Krentz Jayne Ann - Szepczace zrodla.pdf - WSZYSTKO DLA PAŃ - Amber(2) - gosiadabrowska

KRENTZ

SZEPCZĄCE ŹRÓDŁA

JAYNE ANN

Rozdział 1

- Niech to szlag - szepnęła Zoe Luce. Zatrzymała się w drzwiach

pustej sypialni i zapatrzyła na białe mury. Nie teraz. Nie dzisiaj. Nie tym

razem. Naprawdę potrzebuję tej pracy.

Ściany zaszlochały. Przerażenie pulsowało przez warstwy tynku i świe

żej białej farby. Milczący krzyk odbijał się rykoszetem od podłogi i sufitu.

Przycisnęła palce do skroni odruchowym, całkowicie bezużytecznym

gestem. Zacisnęła mocno powieki i napięła mięśnie; chaotyczne przebłyski

lodowatego światła przeszywały jej ciało jak pędzące pociski i zamarzały

w skurczonym żołądku.

Davis Mason szedł tak blisko za nią, że kiedy nagle stanęła, wpadł na nią.

- Ups. - Odzyskał równowagę. - Przepraszam. Zagapiłem się.

- Nie, to moja wina. - Cofnęła się z drzwi sypialni na korytarz. Miała

nadzieję, że dostatecznie dyskretnie. Tu było o wiele lepiej, czuła się pew

niej. Uśmiechnęła się do Davisa, wierząc, że jej uśmiech wydaje się wy

starczająco pogodny i szczery. Nie było to łatwe; z sypialni ciągle dobiega

ły stłumione krzyki.

Chciała wydostać się z tego domu. 1 to szybko. Cokolwiek wydarzyło

się w tej sypialni, z pewnością było straszne.

- Hej. - Davis dotknął lekko jej ramienia. - Wszystko w porządku,

Zoe?

Obdarzyła go kolejnym słabym uśmiechem. Do Davisa łatwo było się

uśmiechać - przystojny, elegancki i zadbany facet - ale bez przesady,

dokładnie tyle, ile trzeba. Gdyby był samochodem, z pewnością byłby

zgrabnym, sportowym kabrioletem. Sądząc po tym przestronnym domu,

szytej na miarę koszuli i spodniach oraz sygnecie z onyksem i brylantem,

Ś ciany znowu krzyczały.

był także zamożny. Krótko mówiąc, pomyślała ze smutkiem, aż do tej

pory wydawał się idealnym klientem.

Oczywiście teraz wszystko się zmieniło.

- Tak, wszystko w porządku. - Przez chwilę oddychała głęboko; tech

nika rozluźniająca, której nauczyła się na zajęciach z samoobrony. Przy

pominając sobie wskazówki nauczyciela, spróbowała odszukać pewny, stały

punkt, który podobno każdy ma w swoim wnętrzu. Niestety tej części kursu

nie zdążyła jeszcze przećwiczyć. Pewne było tylko to, że za chwilę będzie

się trzęsła jak osika.

- Co się dzieje? - Davis wyglądał na zaniepokojonego.

- Po prostu zaczyna się migrena - powiedziała Zoe. - Często mi się

to zdarza, kiedy zapomnę zjeść śniadania.

Kłamstwa przychodziły jej teraz z taką łatwością. No cóż, miała sporą

praktykę. Szkoda tylko, że nie była na tyle sprytna, żeby przekonać samą

siebie. Trochę autosugestii dobrze by jej zrobiło.

Davis patrzył na nią uważnie przez chwilę, w końcu uspokoił się.

- Zapomniałaś o porannej porcji kofeiny?

- I o jedzeniu. Mam za niski poziom cukru we krwi. Powinnam bar

dziej uważać. - Poczuła, że koniecznie musi zmienić temat. Spojrzała w głąb

sypialni i powiedziała to, co przyszło jej do głowy.

- Co się stało z łóżkiem?

- Z łóżkiem?

Oboje spojrzeli na połać nagiej, drewnianej podłogi między dwoma

masywnymi stolikami nocnymi.

Zoe przełknęła z trudem ślinę.

- Reszta domu jest umeblowana - powiedziała. - Trudno nie zauwa

żyć, że brakuje tu łóżka.

- Zabrała je - powiedział ponuro Davis.

- Twoja była żona?

Westchnął.

- Uwielbiała to cholerne łóżko. Przez całe miesiące go szukała. Dał

bym głowę, że znaczyło dla niej więcej niż ja. Odchodząc, zabrała tylko

łóżko. I oczywiście osobiste rzeczy.

- Aha.

- Wiesz, jak to jest z rozwodami. Czasami największe awantury do

tyczą najmniejszych rzeczy.

Jakiekolwiek było to łóżko, pomyślała Zoe, z pewnością nie należało

do najmniejszych.

- Rozumiem.

Davis obserwował uważnie wyraz jej twarzy.

- Bardzo boli?

- Jak wypiję filiżankę kawy i zjem lunch, od razu mi się polepszy -

zapewniła.

- Wiesz co? Widziałaś już resztę domu. Jestem pewien, że masz już

ogólne wyobrażenie. Może zróbmy sobie przerwę i zjedzmy coś w klubie.

Przy okazji powiesz mi, co sądzisz o domu.

Na myśl o jedzeniu zrobiło się jej niedobrze. Wiedziała, że nie utrzy

ma jedzenia w żołądku, dopóki nie ustaną dreszcze. A to mogło jeszcze

chwilę potrwać. Nie spodziewała się, że będzie znów to przeżywać.

Sama jest sobie winna. Powinna być ostrożniej sza. Ale pochłonęło ją

oglądanie wnętrz, skoncentrowała się na swoich planach, a poza tym resz

ta ogromnej rezydencji wydawała się taka nowa i czysta. Po prostu nie

przewidywała żadnych problemów i, jak to się często zdarzało, musiała za

to zapłacić.

- Chętnie zjadłabym z tobą lunch, ale obawiam się, że musimy to

przełożyć. - W dość teatralny sposób spojrzała na zegarek. - Mam dziś po

południu jeszcze jedno spotkanie i muszę się do niego przygotować.-

Davis nie był całkowicie przekonany.

- Jeśli naprawdę musisz iść...

- Przykro mi, ale tak. - Starała się, by zabrzmiało to tak, jakby na

prawdę żałowała. - Muszę się zbierać. Miałeś rację. Zobaczyłam już wszyst

ko, co trzeba. - A wyczułam o wiele więcej niż trzeba, serdeczne dzięki. -

Mam plany domu. Zrobię kilka kopii i szkiców, żebyś mógł się ogólnie

zorientować, co zamierzam zrobić.

- Będę wdzięczny za rysunki. - Davis rzucił okiem na sypialnię i po

trząsnął głową jakoś ze smutkiem. - Brakuje mi wyobraźni przestrzennej.

O wiele łatwiej się zorientuję, jeśli zobaczę to na rysunku.

- Zawsze jest łatwiej, kiedy patrzy się na szkice. Poczekaj, zajrzę do

terminarza.

Sięgnęła do pojemnej torby, która służyła jej również jako aktówka.

Miała jeszcze pięć podobnych, w różnych kolorach. Dzisiaj wzięła tę w ko

lorze żółtawej zieleni; podobał jej się kontrast z ciemnofioletowym kostiumem.

Grzebiąc po omacku w przepastnym wnętrzu, odsunęła na bok mały

aparat fotograficzny, szkicownik, miarkę, plastikowe pudełko pełne ko

lorowych długopisów i markerów, teczkę z próbkami tkanin i wielką, mo

siężną gałkę od drzwi przymocowaną do kółka z kluczami od mieszka

nia.

Terminarz był na samym dnie. Wyłowiła go i otworzyła.

- Przeleję swoje pomysły na papier - powiedziała z ożywieniem -

i postaram się, żeby wstępne plany były gotowe do końca tygodnia. Mo/c

spotkamy się w moim biurze w piątek po południu?

Wyszło coś, co atmosferą przypomina prosektorium albo kostnicę,

dokończyła w myślach Zoe. Nawet jasne słońce Arizony, którego promie

nie tańczyły po powierzchni szafirowego basenu, nie było w stanie złago

dzić tego efektu. Czyste białe ściany z pewnością częściowo powodowały

jej nieprzyjemne odczucia, ale Zoe wiedziała, że nie tylko o to chodzi.

Najważniejsze było to, co kiedyś wydarzyło się w tej sypialni. Niektórych

rzeczy nie da się ukryć pod warstwą farby.

Wiedziała też, że Pan Idealny Klient nie jest świadom emocji uwięzio

nych w ścianach. Zawsze żałowała, że nigdy nie udało jej się spotkać kogoś,

kto odbierałby rzeczy w ten sam sposób, co ona - jako czystą, surową

energię. Ale widziała wystarczająco dużo przypadków subtelnych, nieświa

domych reakcji ludzi na atmosferę poszczególnych miejsc, by mieć pew

ność, że wiele osób podświadomie reaguje na otaczającą przestrzeń.

Dostała też bolesną nauczkę. Należało zatrzymać tę wiedzę dla siebie.

- Zdecydowałeś się na czystą, jaskrawą biel. - Znów cofnęła się o krok,

jeszcze dalej od drzwi sypialni. - Ludziom się zdaje, że z bielą nie powin

no być najmniejszego problemu, ale tak naprawdę bardzo trudno z nią

pracować, bo odbija dużo światła, zwłaszcza tu, na pustyni. Poza tym

kiedy doda się meble, powstają zimne cienie. W ostatecznym efekcie brak

tu harmonii i spokoju. Miałeś rację, że skończyłeś malowanie na tym po

koju.

- Wiedziałem, że to nie najszczęśliwszy pomysł. - Davis swobodnym

gestem zachęcił ją, żeby poszła za nim wzdłuż korytarza. - Ale powiem ci

Zoe, że mimo iż postanowiłem skorzystać z pomocy profesjonalnego pro

jektanta, nie przywiązuję zbytniej wagi do tego całego Feng Shui, którym

się zajmujesz.

~ Wiele ludzi ma wątpliwości, dopóki nie zobaczą rezultatów.

- Wiedziałem, że to teraz modne i tak dalej. Panie z klubu naprawdę

w to wierzą. Kiedy Helen Weymouth poleciła mi ciebie, rozwodziła się bez

końca o tym, jak radykalnie zmieniłaś jej dom po jej rozstaniu z mężem.

Powiedziała, że początkowo miała zamiar sprzedać dom z powodu wszyst

kich złych wspomnień Jakie budził. Teraz jest pełna uznania dla ciebie, bo

zmieniłaś zupełnie jego atmosferę.

- To zlecenie było bardzo interesujące. - Już coraz bliżej do drzwi

frontowych. Jeszcze kilka minut i wydostanie się stąd. - Pani Weymouth

dała mi wolną rękę.

- Radziła mi, żebym zrobił to samo. Parę miesięcy temu, zaraz po

odejściu Jennifer, powiedziałbym, że to przestawianie mebli i regulacja prze

pływu negatywnej i pozytywnej energii to jakieś bzdury. Ale im dłużej

mieszkam sam w domu, który urządzaliśmy wspólnie, tym bardziej jestem

przekonany, że może coś jest w tych teoriach.

- W piątek? - Davis był wyraźnie zawiedziony. - To prawie tydzień.

Musimy z tym czekać aż tak długo? Chciałbym zacząć tak szybko, jak to

możliwe. Ten dom jest cholernie przygnębiający, odkąd odeszła moja żona.

Wcale się nie dziwię, pomyślała.

- Rozumiem - powiedziała głośno, starając się, by zabrzmiało to współ

czująco. Nie było to łatwe, zważywszy, że pod rękawami lekkiej marynar

ki wciąż czuła gęsią skórkę.

- Nie chciałbym wyjść na zgorzkniałego rozwodnika - powiedział

Davis -ale to wszystko słono mnie kosztuje. Mam przeczucie, że jeszcze

długo będę dostawał rachunki od prawników.

Wszystko wskazywało na to, że Davis Mason wyszedł z rozwodu

w doskonałej kondycji finansowej. Miał rezydencję, która musiała koszto

wać fortunę, był gotów dobrze zapłacić za to, żeby zmieniła wystrój wnętrz

i stać go było na drogie członkostwo w snobistycznym klubie. Ale posta

nowiła trzymać język za zębami.

Bardzo szybko uczyła się, jak być dyplomatką w stosunkach ze świe

żo rozwiedzionymi klientami, odkąd odkryła, że stanowią świetną klientelę

dla projektantów wnętrz, takich jak ona. Mnóstwo ludzi mających za sobą

nieudane małżeństwo marzyło o zmianie wystroju mieszkania w ramach

terapii, chcąc zostawić za sobą negatywne emocje rozstania.

Kartkowała oprawiony w skórę terminarz, udając, że sprawdza roz

kład zajęć. Nagle zamknęła go z trzaskiem i powiedziała stanowczo:

- Niestety, jestem potwornie zajęta. Piątek to jedyny dzień, kiedy

będę mogła poświęcić ci tyle czasu, na ile zasługuje ten projekt. Czy druga

ci odpowiada?

- Wygląda na to, że nie mam wielkiego wyboru. - Davis nie był zado

wolony. Przyzwyczaił się, że zawsze dostaje to, czego chce. - Niech bę

dzie piątek. Nie chciałem cię poganiać. Po prostu bardzo mi zależy, żeby

jak najszybciej ruszyć z pracami.

- Oczywiście. Kiedy się już podejmie decyzję o zmianie wystroju

przestrzeni życiowej, jest zupełnie naturalne, że chce się natychmiast za

cząć działać. - Mówiła szybko, starając się nadać swojemu głosowi profe

sjonalne, rzeczowe brzmienie. - Ale takie przeprojektowanie całej rezy

dencji to poważne przedsięwzięcie i każda pomyłka może słono kosztować.

- Tak. Już się o tym boleśnie przekonałem. - Ponownie zerknął na

sypialnię. -Kiedy przemalowałem ten pokój, zdałem sobie sprawę, że nie

obejdzie się bez pomocy fachowca. Sądziłem, że pomalowanie ścian na

biało to niezły pomysł, ale kiedy skończyłem, zorientowałem się, że spra

wa nie wygląda zbyt dobrze. Chciałem, żeby pokój był jasny i przestron

ny, a wyszło coś... - Urwał i wzruszył ramionami. Jego mina wskazywała,

że nie jest zadowolony z osiągniętego efektu.

Krentz Jayne Ann - Szepczace zrodla.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: