a kaŜde z licznych odnóŜy z wielkimi

supłami stawów kończyło się długim, Ŝelaznym pazurem. Wydęte cielsko

pokrywała czarna, gruba skóra. jedynym wraŜliwym miejscem były jej

ogromne, wypukłe oczy. Cała była czarna, upstrzona plamami i stalowymi

kolcami niby szczeciną, a jej blade podbrzusze było splamione zielonym

śluzem i lśniło od trucizny.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: