skanowała: hurka
Tytuł oryginału
Destiny of Souls
New Case Studies of Life Between Lives
Copyright © 2000 Michael Newton, Ph.D.
Published by Llewellyn Publications St. Paul, MN 55164 USA www.llewellyn.com
Copyright O 2004 for the Polish edition byBMG
ISBN 83-88585-65-7
Projekt okładki Bartosz Głowacki
W projekcie okładki wykorzystano:
- zdjęcie mgławicy Spirograf wykonane przez teleskop Hubble'a
NASA and The Hubble Heritage Team (STScI/AURA) Dr. R. Sahai (JPL) & Dr. A.R. Hajian (USNO).
Mgławica Spirograf IC418 jest mgławicą planetarną położoną w odległości około 2 tysięcy lat świetlnych od Ziemi w kierunku gwiazdozbioru Zająca (Lepus).
Wydawca: BMG
Biuro Redakcji Retkińska 98/20 94-004 Łódź
www.tuiteraz.com listy@tuiteraz.com
Dla Aleksandra Majewskiego
Pragniemy wyrazić swoją wdzięczność Aleksandrowi, dzięki któremu książki Michaela Newtona zostały wydane w języku polskim. Aleksander pragnął by Polacy mogli odnaleźć w tych książkach pocieszenie i inspirację. Oszedł od nas wkrótce po tym, jak "Wędrówka dusz" opuściła drukarnię. Dziękujemy Tobie z całego serca...
Wydawca
SPIS TREŚCI
6. Rada Starszych ... 7
Ludzkie obawy przed sądem i karą, 7
Miejsce oceny dusz, 10
Wygląd i skład Rady, 17
Znaki i symbole, 29
Obecność,45
Łańcuch boskiego wpływu, 51
Spotkania Rady, 53
7. Dynamika społeczności... 59
Bratnie dusze, 59
Najważniejsze bratnie dusze, 63
Bratnie dusze jako bliscy towarzysze, 65
Dusze stowarzyszone, 65
Związki między duchowymi i ziemskimi rodzinami, 75
Ponowne spotkanie z duszami, które nas zraniły, 80
Interakcje między grupami dusz, 87
Rekreacja w świecie dusz, 91
Czas wolny, 91
Przerwa wakacyjna, 91
Wybór odosobnienia, 92
Powrót na Ziemią, 93
Tworzenie ziemskiego środowiska, 95
Dusze zwierzęce, 97
Przestrzeń Transformacji, 103
Tańce, gry i muzyka, 105
Cztery ogólne typy dusz, 116
8. Dusza czyniąca postęp ... 117
Promocja, 117
Przechodzenie na poziomy pośrednie, 120
Specjalizacje, 123
Nauczyciele Najmłodszych Dusz, 123
Etycy, 126
Dusze Harmonizujące, 131
Mistrzowie Projektowania, 134
Poszukiwacze, 144
9. Krąg Przeznaczenia ... 156
Pomieszczenie do oglądania przyszłych wcieleń, 156
Linie czasu i wybór ciał, 161
Mistrzowie czasu, 166
Wolna wola, 172
Dusze najmłodszych, 183
Strata dziecka, 186
Nowe partnerstwo ciała i duszy, 186
10. Duchowa ścieżka ... 197
Płacz, drżenie i wstrząs! Bob Olson... 205
Doświadczenie życia pomiędzy wcieleniami, Bob Olson ... 213
Indeks... 221
Rada Starszych
Rozdział 6
Dusze wzywane są przed zgromadzenie mędrców wkrótce po powrocie do świata dusz . To wzniośli mistrzowie, stojący o stopień czy dwa wyżej od przewodników, należą do najbardziej zaawansowanych istot, jakie moi nadal inkarnujący pacjenci napotykają w świecie dusz. Badani nadają im rozmaite nazwy, na przykład Starsi, Święci Mistrzowie, Szacowni Starcy, oraz pragmatyczne tytuły - Egzaminatorzy lub Członkowie Komitetu. Najczęściej jednak pojawia się nazwa Rada lub Starsi, zatem takiego właśnie terminu używam dla określenia tego ciała.
Ponieważ Rada Starszych istotnie reprezentuje władzę w świecie dusz, niektórzy słuchacze moich wykładów natychmiast nabierają podejrzeń, skoro tylko usłyszą o ubranych w uroczyste szaty istotach, które wypytują dusze o ich zachowanie w minionym życiu. Pewien mężczyzna z Toronto nie mógł się powstrzymać i głośno wykrzyknął: „Aha, wiedziałem! Sala sądowa, sędziowie i kara!" Skąd w umysłach tak wielu ludzi bierze się strach i obawa przed życiem po śmierci?
Instytucje religijne, sądy cywilne i trybunały wojskowe narzucają nam kodeksy moralności i sprawiedliwości, które wywierają wpływ na zachowania milionów ludzi. Już od czasów plemiennych towarzyszą nam, zakorzenione w naszej kulturze, pojęcia zbrodni i kary oraz surowego osądu ludzkich występków. Trudno przecenić pozytywne oddziaływanie kodeksu zachowania i systemów etycznych związanych z wszystkimi historycznymi religiami. Argumentowano, że to właśnie strach przed bożą karą trzyma masy ludzkie w ryzach i czyni je lepszymi, niż byłyby w innym wypadku. Sądzę jednakże, iż istnieje również druga, ciemna strona wszystkich doktryn religijnych, wzbudzająca w ludziach rozpaczliwy lęk przed perspektywą stawienia po śmierci czoła surowemu najwyższemu bóstwu i złowrogim duchom.
Zorganizowane religie stanowią element naszego życia zaledwie od pięciu tysięcy lat. Antropolodzy twierdzą, iż we wcześniejszych tysiącleciach ludzie byli czcicielami natury i wierzyli, że we wszystkich bytach ożywionych i nieożywionych mieszkają dobre i złe duchy. Pod tym względem dawne praktyki plemienne nie różniły się zbytnio od bałwochwalstwa historycznych religii, na gruncie których istnieli liczni bogowie źli i bezlitośni, podczas gdy inni okazywali ludziom życzliwość i pomoc. Ludzie zawsze czuli się niepewnie w obliczu wyższych od siebie sił, zwłaszcza zaś wobec bóstw, które mogłyby decydować o ich pośmiertnych losach.
Ponieważ obawa o życie towarzyszy nam stale, wobec tego skłonni jesteśmy postrzegać śmierć jako najwyższe zagrożenie. Okrucieństwo całej naszej długiej historii oznaczało dla nas, iż po śmierci prawdopodobnie również w ten czy inny sposób doświadczymy osądu, kary i cierpienia. Liczne kultury na całym świecie w imię swych własnych celów forowały ten pogląd. Ludziom wmawiano, że tuż po śmierci wszystkie dusze, dobre i złe, muszą przejść przez ciemność podziemnego świata, pełnego prób i niebezpieczeństw.
W kulturze Zachodu od dawna przedstawiano czyściec jako samotną stację dla dusz uwięzionych między piekłem a niebem. W ostatnich dziesięcioleciach kościoły nieewangelickie wypracowały bardziej liberalną definicję czyśćca jako stanu odosobnienia, niezbędnego dla oczyszczenia duszy z grzechów i niedoskonałości, zanim będzie mogła wstąpić do niebios. W filozofii Wschodu, zwłaszcza w doktrynach sekt hinduistycznych i buddyzmu Mahayana, istnieje długa tradycja wiary w duchowe więzienie na niższych poziomach egzystencji, która ostatnio również ulega liberalizacji. Istnienie tej koncepcji to jeszcze jeden powód mojego sprzeciwu wobec posługiwania się wyobrażeniem koncentrycznych kół licznych obszarów astralnych dla nakreślenia mapy pośmiertnej podróży duszy. Historycznie rzecz biorąc, używano ich do przedstawiania cel czyśćca znajdujących się w podziemnym świecie sędziów, sądów i demonów.
Osoby, które w poszukiwaniu prawdy zwrócą się ku starożytnej, metafizycznej tradycji Wschodu, natkną się na pogmatwaną mieszaninę przesądów, charakterystyczną także dla teologii zachodniej. Chociaż na Wschodzie od dawna dominowała doktryna reinkarnacji, zachowała się tam również koncepcja transmigracji. Podczas mych podróży po Indiach dowiedziałem się, że koncepcja transmigracji jest wykorzystywana do kontroli ludzkich zachowań. Zgodnie z tą koncepcją, istnieje szeroki wachlarz grzechów, których popełnienie zagrożone jest upadkiem w niższą od ludzkiej formę życia. W trakcie prowadzonych przeze mnie badań nie natrafiłem na żaden dowód potwierdzający transmigrację dusz. Moi pacjenci podkreślają, iż nie wydaje się, by duchowe energie odmiennych form ziemskiego życia mieszały się ze sobą w świecie dusz. Według mnie strach i obawa, jakie rodzi koncepcja transmigracji, wymuszają sprawiedliwość karmiczną. Nigdy nie spotkałem się z badanym, który inkarnowałby w innym świecie i nie byłby tam przedstawicielem najbardziej rozumnej formy życia (ciało gospodarza mogło jedynie nieznacznie odbiegać inteligencją od typowej dla naszego gatunku). I nie jest to bynajmniej przypadek.
Nie przechodzimy przez etapy kary, lecz raczej przez kolejne stadia samooświecenia. Jednakże olbrzymia część ludzkiego społeczeństwa nie jest w stanie otrząsnąć się z dręczącego poczucia, powstałego wskutek tysięcy lat kulturowych uwarunkowań, że istniejące w życiu ziemskim osąd i kara muszą w jakiejś postaci obowiązywać również po śmierci. Być może nie będą to piekielne tortury zadawane przez siły ciemności, ale z pewnością coś nieprzyjemnego. Mam nadzieję, że treść niniejszego rozdziału przyniesie pociechę osobom skłonnym do obaw przed grożącą im po śmierci karą. Z drugiej strony na pewno nie wszystkich ucieszy perspektywa stawienia się przed oblicze Rady Starszych. Epikurejczycy tego świata, oddani wyłącznie czerpaniu z życia nieograniczonych przyjemności i nie troszczący się zbytnio o ciężki los innych ludzi, mogą nie być zachwyceni tym, co przeczytają, podobnie jak ikonoklaści, sprzeciwiający się wszelkim autorytetom moralnym i innym.
Świat dusz jest miejscem, w którym panuje porządek, a Rada Starszych uosabia sprawiedliwość. Nie jest ona ostatecznym źródłem boskiej władzy, lecz zgromadzeniem najwyższych istot, odpowiedzialnych za los dusz wciąż inkamujących na Ziemi. Te mądre istoty mają wiele współczucia dla ludzkich słabości i okazują niewyczerpaną cierpliwość wobec naszych błędów. W przyszłych życiach otrzymamy jeszcze wiele szans. Nie będą to wprawdzie życia łatwych wyborów karmicznych, gdyż wówczas niczego nie zdołalibyśmy się z nich nauczyć. Jednak ryzyko, jakie podejmujemy, nie jest po to, by sprawić nam po śmierci jeszcze więcej bólu.
Miejsce oceny dusz
Pacjenci twierdzą, że przed obliczem Rady Starszych stają natychmiast po zakończeniu inkarnacji, a wielu odbywa jeszcze drugie spotkanie tuż przed ponownymi narodzinami. Większe znaczenie wydaje się mieć pierwsza wizyta. W jej trakcie wspólnie z członkami Rady dokonujemy przeglądu ważniejszych decyzji, jakie podjęliśmy we właśnie zakończonym życiu. Ocenia się starannie nasze postępowanie oraz decyzje, które podjęliśmy na węzłowych rozstajach naszej karmicznej ścieżki. Podczas tej pierwszej rozmowy uświadamiamy sobie popełnione błędy, zwłaszcza związane z krzywdzeniem innych. Drugie spotkanie przebiega już w swobodniejszej atmosferze, omawia się na nim potencjalne wybory, okazje i oczekiwania na przyszłość.
Przewodnicy powiadamiają nas o terminie stawienia się przed Radą i zazwyczaj odprowadzają do sali zebrań tych wzniosłych mistrzów. Przeciętny badany twierdzi, że przewodnicy nie odgrywają podczas spotkania z Radą jakiejś szczególnej roli. Jednak kiedy o spotkaniu ze Starszymi opowiada mi jakaś bardziej zaawansowana dusza, która napomyka, że udaje się tam samotnie, często słyszę też, że jej przewodnik siedzi wśród członków Rady. Przewodnicy pojawiający się przed obliczem Rady w towarzystwie swojego ucznia zazwyczaj milczą. Dzieje się tak dlatego, że dyskusje pomiędzy przewodnikiem a Starszy...
dancistino