Wywiad z Antonym C.doc

Wywiad z Antonym C. Suttonem cz.1 i 2

prisonplanet.pl 
Polska 
2011-02-02

Transkrypt wywiadu przeprowadzonego przez Dr. Stanleya Monteitha z Antonym C. Suttonem (1925-2002). 
Antony C. Sutton był Brytyjskim ekonomistą, historykiem i pisarzem. Od 1968 do 1973 roku był pracownikiem naukowym w instytucie Hoowera / Uniwersytet Stanforda. Tam opublikował książkę “Zachodnia technologia a rozwój ekonomiczny Rosji”, w której opisał rozwój i budowę potęgi industrialno-militarnej komunistycznej Rosji, przez amerykańskie firmy. Po wydaniu serii książek został zmuszony do opuszczenia uniwersytetu.

Napisał 25 książek o tematyce historycznej, między innymi:
“Wall Street and the Bolshevik Revolution”
“Wall Street and the Rise of Hitler“
”Wall Street and FDR”
“Western Technology and Soviet Economic Development: 
1917-1930 (1968), 1930-1945 (1971), 1945-1965 (1973) “
”The Best Enemy Money Can Buy”
“National Suicide: Military Aid to the Soviet Union”

Książki odnosiły się w dużej części do zaangażowania Stanów Zjednoczonych w budowanie i rozwój
reżimów oficjalnie wrogich względem zachodniej cywilizacji.
 
Początek transkryptu:
Ten wywiad został nagrany latem 1980 roku. Od tamtego czasu prof. Sutton nie występował publicznie.

MATERIAŁ OMÓWIONY W WYWIADZIE JEST NIEZWYKLE WAŻNY W OBECNYM CZASIE, W KTÓRYM OBSERWUJEMY CORAZ WIĘKSZĄ EKSPANSJĘ MILITARNĄ AMERYKI ORAZ BUDOWĘ i TRANSFER NAJNOWSZYCH TECHNOLOGII DO KOMUNISTYCZNYCH CHIN. 

I – Wywiad, który zaraz państwo obejrzycie, jest bardzo ważnym nagraniem. Zrobiłem go w 1980, w czerwcu 1980 roku, z Anthony Suttonem, który pracował dla Instytutu Hoovera przez wiele lat. W tym czasie napisał trzy tomy „Western Technology and Soviet Economic Development”, jak również „National Suicide”. Książki te opisują fakt wspierania Związku Radzieckiego (od jego powstania) przez Stany Zjednoczone, jak również fakt wspierania Związku Radzieckiego przez Stany w trakcie wojny w Wietnamie. Związek Radziecki wspierał Północny Wietnam,  a jego wojska zabijały naszych chłopców w Południowym Wietnamie. Oczywiście próbowano zrobić wszystko, aby nie dopuścić do publikacji trzeciego tomu „Western Technology and Soviet Economic Development”,” czy „National Suicide”. Bardzo duży nacisk wywarto na wydawcę, by nie dopuścić do publikacji „National Suicide” i, w konsekwencji, by amerykańskie społeczeństwo nie dowiedziało się, że podczas wojny w Wietnamie, wspieraliśmy pośrednio Północny Wietnam. 
Pozwólcie państwo, że przestawię kilka książek, które napisał dr. Sutton. Mowa tu oczywiście o „Western Technology and Soviet Economic Development”, „Wall Street and Bolshevik Revolution”, „Wall Street and FDR”, “Wall Street and the rise of Hitler” i oczywiście “National Suicide”. Najprawdopodobniej napisał jeszcze około 10 książek, w tym “Federal Reserve Conspiracy”, „Trialiterals over Washington vol I & II”, pisywał na takie tematy jak stowarzyszenie Scull and Bones, problem złota i diamentów. Z pewnością można stwierdzić, że A.S. jest jednym z najlepszych pisarzy, jakich mamy w kręgach konserwatywnych.  
Przez ostatnie 20 lat nie udzielił żadnego wywiadu. Wielokrotnie kontaktowałem się z nim w celu nagrania audycji radiowej, ale jest nieosiągalny.  Mam nadzieję, że dzięki temu wywiadowi, dowiecie się państwo, kto finansował Adolfa Hitlera i tym samym umożliwił mu wszczęcie wojny z Zachodem, kto sfinansował Bolszewików oraz organizacje, które doszły do władzy w 1917 i trwały aż do upadku Muru Berlińskiego w 1989, dowiecie się Państwo o Komisji Trójstronnej oraz,  kto kontroluje media w Stanach, kto jest w końcu ‘niewidzialną ręką’ sprawującą rządy  i co jest ostatecznym celem tych rządów. I dlaczego ten ‘niewidzialny’ rząd sfinansował dojście do władzy Adolfa Hitlera, dlaczego finansuje i finansował komunistów od ich powstania. A teraz oddaję głos Antony Suttonowi.
....
I – Panie doktorze, napisał pan trzyczęściową książkę podczas pracy dla Instytutu Hoovera.  Czy mógłby pan zarysować nieco treść tej serii? 
AS – Tak, książki które napisałem podczas pracy dla Instytutu Hoovera na Uniwersytecie Stanford dotyczyły transferu zachodniej technologii do Związku Radzieckiego. W istocie na serię składają się trzy niezależne książki, a każda z nich opisuje pewien dany okres czasu od roku 1917. 
I – A potem napisał pan kolejną serię dotyczącą Wall Street...
AS – Tak, to były książki „na sprzedaż”, to nie były książki akademickie, były przeznaczone dla szerszego grona odbiorców.  Dotyczyły budowy socjalizmu, trzech rodzajów socjalizmu: bolszewickiego w Rosji; tego, co moglibyśmy nazwać  socjalizmem “opieki społecznej” w Stanach oraz narodowego socjalizmu czasów Hitlera. Każda książka analizuje finansowanie oraz wsparcie ze strony Wall Street i międzynarodowych bankierów, dla rozwoju danej formy socjalizmu.  
I – Czy w trakcie pana analiz i prób przekazania społeczeństwu, co się dzieje, doświadczył pan jakiś zabiegów mających na celu zniechęcenie pana lub prób uniemożliwienia, w ogóle pokazania podstaw zaangażowania Stanów w finansowanie komunizmu na świecie?
AS – Tak, z całą pewnością. Na przykład, kiedy byłem w Instytucie Hoovera, w 1972 wystąpiłem w Miami Beach jako świadek przed Komitetem Narodowym. Mimo że moje zeznania zostały wydrukowane i dostarczone kongresmenom, nie pozwolono na opublikowanie ich w mediach. Wróciły do Instytutu Hoovera w Kalifornii. Następnie wezwano mnie bym stawił się w gabinecie dyrektorskim, gdzie powiedziano mi, że pod żadnym pozorem nie powinienem wygłaszać takich przemówień i tego typu informacje nie powinny być upubliczniane. 
I – Czy chodziło o informacje na temat wsparcia technologicznego udzielanego Związkowi Radzieckiemu, by ten mógł rozwijać swój potencjał wojenny?
AS – Tak, w tym czasie byliśmy w Wietnamie i jak pan wie Związek Radziecki zaopatrywał w broń Północny Wietnam...
I – …To było w 1972...
AS – Tak, w 1972. I na przykład wiedziałem, że fabryka Gorkiego, zbudowana przez Ford Motor Co, produkuje samochody marki GAZ. Gazy były widziane na szlaku Ho Chi Minh (Sajgon). My natomiast dostarczaliśmy wyposażenie do fabryki Gorkiego w samym środku wojny wietnamskiej. Ciężarówki z kolei przewoziły amunicję służącą do zabijania Amerykanów. Uważałem to za moralnie złe i tak też powiedziałem podczas moich wykładów w Miami Beach  i w Instytucie Hoovera. Tego rodzaju informacje ukrywano. 
I – Co się w takim razie zdarzyło potem jeśli chodzi o pana pracę w Instytucie Hoovera?
AS – No cóż, nie przywiązywałem dużej wagi do ostrzeżeń, następnego roku  opublikowałem swoją książkę „National Suicide”. Podsumowywała ona informacje na temat naszej pomocy dla Sowietów. A kiedy książka ta pojawiła się, ponownie próbowano znieść ją z rynku, poprzez wywieranie nacisków na wydawcę i na mnie osobiście. Ostatecznie postanowiłem zrezygnować z pracy w Instytucie Hoovera. Od 1975 pozostaję niezależnym pisarzem, bez żadnych powiązań.
I – Przejdźmy do tematu wspierania niemieckiej maszyny wojennej, z którą walczyliśmy w latach 1941-1945.  Czy moglibyśmy zacząć od tematu finansowania Hitlera w latach 1922 – 1923, kiedy starał się on zdobyć władzę w Niemczech?
AS- Finansowanie Hitlera w latach 1922 – 1923 pochodziło tylko częściowo z Niemiec. Jednym z najbardziej znanych Amerykanów sponsorujących Hitlera był Henry Ford. Dostał on nawet medal w 1938 za udział we wspieraniu partii nazistowskiej. W 1923 po nieudanym puczu Hitler trafił do więzienia, a od 1933 rozpoczął się nowy etap w dochodzeniu Hitlera do władzy.
I –rozpoczęło to nowy etap w dochodzeniu Hitlera do władzy.
A co w sprawie finansowania kampanii wyborczej Hitlera w 1933? 
AS – Tą sprawą zająłem się bardzo wnikliwie. Wśród wielu zaświadczeń o przelewach bankowych znalazłem kilka, które skierowane były na konto Rudolfa Hessa w banku w Berlinie. To były pieniądze przeznaczone na finansowanie dojścia Hitlera do władzy w marcu 1933. I wśród tych transferów pojawiły się nazwy takich firm jak IG Farben, której zaangażowanie jest dobrze znane, ale również German General Electric, pozostająca pod kontrolą General Electric w Stanach oraz OSRAM. 
I – Jakie było powiązanie pomiędzy OSRAM a GE?
AS-  International GE w Stanach miało udziały w GE w Niemczech i kontrolowało udziały OSRAM w Niemczech. 
I – Czy jakieś inne amerykańskie korporacje wspierały Hitlera  w dojściu do władzy? 
AS – Ależ oczywiście. Standard Oil, miała techniczne powiązania z IG Farben. Niemcy nie mogliby przystąpić do wojny w 1939 bez tetraetylu, niezbędnego do podniesienia oktanowości paliwa używanego w lotnictwie. Niemcy nie mieli technologii na jego wyprodukowanie. Był on produkowany w Stanach i przesyłany do Niemiec. Standard Oil wyszedł z pomysłem hydrogenacji paliwa, która okazała się niezbędna dla Niemiec w latach 30-ych, - czyli podniesienia jakości benzyny – tego rodzaju wiedza była przekazana Nazistom. ITT, na przykład, było bardzo blisko związane z nazistami prze osobę dr. Schroedera, który był szefem ITT w Niemczech. ITT kontrolowało fabryki nie tylko produkujące komponenty elektryczne, ale także fabrykę produkującą samoloty bojowe. 

koniec cz 1

Część 2. Początek transkryptu:
I – Czyli sugeruje Pan, ze amerykańskie firmy wspierały finansowo zbrojenia Niemiec przed II wojna światową?
AS – Amerykańskie korporacje, tylko kilka z nich, nie dużo, wspomagało finansowo Adolfa Hitlera, udzielało technologicznego wsparcia, dostarczało materiały, na przykład tetraetyl, zanim Niemcy podpisali umowę ze Stanami Zjednoczonymi na jego produkcję. Standard Oil wspierała finansowo rozwój przemysłu paliwowego w 1933, a paliwo było  niezbędne do walki podczas II wojny światowej. 
I – To bardzo interesujące, czy mógłby pan przybliżyć nam okoliczności, skąd Niemcy brali paliwo do walk podczas wojny, bo przecież Niemcy nie mają złóż ropy. 
AS -  Niemcy nie mają złóż ropy, to prawda. Używali syntetycznego paliwa, wytwarzanego z węgla. I podstawowy proces technologiczny obróbki węgla na paliwa przyszedł ze Stanów Zjednoczonych, przede wszystkim od Standard Oil, które miało porozumienie o wsparciu z IG Farben. A IG Farben zapewniało ok. 60% zapotrzebowania Wermahtu na ładunki wybuchowe i dostarczało około 40%/ 50% zapotrzebowania Wermahtu i Luftwaffe na paliwo.
I – Na czym polegała współpraca pomiędzy IG Farben a Standard Oil?
AS – Współpraca przebiegała na poziomie technicznym i polegała na wymianie patentów, według porozumienia o wsparciu technicznym ze strony Stanów Zjednoczonych. Standard Oil wspierało finansowo i technologiczne IG Farben.
I – Czy istnieją dowody na to, że członkowie zarządu Standard Oil byli również członkami zarządu amerykańskiego IG Farben?
AS – Tak, Walther Teagle, jako jeden, potem, Mitchell. Ogólnie było kilku dyrektorów.
I – Czy IG Farben było powiązane z Ford Motor?
AS – Nie, nie ma na to dowodów. 
I – Czyli to co tutaj widzimy, to fakt, że amerykański przemysł pomagał zapewniać technologię, odpowiednie materiały oraz  wsparcie finansowe, co pozwoliło Hitlerowi na zbudowanie machiny wojennej?
AS – Tak, zgadza się.
I – W Pana książce „Wall Street and the rise of Hitler” (Wall Street i dojście Hitlera do władzy”) wspominał Pan o sposobach prowadzenia nalotów bombowych i o fakcie, że niektóre fabryki zostały nietknięte podczas gdy większość uległo całkowitemu zniszczeniu podczas nalotów.
AS – W czasie II wojny światowej przemysł elektryczny powinien stanowić jeden z głównych celów dla nalotów bombowych sił sprzymierzonych. Jednak w praktyce fabryki German General Electric nie zostały zbombardowane. Spośród dziesięciu najważniejszych, ani jedna nie została zniszczona. Następne 6 doświadczyło niewielkich zniszczeń w postaci wybitych okien i tym podobne. Podsumowując mamy tutaj bardzo interesującą sprawę dotyczącą faktu, że te fabryki powinny być zupełnie zniszczone, a tak się nie stało. W świetle  powiązań rynkowych, łatwo zgadnąć czemu nie zostały zbombardowane. 
I – Czy inne znane niemieckie fabryki elektryczne były bombardowane?
AS - Sprawdziłem to. Owszem były bombardowane. Fabryki Siemensa były bombardowane. Nie ma co do tego wątpliwości.  Jednak przemysł jako taki ogólnie nie był celem militarnym. Na przykład fabryka Siemens została zniszczona owszem, ale nie tak bardzo jak np. fabryki produkujące czołgi albo samoloty bojowe.
I – Wspomniał Pan o fabryce Forda w Kolonii, czy nie była ona jednym z głównych celów militarnych?
AS – Fabryka Forda w Kolonii powinna była być głównym celem militarnym. Tak na przykład Air France zbombardowało fabrykę Forda w Poissy, we Francji. Ale fabryka Forda w Kolonii, jedna z największych w Niemczech, nie...