Alistair MacLean - Partyzanci.pdf - Alistair MacLean ebooks - madan33

Alistair Maclean

Partyzanci

[przeło Ň yła Anna Kra Ļ ko]

Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej

Warszawa 1989

ISBN 83-11-07766-5

Rozdział I

Noc Ģ nad Tybru wiał zimny wiatr, północny wiatr i niósł zapach Ļ niegu znad odległych

Apeninów. Niebo ja Ļ niało czyste, rozgwie Ň d Ň one, a na zaciemnionych ulicach mo Ň na było dojrze ę

wiruj Ģ ce tumany kurzu, miotane wiatrem papiery, kawałki tektury i drobne kamienie. Tym razem

jednak ciemne i brudne zaułki Rzymu nie padły ofiar Ģ kolejnego, nie ko ı cz Ģ cego si ħ strajku

pracowników elektrowni i słu Ň b oczyszczania miasta, jak si ħ to zdarzało w czasach pokoju, teraz

bowiem trwała wojna. Działania w basenie Morza ĺ ródziemnego osi Ģ gn ħ ły ten delikatny etap, na

którym Wieczne Miasto nie chciało ju Ň zanadto rzuca ę si ħ w oczy o Ļ wietlaj Ģ c ulice latarniami, za Ļ

słu Ň by komunalne w swej znakomitej wi ħ kszo Ļ ci biły si ħ gdzie Ļ daleko na południu, tocz Ģ c wojn ħ ,

która tak naprawd ħ niewiele je obchodziła.

Petersen zatrzymał si ħ przed wej Ļ ciem do sklepu - trudno odgadn Ģę jakiego, bowiem witryny

szczelnie okrywał regulaminowy papier do zaciemniania - i szybko omiótł spojrzeniem Via Bergola.

Zdawała si ħ by ę wymarła jak wi ħ kszo Ļę ulic miasta i tej porze. Wyj Ģ ł Ļ lep Ģ latark ħ , du Ň y p ħ k zmy Ļ lnie

wygi ħ tych kluczy i wszedł do Ļ rodka z szybko Ļ ci Ģ , swobod Ģ i biegło Ļ ci Ģ , która przynosiła chlub ħ

temu, kto szkolił go do takich zada ı . Skrył si ħ za otwartymi drzwiami, zdj Ģ ł osłon ħ latarki, wło Ň ył

wytrychy do kieszeni, w ich miejsce wzi Ģ ł mausera z tłumikiem i czekał.

Czekał blisko dwie minuty. Dwie minuty w pewnych okoliczno Ļ ciach mog Ģ si ħ bardzo dłu Ň y ę ,

ale jemu chyba to nie przeszkadzało. Usłyszał skradaj Ģ ce si ħ kroki, a potem zza drzwi wychyliła si ħ

niewyra Ņ na sylwetka m ħŇ czyzny, której jedynym rozpoznawalnym szczegółem była szpiczasta czapka

i dło ı zaci Ļ ni ħ ta na uchwycie rewolweru w tak jednoznacznym zamiarze, Ň e nawet w ciemno Ļ ciach

widział mdł Ģ biel napi ħ tych kostek.

Jeszcze dwa ciche kroki i m ħŇ czyzna zatrzymał si ħ nagle, gdy usłyszał pstrykni ħ cie wł Ģ czanej

latarki i gdy poczuł, jak tłumik mausera niezbyt delikatnie wbija mu si ħ w kark.

- Rzu ę bro ı ! R ħ ce za głow ħ , trzy kroki do przodu i nie ogl Ģ daj si ħ !

Wykonał polecenie. Petersen zamkn Ģ ł drzwi, odnalazł kontakt i zapalił Ļ wiatło. Wszystko

wskazywało na to, Ň e znale Ņ li si ħ u jubilera, cho ę wła Ļ ciciel - najwyra Ņ niej człowiek małej wiary w

siły zbrojne wojsk okupacyjnych, b Ģ d Ņ rodzimych, a mo Ň e jednych i drugich - roztropnie i do cna

wymiótł swoje gablotki.

- Teraz mo Ň esz si ħ odwróci ę - rzekł Petersen.

M ħŇ czyzna odwrócił si ħ . Jego młoda twarz przybrała wojowniczy i nieugi ħ ty wyraz, ale niczym

nie udało mu si ħ zamaskowa ę oczu ani l ħ ku, który si ħ w nich czaił.

- Zastrzel ħ ci ħ - zacz Ģ ł Petersen tonem, jakim prowadzi si ħ rozmow ħ przy kawie - je Ļ li masz jeszcze

jak ĢĻ bro ı , któr Ģ przede mn Ģ ukrywasz.

- Nie mam innej broni.

- Dokumenty. Młodzieniec zacisn Ģ ł usta, nie odezwał si ħ , nie wykonał Ň adnego ruchu.

Petersen westchn Ģ ł

- Zakładam, Ň e wiesz, co to tłumik. Zapewniam ci ħ , Ň e... potem bardzo łatwo ci je odbior ħ . Nikt nie

b ħ dzie wiedział, kto ci ħ zabił, za co i kiedy, a co w tej chwili wa Ň niejsze, ty te Ň nie.

Chłopak si ħ gn Ģ ł za pazuch ħ i wyj Ģ ł portfel. Petersen otworzył go kciukiem i czytał na głos:

- Hans Winterman... Urodzony 24 sierpnia 1924 roku... Dziewi ħ tna Ļ cie lat i ju Ň porucznik! No prosz ħ ,

musi by ę z ciebie niezły bystrzak!

Petersen zło Ň ył portfel i schował go do kieszeni. - ĺ ledziłe Ļ mnie dzi Ļ wieczorem. I wczoraj

prawie cały dzie ı . I przedwczoraj. A mnie natarczywo Ļę nu Ň y, zwłaszcza gdy jest tak nachalna.

Dlaczego za mn Ģ łazisz, co?

- Zna pan moje nazwisko, stopie ı , oddział...

Petersen machn Ģ ł r ħ k Ģ by go uciszy ę .

- Daruj sobie. No có Ň , nie dajesz mi wyboru...

Cała zadziorno Ļę znikn ħ ła z twarzy porucznika bez Ļ ladu.

- Pan mnie... zabije?

- Nie b Ģ d Ņ durniem.

Hotel Splendide daleki był od wspaniało Ļ ci, cho ę wła Ļ nie to sugerowała jego nazwa. Jednak

obskurna anonimowo Ļę budynku nader Petersenowi odpowiadała. Zagl Ģ daj Ģ c przez sp ħ kan Ģ i brudn Ģ

szyb ħ frontowych drzwi, nie bez zdziwienia dostrzegł, Ň e tłusty, nie ogolony i dobrze ju Ň

zaawansowany w latach portier cho ę raz nie drzemie, a przynajmniej jest na tyle rozbudzony, by co i

raz wychyla ę co Ļ z butelki. Petersen obszedł hotel od tyłu, wspi Ģ ł si ħ po schodkach

przeciwpo Ň arowych, dostał si ħ na trzeci Ģ kondygnacj ħ , aby tam skr ħ ci ę w korytarz na lewo i wej Ļę do

swego pokoju za pomoc Ģ wytrycha. Szybko sprawdził szafki i szuflady. Zadowolony z wyniku

inspekcji, narzucił na siebie ci ħŇ ki płaszcz, wyszedł z pokoju i zaj Ģ ł pozycj ħ na znanych mu ju Ň

schodach ewakuacyjnych. Mimo dodatkowej ochrony, jak Ģ stanowił płaszcz, było tu zdecydowanie

chłodniej ni Ň , jak si ħ teraz zdawało, na przytulnych uliczkach miasta. ņ ywił zatem nadziej ħ , Ň e nie

b ħ dzie musiał czeka ę zbyt długo.

Czekał wr ħ cz krócej ni Ň si ħ spodziewał. W niespełna pi ħę minut w korytarzu pojawił si ħ

niemiecki oficer. Ra Ņ no krocz Ģ c skr ħ cił w lewo, zapukał do drzwi, pó Ņ niej, tym razem stanowczo,

szarpn Ģ ł klamk ħ i cofn Ģ ł si ħ z zafrasowan Ģ twarz Ģ . Potem dało si ħ słysze ę skrzypienie i łoskot

wiekowej windy, pó Ņ niej nastała cisza, znów zaskrzypiała winda, a Ň wreszcie ukazał si ħ ten sam oficer

w asy Ļ cie stró Ň a z kluczem w r ħ ku.

Po dziesi ħ ciu minutach, gdy Ň aden z m ħŇ czyzn si ħ nie pokazywał, Petersen wsun Ģ ł si ħ do

Ļ rodka, opu Ļ cił w dół i zza rogu obserwował lew Ģ odnog ħ korytarza. W jej Ļ rodkowej cz ħĻ ci stał

portier, bez w Ģ tpienia na czatach. Tak samo nie budził w Ģ tpliwo Ļ ci fakt, Ň e był z niego zaprawiony i

przygotowany na ka Ň d Ģ okoliczno Ļę bojownik, z kieszeni bowiem wyjmował od czasu do czasu

piersiówk ħ i zamykaj Ģ c z ukontentowaniem oczy, rozkoszował si ħ jej zawarto Ļ ci Ģ . Petersen klepn Ģ ł go

jowialnie w rami ħ .

- Dobra robota, przyjacielu...

Portier zakrztusił si ħ , rozkaszlał, zapluł i usiłował co Ļ wychrypie ę , ale krta ı odmówiła mu

posłusze ı stwa. Petersen ju Ň go nie widział; zagl Ģ dał w gł Ģ b pokoju.

- Aaaa... Dobry wieczór, pułkowniku Lunz! Mam nadziej ħ , Ň e wszystko jest na swoim miejscu.

Lunz był niemal bli Ņ niaczo podobny do Petersena: Ļ redniego wzrostu, szeroki w ramionach, z

ostr Ģ twarz Ģ , szarymi oczami i rzedniej Ģ cymi ciemnymi włosami - nieco starsza wersja Petersena,

jednak niew Ģ tpliwie podobie ı stwo było uderzaj Ģ ce. Lunz nie zdawał si ħ by ę w najmniejszym stopniu

zbity z tropu.

- Dobry wieczór. Dopiero co przyjechałem i...

- No, no pułkowniku... - Petersen pogroził mu palcem. - Oficerowie, bez wzgl ħ du na narodowo Ļę , s Ģ

ci Ģ gle oficerami i pod ka Ň d Ģ szeroko Ļ ci Ģ geograficzn Ģ d Ň entelmenami. A d Ň entelmeni nie kłami Ģ .

Jest pan tu dokładnie od jedenastu minut, mierzyłem czas.

Odwrócił si ħ do wci ĢŇ purpurowego i z trudem łapi Ģ cego oddech stró Ň a, który czynił szale ı cze

wysiłki, by przemówi ę . Klepn Ģ ł go zach ħ caj Ģ co w plecy.

- Chcesz nam co Ļ powiedzie ę , bracie?

- Nie było pana. - Konwulsje z wolna ustawały. - To znaczy był pan, ale widziałem, jak pan

wychodził. Jedena Ļ cie minut? Jedena Ļ cie minut? Nie zauwa Ň yłem... to jest... Pa ı ski klucz...

- Byłe Ļ wtedy pijany - rzekł Petersen pobła Ň liwie. Nachylił si ħ , poci Ģ gn Ģ ł nosem i skrzywił si ħ . -

Jeszcze jeste Ļ . Zabieraj si ħ st Ģ d. I przy Ļ lij nam butelk ħ brandy. Nie tego Ļ mierdziela, którego sam

ci Ģ gniesz. Francusk Ģ brandy, trzymasz j Ģ dla gestapo. Aha, i dwa kieliszki. Czyste! Pan, naturalnie,

dotrzyma mi towarzystwa, drogi pułkowniku - zwrócił si ħ do Lunza.

- Naturalnie.

Lunza trudno było wytr Ģ ci ę z równowagi. Spokojnie patrzył, jak Petersen zdejmuje płaszcz i

rzuca go na łó Ň ko. Uniósł w gór ħ brew i zapytał:

- Czy Ň by niespodziewany spacerek w chłodn Ģ noc?

- Po Rzymie w styczniu? To nie czas, Ň eby ryzykowa ę własne zdrowie. A i wiszenie na schodach

przeciwpo Ň arowych to nie igraszka, zapewniam pana.

- Wi ħ c tam si ħ pan ukrył... Powinienem był chyba lepiej si ħ zabezpieczy ę .

- A ju Ň na pewno wystawi ę lepsz Ģ wart ħ .

- Istotnie...

- Lunz wyj Ģ ł fajk ħ z wrzo Ļę ca i zacz Ģ ł j Ģ nabija ę . - Nie miałem wielkiego wyboru.

- Pan mnie zasmuca, pułkowniku, naprawd ħ . Zdobywa pan mój klucz, co stoi w sprzeczno Ļ ci z

prawem, wystawia pan stra Ň e, Ň eby nie zosta ę przyłapanym na kolejnym łamaniu prawa, szpera pan

w moich osobistych...

- Szpera?!

- Uwa Ň nie przegl Ģ da. Nie bardzo wiem, jakie to obci ĢŇ aj Ģ ce mnie dowody spodziewał si ħ pan znale Ņę ?

- Prawd ħ mówi Ģ c Ň adnych. Nie wygl Ģ da pan na człowieka, który zostawiałby jakie Ļ ...

- A do tego ka Ň e mnie pan jeszcze Ļ ledzi ę . Z cał Ģ pewno Ļ ci Ģ tak, bo inaczej nie wiedziałby pan, Ň e

wcze Ļ niej wychodziłem bez okrycia. Zasmuca mnie to, pułkowniku, wła Ļ ciwie szokuje. Gdzie Ň jest

wzajemne zaufanie, które powinno ł Ģ czy ę sojuszników?

- Sojuszników? - Zapalił zapałk ħ . - Nie my Ļ lałem o tym w ten sposób... - S Ģ dz Ģ c po jego minie, nadal

tak nie my Ļ lał.

- Oto kolejny dowód wzajemnego zaufania. - Petersen wr ħ czył Lunzowi portfel i rewolwer odebrane

młodemu porucznikowi. - Jestem przekonany, Ň e pan go zna. Ten człowiek bardzo niebezpiecznie

wymachiwał broni Ģ .

- Aaa... - mrukn Ģ ł pułkownik, odrywaj Ģ c wzrok od dokumentów - młody, zapalczywy porucznik

Winterman... Miał pan racj ħ zabieraj Ģ c mu rewolwer; mógł sobie niechc Ģ cy zrobi ę krzywd ħ . O ile

pana znam, mog ħ zało Ň y ę , Ň e nie spoczywa teraz gdzie Ļ na dnie Tybru, prawda?

- Nie traktuj ħ sojuszników w ten sposób. Siedzi zamkni ħ ty u jubilera.

- Oczywi Ļ cie - skontatował Lunz, jakby nie spodziewał si ħ usłysze ę nic innego. - Zamkni ħ ty.

Naturalnie, mo Ň e si ħ wydos...

- Nie mo Ň e. Pan mnie nie tylko zasmuca, ale i obra Ň a, pułkowniku. Dlaczego nie dał mu pan

czerwonej flagi albo werbla do r Ģ k? Czego Ļ , co naprawd ħ przykułoby moj Ģ uwag ħ ?

Lunz westchn Ģ ł.

- Młody Hans nie Ņ le sprawdza si ħ w czołgu, ale subtelno Ļę nie jest jego specjalno Ļ ci Ģ . A propos

obra Ň ania: to nie był mój pomysł, tylko jego. Wiedziałem, oczywi Ļ cie, do czego zmierza, i nie

usiłowałem go powstrzyma ę . Guz na czole to niewielka cena za zdobyte do Ļ wiadczenie.

- Nawet guza nie ma. Widzi pan on jest sojusznikiem.

- Szkoda. Mo Ň e zapami ħ tałby nauczk ħ .

Pułkownik przerwał, gdy Ň rozległo si ħ stukanie do drzwi i wszedł portier nios Ģ c szkło i brandy.

Petersen nalał do kieliszków i podniósł swój.

- Za operacj ħ Weiss!

- Prosit - Lunz smakował trunek. - Nie wszyscy oficerowie gestapo to barbarzy ı cy. Operacja Weiss?

To pan wie? A nie powinien pan

- pułkownik nie zdawał si ħ by ę zaskoczony.

- Wiem o wielu rzeczach, o których wiedzie ę nie powinienem.

- Pan mnie zdumiewa - stwierdził Lunz oschle; umoczył usta w brandy. - Doskonała, wyborna... Tak,

ma pan wyra Ņ n Ģ skłonno Ļę do nierozwa Ň nych Ň arcików specyficznego gatunku, do uporczywego

nadu Ň ywania słowa "sojusznik". To za Ļ powoduje działania, które zapewne uwa Ň a pan za zbytnie

zainteresowanie pa ı sk Ģ osob Ģ z naszej strony.

- Nie ufacie mi?

- Musi pan jeszcze troch ħ popracowa ę , Ň eby osi Ģ gn Ģę prawdziwie ura Ň ony ton głosu. Oczywi Ļ cie, Ň e

panu ufamy. Pa ı skie osi Ģ gni ħ cia, i to nie byle jakie, mówi Ģ same za siebie. Czego nie mo Ň emy

zrozumie ę , a zwłaszcza ja osobi Ļ cie, to faktu, Ň e człowiek pa ı skiego formatu opowiada si ħ po

stronie, pan daruje, zdrajcy. Mam nadziej ħ , Ň e nie uraziłem pa ı skich uczu ę ?

- Najpierw trzeba by do nich dotrze ę , pułkowniku. Chciałbym panu przypomnie ę , Ň e to pa ı ski führer

przed dwoma laty zmusił naszego nie Ň yj Ģ cego ju Ň ksi ħ cia regenta do podpisania układu z wami i

Japo ı czykami. Rozumiem, Ň e to on miałby by ę tym zdrajc Ģ . Niew Ģ tpliwie ksi ĢŇħ regent był

człowiekiem słabym, niezdecydowanym, mo Ň e tchórzliwym; nie mo Ň na go nazwa ę człowiekiem

czynu. Nie powinni Ļ my go jednak obwinia ę , z natur Ģ walczy ę si ħ nie da, a w jego przypadku Matka

Natura wyra Ņ nie si ħ popisała. Nie był jednak zdrajc Ģ . Zrobił, co uwa Ň ał za najkorzystniejsze dla

Jugosławii. Chciał zaoszcz ħ dzi ę jej okropie ı stwa wojny. "Bolje grob nego rob". Czy wie pan, co to

znaczy?

Lunz potrz Ģ sn Ģ ł głow Ģ .

- Zawiło Ļ ci waszego j ħ zyka...

- "Lepsza Ļ mier ę ni Ň niewola" - to wła Ļ nie wykrzykiwały tłumy, kiedy okazało si ħ , Ň e ksi ĢŇħ Paweł

przyst Ģ pił do "paktu trzech", ten okrzyk słycha ę było na ulicach po odsuni ħ ciu ksi ħ cia i

uniewa Ň nieniu paktu. Ludzie nie rozumieli, Ň e Ň adne "nego", Ň adne "ni Ň " nie wchodzi w gr ħ , bo

miała by ę i Ļ mier ę , i niewola, co odczuli na własnej skórze, gdy führer w przyst ħ pie jednego ze

swych spektakularnych aktów szału zrównał Belgrad z ziemi Ģ i zmia Ň d Ň ył wojsko. Ja byłem jednym

z pokonanych...

- Jeszcze odrobin ħ tego wy Ļ mienitego koniaku. - Lunz wzi Ģ ł do r ħ ki butelk ħ . - Nie wydaje si ħ pan by ę

zbytnio poruszony, wspomnieniami...

- Któ Ň z nas mo Ň e Ň y ę przeszło Ļ ci Ģ ?

- Ani te Ň faktem, Ň e znalazł si ħ pan w tak nieszcz ħ snym poło Ň eniu i musi pan teraz zwalcza ę własnych

rodaków.

- Zamiast doł Ģ czy ę do nich i walczy ę przeciwko wam? Wojna ka Ň e dobiera ę sobie ró Ň nych

kompanów, pułkowniku. We Ņ my cho ę by was i Japo ı czyków. Przyganiał kocioł garnkowi.

- Punkt dla pana z tym, Ň e my nie zabijamy swoich.

- Jeszcze nie, ale nie dałbym za to głowy. Bóg jeden wie, jakie rzeczy robili Ļ cie. Tak czy owak,

moralizowanie nie ma tu sensu. Jestem rojalist Ģ i lojalist Ģ i kiedy - o ile w ogóle - ta wojna si ħ

sko ı czy, chc ħ w Jugosławii zobaczy ę przywrócon Ģ monarchi ħ . Człowiek musi mie ę jaki Ļ cel, Ň eby

Ň y ę , a je Ň eli mój jest wła Ļ nie taki, to tylko moja, wył Ģ cznie moja sprawa.

- Wszyscy trafimy do piekła, ka Ň dy własn Ģ Ļ cie Ň k Ģ - skomentował Lunz pojednawczo. - Tyle tylko, Ň e

nie widz ħ pana jako serbskiego rojalisty...

- A jak miałby taki wygl Ģ da ę ? No prosz ħ , skoro ju Ň o tym mówimy, jak pana zdaniem wygl Ģ da serbski

rojalista?

Lunz zamy Ļ lił si ħ i odrzekł:

- Wyznam co Ļ panu, Petersen: nie mam zielonego poj ħ cia.

- Moje nazwisko, pułkowniku - podsun Ģ ł uprzejmie Petersen - i pochodzenie. Petersenów jest

mnóstwo. We włoskich Alpach le Ň y wioska, gdzie nazwisko co drugiego mieszka ı ca zaczyna si ħ od

"Mac" - spu Ļ cizna, jak mi mówiono, po szkockim regimencie, który został tam odci ħ ty w jednej z

tasiemcowatych, Ļ redniowiecznych wojen. Mój pra-pra-pradziadek, czy kto Ļ tam, był Ň ołnierzem

fortuny; brzmi to nieco lepiej ni Ň "najemnikiem", jak si ħ dzisiaj mówi. Jak tysi Ģ ce jemu podobnych

znalazł si ħ tutaj i zapomniał wróci ę do domu.

- A gdzie był ten dom? W Skandynawii? W Albionie? Gdzie?

- Genealogia mnie nudzi, pułkowniku, nie obchodzi mnie. Zreszt Ģ naprawd ħ nie wiem. Niech pan

spyta pierwszego z brzegu Jugosłowianina, kim byli jego pi ħę razy wysiedlani przodkowie, a nie

b ħ dzie wiedział.

Lunz skin Ģ ł głow Ģ .

- Wy, Słowianie, macie do Ļę poszatkowan Ģ histori ħ ... Do tego wszystkiego, Ň eby jeszcze bardziej

rzecz zagmatwa ę , jest pan absolwentem akademii w Sandhurst...

- Dziesi Ģ tki krajów kształciła tam swoich oficerów. Je Ļ li idzie o mnie, nic bardziej naturalnego - w

ko ı cu mój ojciec był attache wojskowym w Londynie. Gdyby był attache marynarki wojennej w

Berlinie, trafiłbym zapewne do Kiel albo do Mürwik.

- Nie mam nic przeciwko Sandhurst; bywałem tam jako go Ļę . Cokolwiek jednak konserwatywna to

szkoła. Chodzi mi o profil kształcenia....

- To znaczy?

- Nic na temat partyzantki wojennej, nic o wywiadzie i kontrwywiadzie, niczego nie ucz Ģ o

kryptografii, a ja mam wra Ň enie, Ň e pan w tych wszystkich dziedzinach jest specjalist Ģ .

- W niektórych dziedzinach jestem samoukiem.

- Zapewne... - Lunz zamilkł, chwil ħ smakował koniak, wreszcie rzekł: - Co si ħ stało z pa ı skim ojcem?

- Nie wiem. S Ģ dz ħ , Ň e na ten temat pan wie wi ħ cej ode mnie. Po prostu znikn Ģ ł. Tysi Ģ ce ludzi znikn ħ ło

po wio Ļ nie czterdziestego pierwszego.

- Był tej samej orientacji co pan? Rojalista? Czetnik?

Petersen skin Ģ ł głow Ģ .

- I bardzo wysoki rang Ģ - ci Ģ gn Ģ ł Lunz. - Starsi oficerowie nie znikaj Ģ ot, tak sobie. Mo Ň e dostał si ħ w

r ħ ce partyzantów?

- Niewykluczone, wszystko jest mo Ň liwe. Jak pan widzi, znów nie wiem. - Petersen u Ļ miechn Ģ ł si ħ . -

Alistair MacLean - Partyzanci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: