Placówka SS.doc

Placówka SS-E-IV (SS-Entwicklunstelle-IV)

Po pierwszych sukcesach organizacji Vril w budowaniu obiektów latających SS i nowo powstała grupaBlack Sun zainteresowała się pracą organizacji Vril. Zatem i oni zaczęli badania nad inną, alternatywna energią. Tak powstała nowa placówka pod nazwą SS-E-IV (SS-Entwicklunstelle-IV).

Pod koniec roku 1938 zbudowano niewielki kolisty pojazd RFZ-4 o napędzie śmigłowym, który służył do badań, zachowania się w powietrzu obiektów w kształcie dysku. 

Kiedy Vril-1 w wersji bojowej, w zimie 1942 roku odbył lot próbny SS-E-4 również byli zadowoleni. Placówka ta opracowała znacznie większy obiekt, niż Vril. 
Latem 1939 roku nad supertajnym poligonem SS wzniósł się w powietrze Haunebu-I o średnicy 25 metrów.
Natomiast pod koniec roku 1942 grupa badawcza SS4 rozpoczęła budowę ulepszonego pojazduHaunebu-II. Zmiany dotyczyły szkieletu obudowy układu napędowego jak i zewnętrznego wyglądu. Jego wymiary wahały się od 26 do 31 metrów średnicy i od 9 do 11 metrów wysokości, a jego prędkość wynosiła nieco ponad 6000 km/h.
Haunebu-III stał się najlepszym i najdoskonalszym pojazdem zbudowanym przez SS-E-IV. Mógł on wewnątrz zmieścić kilka mniejszych pojazdów. Mieścił 32 ludzi na swym pokładzie i  rozwijał prędkość ok. 10 Macha.
Aby tego było mało jeszcze przed końcem wojny SS4 planowało budowę gigantycznego statku bazy, który dzięki napędowi wykorzystanemu w pojazdach typu Vril, wykorzystującemu siłę grawitacji, kilkaset ton jego masy nie stanowiło żadnego kłopotu w przemieszczaniu. Miał on powstać w zakładach "Zepelina" i nosić nazwę Andromeda.

W taki oto sposób badaniami i budową latających talerzy zajęła się wojskowa placówka SS-Entwicklungsstelle-IV. 

SS-E-IV w swoich pojazdach Haunebu jako urządzenie zasilające wykorzystało zestaw połączonych silnych elektromagnesów generatora Van de Graafa i rodzaj sferycznego dynama Marconiegozawierającego kulę wirującej rtęci. Urządzenie wytwarzało pole elektrograwitacyjne i zostało nazwane "Tachyonatorem Thule". Nad wynalazkiem tym pracował Hans Coler oraz von Franz Haid z zakładówSiemens - Schucker oraz labolatorium AEG Telefunken.