ROBIN ELLIOTT

Gwiazdkowy prezent

(Brooke’s Chance)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Nie! Wykluczone! Nie zrobię tego! – Brooke Bradley była zdecydowana.

– Dałaś słowo!

– Julie! Litości!

– O nie! Zakład był uczciwy. Twoi Kowboje przegrali jedną bramką, musisz płacić.

– To śmieszne – powiedziała Brooke. – Mam dwadzieścia trzy lata i nie mogę ot tak, siąść na kolanach Świętemu Mikołajowi. Popatrz, ilu maluchów stoi w kolejce. Julie, jestem twoją najlepszą przyjaciółką – nie rób mi tego.

– Ruszaj!

Już z daleka widać było Świętego Mikołaja. Siedział na tronie i przyjmował dzieci. Pomagała mu dziewczyna w kusym stroju elfa. Napis głosił: „Witamy na Biegunie Północnym”. Poprzez gwar dobiegały słowa kolędy.

– Jesteś okropna – powiedziała Brooke. – Potrzymaj mi kurtkę.

– Po co?

– Ważę ponad pięćdziesiąt kilo, mógłby się załamać pod moim ciężarem.

– Wyjątkowy humanitaryzm – zachichotała Julie.

– Daj te ciuchy.

Brooke owinęła się w pasie puszystym czerwonym swetrem. Zamyślona, skręcała palcami krótkie, ciemne loczki opadające jej na policzki. Niska i drobna Brooke wśród maluchów poczuła się jak olbrzymka.

Jeszcze raz rzuciła wściekle spojrzenie w stronę Julie i stanęła na końcu kolejki.

– Poproś o coś wspaniałego! – zawołała przyjaciółka.

– Ja ci pokażę – jęknęła Brooke.

– Hej – powiedziała do dziewczynki stojącej przed nią. – Gdyby ktoś zapytał, powiedz, że jestem twoją mamą.

– Nie rozmawiam z obcymi.

– Przepraszam.

Brooke oglądała rozwieszone dekoracje, nuciła kolędy i całkiem ignorowała Julie Mason.

– No, mała – zawołała Julie – teraz twoja kolej. Nie zapomnij o „proszę” i „dziękuję”.

– Zatłukę ją – zamruczała Brooke. Dziewczyna w stroju elfa zapytała:

– A gdzie pani dziecko?

– Zostało w domu – ma odrę. Zastępuję je.

– Tak sobie pomyślałam... nie szkodzi, tylko że...

– Proszę się nie przejmować – powiedziała Brooke. Wbiegła na podium i stanęła przed Mikołajem.

– Ja... – zaczęła.

– No, no, no – rozległ się donośny głos jakby z głębi wielkiego brzucha, okrytego czerwonym płaszczem.

– Słuchaj, Mikołaju. Moja przyjaciółka Julie zawsze wrabia mnie w idiotyczne zakłady. Rozumiesz, Kowboje przepuścili bramkę i przegrali, dlatego musiałam tu przyjść. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej.

– Och! – zawołała, gdy nagle duże dłonie objęły ją w pasie i uniosły, a po chwili znalazła się na twardych kolanach Świętego.

– No, no, no – zahuczał znowu Mikołaj.

– Może już pójdę. Ja...

Przerwała, bo uświadomiła sobie, że oto patrzy w najbardziej błękitne oczy na świecie. Ocienione długimi, ciemnymi rzęsami sypały wesołe iskry. Ciężkie, białe brwi z waty łączyły się nad prostym, opalonym nosem. Brąz policzków odcinał się od bieli sztucznej brody. Obrzuciła spojrzeniem łagodny zarys ust pod obwisłymi wąsami i znowu zapatrzyła się w błękit jego oczu. Mikołaj mrugnął porozumiewawczo.

– Ależ ty wcale nie jesteś stary – powiedziała Brooke. Nawet przez gruby sweter czuła ciepło jego rąk.

– No, no, no – powtórzył Mikołaj i uśmiechnął się odsłaniając równe, białe zęby. – To może – usłyszała silny i głęboki głos – powiesz mi, czy byłaś grzeczna?

– Wyjątkowo. A teraz puść mnie.

– Nie wiem jeszcze, jaki prezent chcesz dostać na gwiazdkę – powiedział, podczas gdy palcami błądził po jej plecach.

– Przestań – szepnęła.

– Co – Mikołaj zniżył głos – chciałabyś dostać ode mnie?

Brooke z trudem łapała powietrze, serce jej biło jak oszalałe. W błękitnych oczach Świętego nie widziała już rozbawienia. Czuła, że ją hipnotyzuje. Chyba ma biedak gorączkę, pomyślała. Żar jego dłoni przenikał przez jej ubranie, czuła dziwny dreszcz.

– Hm... bernarda?

– Co?

– Psa. Psa świętego Bernarda. Naprawdę muszę iść. Do widzenia.

– Nie wiem nawet, jak ci na imię. Jak mam doręczyć psa?

– Spytaj elfów!

– Przyjdę do ciebie we śnie.

– Słucham?

– A więc – bądź grzeczna. I do zobaczenia.

– Do widzenia... Mikołaju – powiedziała Brooke, lecz nie mogła się poruszyć, zniewolona spojrzeniem tych błękitnych oczu.

– Święty Mikołaju! – zawołał elf. – Dzieci się niecierpliwią.

– Co ja robię? – Brooke zerwała się na równe nogi. – Cześć.

– Wkrótce znów się zobaczymy. – Mrugnął do niej.

– No, no, no! – zawołała Brooke, zbiegając po schodach. – Julie, chodźmy stąd szybko.

– Zaraz, tylko wezmę resztę.

– Jaką resztę?

– Zamówiłam dla ciebie zdjęcie z Mikołajem.

– O Boże, po co?

Brooke odeszła kilka kroków. Teraz dopiero mogła odetchnąć. Kiedy była mała, nie spotykało się takich Mikołajów. Nigdy w życiu nie widziała równie wspaniałych błękitnych oczu. Ciekawe, jak wygląda bez tej okropnej sztucznej brody? A ta opalenizna? Pewnie jeździł na nartach. Ale co mnie to obchodzi?

– Załatwione. – Julie oddała Brooke kurtkę.

– Muszę koniecznie zjeść lody.

– Tak się zdenerwowałaś? Na kolanach tego staruszka wyglądałaś ślicznie. O co go poprosiłaś?

– O bernarda.

– Żartujesz – roześmiała się.

– Julie! Mikołaj wcale nie był stary – Co? – Julie spojrzała na nią zaskoczona.

– Nie, najpierw lody. – Brooke już wchodziła do cukierni.

Kilku mężczyzn odwróciło głowy, kiedy przechodziły przez salę. Brooke, drobna, z dużymi ciemnymi oczami, miękkimi, kasztanowymi loczkami i uroczym uśmiechem zawsze przyciągała uwagę.

Julie Mason była wysoką, smagłą dziewczyną. Fryzura w stylu afro uwydatniała jej wystające kości policzkowe i czarne jak węgle oczy.

Dziewczęta były serdecznymi przyjaciółkami. Od trzech lat wynajmowały wspólne mieszkanie.

– Proszę o deser lodowy – powiedziała Brooke do kelnerki.

– Dla mnie sorbet. Mówisz, że Mikołaj był młody?

– Wyglądał na trzydziestkę, ale pewności nie mam.

– Przystojny?...