Waldemar Łysiak - Pieśń wypędzonych.pdf - Waldemar Łysiak - sybar

F ELIETON

wypędzonych

wuodcinkowy niemiecki film telewizyjny (fabularny)

reżysera Kaia Wessela „Die Flucht" („Ucieczka") oglądało

w marcu kilkanaście milionów Niemców i zrobiło się o tym

filmie bardzo głośno, gdyż problem niemieckich wypędzo-

nych to ostatnio gorący kartofel niemiecko-polskich stosun-

ków. Film, jak cała propaganda tzw. ziomkostw, fałszuje his-

torię, gdyż tuszuje aspekt fundamentalny: że główną przyczy-

ną tych wypędzeń był niemiecki totalitaryzm, który rozpętał

II Wojnę Światową realizując swą żądzę agresji paneuro-

pejskiej. Możemy tylko ubolewać, że film jest artystycznie do-

bry, ale tak to już bywa — dobre filmy „ rozliczeniowe " czę-

sto sprzedają kłamstwo. Exemplum dwa świetne filmy

" bezpieczniackie" — „Psy" Pasikowskiego i „Zycie na

podsłuchu" Donnersmarcka — które wciskają widzom

nonsensowny „kit" o cynicznych, lecz wewnętrznie bardzo

przyzwoitych, gotowych do pełnej duchowej metamorfozy

funkcjonariuszach czerwonych represyjnych służb. Tylko

patrzeć jak ktoś zaproponuje nam pomnik „szlachetnego

esbeka" (czyli w Polsce majora Hodysza plus kilku jego

kolegów) tudzież muzeum niezweryfikowanych „rasowych

psów", analogicznie do muzeum niemieckich uchodźców

wypędzonych przez polskich grabieżców, które lansuje

blondaryjka Eryka S.

Literatura i historiografia zajmują się wypędzeniami od daw-

na, gdyż od niepamiętnych czasów gromady ludzkie są wypę-

dzane przez bliźnich. Archaiczne „wędrówki ludów" często

były efektami gwałtu; również średniowieczne ekspulsje Ży-

dów z zachodniej Europy to klasyczne masowe wypędzenia.

Zawsze będące tragedią dla wypędzanych. Franciszek Karpiń-

ski, rymopis doby rozbiorów, pisał w „Pieśni mazurskiej":

"............. wypędzony,

Porzucił dom, stodoły,

Uciekł prawie goły ". Jeden uciekł,

drugiego wywieziono zapakowawszy do bydlęcego wagonu

(jak setki tysięcy Polaków z Kresów). Niemców przegonił z

naszych „ziem odzyskanych" totalitaryzm sowiecki, ale

detonatorem był tu totalitaryzm niemiecki, inicjator wojny.

Polacy byli jedynie pionkiem tego tasowania map przez

tytanów piekła. I zgodnie z losem pionków być może zapłacą

kiedyś cenę najwyższą, którą będzie utrata terytorium dzisiaj

jeszcze polskiego. Faustowski bohater mojej powieści

„Dobry" (1990) tłumaczył swemu Mefistofelesowi,

Heldbaumowi, że w postkomunistycznej Europie Niemcy

prędzej czy później wyciągną łapy po " wschodnie landy ", by

je rewindykować: „Marzą o tym! Nie zrezygnują. Mowa, iż to

cywilizowany kraj zachodni, to mowa trawa, o tyłek ją potłuc.

Sojusznicze wiązy, humanizm, kultura, cywilizacja i te pe, to

retoryka kłamców i debilów. Szwaby nigdy nie zrezygnują!".

Według uniofobów realna groźba wygląda tak: widząc nie-

możność rewindykowania za pomocą militaryzmu, „Szwa-

by" działają za pomocą paneuropeizmu, czyli likwidowania

granic i suwerenności narodowej w ramach kołchozu UE.

Pożywkę dla takich spekulacji (być może słusznych) dają

przesłanki wielce intrygujące (jak fakt, że Niemcy są głów-

nym płatnikiem netto, ergo głównym sponsorem Unii Euro-

WALDEMAR

ŁYSIAK

Pieśń

pejskiej, a czy Niemiec to idiota bezsensownie vel bezintere-

sownie dokładający do interesu?), tudzież przesłanki bul-

wersujące (jak dwie bardzo nieostrożne wypowiedzi kancle-

rza Schródera na zjazdach ziomkostw i wypędzonych: „Bądź-

cie cierpliwi, ja wam zwrócę wschodnie landy. Zaufajcie mo-

jej metodzie!"; „Siedźcie cicho, póki Polska nie wejdzie do

Unii, potem sama wpadnie nam w łapy").

Siedzieli cicho, a kiedy Polska weszła — rozpętali grom-

ką hecę z „wypędzeniami", z muzeum tej niemieckiej

traumy, i z masowymi żądaniami Powiernictwa Pruskiego,

odwołującego się do trybunałów w Strasburgu i do polskich

sądów. Jeden polski werdykt już zapadł (mieszkańcy mazur-

skiej wioski mają się wynieść i oddać swój dobytek Niem-

com!!!) — ten bezczelny „proeuropejski" werdykt pokazał,

że idzie „koniec żartów". Tu ciekawostka erudycyjna: pierw-

szym „żartownisiem", pomysłodawcą wypędzenia Niemców

(aż 20 milionów!) w jakieś zadupie świata, był mister

Morgenthau, sekretarz skarbu prezydenta Roosevelta,

perswadujący, że sprawców morderczej wojny światowej

trzeba ukarać. Ergo: Stalin, realizując przesiedlenia, czerpał

z „planu Morgenthaua " — planu, którego Biały Dom się

koniec końców wystraszył, a którym Kreml się zachwycił.

Na koniec warto wspomnieć, że Polacy — nie dość, iż ma-

ją u siebie sporo renegatów (publicystów, jurystów, akademi-

ków itp.), salonowców biorących berliński żołd, vulgo: lob-

bystów Bundesrepublik Deutschland — mają zero adwoka-

tów za Odrą, chociaż Frau Angela Merkel stara się być niby

muzyka lekka, łatwa i przyjemna: taktycznie łagodzi emocje

retoryką antyrewindykacyjną. Nawet tak inteligentny histo-

ryk jak Ernst Nolte wypowiada się za „słusznymi prawami

Niemców". Inteligentny, gdyż jako jeden z pierwszych wska-

zał całkowitą paralelność ludobójstwa hitlerowskiego i stali-

nowskiego (całkowitą prócz liczb — bolszewia wymordowa-

ła dużo więcej ludzi niż hitlerowcy), i jako jeden z pierw-

szych zanegował wyjątkowość Shoah, wskazując liczne inne

holocausty i tłumacząc bezpodstawność prawa „ narodu rze-

komo wybranego " (sic!) do uzurpowania sobie tytułu szcze-

gólnych ofiar. Wskutek tego został odsądzony od czci i wia-

ry przez „politycznie poprawnych " historiozofów. Dzisiaj ten

człowiek, niestety, mówi, iż muzeum wypędzonych jest ko-

nieczne, bo „nadszedł czas, by uhonorować niewinne nie-

mieckie ofiary ", a ziemie trzeba Niemcom zwracać, bo „pod-

stawowym prawem człowieka jest prawo do zwrotu bezpraw-

nie odebranej własności". Szkop to jednak Szkop. A Rusek

to Rusek. Kto nam zwróci Kresy?

Prędzej niż dobry los zwróci nam prapolskie Kresy wschod

nie — grozić nam będzie krwawa wojna niemiecko-żydows-

ka nad Wisłą. Jedni i drudzy bowiem chcą zwrotu. Ci zwrotu

ziemi, tamci zwrotu mienia, gdyby więc jakieś usłużne sądy

przyznały jednym i drugim to prawo w wymiarze przez nich

oczekiwanym (czyli de facto Polskę likwidującym) — zwro

ty mogłyby się na siebie co i rusz nakładać, budząc gwałtow

ny spór triumfatorów o dobra zrewindykowane. Obejrzeliby

śmy hekatombę, drugi cud nad Wisłą.

NIEZALEŻNA

GAZETA POLSKA

Warszawa, 4 maja 2007 r.

Waldemar Łysiak - Pieśń wypędzonych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: