Podawanie Komunii Św. do ust w postawie klęczącej z rąk celebransa Część 1.pdf

Podawanie Komunii Św. do ust

w postawie klęczącej z rąk

celebransa

W liście Jana Pawła II „ Dominae cenae „ z 24.02.1980 r.

Czytamy: „ Dotykanie konsekrowanych hostii, a także

rozdawanie ich własnymi rękoma, jest właśnie przywilejem

wyświęconych”

W innym miejscu w tym samym liście Jan Paweł II

przypomina, iż:

„ Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów,

którzy zostali konsekrowani przez ich święcenia dla

reprezentowania Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce,

jak również ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednimi

narzędziami Chrystusa.

Jan Paweł II skierował do biskupów list o tajemnicy i kulcie

Eucharystii, gdzie zwrócił uwagę na nadużycia , które się wkradły

do kultu Eucharystycznego i polecił przygotować instrukcję, która

pomogłaby je usunąć.

I dalej.

Ta Kongregacja ogłosiła w Wielki Czwartek 3 kwietnia 1980 r.

instrukcję Inaestimabille donum w sprawie niektórych norm kultu

Eucharystycznego i poleciła Konferencjom Biskupów wprowadzić

je w życie. Na podstawie tego 177 Konferencja Plenarna

Episkopatu Polski obradująca w Warszawie w dniach 10 i 11

grudnia 1980 r. mając na uwadze wskazania stolicy apostolskiej

wydała przepisy uchwalające podawanie Komunii Św. do ust w

postawie klęczącej z rąk celebransa (kapłana) : „Zgodnie z

uchwałą Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski w diecezjach

Polski przyjmuje się Komunię Świętą z rąk celebransa [kapłana ]

do ust w postawie klęczącej. Przepisy te należy zachować także

we Mszach dla grup specjalnych. W szczególnych

okolicznościach , w których uklęknięcie jest bardzo utrudnione,

np. przy tłumnym udziale wiernych i ścisku, albo gdy wierni

uczestniczą we Mszy Świętej poza kościołem na deszczu , można

przyjąć Komunię Świętą na stojąco. Nie można wymagać klękania

od ludzi obciążonych kalectwem lub chorobą”. Uchwałę tę

podpisał Prymas Tysiąclecia ks. Kardynał Stefan Wyszyński.

Upadnij na kolana...

Upadnij na kolana ludu czcią przejęty. Uwielbiaj

swego Pana: Święty, Święty, Święty! Zabrzmijcie z

nami Nieba, Bóg nasz niepojęty w postaci przyszedł

chleba: Święty, Święty, Święty! – te słowa tradycyjnej

polskiej pieśni chyba najlepiej wskazują, jakiej

postawy wobec Najświętszego Ciała i Krwi Pana

Jezusa uczy nas od wieków Święty Kościół Katolicki. W

okresie, kiedy z racji uroczystości Bożego Ciała katolicki świat

rozważa tę niepojętą Tajemnicę naszej wiary, w której

adorujemy Boga samego ukrytego pod eucharystycznymi

postaciami Chleba i Wina, warto abyśmy zadali sobie pytania:

jaka jest nasza cześć dla Najświętszych Postaci Ciała i Krwi

Pana Jezusa? Czy zdajemy sobie sprawę, że w Eucharystii sam

Pan Bóg przychodzi do nas? Jaka powinna być nasza postawa

podczas Komunii świętej i w czasie adoracji?

Pamiętam z dzieciństwa, że w kościele, w którym służyłem do

Mszy świętej, zawsze w czasie śpiewania lub recytowania

„Baranku Boży”jednemu z nas przypadała funkcja nakrywania

białymi płótnami balustrad, przy których później klękali ludzie,

aby przyjąć Komunię świętą. Dzisiaj w tym samym kościele, choć

balustrady jeszcze stoją, po tych nakryciach nie ma już śladu.

Więcej nawet, same balustrady nie spełniają już swej roli, bo

Komunia święta udzielana jest przez stojących w prezbiterium

kapłanów osobom, które podchodzą gęsiego i przyjmują Pana

Jezusa w postawie stojącej. Nieliczni tylko, pragnąc wyrazić

szczególniejszą cześć dla Najświętszego Sakramentu, przed Jego

przyjęciem przyklękają. Samotni zaś pojedynczy, których

sumienia nie mogą pozwolić, aby ich kolana były sztywne w tak

ważnej chwili, „desperacko” klękają w momencie przyjmowania

Pana Jezusa, czemu często towarzyszą poirytowane westchnienia

tych, którzy odbierają ten gest być może jako przejaw dewocji lub

co najmniej nadgorliwości powodującej niepotrzebne zamieszanie.

Tak jakby cześć jaką winniśmy okazać samemu Bogu, który

przychodzi do nas w tym momencie, nie była ważniejsza od

jakichkolwiek względów praktycznych. Oczywiście, nie chodzi tu

o ludzi chorych lub starszych, dla których klękanie jest

problemem i nie można od nich tego wymagać.

A kiedy już przyzwyczaimy się do tej stojącej

postawy przed naszym Panem i Bogiem,

przestaje też nas dziwić, że ten i ów

przechodząc przed Najświętszym

Sakramentem nawet nie przyklęka. Czy

przychodząc w gości do czyjegoś domu te

osoby, które z taką beztroską nie okazują

najmniejszego szacunku dla Eucharystii,

ignorowałyby do tego stopnia swego

gospodarza, że nie powiedziałyby mu nawet

„dzień dobry” lub w inny sposób nie

przywitałyby się z nim, okazując tym samym

swój szacunek? Co dopiero, kiedy przychodzi

się przed majestat samego Boga, który nas

stworzył, od którego zależy nasze życie i

wieczność cała…

umniejsza się cześć a stopniowo i sama wiara w to, że pod

eucharystycznymi postaciami i w każdej najmniejszej cząstce

konsekrowanego Chleba i Wina obecny jest sam Pan Jezus z

Najświętszym Ciałem i Krwią, Duszą i Bóstwem, nie na sposób

symboliczny, ale substancjalny, czyli w pełni realny i prawdziwy.

Tymczasem ileż razy można być mimowolnym świadkiem z jakim

pośpiechem i niedbałością jest udzielana i przyjmowana Komunia

święta, często bez odpowiedniej troski o to, aby żadna najmniejsza

nawet cząstka Ciała Pańskiego nie została zbezczeszczona.

Przestrzega przed tym św. Hieronim: Jeśli kiedy przystępujemy do

sakramentu – kto wierzy, rozumie – i jeśli opuścimy choćby

okruszynkę, zaciągamy winę. 1

Tej trosce przecież o najdrobniejsze cząstki

Hostii służyć miały pateny trzymane przez

ministrantów pod brodą przystępujących do

Komunii św. A kiedy mimo to, przez czyjąś

nieuwagę lub zamieszanie zdarzyło się, że

Hostia lub jej cząstka upadła na podłogę,

wówczas kapłan zatrzymywał się, przykrywał

to miejsce korporałem i zostawiał przy nim

ministranta z zapaloną świecą. Po udzieleniu

Komunii św. wracał w to miejsce, klękał i z

największym szacunkiem podnosił

Najświętsze Ciało. Następnie, aby nie pozostały najmniejsze

drobinki, obmywał wodą to miejsce i ze czcią całował. Resztki tej

wielkiej czci dla Pana Jezusa można spotkać jeszcze w kościołach

na Wschodzie. Tam, kiedy kapłan idzie komunikować przez

środek kościoła, towarzyszy mu nie tylko jeden ministrant z

pateną, ale i drugi trzymający świecę. I gdy przechodzi z Panem

Jezusem wzdłuż kościoła wszyscy w pobliżu klękają. Jakże

boleśnie kłóci się to z tą hardą i bezrefleksyjną postawą, jaką

spotykamy coraz częściej w polskich kościołach, a która na

Zachodzie przywodzi wielu do zupełnej ignorancji i braku czci dla

Pana Jezusa. Tradycyjna pobożność i cześć dla Eucharystii

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: