Palmer Diana -Soldier of Fortune 03- Splątane losy.pdf

Dana Palmer

SPLĄTANE LOSY

PROLOG

Delikatna twarz na nakrochmalonej białej poduszce była blada i nieruchoma.

Mężczyzna patrzył na nią z góry z trudnym do ukrycia uczuciem nie znanego

sobie niepokoju. Przez lata trzymał swoje emocje pod kontrolą. Czułość była

luksusem, na jaki żaden najemnik, a już najmniej ktoś z reputacją Diega

Laremosa nie mógł sobie pozwolić.

Ale to nie była obca kobieta i emocje, które odczuwał patrząc na nią, były dość

pomieszane. Nie widział jej od pięciu lat, a mimo to nie wydawała się starsza

nawet o dzień. Powinna mieć dwadzieścia sześć lat, pomyślał nieobecny duchem.

Sam miał lat czterdzieści.

Nie spodziewał się, że będzie nieprzytomna. Kiedy nadeszła do niego wiadomość

ze szpitala, nieomal ją zlekceważył. Melissa Sterling zdradziła go dawno temu.

Nie miał ochoty na odnawianie przykrej znajomości, ale z poczucia obowiązku i z

ciekawości przyjechał do południowej Arizony. Ale to nie była pułapka, jak

poprzednio. Kobieta była ranna i bezradna, lecz żyła, choć przez cały ten czas

uważał ją za umarłą.

Wysoki, ciemny, w nieskazitelnym, ciemnoszarym garniturze, odwrócił się, aby

bezmyślnie popatrzeć przez szybę na dobrze utrzymane podłogi przed separatką

Melissy Sterling. Nosił wąsy, których nie miał w owe dramatyczne dni, jakie z nim

dzieliła. Był trochę bardziej muskularny i trochę starszy. Ale lata podkreślały

jedynie jego dobry wygląd i czyniły go dojrzalszym. Prześliznął się spojrzeniem

ciemnych oczu w stronę łóżka, na którym spoczywało smukłe ciało tej kobiety, tej

obcej, która schwytała go w pułapkę małżeństwa, a potem porzuciła.

Jak na kobietę Melissa była wysoka, choć on był od niej znacznie wyższy. Miała

długie, faliste blond włosy, które kiedyś sięgały niżej talii. Obcięła je. Okalały teraz

jej owalną, mizerną twarz. Miała niebieskie cienie pod zamkniętymi oczami i

doskonałe w kształcie usta, niemal tak samo blade jak jej twarz; prosty nos

marszczył się lekko w proteście przeciwko przymocowanym do niego rurkom,

które tłoczyły powietrze. Wokół pełno było sprzętu elektronicznego i przewodów,

które prowadziły do różnych monitorów.

Wypadek - powiedział dzień wcześniej przez telefon lekarz dyżurny. - Jest gorzej

niż źle.

To była katastrofa lotnicza, którą cudem przeżyli ona, pilot i kilku innych

pasażerów samolotu z Phoenix. Samolot rozbił się na pustyni w pobliżu Tucson;

przywieziono ją tu nieprzytomną. Personel ostrego dyżuru znalazł w portfelu

zniszczony, starannie złożony dokument, który zawierał informację o jej stanie

cywilnym. Był to akt ślubu napisany po hiszpańsku; wyblakły atrament

zaświadczał, że jest żoną niejakiego Diega Laremosa z Dos Rios w Gwatemali.

Lekarz upierał się, że Diego jest jej mężem, a skoro tak, to czy zgadza się na

natychmiastową operację dla ratowania jej życia?

Niezbyt chętnie sięgając pamięcią wstecz pytał, czy nie ma innych bliskich, ale

lekarz powiedział, że tych trochę żałosnych resztek bagażu nie zawierało żadnej

wskazówki. Diego pozostawił więc swoją gwatemalską farmę na łasce własnej,

najemnej bandy i udał się samolotem z miasta Gwatemala do Tucson.

Nie spał przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny.

Kobieta w łóżku poruszyła się nagle z jękiem. Jej wielkie i łagodne, szare oczy

były jedynym widocznym znakiem związków krwi z matką Melissy, Gwatemalką,

której zdrada ściągnęła cierpienie i... niesławę na całą rodzinę Laremosów.

Spojrzeniem ciemnych oczu ogarnął jej blade, zastygłe rysy i myślał, jak to się

stało, że on i Melissa mogli w ogóle do czegoś takiego doprowadzić...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Była mglista, deszczowa pogoda, ale to akurat nie przeszkadzało Melissie

Sterling. Zmokniecie nie wydawało się wygórowaną ceną za kilka drogich chwil z

Diegiem Laremosem.

Jego rodzina posiadała od czterech pokoleń fincę, gigantyczną gwatemalską

farmę, która graniczyła z ziemią jej ojca. Obydwie rodziny były zwaśnione ze sobą

z powodu, jaki dała nieżyjąca już matka Melissy. Mimo to dziewczyna uwielbiała

syna i spadkobiercę Laremosów. Wydawało się, że ta dziewczęca adoracja jest

mu obojętna.

Ostatniej nocy szalała burza. Melissa pojechała konno do małego domku mamy

Chavez, aby sprawdzić, czy staruszka czuje się dobrze. I okazało się, że Diego,

zaniepokojony o swoją starą nianię, również zajrzał tam w tym samym celu.

Przyniósł melony i ryby, a teraz odprowadzał Melissę do domu jej ojca.

Pod panamą Diega czerniała gęstwina włosów. Czuło się chłodne opanowanie,

które graniczyło z zarozumiałością. Nigdy nie musiał podnosić głosu na służących;

Melissa tylko raz widziała go w bójce. Był godny, powściągliwy i wydawało się, że

nie ma żadnych słabości. Ale był tajemniczy. Często znikał na całe tygodnie i

pewnego razu wrócił z bliznami na policzku, utykając. Melissa była bardzo

ciekawa, ale nie zapytała, co się stało.

Mimo, że miała już lat dwadzieścia, ciągle jeszcze była nieśmiała w obecności

mężczyzn, a zwłaszcza Diega. Uratował ją kiedyś, gdy zgubiła się podczas

deszczu w lesie, poszukując ruin z czasów Majów i od tamtej chwili kochała się w

nim potajemnie.

- Przypuszczam, że twoja babka i siostra umarłyby, gdyby wiedziały, że jestem o

krok od ciebie - westchnęła.

- Nie darzą twojej rodziny nadmierną sympatią, to prawda... - zgodził się. - Moi

krewni nie mogą zapomnieć, że Edward Sterling porwał novię memu ojcu w

przeddzień ich ślubu i że z nią uciekł.

- Mój ojciec kochał ją i ona go kochała - powiedziała broniąc się Melissa. - Twój

ojciec tak czy owak mógł zawrzeć z nią jedynie małżeństwo aranżowane, nie z

miłości. Był znacznie starszy od mojej matki. Ponadto od lat był wdowcem.

- Twój ojciec jest Anglikiem - powiedział Diego chłodno. - Nigdy nie rozumiał

naszego sposobu życia. Tu honor jest życiem sam w sobie. Kiedy ukradł kobietę

zaręczoną z moim ojcem, pohańbił rodzinę. - Diego spojrzał na Melissę, nie

dodając, że jego ojciec liczył także na dziedzictwo jej nieboszczki matki, bo chciał

odbudować fortunę rodową. Diego uważał, że postawa ojca miała na względzie

raczej interes, ale stary mężczyzna, na swój chłodny sposób, był przywiązany do

Sheili Sterling.

Diego ściągnął cugle wierzchowca i utkwił wzrok w Melissie, obejmując

spojrzeniem jej wiotkie ciało w dżinsach i różowej koszuli, rozpiętej aż po pełne

piersi. Nie mógł sobie pozwolić na romans z córką kobiety, która okryła niesławą

jego rodzinę.

- Twój ojciec nie powinien ci pozwalać na takie włóczęgi - powiedział

nieoczekiwanie, łagodząc wymowę słów nieśmiałym uśmiechem. - Zaczynają tu

działać partyzanci. Jest niebezpiecznie.

- Nie myślałam o tym - powiedziała.

- Nigdy tak nie rób, chica - szepnął, naciągając kapelusz skosem na czoło. - Twoje

fantazje przyniosą ci pewnego dnia zgubę. To groźne czasy.

- Zawsze jest groźnie - powiedziała z płochliwym uśmiechem. - Ale ja czuję się z

tobą bezpiecznie.

- To najniebezpieczniejsza fantazja ze wszystkich - powiedział z zadumą - ale

niewątpliwie nie zdajesz sobie jeszcze z tego sprawy. Ruszaj, trzeba stąd iść...

- Chwileczkę. - Wyjęła aparat fotograficzny z kieszeni i nastawiając na niego,

odpowiedziała uśmiechem na jego grymas: - Wiem, co myślisz: nigdy więcej. Ale

cóż mogę poradzić, jeśli trudno mi znaleźć właściwą perspektywę na obrazie, na

którym cię maluję? Potrzebny mi jeszcze jeden kadr. Jeden, obiecuję.

- Nacisnęła migawkę, zanim zdołał zaprotestować.

- Ten słynny obraz zabiera ci bardzo wiele czasu, niña - powiedział. - Pracujesz

nad nim już osiem miesięcy, a ja jeszcze nie mogłem nawet rzucić na niego

okiem.

- Pracuję wolno - odpowiedziała wymijająco. Fotografia miała być dodana do

kolekcji zdjęć, nad którymi siadała, aby powzdychać w zaciszu własnego pokoju.

Aby pomarzyć, ponieważ marzenia były raczej wszystkim, co mogła przeżyć z

Diegiem. Wiedziała to dobrze. Jego rodzina byłaby przeciwna nawet jakiejkolwiek

wzmiance o możliwości pobytu Melissy pod ich dachem, podobnie zresztą jak o

ich przyjaźni.

- Kiedy wybierasz się na studia?

- Niebawem, jak sądzę. Wyprosiłam rok po szkole, żeby pobyć z tatą, ale ten

zamęt bardzo go niepokoi. Zamierza mnie stąd wysłać. A ja nie chcę jechać do

Stanów. Chcę być tutaj.

- Twój ojciec słusznie nalega - mruknął Diego, choć nie chciał myśleć o

przejażdżkach po swoich włościach bez szans na spotkanie Melissy. Przyzwyczaił

się do niej. Dla mężczyzny światowego, doświadczonego i cynicznego, jakim stał

się przez lata, Melissa była haustem wiosennego powietrza. Bał się, że gdyby mu

dano szansę, mógłby ulec pokusie jej rozkosznego, młodego ciała. Była smukła i

wysoka, miała długie, opalone nogi, piersi o właściwym kształcie oraz zgrabnie

wciętą talię. Nie była piękna, lecz jej ciemna twarz wspaniale prezentowała się w

oprawie długich jasnych włosów. Odpowiednio ubrana i wyszkolona byłaby

wyjątkową... gospodynią, żoną, z której mężczyzna mógłby być dumny.

Ale Diego nie zamierzał myśleć o Melissie w taki sposób. Gdyby kiedykolwiek miał

się ożenić, jego żoną byłaby Gwatemalka z dobrej rodziny, nie zaś kobieta, której

ojciec raz już zhańbił nazwisko Laremosów.

- Jesteś teraz prawie zawsze w domu - powiedziała Melissa, kiedy jechali stępa

wzdłuż doliny w pobliżu wulkanu Atitlán, widocznego na tle zielonej dżungli.

Kochała Gwatemalę, lubiła wulkany i jeziora, rzeki i rozległe doliny. Kochała

zwłaszcza tajemnicze ruiny Majów, te, których odkrycie było taką sensacją.

- Farma pochłania większość mojego czasu od dnia śmierci ojca - odrzekł. -

Ponadto zrobiłem się za stary, aby zajmować się pracą, do której przywykłem.

- Nigdy o tym nie mówiłeś. Co to za praca?

- Owszem, byłoby o czym mówić. - Uśmiechnął się niepewnie. - Jak idzie twojemu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: