Imię zgodne z naturą człowieka.docx

Imię zgodne z naturą człowieka

Swoje imię odczuwamy jako cząstkę własnego ja. Dlatego tak ważny jest wybór imienia. Warto wiedzieć, jakie imię nadać dziecku - tak, aby pomagało mu ono w życiu.

Magia imienia

W starożytnym Egipcie wierzono, że w imieniu zawarta jest istota człowieka, bóstwa czy czegokolwiek innego. Mówiono: "ten, czyje imię jest wymawiane, żyje"- To, -co nie miało imienia - nie istniało. Podobny pogląd wyznawały wszystkie dawne ludy i dlatego nadawanie imienia było zawsze czynnością świętą, a od tego, czy imię nadane człowiekowi było właściwe, czy przeciwnie, zawierało jakieś błędy - zależał jego los, powodzenie, a nawet życie. Imię było sprawą życia i śmierci.

Wiele z dawnych praktyk i wierzeń związanych z imionami pozostało do dziś, choć nic zawsze jesteśmy ich świadomi. Spróbuję wyliczyć te obyczaje, przesądy, wierzenia. Nadanie imienia jest praktyką religijna. Również w dzisiejszej Polsce imię jest najczęściej nadawane podczas sakramentu chrztu.

Imię nie może być dowolne. Przeciwnie, w każdej kulturze istnieje dłuższa lub krótsza lista "słów mocy", które mogą być używane jako imiona - i tylko one. Podręczniki "imionoznawstwa" wyliczają ponad tysiąc imion, jakie są lub były używane w Polsce, ale w praktycznym i częstym użyciu jest tylko około stu imion. Tak więc naprawdę mamy małe pole do popisu, jeśli chodzi o nadanie imienia. O pewnych imionach wiemy, że "teoretycznie" istnieją, ale kto będzie tak odważny, by ochrzcić córkę Mercedes, a syna Sulidziad? Inne narody są w tej materii bardziej tolerancyjne i dopuszczają większą dowolność: na przykład w Ameryce kobieta może mieć na imię Ocean, a mężczyzna Forest (czyli "las").

Pewne imiona są tabu, to znaczy są zastrzeżone dla pewnych postaci. Tak na przykład dawni Żydzi mieli religijny zakaz wymawiania imienia Bożego, Jahwe. W Polsce nikt nie nazwie syna Jezus, bo wszyscy czują, że to imię ma prawo nosić tylko Syn Boży. Ale na przykład w Ameryce Łacińskiej jest to jedno 7 wielu imion i nie wzbudza emocji. Podobnie gdyby ktoś chciał używać imienia Napoleon, wzbudzi podejrzenie, że pozuje na cesarza Francuzów i w ten sposób chce wykroczyć pora ludzką miarę.

Pewne imiona i dawniej, i obecnie mają posmak demoniczny, i z tego właśnie powodu są tabu. Od czasów II wojny światowej imię Adolf zbyt natrętnie przypomina nam Hitlera i dlatego w Polsce przestało być używane. Z innych powodów zanikło imię Alfons.

Bywa tak. że ktoś przechodzi w życiu całkowity przemianę, kiedy - można powiedzieć - umiera stary człowiek i rodzi się nowy. Tak się dzieje na przykład przy nawróceniu, przy przyjęciu nowej religii i dlatego z reuły nawróconym na chrześcijaństwo innowiercom nadawano na chrzcie nowe imię. Podobnie dzieje się podczas buddyjskiej ceremonii "przyjęcia schronienia", kiedy są nadawane nowe, buddyjskie imiona (których się zwykle i tak nie używa, podobnie jak imion od bierzmowania).

Nowe imiona dostają mnisi, kiedy składają ślubowania. Nowe imię przybiera nowo wybrany papież, i pewne imiona - na przykład Pius lub Bonifacy - były używane głównie przez papieży. Zdarzało się też, że imię zmieniali królowie przy koronacji. Poniatowski do swego skromnego imienia Stanisław dodał dumne i królewskie imię August. Czasami "nowy człowiek" jest kreowany dla potrzeb estrady, filmu czy literatury. To tłumaczy fakt, dlaczego z takim upodobaniem aktorzy, piosenkarze czy pisarze używają pseudonimów. Apolonia Chałupiec zrobiła w filmie karierę jako Pola Negri, Norma Meiler przeobraziła się w Marilyn Monroe, Czesław Wydrzycki zmienił nazwisko na Niemen, zaś Aleksander Głowacki znany jest jako Bolesław Prus. Przykładów takich znamy tysiące(Michael Jackson nie zmienił nazwiska, ale zmienił twarz...)

Również na wojnie przybierano specjalne wojenne imiona, czyli konspiracyjne pseudonimy. A ile było w nich bojowego animuszu! Przeważały Kmicice, Gromy, Rysie i Sokoły. Oczywiście główne znaczenie miało ukrywanie się przed wywiadem nieprzyjaciela, ale przecież łatwiej byłoby się ukryć za pseudonimami w rodzaju Jan Kowalski czy A-66. Tymczasem wymyślano imiona możliwie górnolotne rożnie groźnie brzmiące - niby rożnie indiańskich wojowników.

Znaczenie imienia

Imię swoje znamy od zawsze - nasza pamięć nic sięga do czasów, kiedy jeszcze imienia nie mieliśmy. Przez całe życie powtarzamy: ja - Ania, ja - Jacek, i czujemy - tak samo, jak nasi prehistoryczni przodkowie, że w imieniu ukryta jest ważna czystka naszego ja, naszej tożsamości, naszej osoby. Wielu z nas czuło w pewnym momencie swojego życia, że imię, które nosi, jest z jakichś powodów niewygodne lub nieładne, zbyt pospolite lub przeciwnie, zbyt dziwaczne - ale bardzo niewiele osób decyduje się na zmianę imienia. Już chyba częściej zmieniane są nazwiska. Myślę, że gdyby urzędy stanu cywilnego uprościły procedurę zmiany imienia, i tak ludzie pozostaliby wierni swoim imionom tym, które znają od dziecka.

Skoro imię odczuwamy jako cząstkę własnego ja tym ważniejszy jest właściwy jego dobór. U wielu narodów imię było zaklęciem, macicznym życzeniem. Nadając imię synowi lub córce, życzono im pewnych cnót, zalet charakteru, bogactw lub wielkich czynów. Tak było u dawnych Słowian, u Germanów, Bałtów i Celtów, u Ariów (przodków dzisiejszych Hindusów), u Persów i Greków. Takimi magicznymi życzeniami były na początku imiona Radosław (radujący się sławą, słowiańskie), Edward (strzegący dobra, germańskie), Dariusz (podtrzymujący dobro, perskie), czy Mikołaj (zwyciężający dla swego ludu, greckie).

Równie często poprzez odpowiednio brzmiące imię polecano dziecko opiece boga - Boga jedynego lub jednego z wielu bogów. Taki początek mają greckie imiona Artemidor (dar bogini Artemidy) czy Izydor (dar Izydy oraz cała długa lista hebrajskich imion, które urobiono od imienia Jahwe - są tu Jan (łaska Jahwe), Maciej (dar Jahwe) oraz Józef (Jahwe przysporzył). Również imiona takie jak Michał, Rafał czy Daniel - wszystkie hebrajskiego pochodzenia - odwołują się do Boga, czyli "El" po hebrajsku.

Są imiona, w których życzono dziecku siły zwierzęcia - i stad się wywodzą imiona "niedźwiedzie" (Urszula, Artur, Arkadiusz, Bernard), "lwie" (Leon, Leonard, Leonid) oraz "wilcze" (Wolfgang). Ciekawe, że takich imion z nazwą zwierzęcia w treści w ogóle nie używali dawni Słowianie - jakby z jakichś powodów były one dla nich tabu. Słowianie również nie tworzyli imion od imion swoich bogów.

Czasem pewne imiona nadawano nie tyle ze względu na ich treść, ale dlatego, że nosili już je przodkowie dziecka. Starożytni Grecy przed przyjęciem chrześcijaństwa z zasady nazywali wnuka imieniem dziadka, przez co kilka imion stale powtarzało się w jednym rodzie. Podobnie było u nas, i na przykład imiona Mieszko, Bolesław, Przemysł, Kazimierz i Władysław powtarzają się na zmianę w rodzie Piastów. Dodajmy, iż dzięki temu. że były własnością królewskiego rodu, piastowskie imiona nie zaginęły - jak to się stało z mnóstwem innych słowiańskich imion, które nie miały aż tak możnych protektorów.

Wraz z chrześcijaństwem przyszedł obyczaj nadawania na chrzcie imion świętych i polecania w ten sposób dziecka opiece patrona. W ten sposób najbardziej popularne stały się imiona tych świętych, których uważano powszechnie za szczególnie ważnych i postawionych wysoko w niebieskiej hierarchii. Były to imiona apostołów (Jan, Piotr, Paweł), osób bliskich jezusowi (Józef, Marta, Magdalena), ewangelistów (Marek, Mateusz), sławnych męczenników (Jerzy, Sebastian, Wojciech, Barbara, Agata) i cudotwórców (Mikołaj, Grzegorz, Marcin). Z tego też powodu miały szanse u nas przetrwać głównie te słowiańskie imiona, które szybko "uzyskały" swoich świętych, a więc Wojciech, Stanisław czy Kazimierz.

Co decyduje - przypadek czy ukryty sens?

Niewiele było w historii epok takich jak nasza, kiedy właściwie nie ma wyraźnych zasad, jakie imię - i dlaczego właśnie takie - nadać dziecku. Dziś względy religijne przy nadawaniu imienia zeszły na dalszy plan. Również raczej niewielu ludzi wie, co znaczą poszczególne imiona. Pierwotne znaczenia imion są zresztą od dawna uważane za niezbyt ważne, za ciekawostkę zaledwie. Królują dziś dwa czynniki: jeden to moda, drogi - to wyczucie czy też intuicja rodziców. A tak naprawdę to wystawiliśmy nasze imiona - a więc również cząstki naszych dusz - na pastwę przypadku i chaosu.

Ale powiedzmy sobie w tym momencie, że w świecie nie ma przypadku. Kiedy z imionami nie łączymy żadnych szczególnych życzeń ani magicznych nakazów, one same zaczynają ujawniać swoją tajemną, ukrytą naturę - i w sposób podświadomy działają na ludzi. Wielu z nas intuicyjnie czuje, że każde imię jest jakoś związane z pewnymi cechami charakteru, z pewnymi typami ludzkimi. Może się nawet wydawać, że ludzie, którzy noszą to samo imię, mają ceń ze sobą wspólnego: podobny charakter, zainteresowania, podejście do życia. Owo tajemne znaczenie imienia dostrzegali do tej pory raczej poeci niż naukowcy. Jak zresztą, za pomocą jakich metod, badacz mógłby odkryć tajemny sens imienia?

Wpływ imienia na życie

Problem wpływu imienia na życie i charakter człowieka nurtuje mnie od wielu lat i poczyniłem w tej dziedzinie wiele obserwacji. Starałem się je zebrać w tej książce.

Każdy zapyta: a jak to się dzieje, że w ogóle może istnieć związek pomiędzy imieniem a charakterem człowieka? Przecież nikt nie robi psychologicznych testów na niemowlęciu, zanim mu nada imię, i zresztą jakie testy mogłyby nam wskazać charakter maleństwa, które dopiero leży w pieluszkach?

Imiona mają dwa sposoby, by wpłynąć na człowieka. Po pierwsze, działa coś takiego, jak intuicja rodziców, którzy wybierają imię dla dziecka. Wiele kobiet twierdzi (zwykle są to właśnie kobiety...), że rodząc dziecko czy też przyglądając się nowo narodzonemu maleństwu, miały wyraźne odczucie, jakie imię powinny mu nadać. Zupełnie tak, jak gdyby dziecko owo imię samo ze sobą przyniosło.

Znam też przypadki (i każdy słyszał o podobnych), kiedy rodzice z jakichś powodów usiłowali z tym imieniem walczyć, jakoś je "zakrzyczeć", czy też przekonać samych siebie, że inne imię będzie jednak dla ich dziecka bardziej odpowiednie. Słyszałem wiele opowieści o tym, jak jednak tamto "wrodzone" imię wygrywało, choć z początku wydawało się dziwaczne, rzadkie czy przeciwnie - nazbyt pospolite. Często w takich przypadkach nadawano dziecku dwa imiona - "oficjalnie wymyślone" imię jako pierwsze oraz tamto "wrodzone" jako drugie - i w takich przypadkach zawsze to drugie przyjmowało się jako jedynie odpowiednie, a to pierwsze, "oficjalne", pozostawało jako zawalidroga i źródła wiecznych kłopotów. (Znam przypadki, kiedy w ten sposób Ignacy wygrał z Janem, Piotr z Bronisławem i Klara z Ewą.)

Drugi kanał oddziaływania imienia na człowieka można porównać z działaniem mantry. Imię jest indywidualną mantrą każdego z nas.

Przypomnę, co to takiego mantra. Słowo jest wzięte z sanskrytu, świętego języka Indii, i znaczy "narzędzie umysłu". Hindusi, Tybetańczycy i inne narody Wschodu używają mantr - czyli powtarzanych słów lub krótkich modlitw - do tego, aby nawiązać łączność z bóstwami lub innymi duchowymi istotami. Tak na przykład wyznawcy Kryszny wchodzą w kontakt ze swym bóstwem, powtarzając mantrę "Nazi Kryszna Hari Rama", zaś buddyści pozostają w łączności z umysłem najważniejszego bodhisatwy (czyli opiekuńczego ducha) Awalokiteśwary poprzez mantrę "Om Mani Padme Hung". Mantra wnika do umysłu tego, kto ją powtarza, i powoli przekształca świadomość, przybliżając umysł do oświecenia.

Podobnie imię, które powtarzamy i słyszymy każdego dnia i z którym się utożsamiamy, powoli przekształca nas, upodabniając do "idealnego Henryka" czy też "wzorowej Anny" - zależnie od tego, jakie imię kto nosi. Ale czy w ogóle można mówić o czymś takim, jak idealny czy też typowy charakter związany z pewnym imieniem? Proponuję następujące ćwiczenia. Stań przed lustrem i patrząc w oczy swemu odbiciu wymów wyraźnie, wielokrotnie z przejęciem najpierw imię Eligiusz, a potem Rudolf. Pozwól działać samemu dźwiękowi tych imion. Nie sprawdzaj na razie, co te imiona znaczą i skąd pochodny. Ważne tylko, aby wyobrazić sobie, że jest to Twoje imię i Ciebie oznacza.

Zauważysz, że kiedy mówisz "Eligiusz", czujesz, jakbyś musiał, miał obowiązek dobrze poznać samego siebie - czujesz, że jesteś kimś ważnym i rzadkim, i przy tym godnym ochrony czy też starań lub względów. Wymawiając to imię nie możesz się śpieszyć, ale też czujesz, że nie masz ochoty działać zbyt energicznie. Imię to skłania do namysłu, ale również do ociągania się i zwlekania. Kim mógłbyś zostać, nosząc to imię? Może artystą o poszukiwanej specjalności. Może doradcą, któremu powierza się tajemnice? Ale też każdy zauważy, że to imię jest jakieś mało męskie i człowiek, który je nosi, powinien być chroniony przed trudami życia. Teraz "bierzesz na warsztat" imię Rudolf. Zwróć uwagę, że gdy wymawiasz to imię, policzki wydymają się, usta zwężają i napinają, wzrok (zupełnie podświadomie) wyostrza się i koncentruje na jednym punkcie, czujesz się silny i zaczynasz to imię wymawiać niby rozkaz, który żąda posłuszeństwa. Spójrz w lusterko: widzisz groźnie zmarszczone czoło i ściągnięte brwi! Już jesteś wojownikiem, a może dowódcą...

Teraz dopiero warto zajrzeć do słowników, aby dowiedzieć się, że imię Eligiusz znaczy "wybrany", że we wczesnym średniowieczu nosił je nadworny skarbnik i złotnik na dworze frankijskich władców, Merawingów i to on został świętym o tym imieniu.

Zaś Rudolf znaczy "sławny wilk" i było to imię wymyślone dla rycerskich synów, których od dziecka chowano na dzielnych zabijaków.

Następnie należy policzyć liczby obu tych imion. Numerologia rzadko nas zawodzi. Eligiusz ma liczbę DWA - liczbę tych, którzy dążą do zgody i porozumienia, oraz powołani są do tego, aby być drugimi w kolejności, czyli korzystać z czyjejś opieki. Rudolf natomiast to numerologiczna trójka, a TRZY jest liczbą pewnych siebie i ufnych we własne siły indywidualistów, którzy życie traktują jak wielką przygodę.

To samo doświadczenie możemy zrobić z imieniem Aniela, którego liczba, SIEDEM, oznacza wzniosłość i uduchowienie, ono samo zaś znaczy: "anielska", a następnie powtórzyć miny do lustra z imieniem Kinga (liczba TRZY, znaczenie: "z walecznego rodu").

Takie studia należy przeprowadzić nad każdym z imion. Jeżeli jest ono jednocześnie imieniem świętego, należy sprawdzić, z czym kojarzy się jego postać, a więc czego jest patronem. Często z postaciami świętych łączą się całe legendy i barwne historie ich życia - a każda jest kopalnią wiadomości o samym imieniu. Zdarza się również, że imię jest zrośnięte z historycznym bohaterem, który je nosił. Tak więc od ponad dwóch tysięcy lat wzorem Aleksandra jest młody król Macedonii, który wyruszył na podbój świata, a wzorem Krzysztofa - admirał Krzysztof Kolumb.

W ramach badania tajemnych znaczeń imion trzeba też prześledzić różne przysłowia, powiedzenia i popularne wierszyki na temat danego imienia. Nie bez powodu mówi się Zosia Samosia, a kota nazywa Maćkiem. Z takich okruchów również można wydobyć cenne informacje. Wszystkie takie skojarzenia działają w pewien sposób na ludzi, którzy noszą poszczególne imiona.

Imiona i astrologia

Książka ta omawia około stu pięćdziesięciu imion używanych w Polsce; są wśród nich wszystkie najbardziej popularne. Wszystkie przebadałem podanymi tu sposobami - i podobnymi - oraz próbowałem dla każdego z nich określić pewien idealny (czy też typowy) wizerunek osoby, która to imię nosi - czy też postać, którą stalibyśmy się, gdybyśmy się bardzo przejęli wpływem swojego imienia.

Z pewnymi imionami udało mi się to lepiej, z innymi gorzej. Niektóre imiona "lepiej czuję" i ich rozszyfrowanie było łatwiejsze. Z innych wyników jestem mniej zadowolony; nie wykluczam również, że mogłem popełnić kilka omyłek. Spodziewam się, że czytelnicy tej książki sami mają własne przemyślenia na temat subtelnych znaczeń imion i zechcą się ze mną nimi podzielić.

Kiedy znamy już tajemny sens poszczególnych imion, możemy się zastanowić, czy dałoby się świadomie wybierać imię dla dziecka, tak by nie popełniać omyłek, i aby nadane imię wydobywało na jaw wszystkie wrodzone zalety charakteru młodej istoty, nie zaś tłumiło jej osobowość ani nie wtłaczało młodego umysłu w obcą dla niego skorupę.

Z pomocą przychodzi tu astrologia. Poszczególne imiona kojarzą się z pewnymi znakami zodiaku. Możemy zauważyć, że zwykle dane imię dobrze zgadza się z charakterem jednego lub dwóch znaków zodiaku. Gdyby czytelnicy dobrze znali astrologiczny kod, nie musiałbym tutaj tyle pisać, lecz rzuciłbym tylko hasła, w rodzaju: "Adela - typowy Baran z domieszką wpływów Jowisza". Albo: "Genowefa - imię powietrzne, pod wpływami Merkurego i Wenus, najbliższe znakowi Wagi".

A skoro istnieją podobieństwa między imionami i znakami zodiaku, to dane imię będzie dla pewnych znaków bardzo odpowiednie, dla innych mniej, zaś dla jeszcze innych okaże się wręcz niestosowne i będzie hamować oraz wypaczać rozwój młodej istoty. Na podstawie tych dwóch charakterystyk, które poprzednio napisałem o Adelach i Genowefach, mogę natychmiast sądzić, że dziewczyna ze znaku Barana nazwana imieniem Genowefa będzie nieznośnie przekonana o własnej wyższości pod każdym względem, zaś Wadze o imieniu Adela będą grozić ciągłe pomyłki i brak wyczucia, co można, a czego nie.

Oczywiście przy charakterystyce poszczególnych imion podkreślam zalety i mocne strony znaków i imion, zaś wady i słabości pozostawiam w domyśle, aby nie martwić kogoś, kto wyczyta (co się przecież zdarzyć może...), że jego imię jest nieodpowiednie dla jego znaku.

Raczej nie radzę dorosłym, aby pod wpływem tej lektury zaczęli zmieniać sobie imiona, ale kiedy wybieramy imię dla nowo narodzonego członka rodziny, wiedza taka będzie bardzo pomocna.

Wiadomości zawarte w tej książce mogą być cenne również dla profesjonalnego astrologa, który będzie wybierał imię, mając przed oczami pełny horoskop urodzeniowy małego dziecka. To jest ideał, ale jeszcze wiele czasu upłynie, zanim przeciętni rodzice będą mieli szanse skorzystać z porady astrologa. Po prostu astrologów, przynajmniej w Polsce, jest niewielu i przybywa ich bardzo powoli.

Gdy rozważamy podobieństwa i różnice pomiędzy znakami zodiaku i imionami, warto wiedzieć, że chociaż znak, w którym w chwili urodzenia przebywało Słońce jest najważniejszy, to również ważne są dwa inne znaki: znak, w którym przebywał Księżyc, oraz znak, który wschodził, czyli znak ascendentu.

Znak asscendentu można dość łatwo wyznaczyć, jeżeli znana jest godzina i miejscowość urodzenia. Odpowiednie tabelki są podane dalej w wraz z opisem i przykładami, jak z nich korzystać w dalszej części. Aby znaleźć znak Księżyca i położenia innych planet, potrzebne są już specjalistyczne tablice-efemerydy albo odpowiedni program komputerowy. Ponieważ astrologiczne programy stają się coraz bardziej popularne, może nie będzie aż tak trudno znaleźć w kręgu "znajomych znajomych" kogoś, kto taki program posiada i mógłby wydrukować wykres horoskopu z wszystkimi położeniami planet. Można również zwrócić się z takim zamówieniem do jednego z astrologów, którzy ogłaszają się w czasopismach psychotronicznych. Również astrolog-profesjonalista powinien określać, która z planet jest w horoskopie najsilniejsza.

Kiedy obchodzimy imieniny?

Kiedy należy obchodzić imieniny`? Wydawałoby się, że sprawa jest prosta - wystarczy zajrzeć do kalendarza. Tymczasem niektóre imiona powtarzają się wiele razy, innych w dostępnym kalendarzu nie ma, a także rozmaite kalendarze mogą podawać różne dni w roku. W dniach imienin panuje spory nieporządek. Dlaczego tak się dzieje? Warto się tej sprawie przyjrzeć bliżej.

Imieniny pierwotnie były dniami poświęconymi kultowi poszczególnych świętych. Dlatego obyczaj ten zachował się tylko dniami krajach katolickich dniami prawosławnych. Protestanci, którzy zaniechali kultu świętych, świętują tylko urodziny. Z tej samej przyczyny obyczaj imienin nie jest znany w krajach o tradycjach religijnych innych niż chrześcijańska.

Kult świętych nie był jednak nigdy najważniejszą częścią religii katolickiej czy prawosławnej, często mieszał się ze zwyczajami ludowymi i dlatego dni świętych nie miały w liturgicznym kalendarzu tak ważnej pozycji jak święta Bożego Narodzenia czy Wielkiejnocy.

Zwykle dzień określonego świętego był rocznicą jego śmierci (wtedy odprawiano msze, by uczcić jego pamięć), ale ponieważ często - szczególnie w przypadku pierwszych męczenników - daty z życia świętych były słabo udokumentowane i przechowywane tylko w ustnej tradycji, więc i ich święta zmieniały swoje terminy. Zdarza się też, że ten sam święty jest czczony w innym dniu w Kościele katolickim, a w innym dniu w Kościele prawosławnym. Istnieją również do dziś pewne lokalne tradycje czczenia pewnych świętych, ograniczone do jednego kraju, a nawet jednej parafii lub klasztoru.

Dni poszczególnych świętych bywały zmieniane (i to wielokrotnie) przez papieży i biskupów. Lista świętych była też weryfikowana i pewne postacie z niej skreślano. Na przykład w latach sześćdziesiątych władze kościelne uznały, że nie ma dostatecznych świadectw historycznych na istnienie tak popularnych świętych jak Mikołaj i Krzysztof!

Wydaje się więc, że jakiś jeden, oficjalny i ostateczny spis świętych (oraz dni ich imienin), poświadczony w samym Rzymie, po prostu nie istnieje...

Na początku XIX wieku wraz z romantyzmem pojawiła się w Polsce moda na zapomniane już imiona słowiańskie. Imiona te przypomnieli czytelnikom autorzy popularnych w ubiegłym wieku kalendarzy słowiańskich. Przy każdym imieniu podawano w nich dni imienin - oczywiście były to dni na poczekaniu wymyślone przez autorów. Niektóre z nich przyjęły się i stały się częścią tradycji na równi z imionami pochodzącymi z katolickiego kalendarza liturgicznego.

Dodajmy jeszcze, że święci szczególnie upodobali sobie niektóre imiona - i tak samych świętych i błogosławionych Janów jest około dwustu dwudziestu, zaś świętych Piotrów - stu dwudziestu! Nieliczni tylko, jak Wojciech i Kazimierz, występują w pojedynkę.

Tak więc chociaż w tej książce przy każdym imieniu starałem się podać najbardziej popularne dni imienin, to nie należy się dziwić, jeżeli w kalendarzach pojawią się inne daty.

Cechy charakteru dwunastu znaków ZODIAKU

Znaki zodiaku mają swój wyrazisty charakter. Cechy każdego znaku najsilniej przejawiają się wtedy, kiedy w pewnym znaku (obszarze nieba} przebywa Słońce, albo gdy ten znak wschodzi (czyli jest na ascendencie}. Księżyc w znakach zodiaku daje cechy specjalne, o których trzeba wspomnieć dodatkowo.

Znaków zodiaku jest, jak wiadomo, dwanaście, i dzielą się na cztery grupy, spokrewnione z czterema żywiołami: Ogniem, Wodą, Powietrzem i Ziemią. Kiedy mówimy o żywiołach, chodzi tu nie tyle o składniki materii, co o pewne siły psychiczne.

Żywioł Ognia oznacza zapał, entuzjazm, żywiołowość i energię psychiczną, wolę i chęć pokazania swojego ja. Znaki ogniste to Baran, Lew i Strzelec.

Żywioł Wody oznacza emocje i uczucia, zdolność do przeżywania sympatii i niechęci, zdolność kochania i nienawidzenia. Znaki wodne to Rak, Skorpion i Ryby.

Żywioł Powietrza w języku astrologii łączy się z pracą intelektu, z umiejętnością kojarzenia i abstrakcyjnego myślenia. Ludzie z przewagą tego żywiołu są zmienni, cechuje ich lekkość i polot. Znaki powietrzne to Waga, Wodnik i Bliźnięta.

Żywioł Ziemi oznacza to, co konkretne, związki z twardą rzeczywistością, z materialnym światem. Wiąże się z takimi cechami, jak pracowitość, rozsądek, rzetelność, stałość i wierność. Znaki ziemne to Koziorożec, Byk i Panna.

BARAN

Jest gwałtowny i porywczy, energiczny, skory do agresji i zwady, szorstki, gruboskórny, mało wrażliwy na cudze racje i potrzeby, egoistyczny, ale i pełen niewyczerpanych zasobów energii. Specjalnością tego znaku jest walka, sprawdzanie się w trudnych sytuacjach, przewodzenie i rola pioniera.

Barany mówią to, co myślą - prosto z mostu; nie mają zdolności dyplomatycznych, brakuje im ogłady i delikatności. Pewnych subtelnych przeżyć duchowych po prostu nie rozumieją. Mają nawyk zmierzania do celu najkrótszą drogą i upraszczania rzeczy zbyt zawiłych. Szybko wyciągają wnioski i podejmują decyzje. Wolą działać niż myśleć. Zdarza się, że gubi je pochopność działania i lekkomyślność. Czasami nadmiar baraniej siły wyładowuje się jako agresja, dlatego ludziom z tego znaku szczególnie potrzebny jest ruch i wysiłek fizyczny, także w postaci ćwiczeń sportowych.

Jako dzieci Barany uporczywie próbują żyć po swojemu, a nie tak, jak wymagają od nich rodzice. Są nadmiernie ruchliwe, psotne i krnąbrne, i muszą wyszaleć nadmiar energii. Księżyc w Baranie daje zamiłowanie do życia w młodzieżowej gromadzie, do spędzania czasu pod gołym niebem, i czyni z ludzi wiecznych skautów

W astrologii znakiem Barana rządzi (i daje podobne cechy charakteru) Mars - planeta, która jest dawcą energii, wigoru i pewności siebie. Drugą planetą silną w tym znaku jest Słońce.

BYK

Jest spokojny i opanowany, konkretny w swoich potrzebach i zainteresowaniach, nastawiony na zaspokajanie potrzeb zmysłowych. Ceni sobie przyjemności i wygody, miłe wrażenia estetyczne, luksus i bogactwo. Ma rozwinięte dwie cechy: instynkt posiadacza i zamiłowanie do sztuki, a szczególnie do śpiewu i muzyki. Specjalnością Byka jest posiadanie, bogactwo, piękno i sztuka. Byk w najwyższym stopniu ze wszystkich znaków żyje po to, aby korzystać z życia. Szczególną wagę przywiązuje do satysfakcji, wygód i przyjemności. Każda rzecz w jego otoczeniu powinna być taka, jak należy: Byk nie znosi prowizorki, bylejakości, rzeczy niemodnych, niewygodnych i zużytych. Potrafi wokół siebie budować świat pełen piękna i harmonii. Byki - i kobiety, i mężczyźni - wiele uwagi poświęcają swojemu wyglądowi, modzie, kosmetyce. Spośród wszystkich znaków Byki najlepiej rozumieją, czym jest pieniądz; wiedzą, jak uzyskiwać pieniądze i jak je z satysfakcją wydawać.

Jako dzieci Byki wcześnie wiedzą, czego chcą: potrafią skutecznie zdobywać swoje przedmioty pożądania, na przykład zabawki i słodycze. Łatwo wkradają się w łaski starszych. Cieszą się z nowych ubranek i lubią się stroić. Już w młodym wieku ujawniają talenty artystyczne, zawsze obecne w tym znaku. Księżyc w Byku daje dobry smak, często wyrafinowany gust oraz zamiłowanie do kolekcjonowania pięknych przedmiotów. Daje też dobry kontakt z przyrodą; ludzie z Księżycem w Byku bywają namiętnymi hodowcami kotów, świnek morskich i kanarków.

Planetą-władczynią Byka jest Wenus, planeta miłości, harmonii, piękna i sztuki. Silny w Byku jest też Księżyc.

BLIŹNIĘTA

Są ruchliwe, niespokojne i nieopanowane, mają błyskotliwą i wszechstronną inteligencję, połączoną z ustawiczną zmianą przedmiotu zainteresowań i przerzucaniem uwagi. Realizują się poprzez rozległe życie towarzyskie, dyskusje, mówienie i pisanie, gromadzenie wiadomości, wrażeń i opinii. Charakterystyczne dla nich jest to, że znają się na wszystkim, a często przejawiają zainteresowania językowe.

Ludzi ze znaku Bliźniąt z daleka poznajemy po przynajmniej dwóch osobliwościach: z reguły mają więcej niż jeden zawód, a często są biegli w paru dziedzinach jednocześnie. Potrafią też w rozmowie podchwycić każdy temat, prowadzić (ze znawstwem) dyskusje o czymkolwiek. Bliźnięta łatwo się uczą, a zdobywanie wiedzy sprawia im po prostu przyjemność. Ich wiedza ma często charakter encyklopedyczny: noszą w pamięci mnóstwo szczegółów o czymkolwiek i wszystko kojarzy im się ze wszystkim. Ale bywa tak, że ludzie z innych znaków zarzucają im powierzchowność i brak głębi.

Dzieci ze znaku Bliźniąt chętnie bawią się we wszelkie gry na inteligencję i zagadki; lubią się popisywać znajomością rozmaitych sensacji i ciekawostek. Są towarzyskie i rozmowne; z tego znaku wywodzą się podwórkowi cwaniacy, którzy potrafią przechytrzyć starszych i silniejszych kolegów.

Księżyc w Bliźniętach czyni z ludzi powsinogi i włóczykijów: z tą pozycją Księżyca związana jest namiętność do wędrowania. Ludzie tacy mają wyjątkowo łatwy kontakt z otoczeniem: z każdym potrafią się dogadać, i to często w dowolnym języku; nie sprawia też im trudu korzystanie z cudzej gościny: chętnie przyjmują podarunki i nocują poza własnym domem. Mają przyjaciół w każdym mieście.

Planetą-władcą Bliźniąt jest Merkury, planetarny patron inteligencji i zmysłu do interesów.

RAK

Jest uczuciowy, sentymentalny, podatny na emocje i wzruszenia. Wobec świata, przy swojej wrażliwości, przyjmuje postawę obronną i chętnie wycofuje się do swojego małego świata, do domu i rodziny. Specjalnością Raka jest stwarzanie miłego nastroju i ciepła, kultywowanie więzi rodzinnych, zbieranie pamiątek, kolekcjonerstwo, chowanie dzieci i innych istot wymagających opieki.

Rak ze wszystkich znaków najsilniej jest związany z ideą posiadania korzeni i swojego miejsca na świecie. Raki są przywiązane do domu, stron rodzinnych, swojej ziemi, rodziny, rodu, ojczyzny. Często mają rozwinięte wyczucie historii i poczuwają się do solidarności ze swymi przodkami. Dom, mieszkanie i najbliższe otoczenie Raka są zawsze przez niego tak urządzone, aby mogły służyć jako bezpieczne schronienie. Wokół Raka pełno jest pamiątek i rzeczy, z którymi jest emocjonalnie związany.

Dzieci ze znaku Raka są szczególnie przywiązane do mamy i taty, chętnie pozwalają się sobą opiekować, lubią być przedmiotem troski i pochwał całej rodziny.

Księżyc w Raku daje szczególnie silne związki rodzinne. Ludzie z tak położonym Księżycem zwykle długo wspólnie mieszkają i prowadzą gospodarstwo ze swymi rodzicami, są zwolennikami rodziny wielopokoleniowej; często też wchodzą w rodzinne przedsiębiorstwa, spółki i interesy. Czują się członkami klanu.

LEW

Jest pełen energii, pewności siebie, dumy i przekonania o własnej wartości. Zachowuje się tak, by zwrócić na siebie uwagę i dobrze się czuje, będąc w centrum zainteresowania, toteż często dąży do dominowania w swojej grupie i do pozycji przywódczej. Lubi otaczać się adoratorami, a także czerpie satysfakcję z zabaw, ceremonii, imprez publicznych i sprawowania władzy.

O Lwie powiada się, że jest urodzonym królem, i często rzeczywiście wykazuje takie maniery. Pozytywną stroną tego znaku jest jego optymizm, wrodzone poczucie własnej wartości i zakodowany pęd do bycia kimś lepszym. Zdarza się, że w realnym życiu owa wrodzona duma przeszkadza w karierze: często Lew woli pędzić życie skromne niż zniżyć się do rzeczy, które w jego mniemaniu są poniżej jego godności.

Jako dziecko Lew lubi być przedmiotem zainteresowania ze strony starszych, lubi się popisywać i zbierać oklaski. Wszelkie wyróżnienia i pochwały przyjmuje jak coś, co mu się z natury należy. Dzieci z tego znaku są zwykle wesołe, pogodne i łatwo zdobywają ludzką sympatię.

Księżyc w Lwie to przede wszystkim potężne źródło optymizmu, wiary w siebie. Także ludzie z Księżycem w Lwie w naturalny sposób budzą zaufanie, mają dar roztaczania ochronnego parasola wokół siebie. Do nich przychodzą inni, aby się zwierzać ze swoich problemów. Księżyc w Lwie cenny jest w zawodzie psychologa i... spowiednika. Planetą, która w astrologii opiekuje się Lwem, jest Słońce.

PANNA

Jest cicha, skromna, bez nadmiaru sił żywotnych, kieruje się rozsądkiem i wyrachowaniem, które to cechy zdecydowanie przeważają nad uczuciami. Realizuje się w pracy, szczególnie systematycznej, precyzyjnej i poddanej schematycznym rygorom. Ten typ charakteru sprzyja rozwojowi inteligencji formalistycznej, matematycznej i krytycznej. Domeną Panny jest porządek i organizacja.

Wydaje się, że ludzie ze znaku Panny dobrze znoszą życie we współczesnym społeczeństwie, gdzie bardziej się liczy inteligencja niż fizyczna sprawność i gdzie sukces osiąga się za cenę przyjęcia pewnej dyscypliny i samoograniczenia. Panny dobrze dają sobie radę we wszelkich zorganizowanych strukturach, zarówno jako szefowie wydający polecenia w myśl pewnych zasad, jak i podwładni wykonujący swoje obowiązki. Panny są pracowite, zaradne, rozsądne i oszczędne. Nie trwonią sił nadaremnie, nie czynią też wokół siebie zbędnego zamieszania. Ich działanie jest celowe, dbają o szczegóły, otaczają się porządkiem. Dużą uwagę zwracają na zdrowie i higienę. Ludzie z innych znaków mogą jednak uważać, że Pannom brakuje fantazji, szaleństwa i rozmachu.

Dzieci ze znaku Panny są zwykle posłuszne, chętnie się uczą; lubią układać zabawki według ustalonego porządku. Dobrze się rozwijają, jeżeli są chwalone i zachęcane przez starszych. Często w szkole wchodzą w rolę prymusów. Księżyc w Pannie niezawodnie oznacza zdolności do nauk ścisłych oraz zamiłowanie do liczenia, porządkowania, a także poprawiania innych.

Władcą Panny (tak samo jak Bliźniąt) jest Merkury.

WAGA

Jest typem wybitnie społecznym; swoje zachowanie uzależnia od stanowiska współtowarzyszy i partnerów. Dąży do harmonii, porozumienia, wyważenia racji i oddania każdemu, co mu należne. Skłonność do godzenia sprzeczności i oceniania spraw z różnych punktów widzenia prowadzi często do niezdecydowania, chwiejności i zacierania kontrastów. Specjalnością Wagi jest sztuka, krasomówstwo, działanie w spółkach i dyplomacja.

Ludzi z tego znaku poznaje się z daleka po nawyku rozważania każdej sprawy z wielu stron. Waga zwykle rozumuje na zasadzie: "z jednej strony tak, a z drugiej strony owak..." Celem dla tego znaku jest wyważenie sądów, osiągnięcie kompromisu i zadowolenie wszystkich stron. Lubią się otaczać doradcami i konsultować decyzje z przyjaciółmi. Mają wrodzony zmysł harmonii i równowagi, co zarówno ułatwia im stosunki społeczne, jak i pozwala dobrze rozumieć świat sztuki. U ludzi z tego znaku częściej niż u innych spotyka się uzdolnienia do muzyki, tańca, a także sportów wymagających gracji i dobrego skoordynowania ruchów. Pospolitą wadą Wag jest gadulstwo, rozwlekłość stylu, gdy piszą; a także... wielkie zamiłowanie do wypoczynku.

Wagi, gdy są dziećmi, najzręczniej ze wszystkich znaków potrafią się przymilać i wchodzić w łaski starszych. Rolę "grzecznego dziecka" - dziewczynki z kokardą i chłopca recytującego wierszyki - przyjmują jak coś naturalnego. Szybko uczą się odróżniać rzeczy "ładne" i "brzydkie".

Księżyc w Wadze daje miłe usposobienie, dar łagodzenia napięć i wyciszania konfliktów, umiejętności rozjemcy i dyplomaty....