Opary szaleństwa Gerritsen Tess.pdf

Tess Gerritsen

Opary Szaleństwa

Przełożyła Barbara Gadomska

Podziękowania Timowi i Elyse . Winna jestem podziękowania: memu mężowi Jacobowi, po

tylu latach wciąż najlepszemu przyjacielowi; Meg Ruley, mojemu aniołowi stróżowi i cudotwórcy,

która chodzi po wodzie; Jane Berkey i Donowi Cleary’emu za ich wskazówki; mojej wspaniałej

redaktorce, Emily Bestler; paniom z klubu śniadaniowego za cotygodniową dawkę zdrowego

rozsądku; św. pamięci Perleyowi Sprague’owi, komendantowi policji w Rockport. Jego

życzliwość stanowiła inspirację; i w końcu miasteczku Camden w stanie Maine, najlepszym

miejscu na ziemi dla pisarza. Możecie być pewni, że ta książka nie jest o was.

Prolog

Przecież jej nie znajdzie, jeśli ona będzie siedzieć cicho i nieruchomo. Pewnie myśli, że zna

wszystkie jej kryjówki, ale nigdy nie odkrył tej sekretnej niszy, tego zag łębienia w ścianie piwnicy,

za półkami, na których mama trzyma przetwory. Kiedy była mała, zawsze wślizgiwała się tu

podczas zabawy w chowanego i chichotała cichutko, kiedy on szukał jej we wszystkich pokojach.

Czasem bawili się tak długo, że zasypiała w kryjówce i budziła się dopiero po kilku godzinach,

słysząc pełne niepokoju wołanie mamy.

Teraz znów się tu wsunęła, w swoją piwniczną kryjówkę. Tylko że nie jest już dzieckiem. Ma

czternaście lat i z trudem mieści się we wnęce. Ale tym razem nie chodzi o beztroską zabawę

w chowanego.

Słyszała, jak szuka jej na górze. Miotał się po domu, przeklinając i rozwalając meble.

Błagam, błagam, niech ktoś nam pomoże. Niech ktoś go spłoszy.

Słyszała, jak wywrzaskuje jej imię: IRIS! Kroki rozlegały się teraz w kuchni, zbliżały do drzwi

piwnicy. Zacisnęła dłonie w pięści. Serce waliło jej jak młotem.

Nie ma mnie tu. Jestem daleko stąd, uciekam, lecę przez nocne niebo...

Drzwi do piwnicy otwarły się gwałtownie, uderzając o ścianę. Na tle rozświetlonego otworu

u szczytu schodów zarysowała się jego sylwetka.

Sięgnął do sznurka lampy i blask nagiej żarówki rozjaśnił nieco przepastną piwnicę. Kuląc się

za słoikami z domowymi przetworami z pomidorów i ogórków, Iris słyszała, jak schodzi po

schodach. Każde skrzypnięcie przybliżało go do niej. Wcisnęła się głębiej we wnękę, niemal

rozpłaszczając się na kruszących się kamieniach i zaprawie, i zamknęła oczy, żałując, że nie może

stać się niewidzialna. Poprzez głośne bicie serca słyszała, że zszedł na sam dół.

Niech mnie nie dostrzeże. Niech mnie nie dostrzeże.

Kroki rozległy się obok półek z przetworami i skierowały w odległy kąt piwnicy. Kopnął

pudło. Puste słoiki rozbiły się na kamiennej podłodze. Teraz wracał i słyszała jego głośny oddech,

przerywany jakby zwierzęcym cha rkotem. Ona sama oddychała płytko i szybko, a dłonie zacisnęła

tak mocno, że omal nie pękły jej kości. Doszedł do półek z przetworami i zatrzymał się.

Otworzyła oczy i przez szczelinę między słoikami zobaczyła, że on stoi dokładnie naprzeciw

niej. Zsunęła się niżej, skuliła jeszcze bardziej, usiłując się usunąć z jego linii widzenia. Sięgnął po

słoik i cisnął nim o podłogę. Wokół rozszedł się ostry, octowy zapach pikli. Sięgnął po drugi słoik,

potem nagle odstawił go z powrotem, jakby przyszedł mu do głowy lepszy pomysł. Odwrócił się

i poszedł na górę, przed wyjściem pociągnąwszy za sznurek wyłączający światło.

Znów znalazła się w ciemnościach.

Kroki na górze przeszły na front domu, a potem zapanowała cisza.

Czy wyszedł? Czy wreszcie sobie poszedł?

Trwała na miejscu bez ruchu, nie śmiejąc nawet drgnąć. Mijały minuty. Liczyła je powoli

w myślach. Dziesięć. Dwadzieścia. Łapały ją skurcze, tak bolesne, że musiała zagryzać wargi, by

nie jęczeć głośno.

Godzina.

Dwie godziny.

Wciąż żadnych odgłosów z góry.

Powoli wysunęła się z kryjówki. Stała w ciemnościach, czekając, aż krew znów zacznie

krążyć w jej żyłach, aż do nóg wróci czucie. Nasłuchując, cały czas nasłuchując.

Nic nie słyszała.

W piwnicy nie było okna, nie wiedziała więc, czy na dworze wciąż jeszcze jest ciemno.

Przeszła nad rozbitym szkłem i zbliżyła się do schodów. Wspinała się powoli, zatrzymując się na

każdym stopniu i nasłuchując. Gdy w końcu dotarła na szczyt, jej dłonie były tak lepkie, że przed

otwarciem drzwi piwnicy musiała je wytrz eć o bluzkę.

W kuchni paliło się światło i wszystko wyglądało zdumiewająco zwyczajnie. Mogłaby niemal

uwierzyć, że horror ostatniej nocy był tylko koszmarnym snem. Ścienny zegar tykał głośno,

wskazując piątą rano. Na dworze wciąż panowały ciemności.

Na palcach podeszła do drzwi kuchni i zajrzała do holu. Jeden rzut oka na rozbite meble

i plamy krwi na tapetach powiedział jej, że nie śniła. Jej dłonie znów były lepkie od potu.

W holu nie było nikogo, a drzwi frontowe stały otworem.

Musi wydostać się z domu. Pobiec do sąsiadów, na policję.

Ruszyła przez hol. Każdy krok przybliżał ją do wolności. Przerażenie wyostrzyło jej zmysły

do tego stopnia, że rejestrowała każdą drzazgę leżącą na kwiecistym dywanie, każde tyknięcie

kuchennego zegara. Dotarła już niemal do drzwi.

Minęła balustradę schodów i zobaczyła matkę, leżącą na stopniach głową w dół. Nie mogła

oderwać od niej wzroku. Długie włosy mamy spływały po schodach czarną kaskadą.

Mdłości podeszły jej do gardła. Rzuciła się do wyjścia.

Stał tam, trzymając w ręku siekierę.

Odwróciła się ze szlochem i pobiegła w górę po schodach. Mało brakowało, a poślizgnęłaby

się na krwi matki. Słyszała, że on gna za nią na górę. Zawsze była od niego szybsza, a przerażenie

dodało jej sił, więc mknęła jak spanikowany kot.

Na piętrze mignęło jej ciało ojca, leżące w drzwiach sypialni. Nie było czasu, by o tym myśleć,

by potworność tego, co się dzieje, mogła w pełni do niej dotrzeć. Dobiegła na górę i wpadła do

pokoju w wieżyczce.

W ostatniej chwili zatrzasnęła drzwi i zasunęła zasu wkę.

Ryknął z wściekłością i zaczął się dobijać do pokoju.

Rzuciła się do okna i otworzyła je. Spojrzała w dół i uświadomiła sobie, że skok stąd byłby

śmiertelny. Ale pokój miał tylko jedne drzwi.

Zerwała firankę. Lina. Muszę zrobić linę! Przywiązała jeden koniec firanki do rury kaloryfera,

zdarła drugą firankę i dowiązała do pierwszej.

Rozległ się huk i poczuła uderzenie małego kawałka drewna. Zerknęła za siebie

i z przerażeniem zobaczyła tkwiący w drzwiach czubek siekiery. Zaraz znikł, bo siekierę uniesio no

do zadania kolejnego ciosu.

Za chwilę rozwali drzwi!

Zerwała trzecią firankę i drżącymi rękami dowiązała do poprzednich.

Siekiera znów uderzyła. Szczelina w drewnie drzwi rozszerzyła się, kolejne drzazgi poleciały

do pokoju.

Szarpnęła czwartą firankę, ale wiążąc ostatni węzeł, wiedziała już, że lina nie będzie

wystarczająco długa. Zrozumiała, że jest za późno.

Odwróciła się, by stanąć twarzą do drzwi. Siekiera przebiła je właśnie na wylot.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: