Gordon Rennie - The Gothic War 01 - Czas Egzekucji.pdf - Warhammer 40000 - thirdan

Chrzest ognia

Muszę wyrazić swoje ubolewanie, że tak wielu wcześniejszych i mniej konsekwentnych w

pracy akademickiej historyków analizujących dzieje Wojny o Sektor Gothic preferowało

koncentrację swej uwagi na doskonale już znanych wydarzeniach związanych z późniejszymi

etapami tego konfliktu, miast poświęcić swe wysiłki zbadaniu szeregu faktów historycznych

pochodzących z pierwszych chwil wojny. Nie mam tu rzecz jasna na myśli doskonale już

opracowanych zagadnień związanych z heroiczną obroną Oraru przez Compela Basta czy

bohaterskiej bitwy admirała Varusa na Platei, ponieważ te akurat wydarzenia były badane

wielokrotnie i niemal każdy nowy adept nauk historycznych próbuje w nich bezskutecznie

odnaleźć coś bardziej ciekawego i odkrywczego od dokonań swych poprzedników (chociaż

muszę w tym miejscu prosić Cię, czcigodny czytelniku, abyś nie okazał wobec mnie takich

samych obiekcji, gdy w dalszych rozdziałach tego opracowania nawiążę do owych faktów).

Nie, ja chciałbym tutaj opowiedzieć o szeregu mniej istotnych ze strategicznego punktu

widzenia akcji militarnych, które miały miejsce w pierwszych, najmroczniejszych dniach

wojny – gdy eskadry Abaddona uderzyły na zaskoczone i nieprzygotowane do obrony

zgrupowanie Floty Gothic. Chociaż wielu badaczy uważa za bezcelowe analizowanie faktów

związanych z pojedynkami pojedynczych okrętów wojennych na tle konfliktu zawierającego

w sobie bitwy kosmiczne na skalę porównywalną jedynie z Herezją Horusa, ja jednak

uważam, że tylko zgromadzenie związanej z nimi wiedzy pozwoli lepiej poznać dwie nazwy

posiadające nie tylko ogromne znaczenie dla przebiegu Wojny o Gothic, lecz także na trwałe

zapisane w annałach historii marynarki kosmicznej Segmentum Obscurus.

Chodzi mi oczywiście o Leotena Sempera i jego okręt, Lorda Solara Machariusa...

Emerytowany skryba Rodrigo Konniger, W szczęki śmierci, w paszczę piekieł: historia

Wojny o Sektor Gothic, 143149.M41

- Udanych łowów, Macharius – były to pierwsze od kilku godzin wypowiedziane głośno

słowa na mostku HDMS Lord Solar Macharius. Zjawisko takie jak całkowita cisza jest

pojęciem obcym dla okrętu imperialnej marynarki kosmicznej, na którego pokładach

ustawicznie rozbrzmiewa głuchy pomruk masywnych plazmowych turbin, a w każdym

korytarzu, hangarze i kabinie można usłyszeć głosy któregoś z dziesięciu tysięcy spoconych,

mozolących się nad swą codzienną pracą członków załogi. Lecz na pokładach krążownika

panował zadziwiający spokój i nawet obsada mostka porozumiewała się między sobą jedynie

szeptem, przekazując sobie wzajemnie rozkazy i wyniki odczytów kontrolnych napływające

kanałami radiowymi z setek lokalizacji w obrębie kadłuba okrętu klasy Dictator.

Stojący w centralnej części mostka kapitan Leoten Semper usłyszał znaczące chrząknięcie

i dźwięk kroków za swymi plecami. Charakterystyczny akcent pierwszego oficera był

jedynym odstępstwem od jego perfekcyjnie beznamiętnego tonu.

- Komunikat z pokładu Indefatigable, kapitanie. Czy życzy pan sobie odpowiedzieć ?

Semper odwrócił się przesuwając spojrzeniem po rysach twarzy swego zastępcy. Hito

Ulanti, pomyślał. Nazwisko necromundiańskiej arystokracji. To rzadkość, by kogoś takiego

można było spotkać na okręcie marynarki kosmicznej. A dzieci arystokracji zawsze słynęły z

ambicji. Będzie trzeba na niego uważać. Semper pamiętał, że w mrocznych latach Wieku

Apostazy skrytobójstwo było jedną z popularniejszych metod awansu wykorzystywanych

przez ambitnych młodych oficerów floty.

Przestał myśleć o mało istotnych faktach przypominając samemu sobie, iż pełni rolę

kapitana tego okrętu i nie może sobie pozwolić na luksus bezwartościowych dywagacji.

- Proszę potwierdzić odbiór przekazu z Indefatigable, panie Ulanti. Standardowe

podziękowania dla kapitana i oficerów załogi oraz wyrazy nadziei, iż spotkamy się znów po

powrocie na Stranivar.

Pierwszy oficer strzelił obcasami i skinął głową potwierdzając przyjęcie rozkazu.

Semper odwrócił twarz w stronę przeszklonej ściany mostku, wpatrując się w swoje

odbicie. Był to widok niemalże łudząco przypominający któryś z tuzina portretów rodzinnych

wiszących na ścianach rezydencji Semperów na Cypra Mundi – te same jastrzębie rysy

twarzy elitarnego rodu oficerskiego, podobne dumne blizny (Leoten zdobył swoją podczas

akcji abordażowej na orczy okręt, którą poprowadził w randze młodszego porucznika), ten

sam uniform floty Segmentum Obscurus – lecz spojrzenie Sempera najbardd

dziej przyciągały gwiazdki lśniące na wysokim kołnierzu jego munduru. Wielu członków

jego rodziny służyło w marynarce kosmicznej od czasów Wieku Apostazy. Będąc ostatnim w

linii potomkiem rodu kapitana zastanawiał się uporczywie, czy w przeciwieństwie do swych

przodków pożyje dostatecznie długo, aby powrócić na Cypra Mundi i ujrzeć na ścianie

rezydencji swój własny portret. Skupił spojrzenie na otaczającej go pustce szukając

zmrużonymi oczami sylwetki Indefatigable. Na tle czerni kosmosu rozbłysła jaśniej plamka

ognia. Fregata typu Sword zwiększyła prędkość i zaczęła oddalać się od Machariusa

zmierzając w stronę kordonu statków strażniczych patrolujących obrzeża systemu Stranivar.

Kapitan zaklął w myślach zastanawiając się, gdzie były te środki ostrożności, kiedy

armada Chaosu wyszła z Osnowy zaskakując Grupę Floty Stranivar w orbitalnych dokach.

Atak okazał się niszczycielski w skutkach, ponieważ wyeliminował z akcji ponad dwie trzecie

stranivarskiej flotylli. Co gorsza, był to zaledwie wstęp do znacznie poważniejszych

wydarzeń. Z wszystkich systemów Gothica napływały alarmujące raporty. Atak nie był

odosobnionym rajdem. Oko Grozy wyrzuciło ze swej otchłani inwazyjną armadę Chaosu i

okręty marynarki w obrębie całego sektora znalazły się znienacka w obliczu otwartej wojny.

Krytycznie ważne stało się jak najszybsze przejście do kontruderzenia, pasywna taktyka

groziła rychłą utratą kontroli nad całym sektorem. Lord admirał Ravensburg domagał się

natychmiastowej relokacji swych sił, toteż będący jedynym nieuszkodzonym okrętem w

eskadrze Macharius został zmuszony do wyjścia z doków i tranzytu do pustego systemu

Dolorosa, gdzie oczekiwała już na niego eskadra niszczycieli typu Cobra. Po połączeniu sił

grupa miała udać się do systemu Bhein Morr, punktu zbornego imperialnej marynarki. Tam

na krążownik czekały uzupełnienia w postaci myśliwców przechwytujących Fury i

bombowców głębokiej przestrzeni Starhawk, wprowadzanych w miejsce przestarzałych

Interceptorów i Marauderów. Opuszczając doki Macharius prześlizgnął się niczym mroczny

cień obok dryfujących w próżni wypalonych wraków swych siostrzanych jednostek.

Był to sfrustrowany, potencjalnie niepokorny okręt i Semper zdawał sobie z tego sprawę.

W swym otoczeniu wyczuwał wściekłość, żądzę zemsty, ale i strach. Lęk przed tym, co

czekało na marynarzy w Osnowie i obawy o kompetencje nowego dowódcy krążownika. Była

to pierwsza jednostka pod komendą Sempera, a nieoczekiwany wybuch wojny na skalę

niespotykaną od czasu Herezji Horusa w najmniejszym stopniu nie ułatwiał kapitanowi

zmagań z codziennymi problemami świeżo upieczonego dowódcy. Ta wojna miała stać się

chrztem ognia dla kapitana, jego krążownika i jego załogi – albo scali ich razem w żarze

militarnych zmagań albo spopieli w wojennej zawierusze pustoszącej światy Gothica.

Semper odwrócił się od okna i przeciągnął wzrokiem po rzędach wpatrujących się w niego

wyczekująco twarzy.

- Astronawigacja ! – rzucił twardym tonem wyuczonym kilkanaście lat temu w kolegium

kadetów na Cypra Mundi – Oczekiwany czas lotu do punktu skokowego ?

- Jeden koma trzy godziny, kapitanie – padła odpowiedź oficera pochylonego nad

migoczącym runami pulpitem astronawigacyjnego terminala.

- Bardzo dobrze – skinął głową Semper i krótkim ruchem ręki polecił stojącemu opodal

oficerowi komunikacyjnemu otwarcie pokładowego radiowęzła – Kapitan Semper do magosa

Castaborasa. Skok podprzestrzenny za jeden koma trzy godziny. Rozpocząć natychmiast

stosowne przygotowania. Potwierdzić.

Po chwili ciszy w głośniku rozległ się głos najstarszego rangą techkapłana Adeptus

Mechanicus, silnie zniekształcony zarówno szumem radiowym jak i filtrem dźwiękowym

jednego z wielu cybernetycznych wszczepów używanych przez wyznawców Boga Maszyny.

- Potwierdzam.

Głowy pracujących na mostku oficerów uniosły się na dźwięk następnych słów Sempera.

- Jeszcze jedna sprawa, czcigodny Castaborasie. Nie wiem jak w poniższej kwestii

zachowywał się mój poprzednik na stanowisku kapitana tej jednostki, ja jednak życzę sobie

stałej obecności Technis Majoris lub jednego z jego starszych rangą braci na mostku okrętu.

Stanowiąc integralną część załogi musimy współpracować w bezpośredni sposób. Czy

wyraziłem się jasno ?

Tym razem milczenie trwało dłużej, a kiedy wreszcie padła odpowiedź, techkapłan nie

potrafił ukryć do końca zaskoczenia w swym głosie.

- Jak pan sobie życzy, kapitanie. Niezwłocznie zjawię się osobiście na mostku.

Semper dostrzegł nieme skinięcia głów, jakie wymienili między sobą jego oficerowie.

Marynarka kosmiczna musiała polegać na wiedzy Adeptus Mechanicus obsługujących

pokładową maszynerię okrętów, ale stosunki między obiema formacjami nie zawsze należały

do poprawnych.

Okręt wojenny może mieć kilka autorytetów, ale tylko jeden z nich jest kapitanem, Semper

wspomniał słowa swego dawnego mentora, admirała aaaa

Haasena. Jeśli chcesz sprawować autentyczną władzę nad okrętem, musisz pokazać jego

załodze, że to właśnie ty jesteś jedynym liczącym się zwierzchnikiem.

Oczy Sempera omiotły mostek przesuwając się po rzędach milczących serwitorów,

obsługujących stacje robocze ustawione w równych szeregach na podwyższeniach

otaczających mostek. Konsoleta kapitańska znajdowała się pośrodku nawy, na jej

krawędziach zaś tkwiły boczne skrzydła mostka. Tam pracowali starsi oficerowie, tam też

znajdowały się sekcje Artylerii, Astronawigacji, Kontroli Lotów i Monitoringu. Podnosząc

wzrok ku górze Semper dostrzegł platformy robocze pełne dron serwitorskich i zajętych

swymi obowiązkami techkapłanów, kontrolujących poprawność pracy wybranych elementów

Ducha Maszyny, który krążył w obwodach systemów krążownika.

Galeryjki robocze ciągnęły się niemal pod sam sufit mostka, jakieś dwadzieścia metrów w

górę od konsolety kapitana, jednakże Semper dostrzegł szukaną przez siebie postać na jednym

z niższych podpokładów. Mężczyzna stał przy balustradzie jednego z pomostów

łącznikowych obserwując bacznie pracę sekcji oficerskich okrętu. Padająca z pobliskiego

ekranu poświata odbijała się migotliwie na zdobiących epolety człowieka srebrnych

czaszkach. Semper zauważył, że tylko nieliczni członkowie załogi zapuszczali się w tamten

obszar mostka. Rozprawiwszy się dyplomatycznie z Magos Technicus kapitan postanowił

wziąć się za bary ze znacznie poważniejszym dla siebie wyzwaniem.

- Komisarzu Kyogen ! – zawołał w stronę stojącej w półmroku postaci – Zamierzam dokonać

inspekcji okrętu przed skokiem w Osnowę. Zechce mi pan towarzyszyć ? Panie Ulanti,

mostek jest pański.

* * * * *

Przypominający kształtem grot strzały Contagion dryfował w próżni opodal wciąż

płonącego wraku niszczyciela typu Cobra. Po pozostałych trzech okrętach należących do

lojalistycznej eskadry pozostały jedynie trzy rozchodzące się w kosmicznej pustce chmury

rozżarzonego gazu i drobnych odłamków, odległe o kilka tysięcy kilometrów od krążownika.

Na mostku Contagiona panował półmrok, ponieważ kapitan już dawno doszedł do wniosku,

że standardowe oświetlenie zbyt boleśnie podrażnia jego zdeformowane źrenice, lecz dla

większości członków załogi nie stanowiło to większego problemu. Ten sam kapitan – Hendrik

Morrau, niegdyś jeden z najsłynniejszych oficerów w historii Zgrupowania Floty Gothic –

położył pomarszczoną dłoń na runicznej klawiaturze pulpitu, przesuwając wzrokiem po

rzędach znaków składających się na raport podsumowujący starcie. Sapnął z zadowoleniem,

przekonany, iż w żaden sposób nie zdołałby efektywniej rozegrać niedawnego pojedynku.

Zmniejszając dystans dzielący krążownik od płonącego niszczyciela zamierzał potraktować

wrak jako obiekt treningowy dla swoich baterii artyleryjskich, wtedy jednak skanery

krótkiego zasięgu odkryły znacznie bardziej emocjonującą rozrywkę: jeńców. Część załogi

Cobry wciąż żyła, uwięziona w odciętych od siebie hermetycznie przedziałach pokładowych.

Morrau natychmiast wysłał na wrak oddziały abordażowe złożone w głównej mierze z

pokrytych chityną demonicznych bestii, hodowanych specjalnie na takie okazje i trzymanych

na co dzień w cuchnących ładowniach okrętu. Przykuty do mostka swymi dalece posuniętymi

mutacjami, Morrau obserwował na ekranach skanerów postępy stworów i z niecierpliwą

ekscytacją wsłuchiwał się w dzikie wrzaski błagających o litość marynarzy. Grupki rozbitków

były lokalizowane i rozdzierane na strzępy jedna po drugiej. Morrau nie skąpił swej załodze

rozrywki, lecz przed abordażem dał swym podkomendnym wyraźnie instrukcje nakazujące

pochwycenie kilku ofiar żywcem i dostarczenie ich w ręce pokładowego śledczego. Kapitan

uśmiechnął się diabolicznie na myśl o tym, że nieszczęśnicy wzięci żywcem szybko zaczną

żałować, iż nie podzielili losu swych wymordowanych na wraku niszczyciela towarzyszy.

Jakby na zawołanie, za swymi plecami usłyszał zbliżający się odgłos ciężkich kroków. Od

czasu, gdy ciało kapitana zaczęło zrastać się z fotelem, pokrywając się kościanymi

wypustkami i giętkimi mackami, które tworzyły swoisty żywy pomost pomiędzy jaźnią

Morrau i demoniczną esencją wypełniającą elektroniczne obwody krążownika, nie mógł on

już opuszczać swego miejsca, nie potrzebował jednak wzroku, by rozpoznać tożsamość

zbliżającego się osobnika. Adolphus Torque, pokładowy śledczy. Torque przystanął tuż za

kapitanem, jego cuchnący oddech zmieszał się z ciężkim odorem rozkładu panującym

niepodzielnie na mostku Contagiona. W głębi duszy Morrau był szczerze wdzięczny losowi

za to, iż nie musiał spoglądać już więcej na swego śledczego, pewne deformacje fizyczne

czyniły go bowiem wyjątkowo odrażającym nawet dla dowódcy okrętu poświęconego służbie

Plugawego Boga.

- Czy więźniowie przynieśli ci stosowną satysfakcję ? – zapytał kapitan.

- Dużą satysfakcję – wymamrotał niewyraźnie Torque, z trudem formułujący

cy ludzkie słowa z powodu rozdwojonego języka – Jeden z nich zdradził mi coś

interesującego, mój panie. Zaatakowane przez nas okręty nie przeładowywały tutaj swych

napędów podprzestrzennych, jak początkowo sądziliśmy. One czekały na spotkanie z

imperialnym okrętem liniowym.

Morrau rozszerzył z ekscytacji nozdrza, wdychając w płuca miriady zapachów

składających się na gęstą atmosferę wypełniającą wnętrze okrętu. Po zakończeniu kosmicznej

bitwy, kiedy wywietrzniki statku wtłaczały do tuneli wentylacyjnych gazy będące efektem

ubocznym zużytej energii, powietrze wewnątrz krążownika nabierało specyficznego aromatu.

Dla Morrau, weterana setek bitew, był to zapach zwycięstwa.

- Co to za okręt ?

- Lord Solar Mac... Macharius, kapitanie – wydukał Torque, ledwie zmuszając się do

wypowiedzenia na głos nazwiska jednego z największych bohaterów Imperium.

- Macharius... – mruknął pod nosem Morrau, rozpierając się wygodniej w fotelu i

przeszukując zasoby swej pamięci. Z trudem przypomniał sobie wspólną akcję z tym okrętem

przeciwko pirackim eskadrom Fra’al w klastrze Osiris. Contagion nosił wówczas miano

Vengis, a kapitanem Machariusa był Rutgen Jago, lecz wydarzenie to miało miejsce sześćset

lat temu wedle kalendarza Imperium i wiele się od tego czasu zmieniło. Ktokolwiek piastował

teraz komendę nad Machariusem, nie miał żadnych szans w konfrontacji z doświadczeniem i

talentem dowódcy Contagiona.

- Zapis przesłuchania jeńców ?

- Jest tutaj, przyniesiony dla pańskiej przyjemności – Torque wysunął przed siebie szponiastą

dłoń, w której ściskał krystaliczny nośnik informacji wciąż jeszcze śliski od ludzkiej krwi.

Morrau wsunął kryształ w jeden z wilgotnych czytników danych na obudowie pulpitu

kontrolnego. Nośnik zniknął wewnątrz obudowy z głośnym mlaśnięciem. Planując zasadzkę

na Machariusa kapitan zamierzał kontemplować jednocześnie zapis video ze scenami

przesłuchań.

* * * * *

Leoten Semper czuł wyraźnie pierwsze objawy migreny, będącej częstym efektem

ubocznym skoków w Osnowę. Starożytne generatory silników podprzestrzennych pracowały

na coraz większych obrotach przesycając umysły członków załogi nieprzyjemnymi

mentalnymi wibracjami. Wszędzie wokół dowódcy trwały ostatnie przygotowania do skoku.

Gdzieś w głębi maszynowni techkapłani naciskali kolejne rzędy runicznych przycisków na

panelach sterujących pracą napędów podprzestrzennych, w powietrzu rozchodził się ostry

zapach kadzideł zdradzający obecność kleryków Ministorum krążących po korytarzach i

pokładach krążownika w celu pobłogosławienia okrętu i jego załogi na czas podróży przez

dominium demonów. Z wysokiej galerii górującej nad gigantyczną metalową halą przedniej

prawoburtowej sekcji artyleryjskiej Semper i komisarz Kyogen mogli śledzić wzrokiem pracę

setek zziajanych, lśniących od potu ludzkich sylwetek ciągnących za łańcuchy przesuwanych

po kolejowych podkładach dział lub wieszających się na ogromnych wajchach zasuwających

grube pancerne tarcze na luki strzeleckie.

Semper zerknął z ukosa na masywną postać Koby Kyogena. Komisarz był prawdziwym

olbrzymem o ponad dwumetrowym wzroście. Semper zdawał sobie sprawę z faktu, że

mundur komisarza Floty – błyszczące skórzane oficerki, czarna kabura pistoletu, czarny

płaszcz z epoletami oznakowanymi trupimi czaszkami oraz wysoka czapka z daszkiem i

emblematem Imperialnego Orła – miał za zadanie wzbudzać należny respekt i lęk wśród

marynarzy, lecz i bez niego komisarz wciąż robiłby wrażenie. Semper przesunął wzrokiem po

baretkach odznaczeń na uniformie swego towarzysza, dostrzegając wśród nich

charakterystyczne kolory Gwiazdy Gothica, takie same jak te zdobiące jego własny mundur.

Skóra na twarzy komisarza była silnie pomarszczona, naznaczona śladami po oparzeniach od

plazmowej detonacji, część rysów twarzy Kyogena wykrzywiał sarkastyczny grymas będący

pozostałością po pośpiesznej i nie do końca profesjonalnej operacji chirurgicznej.

Dumnie noszone medale i blizny, pomyślał Semper. To nie tchórz, ten komisarz, ale jak

bardzo mogę na nim polegać ?

Kapitan wskazał dłonią panujący w hali ruch.

- Pańska opinia, komisarzu ? Ocena jednostki i jej załogi ?

- Mamy dobrą kadrę wyższego szczebla oraz oficerów porządkowych doskonale znających

okręt, ale wśród najniższych szarż zbyt wiele luk zapchano niewyszkolonymi rekrutami,

którzy nie odbyli nawet jednego skoku podprzestrzennego. Mamy też zbyt wielu skazańców

Gordon Rennie - The Gothic War 01 - Czas Egzekucji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: