Heyer Georgette- Rezolutna.pdf

Georgette Heyer

GEORGETTE HEYER

Przełożył

Andrzej Molek

Tylu! oryginału

THE RELUCTANT WIDÓW

1946 by Georgette Heyer Rougier, reneved 1974.

Z/apadał zmierzch, a nad polami snuły się chłodne, wieczor

ne mgły, kiedy dyliżans zdążający z Londynu do Little

Hampton przybył do wioski Billinghurst i zatrzymał się przed

zajazdem. Opuszczono schodki i z dyliżansu wysiadła samotna

pasażerka, skromnie ubrana młoda dama. Miała na sobie

pelerynę i kapelusz z podniesionym rondem. Podczas gdy

czekała na wyładowanie z bagażnika kufra i walizy, stangret,

upewniwszy się, że przyjechał kilkanaście minut przed czasem

przewidywanym w rozkładzie jazdy, przywiązał lejce do

poręczy i wbrew obowiązującym przepisom wszedł do baru,

by przed dalszą podróżą uraczyć się jakimś wzmacniającym

napojem.

Pasażerka stanęła obok swych bagaży ustawionych na

skraju drogi i niepewnie rozejrzała się wokół. Sądziła, że ktoś

będzie na nią czekał, ale, jak nauczyło ją doświadczenie, po

guwernantkę wysyłano zazwyczaj zwykłą bryczkę, nie miała

więc odwagi podejść do stojącego po przeciwnej stronie drogi

eleganckiego powozu, chociaż byl on jedynym zaprzęgiem

w zasięgu jej wzroku. Jednakże po chwili z kozła powozu

zeskoczył stangret. Podszedł do niej, uchylił kapelusza i zapy

tał, czy to ona jest tą młodą damą, która przybyła z Londynu

w odpowiedzi na ogłoszenie. Kiedy potwierdziła, ukłoni! się,

GEORGEITE HEYER

REZOLUTNA

wziął jej walizę i poprowadził do powozu. Wyraźnie pod

niesiona na duchu tak nieoczekiwanym potraktowaniem,

wsiadła do środka, stangret okrył ją ciepłym pledem i wyraził

nadzieję, że nie będzie jej w drodze dokuczał wieczorny

chłód. Następnie złożył schodki, zamknął drzwiczki, umieścił

kufer i walizę na dachu i po chwili powóz ruszył.

Dama z westchnieniem ulgi oparła się o miękkie poduszki.

Dyliżans, którym przybyła z Londynu, był zatłoczony, a wielo

godzinna podróż trzęsącym się pojazdem nie należała do

wygodnych, toteż w pełni potrafiła docenić kontrast pomiędzy

dyliżansem a dobrze resorowanym powozem. Pomyślała, że

chyba nigdy nie przywyknie do niedogodności związanych

z ubóstwem, chociaż w ciągu minionych sześciu lat miała

okazję zdobyć wiele przykrych doświadczeń. Zdecydowana

nie poddawać się dłużej takim melancholijnym rozważaniom

zaczęła zastanawiać się nad czekającą ją pracą.

Po krótkiej rozmowie w hotelu Fentona w Londynie z panią

Macclesfield, która miała zostać jej chlebodawczynią, nie

przypuszczała, że osoba ta okaże się tak wspaniałomyślna, by

po guwernantkę wysłać swój własny powóz. Przypuszczała

raczej, że jej serce jest równie twarde jak spojrzenie wyłupias

tych oczu, jednak nie mając innych propozycji bez wahania

przyjęła oferowaną posadę. Wybór miała niewielki. Najczęściej

poszukiwano guwernantek dla młodych dżentelmenów w wieku

dojrzewania, a panna Elinor Rochdale była zbyt młoda i zbyt

urodziwa, by mogła zostać zaakceptowana przez ostrożnych

rodziców.

Znalezienie posady stało się w ostatnich tygodniach zada

niem pilnym, gdyż oszczędności panny Rochdale były już

całkiem skromne, a duma wciąż zbyt wielka, by nadal mogła

korzystać z gościny swej dawnej guwernantki. Na szczęście

jedyny męski potomek pani Macclesfield miał zaledwie siedem

lat. Zdaniem matki był dzieckiem niezwykle żywym, a przy

tym wrażliwym. Opiekowanie się nim wymagać miało wiel

kiego taktu i cierpliwości. Przed sześciu laty panna Rochdale

odpowiedziałaby wzruszeniem ramion na tak przerażającą

propozycję, ale teraz wiedziała już, że idealne warunki zdarzają

się niezwykle rzadko i że tam, gdzie nie ma rozpuszczonych

dzieci zatruwających życie guwernantce, najprawdopodobniej

wymagać się będzie od niej pełnienia dodatkowo funkcji

pokojówki.

Ciaśniej owinęła nogi pledem. Stopy chroniła przed chłodem

gruba owcza skóra leżąca na podłodze powozu. Poczuła się

niemal tak, jak gdyby znów była panną Rochdale z Feldenhall,

udającą się w powozie ojca na wieczorne przyjęcie. Fakt, że

wysłano po nią tak elegancki pojazd z nienagannie za

chowującym się służącym, wydał jej się nieco dziwny: pani

Macclesfield nie sprawiała wrażenia osoby aż tak zamożnej

i dystyngowanej. Gdy Elinor wsiadała do powozu wydawało

jej się, że jego drzwiczki ozdobione są herbem, ale w półmroku

mogła się pomylić. Zastanawiała się nawet, czy nie trafiła do

jakiejś utytułowanej rodziny. W przypływie dobrego nastroju

snuła w myślach całkiem nieprawdopodobne wizje dotyczące

czekającej ją przyszłości.

W pewnym momencie zauważyła, że konie nagle zwolniły

i to przywróciło ją do rzeczywistości. Wyjrzała przez okno,

ale okazało się, że zapadła już noc i nie była w stanie dostrzec

żadnego szczegółu z otaczającego ją krajobrazu. Zorientowała

się tylko, że powóz toczy się wolno wąską i krętą drogą. Nie

wiedziała, ile czasu trwa podróż, ale wydała jej się dość długa.

Przypomniała sobie, że pani Macclesfield wspomniała, że jej

posiadłość, Five Mile Ash, położona jest blisko Billinghurst.

Być może powóz jechał jakąś okrężną drogą, ale w miarę

upływu czasu panna Rochdale coraz bardziej nabierała prze-

GEORGETTE HŁYEK

REZOLUTNA

konania, że albo pani Macclesfield ocenia odległości w typowo

wiejski sposób, albo celowo wprowadziła ją w błąd.

Podróż wydawała się nie mieć końca, ale kiedy zaczęła już

podejrzewać, że stangret zgubił w ciemnościach drogę, konie

zwolniły, powóz skręcił pod ostrym kątem i przez kilkaset

jardów jechał jakąś jeszcze węższą, wysypaną żwirem, źle

utrzymaną drogą. Wreszcie zatrzymał się i stangret zeskoczy!

z kozła.

W bladej poświacie księżyca, który ukazał się spoza chmur,

panna Rochdale wysiadając z powozu zobaczyła imponujących

rozmiarów dom, chociaż niski i o nieregularnej sylwetce. Na

tle nocnego nieba rysowały się dwa ostre szczyty spadzistego

dachu i bardzo wysoki komin. W świetle lampy palącej się

w jednym z pokoi widać było, że okna są witrażowe.

Stangret pociągnął za sznur ciężkiego żelaznego dzwonka

i zanim przebrzmiało jego echo drzwi otworzyły się. Starszy

mężczyzna w podniszczonej liberii, uważnie przyglądając się

pannie Rochdale, wpuścił ją do środka. Widok wnętrza okazał

się dla niej tak zaskakujący, że zatrzymała się na progu.

W pierwszym momencie wydało jej się nieprawdopodobne,

by kobieta, z którą rozmawiała w hotelu Fentona, miała coś

wspólnego z tą podupadłą wspaniałością.

Hol, w którym się znalazła, był ogromny, o nieregularnym

kształcie. Po jednej jego stronie' znajdowały się szerokie,

dębowe schody, a po drugiej kamienny kominek, tak wielki,

że, jak pomyślała, można by upiec w nim całego wołu. Trzeba

było chyba wielkiego kunsztu, by rozpalając ogień nie zadymić

całego holu. Słuszność tego spostrzeżenia potwierdzał wygląd

poczerniałego sufitu. Ani na podłodze, ani na schodach nie

dostrzegła dywanów, a deskom brakowało połysku. Okna

zasłonięte były długimi, brokatowymi, wypłowiałymi i miejs

cami wystrzępionymi zasłonami. Potężny rozkładany stół

pośrodku holu pokrywała gruba warstwa kurzu. Leżała na nim

szpicruta, a obok rękawiczki i pognieciona gazeta oraz

mosiężny wazon przeznaczony zapewne na kwiaty, teraz

pełen jakichś wysuszonych badyli, dwa cynowe kubki i flako

nik. U podnóża schodów stała kompletnie zardzewiała zbroja.

Jedną ze ścian zdobił rzeźbiony herb, na pozostałych wisiało

parę obrazów w ciężkich złoconych ramach, trzy nadjedzone

przez mole wypchane głowy lisów, dwie pary jelenich rogów,

kilka starych myśliwskich strzelb i pistoletów.

Panna Rochdale wzrokiem wyrażającym pełne zaskoczenie

spojrzała na służącego, który ją przywitał, i zauważyła, że on

również przygląda się jej z zainteresowaniem. W jego postawie

było coś, co w połączeniu z ponurą scenerią holu przywodziło

na myśl najbardziej niesamowite powieści, które wypożyczała

z biblioteki. Poczuła się, jak gdyby została porwana, i dopiero

po chwili zdrowy rozsądek pozwolił jej odrzucić te śmieszne

przypuszczenia.

- Nie sądziłam, że jest tu aż tak daleko od stacji dyliżansów

- powiedziała, starając się nadać swojemu głosowi możliwe

miłe brzmienie. - Przyjechałam później, niż się spodziewałam.

- To tylko dwanaście mil - odparł służący. - Proszę tędy,

jeśli łaska.

Podszedł do drzwi w głębi holu i otworzył je, ale nie

zaanonsował jej, tylko wymownym ruchem głowy dał do

zrozumienia, że powinna wejść. Posłuchała po chwili wahania.

Zdumiona była coraz bardziej, a nawet nieco zaniepokojona.

Znalazła się w bibliotece, która sprawiała wrażenie równie

zaniedbanej, jak hol. Mrok rozjaśniało tutaj kilka świec

umieszczonych w zaśniedziałych kinkietach, a na kominku

płonął ogień. Właśnie obok. tego kominka z ręką opartą

o półkę stał dżentelmen ubrany w bryczesy z kozłowej skóry

oraz tabaczkowy surdut i wpatrywał się w płomienie. Kiedy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: