„PRZEBACZCIE, cokolwiek macie przeciw komuś, żeby wasz Ojciec, który jest w niebiosach, także wam przebaczył wasze wykroczenia” (Marka 11:25). Jeżeli podstawami jakiegoś małżeństwa zachwiało cudzołóstwo, powyższe słowa Jezusa mogą nasunąć ważkie pytania: Czy niewinna chrześcijanka powinna przebaczyć mężowi i starać się o utrzymanie związku?[*] A jeśli zdecyduje się na rozwód, czy nadwyręży swą więź z Bogiem? Zobaczmy, w jaki sposób Biblia pomaga znaleźć odpowiedzi na te pytania.
*[Chociaż o niewinnym partnerze będziemy tu mówić w rodzaju żeńskim, to podane zasady odnoszą się też do wiernego chrześcijańskiego męża.
Czy wypowiedź Jezusa: „przebaczcie, cokolwiek macie przeciw komuś” oznacza, iż chrześcijanin jest zobowiązany przebaczyć w każdej sytuacji, a więc również wtedy, gdy współmałżonek dopuścił się cudzołóstwa? Rozważmy te słowa w świetle innych uwag Jezusa na temat przebaczania.
Ważną zasadę, dotyczącą przebaczania, możemy dostrzec na przykład w słowach Jezusa, zanotowanych w Ewangelii według Łukasza 17: 3-4: „Jeśli twój brat popełni grzech, udziel mu nagany, a jeśli okaże skruchę, przebacz mu. Nawet jeśli zgrzeszy przeciw tobie siedem razy na dzień i siedem razy wróci do ciebie, mówiąc: ‘Kajam się w skrusze’, masz mu przebaczyć”. Niewątpliwie jest to zachęta do tego, by postarać się przebaczyć poważny grzech komuś, kto okazuje szczerą skruchę. Sam Jehowa postępuje właśnie w ten sposób — jeśli chcemy uzyskać Jego przebaczenie, musimy szczerze żałować swego występku (Łukasza 3:3; Dzieje 2:38; 8:22).
Ale słowa te dowodzą również, że gdy niewierny współmałżonek nie okazuje skruchy i odmawia wzięcia na siebie odpowiedzialności za grzech, to ze zrozumiałych względów strona niewinna może mu nie wybaczyć (porównaj 1 Jana 1:8-9).
A co zrobić, gdy cudzołożnik okazuje skruchę? W takiej sytuacji istnieje podstawa do przebaczenia. Ale czy darowanie winy oznacza uwolnienie od wszelkich konsekwencji niewłaściwego postepowania? Rozważmy parę przykładów, ilustrujących, jak przebacza Jehowa.
Kiedy po wysłuchaniu złych wieści o ziemi Kanaan, przyniesionych przez dziesięciu zwiadowców, Izraelici wszczęli bunt, Mojżesz błagał Jehowę: „Odpuść przeto winę tego ludu”. A Jehowa mu odpowiedział: „Odpuściłem na twoje słowo”. Czy to znaczyło, że winowajcy nie ponieśli żadnych konsekwencji swego postępowania? Bóg oświadczył: „Ale (…) żaden z tych mężów, którzy (…) nie słuchali mojego głosu, nie zobaczy ziemi, którą przysiągłem ich ojcom” (4 Mojżeszowa 14:19-23). Jehowa dotrzymał słowa — starsze pokolenie, z wyjątkiem Jozuego i Kaleba, nie zobaczyło Ziemi Obiecanej (4 Mojżeszowa 26:64-65).
Podobnie przedstawiała się sprawa, gdy prorok Natan zganił Dawida za grzech z Batszebą. Skruszony król przyznał: „Zgrzeszyłem wobec Jehowy”. Wówczas Natan odpowiedział: „Jehowa również odpuścił twój grzech” (2 Samuela 12:13). Chociaż Dawid uzyskał przebaczenie Jehowy, to jednak do końca życia ponosił przykre skutki swego grzechu (2 Samuela 12:9-14; zobacz też 2 Samuela, rozdział 24).
Powyższe przykłady ukazujące, jak przebacza Bóg, prowadzą do ważnego wniosku: Nie można grzeszyć bezkarnie (Galatów 6:7- 8). Nawet jeśli skruszony grzesznik uzyska przebaczenie, nie oznacza to jeszcze, iż uniknie następstw złego postępowania. Czy wobec tego niewinny współmałżonek może przebaczyć cudzołożnikowi (przynajmniej w tym sensie, że nie będzie żywić do niego głębokiej urazy) a mimo to powziąć decyzję o rozwodzie?
Podczas swej służby Jezus poruszył sprawę rozwodu przy trzech okazjach (Mateusza 5:32; 19:3-9; Łukasza 16:18). Co ciekawe, ani razu nie wspomniał przy tym o przebaczeniu. Powiedział na przykład, jak czytamy w Ewangelii według Mateusza 19:9: „Kto się rozwodzi ze swą żoną — jeśli nie z powodu rozpusty — i poślubia inną, popełnia cudzołóstwo”. Mówiąc: „jeśli nie z powodu rozpusty”, Jezus przyznał, że niemoralność partnera daje niewinnemu współmałżonkowi prawo, czyli biblijnie uzasadniony „powód”, do rozwodu. Nie powiedział jednak, że ktoś musi się rozwieść. Niemniej wyraźnie wskazał, iż może to zrobić. [zob. artykuły: Czy rozwód jest najlepszym rozwiązaniem? oraz Czy można odbudować małżeństwo zrujnowane przez niewierność?]
Małżeństwo to związek, w którym dwoje ludzi łączy ścisła więź (Rzymian 7:2). Ale niewierność jednego z nich może ją zerwać. W takich sytuacjach strona niewinna właściwie musi powziąć dwie decyzje. Pierwsza dotyczy tego, czy przebaczyć. Jak się przekonaliśmy, istotnym czynnikiem jest szczery żal cudzołożnika. Jeżeli widać skruchę, współmałżonek może z czasem przebaczyć, przynajmniej w sensie wyzbycia się urazy.
Druga decyzja dotyczy rozwodu. Ale czy żona w ogóle powinna brać pod uwagę taki krok, skoro przebaczyła?[*] Nieraz ma uzasadnione powody do obaw o samą siebie i dzieci, zwłaszcza jeśli mąż w przeszłości nadużywał swej władzy. Być może boi się zarażenia chorobą przenoszoną drogą płciową. Albo w głębi serca czuje, iż z powodu zdrady już nigdy nie zaufa mu jako mężowi. W takich sytuacjach nie można wykluczyć, że żona przebaczy niewiernemu partnerowi (to znaczy nie będzie chować urazy), ale mimo to postanowi się z nim rozwieść, ponieważ nie chce dalej z nim żyć. Wyzbycie się urazy może pomóc stronie niewinnej ułożyć sobie życie i ułatwić w przyszłości ewentualne konieczne kontakty z niewiernym eks-mężem.
*[Podejmując współżycie płciowe, strona niewinna dowodzi, że zdecydowała sie pogodzić z partnerem, który zbłądził. Tym samym unieważnia wszelkie biblijne podstawy do rozwodu.]
Strona niewinna powinna uważnie i z modlitwą rozważyć wszystkie wchodzące w grę czynniki i sama powziąć decyzję, czy rozejść się z niewiernym partnerem(Psalm 55:23). Inni nie mają prawa jej dyktować, co ma zrobić, ani nakłaniać do takiego czy innego rozwiązania (porównaj Galatów 6:5). Pamiętajmy, że Jezus nie powiedział, jak ktoś taki ma postąpić. Najwyraźniej więc zdecydowanie się na rozwód z przyczyny uzasadnionej biblijnie nie oznacza utraty uznania w oczach Jehowy.
art.w