Pewnego ranka, którego nigdy nie zapomni, Cynthia Archer budzi się z okropnym kacem i poczuciem, że czekają przeprawa z rodzicami. Tymczasem dom jest pusty. Rodzice i starszy brat zniknęli bez śladu. Poszukiwania zakończyły się całkowitym niepowodzeniem. Dziewczyna nie znalazła odpowiedzi na dręczące ją pytania: Czy rodziców i brata zamordowano? Jeśli tak, to czemu jej darowano życie?
A jeśli żyją, dlaczego porzucili ją w tak okrutny sposób?
Dwadzieścia pięć lat później Cynthia zgadza się wziąć udział w telewizyjnym programie dokumentalnym, w nadziei, że ktoś sobie coś przypomni o tamtej sprawie sprzed lat.
Pewnego dnia dostaje list.
Jego treść nie ma sensu, a mimo to Cynthię przechodzi dreszcz...
Linwood Barclay
Bez śladu
Z angielskiego przełożył Andrzej Leszczyński
Świat Książki
Tytuł oryginału NO TIME FOR GOODBYE
Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka Redakcja Hanna Smolińska Redakcja techniczna Julita Czachorowska Korekta Jadwiga Piller Elżbieta Jawszuk Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy zmarłych - jest całkowicie przypadkowe.
Copyright © Linwood Barclay 2007
All rights reserved.
Copyright © for the Polish translation by Andrzej Leszczyński, 2009
Świat Książki Warszawa 2009
Bertelsmann Media sp. z o.o.
ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa Skład i łamanie Druk i oprawa GGP Media GmbH, Póssneck ISBN 978-83-247-0970-0
Nr 6261
Mojej żonie Neecie
Maj 1983
Kiedy Cynthia się ocknęła, w domu było tak cicho, że przyszło jej na myśl, że to musi być sobota.
Albo coś w tym rodzaju.
Jeśli tylko istniało coś w rodzaju soboty albo innego dnia wolnego od szkoły, niebędącego sobotą.
Jej żołądek wciąż od czasu do czasu próbował zrobić salto, a w głowie miała coś na podobieństwo wielkiej bryły cementu, toteż musiała się zdobyć na spory wysiłek, żeby pozostać w pozycji leżącej, dźwigając się na łokciu.
Jezu, cóż to takiego ciemniało w koszu na papiery, stojącym przy jej łóżku? Nie mogła sobie przypomnieć, żeby wymiotowała w nocy, ale dowody występku przemawiały same za siebie.
Musiała jak najszybciej zrobić z tym porządek, zanim wejdą tu rodzice. Spuściła nogi z łóżka, wstała, przez chwilę łapała równowagę, po czym chwyciła jedną ręką mały plastikowy kosz, a drugą ostrożnie uchyliła drzwi. W korytarzu nikogo nie było. Prześliznęła się więc przed otwartymi szeroko drzwiami sypialni, najpierw brata, potem rodziców, weszła na palcach do łazienki i po cichu zamknęła za sobą drzwi na zasuwkę.
Opróżniła kosz do klozetu, opłukała go pod prysznicem i dopiero potem spojrzała w lustro, na swoje podkrążone i zaczerwienione oczy. Wiedziała wreszcie, jak wygląda czternastolatka na kacu gigancie. Nie był to przyjemny widok. Ledwie mogła sobie przypomnieć, co poprzedniego wieczoru Vince dawał jej na spróbowanie, a co wcześniej wykradł z barku rodziców. Najpierw opróżnili kilka puszek piwa, potem pili wódkę i gin, wreszcie dokończyli otwartą już butelkę czerwonego wina. Ona z kolei obiecała przynieść trochę rumu z zapasów ojca, ale pod koniec imprezy stchórzyła.
Coś ją nagle uderzyło. Coś mającego związek z otwartymi sypialniami.
Spryskała sobie twarz zimną wodą i wytarła ręcznikiem.
Wzięła kilka głębszych oddechów, zbierając w sobie całą odwagę na wypadek, gdyby tuż za drzwiami już czekała na nią matka.
Ale nie czekała.
Cynthia ruszyła z powrotem do swojego pokoju o ścianach poobklejanych plakatami grupy Kiss i innych śmiertelnie nudnych zespołów, akceptowanych przez jej rodziców. Gruby sznurkowy dywan zakłuł ją w bose stopy. Po drodze zajrzała do sypialni rodziców i Todda. Łóżka były posłane. Matka najczęściej przystępowała do ich słania dopiero przed południem.
Todd nigdy nie zaprzątał sobie głowy swoim, ona robiła wszystko za niego, nie zwracając mu nawet uwagi. W dodatku teraz były nie tylko posłane, ale sprawiały takie wrażenie, jakby nikt w nich nie spał tej nocy.
Poczuła narastającą falę paniki. Czyżby już była spóźniona do szkoły? Która to godzina?
Ze środka swego pokoju dojrzała budzik stojący na nocnym stoliku w sypialni Todda. Była za dziesięć ósma. Miała jeszcze prawie pół godziny do chwili, kiedy zazwyczaj wychodziła do szkoły.
W domu panowała grobowa cisza.
O tej porze zawsze z kuchni dolatywały już odgłosy krzątaniny rodziców. Nawet jeśli ze sobą nie rozmawiali, co zresztą było nagminne, to rozlegały się trzaski otwieranej i zamykanej lodówki, szorowanie łopatką po patelni, podzwanianie naczyń wstawianych do zlewu. Ktoś, zazwyczaj ojciec, przerzucał poranną gazetę, kwitując pomrukami co bardziej irytujące wiadomości.
Dziwne.
Zamknęła drzwi i weszła głębiej do pokoju. Musisz się wziąć w garść, nakazała sobie w duchu. Powinna zejść na śniadanie, jakby nic wielkiego się nie wydarzyło; udawać, że nie doszło do żadnej awantury; zachowywać się tak, jakby ojciec wcale nie musiał jej wyciągać za kark z samochodu starszego o kilka lat chłopaka i wlec przez trawnik do domu.
Jej wzrok padł na leżący na biurku otwarty podręcznik i formularz testu kwalifikacyjnego z dziewiątej klasy. Poprzedniego wieczoru przed wyjściem z domu zdążyła odpowiedzieć tylko na połowę pytań, łudząc się nadzieją, że wstanie dzisiaj wcześniej i dokończy test.
Tak, powinna go teraz dokończyć.
Todd zwykle o tej porze już hałasował, biegał do łazienki i z powrotem, puszczał głośno nagrania swojej ulubionej grupy Led Zeppelin, krzyczał ze szczytu schodów do matki, pytając, gdzie położyła jego spodnie, głośno bekał czy też dobijał się do drzwi pokoju Cynthii, ściągając ją z łóżka.
Nie mogła sobie przypomnieć, żeby wczoraj wspominał coś o chęci wcześniejszego wyjścia do szkoły, ale dlaczego miałby ją uprzedzać o czymkolwiek? Zresztą często chodzili oddzielnie.
Traktował ją z pogardą należną „zasmarkanej dziewiątoklasistce”, chociaż bardzo się starała dotrzymywać mu kroku we wszystkim, co niedozwolone. Toteż nie mogła się wręcz doczekać, kiedy będzie miała okazję mu opowiedzieć, jak to po raz pierwszy spiła się do nieprzytomności. Nie, chwileczkę, przecież zaraz by o wszystkim wypaplał, bo sam był obecnie w niełasce i musiał za wszelką cenę punktować, pewnie dlatego...
No, dobra, załóżmy, że Todd faktycznie wyszedł wcześniej do szkoły. Ale gdzie się podziali rodzice?
Ojciec mógł zaraz po wschodzie słońca wyjechać w kolejną podróż służbową. Ostatecznie często brał delegacje i nie byłoby w tym nic niezwykłego. Mogła tylko żałować, że był w domu wczorajszego wieczoru.
A matka? Powiedzmy, że z jakiejś przyczyny postanowiła zawieźć Todda do szkoły.
Cynthia ubrała się, wciągnęła dżinsy i sweter, po czym zrobiła sobie makijaż. Starała się nie przesadzić, tylko zamaskować podkrążone oczy, żeby matka znów nie zaczęła pomstować, że »robi się na ladacznicę”.
Zeszła na dół i w drzwiach kuchni stanęła jak wryta.
Na stole nie było pudełek z płatkami śniadaniowymi ani kartonów z sokiem, nie było też kawy w zaparzaczce. Nie stały rozstawione talerze, nie czekały na nią tosty w opiekaczu, nie ujrzała ani jednego kubka. W zlewie nie było nawet śladu po resztkach mleka i rozmoczonych płatkach. Wszystko tu wyglądało dokładnie tak, jak poprzedniego wieczoru, gdy matka uporała się ze sprzątaniem po obiedzie.
Rozejrzała się, szukając wiadomości. Matka uwielbiała zostawiać karteczki z wiadomościami przed wyjściem z domu. Robiła to nawet wtedy, gdy była na nią zła. Najwyżej ograniczała się do lakonicznej informacji: „Dzisiaj jesteś zdana na siebie” albo „Usmaż sobie jajecznicę, pojechałam z Toddem” czy choćby:
„Wrócę później”. Jej nastrój też łatwo było odgadnąć, gdy zamiast zwykłego „Buziaki, mama” pisała tylko „B, mama”.
Ale tym razem nie było żadnej wiadomości.
Cynthia zdobyła się na odwagę i zawołała:
- Mamo!
Jej głos dla niej samej zabrzmiał obco. Czyżby dlatego, że wyczuwało się w nim coś, do czego wolała się nie przyznawać?
Kiedy jej okrzyk nie przyniósł żadnej reakcji, zawołała:
- Tato!
I tym razem nie było odpowiedzi.
Doszła do wniosku, że właśnie w ten sposób została ukarana.
Rozwścieczyła rodziców, sprawiła im zawód, dlatego postanowili się zachowywać, jakby nie istniała. Znaczące milczenie i atmosfera jak w silosie atomowym.
W porządku, była w stanie to znieść. I tak lepsze to od wrzasków i pretensji z samego rana.
Miała pewność, że jakiekolwiek śniadanie jej tylko zaszkodzi, toteż zgarnęła książki oraz zeszyty i ruszyła do wyjścia.
Przed drzwiami, niczym kłoda na jej drodze, leżał zrolowany i ściśnięty gumką egzemplarz „The Journal Courier”.
Czubkiem buta zepchnęła gazetę na bok, nie zaprzątając sobie nią głowy, i zbiegła na pusty podjazd, na którym nie było ani dodge’a ojca, ani forda escorta, którym jeździła matka.
Energicznym krokiem poszła w kierunku szkoły średniej Milford South. Rozmyślała, że gdy złapie brata w szkole, może od niego się dowie, o co chodzi i w jak poważnych tarapatach się znalazła.
A podejrzewała, że są naprawdę poważne.
Poprzedniego wieczoru nie wróciła do domu o wyznaczonej porze, to znaczy na ósmą. Nie dość, że był to dzień powszedni, to jeszcze wcześniej zadzwoniła pani Asphodel z informacją, że nie zaliczy jej semestru, jeśli nie dostanie zaległego wypracowania z angielskiego. Cynthia nakłamała więc, że idzie do Pam, żeby razem z nią pisać zaległą pracę, bo obiecała koleżance pomóc w gramatyce, chociaż jej zdaniem to głupota i zwykła strata czasu. No i rodzice wyrazili zgodę, zastrzegając jednak, że ma wrócić przed ósmą. Próbowała się jeszcze spierać, tłumacząc, że w tak krótkim czasie nie da rady skończyć wypracowania, więc może naprawdę nie zaliczyć semestru, skoro im właśnie na tym zależy. Ale ojciec był nieugięty, kazał jej wrócić do ósmej i ani minuty później.
Mam to gdzieś, pomyślała wtedy, wychodząc. Wrócę do domu o godzinie, o której wrócę.
Kiedy nie pojawiła się kwadrans po ósmej, matka zadzwoniła do domu Pam, a usłyszawszy głos jej matki, zagadnęła:
- Dobry wieczór, mówi Patricia Bigge, mama Cynthii. Czy mogłabym z nią rozmawiać?
Na co matka Pam zdołała tylko wydusić:
- Słucham?
No i wyszło na jaw, że Cynthii wcale tam nie było, bo nawet Pam wyszła sama wieczorem.
Wówczas jej ojciec złapał fedorę, bez której nie ruszał się z domu, wskoczył do dodge’a i zaczął jeździć po okolicy, wypatrując jej wszędzie. Podejrzewał, że umówiła się z Vince’em Flemingiem, siedemnastolatkiem z jedenastej klasy, który miał już prawo jazdy i codziennie krążył po mieście rozklekotanym czerwonym mustangiem z roku 1970. Clayton i Patricia Bigge nie byli o nim najlepszego zdania. Uważali go za krnąbrnego chłopaka z kiepskiej rodziny, mającego tendencję ulegania złym wpływom. Pewnego wieczoru Cynthia podsłuchała, jak rozmawiali o ojcu Vince’a, przekonując się nawzajem, że to łobuz i nicpoń, uznała jednak, że powtarzają tylko zasłyszane plotki.
Przez czysty przypadek ojciec zauważył ich samochód na odległym skraju parkingu za budynkiem poczty, w bok od Post Road, niedaleko kina samochodowego. Mustang stał przy samym krawężniku, a ojciec zatrzymał wóz tuż przed jego maską, blokując mu drogę. Cynthia domyśliła się, że to ojciec, jak tylko zobaczyła wysiadającego kierowcę w fedorze.
- Cholera! - syknęła.
I tak mogła mówić o szczęściu, że nie pojawił się dwie minuty wcześniej, kiedy się namiętnie całowali, czy zaraz potem, gdy Vince chwalił się przed nią swoim nowym nożem sprężynowym, w którym wystarczyło tylko nacisnąć guzik i... Jezu! Nie wiadomo skąd pojawiało się błyskawicznie piętnastocentymetrowe ostrze! W dodatku Vince trzymał nóż przed sobą, uśmiechając się chytrze, jakby coś już kombinował. Pozwolił nawet, żeby i ona ze śmiechem zamachnęła się nim kilka razy w powietrzu.
- Ostrożnie - mruknął ostrzegawczo, odbierając jej nóż. - Można tym narobić wiele szkody.
Wtedy właśnie Clayton Bigge podszedł do prawych drzwi auta i otworzył je gwałtownie, aż głośno zaskrzypiały.
- Hej, tylko spokojnie, koleś! - zawołał Vince, błyskawicznie schowawszy nóż, ale w drugim ręku trzymał butelkę piwa, co było tak samo naganne.
- Nie jestem twoim kolesiem! - warknął ojciec, łapiąc Cynthię pod rękę i wyciągając z samochodu. - Boże, ale ty cuchniesz! - rzucił, ciągnąc ją do swojego dodge’a.
Miała wtedy ochotę paść trupem na miejscu.
Nie odezwała się ani jednym słowem i nawet nie spojrzała na niego, gdy rozpoczął tyradę na temat tego, że przysparza coraz większych kłopotów i jeśli w porę nie weźmie się w garść, dokumentnie spieprzy sobie całe życie, a on przecież nie ma bladego pojęcia, co sknocił z jej wychowaniem, skoro tylko chciał jej zapewnić szczęście oraz dostatek, i tak dalej, i tak dalej, przy czym mimo zdenerwowania prowadził tak, jakby zdawał egzamin na prawo jazdy, to znaczy kurczowo trzymał się dozwolonej prędkości i dużo przed czasem włączał kierunkowskaz, aż trudno było w to uwierzyć.
Gdy tylko skręcił na podjazd przed domem, wyskoczyła z auta, nie czekając nawet, aż zatrzyma je na dobre. Energicznym krokiem ruszyła do drzwi, usiłując nie zwracać uwagi na matkę, która stanęła na ganku, chyba bardziej zmartwiona niż wściekła, i zaczęła:
- Cynthia! Gdzieś ty...
Minęła ją bez słowa i pobiegła na piętro do swojej sypialni.
Z dołu ojciec zawołał jeszcze:
- Wracaj tu natychmiast! Musimy porozmawiać!
- Po moim trupie! - wrzasnęła, z trzaskiem zamykając drzwi.
Przypomniała sobie to wszystko w drodze do szkoły. Natomiast pozostała część wieczoru majaczyła w jej pamięci jak gdyby za mgłą.
Pamiętała, że przez pewien czas siedziała na brzegu łóżka, próbując opanować zawroty głowy. Była zanadto zmęczona, by odczuwać zakłopotanie. Postanowiła kłamać w żywe oczy, byle tylko przeczekać do rana, od którego dzieliło ich dobre dziesięć godzin.
Mnóstwo mogło się jeszcze w tym czasie wydarzyć.
W pewnym momencie, wybudzona ze snu, odniosła wrażenie, że ktoś stoi przed drzwiami jej pokoju, jakby nie mógł się zdecydować, czy wejść do środka.
Później, po pewnym czasie, odniosła to wrażenie po raz drugi.
Nie mogła sobie jednak przypomnieć, czy wstała z łóżka, żeby zobaczyć, kto jest przed drzwiami. Nie pamiętała nawet, czy w ogóle próbowała się zwlec z łóżka. Nic nie pamiętała.
A teraz była już prawie pod szkołą.
Problem polegał na tym, że miała wyrzuty sumienia. Poprzedniego wieczoru złamała niemal każdą domową regułę, poczynając od kłamstwa dotyczącego wyjścia do Pam. Była to jej najlepsza przyjaciółka, regularnie widywana w domu, spędzająca z nią niemal co drugą sobotnią noc. Matka naprawdę ją lubiła, darzyła nawet zaufaniem. Wciągając Pam w tę intrygę, Cynthia miała nadzieję zyskać choć trochę na czasie, nie przypuszczała bowiem, że Patricia Bigge tak szybko zatelefonuje do domu jej przyjaciółki. Ale ta część planu spaliła na panewce.
Niestety, nie był to koniec jej zbrodni. Przede wszystkim złamała zakaz wyjścia z domu. I została nakryta na parkingu w samochodzie chłopaka. Siedemnastoletniego! W dodatku chłopaka, który podobno rok wcześniej powybijał okna w budynku szkoły i miał na sumieniu kradzież samochodu sąsiada.
Jej rodzice nie byli aż tacy źli. Przynajmniej zazwyczaj.
Szczególnie matka. Zresztą ojca też nie mogła nazwać złym, jeśli, naturalnie, był w domu.
Może faktycznie Todd poprosił o podwiezienie do szkoły. Jeżeli rzeczywiście namówił matkę do porannego wyjazdu z domu, to ona spod szkoły zapewne ruszyła na zakupy. Albo siedziała przy kawie w cukierni Howarda Johnsona. Zaglądała tam od czasu do czasu.
Pierwsza lekcja, historia, okazała się dla Cynthii katorgą.
A druga, matematyka, była jeszcze gorsza. Na niczym nie mogła się skupić, walcząc z dokuczliwym bólem głowy.
- Jak byś odpowiedziała na to pytanie, Cynthio? - zwrócił się do niej w pewnej chwili nauczyciel.
Nawet nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy.
W czasie przerwy na lunch natknęła się na Pam, która rzuciła gniewnie:
- Jezu, mogłabyś mnie przynajmniej uprzedzić, że mam cię kryć. Nawet na poczekaniu wymyśliłabym dla matki jakąś bajeczkę.
- Przepraszam - odparła Cynthia. - Miałaś awanturę?
- Jak tylko wróciłam.
Wymknęła się ze stołówki i z budki na ulicy zadzwoniła do domu, mając nadzieję, że zdoła jakoś udobruchać matkę, tłumacząc, jak bardzo jest jej przykro. Potem chciała poprosić o zgodę na powrót do domu, zasłaniając się niedyspozycją. Wiedziała, że zatroskana matka się zgodzi. Nie potrafiła długo się na nią wściekać, wiedząc, że córka nie czuje się najlepiej. Zazwyczaj szykowała dla niej smakowitą zupę.
Odwiesiła słuchawkę po piętnastym sygnale, podejrzewając, że nakręciła zły numer. Spróbowała jeszcze raz, ale też bez skutku.
Nie znała na pamięć numeru do pracy ojca, zresztą i tak najczęściej był poza miastem i musiałaby czekać, aż się zgłosi ktoś z dyspozytorni, żeby zdobyć numer motelu, w którym wynajął pokój.
Po zajęciach stała jeszcze przed szkołą z grupką przyjaciół, gdy podjechał Vince Fleming swoim mustangiem.
- Przykro mi z powodu tej wpadki wczoraj wieczorem - rzeki. - Jezu, twój stary to niezły numer.
- Zgadza się, niezły - odparła.
- Co było, jak wróciliście do domu? - powiedział to takim tonem, jakby już znał prawdę.
Cynthia wzruszyła ramionami i pokręciła głową, nie mając ochoty rozmawiać na ten temat.
- Co się stało twojemu bratu? - zapytał Vince.
- A co się miało stać?
- Rozchorował się i został w domu?
Okazało się, że Todda nie było tego dnia w szkole. Fleming przyznał otwarcie, że chciał go po cichu wypytać, jak poważne konsekwencje grożą jej po wczorajszej eskapadzie i na jak długo zostanie uziemiona, bo miał nadzieję, że wybiorą się gdzieś razem w piątek albo jeszcze lepiej w sobotę, kiedy to jego przyjaciel Kyle obiecał zorganizować całą skrzynkę piwa, przy której dobrze byłoby posiedzieć na wzgórzu, nawet w samochodzie, i popatrzeć na gwiazdy, co nie?
Cynthia pobiegła do domu. Nie poprosiła nawet Vince’a, żeby ją podwiózł, chociaż przyjechał samochodem. I nie zawiadomiła wychowawczyni, że nie będzie jej na pozostałych lekcjach.
Pognała, jakby ją ktoś ścigał, przez całą drogę powtarzając w myślach: Żeby tylko jej samochód stal przed domem, żeby tylko jej samochód tam był.
Ledwie wypadła zza rogu Pumpkin Delight Road i skręciła w Hickory Street, spojrzała na podjazd przed jej rodzinnym dwupiętrowym domem, ale nie było na nim żółtego forda matki. A gdy tylko otworzyła drzwi i złapała oddech, zaczęła nawoływać po imieniu najpierw matkę, potem brata.
Chwilę później zaczęła dygotać ze strachu, nie mogąc nad tym zapanować.
To wszystko nie miało żadnego sensu. Bez względu na to, jak bardzo rozzłościła rodziców wczorajszą eskapadą, nie powinni byli jej tego robić, pod żadnym pozorem. Jak mogli tak po prostu zniknąć? Wyjechać gdzieś, nie zostawiając jakiejkolwiek wiadomości? I jeszcze zabrać ze sobą Todda?
Poczuła się głupio, lecz mimo to zadzwoniła do drzwi mieszkających po sąsiedzku Jamisonów. Wciąż miała nadzieję, że cała ta sprawa da się w prosty sposób wyjaśnić, że o czymś zapomniała, na przykład o wizycie u dentysty albo czymś w tym rodzaju, i lada chwila jej matka skręci z ulicy na podjazd przed domem. Czuła się jak ostatnia idiotka, ale mogła za to winić wyłącznie siebie.
Zaczęła trajkotać jak nakręcona, ledwie pani Jamison otworzyła drzwi. Powiedziała, że gdy się obudziła, nikogo nie było w domu, a w szkole się przekonała, że Todd tego dnia w ogóle nie pojawił się na zajęciach, tymczasem jej matki...
Sąsiadka przerwała jej taktownie i oznajmiła, że matka prawdopodobnie wybrała się na zakupy. Odprowadziła ją do domu, lecz obrzuciła podejrzliwym spojrzeniem leżącą obok drzwi gazetę, wciąż zapakowaną. Razem rozejrzały się po całym piętrze, potem zeszły do garażu i sprawdziły tylne podwórze.
- To rzeczywiście dziwne - oznajmiła w końcu pani Jamison.
Najwyraźniej sama nie wiedziała, co o tym myśleć, gdyż z wyraźnym ociąganiem zadzwoniła na komendę policji w Milford.
Funkcjonariusz, który odpowiedział na wezwanie, też z początku próbował wszystko lekceważyć. Wkrótce jednak pojawili się inni policjanci, a do wieczora wokół jej domu aż zrobiło się od radiowozów. Cynthia słuchała jednym uchem, jak gliniarze dyktują przez radio opisy obu samochodów należących do
jej rodziny i kontaktują się z izbą przyjęć szpitala w Milford.
Spoglądała na policjantów chodzących od jednego domu do drugiego i rozpytujących sąsiadów.
- Na pewno nie wspominali, że wybierają się gdzieś za miasto? - zapytał po raz kolejny facet, który przedstawił się jako detektyw Findley albo Finlay i który w przeciwieństwie do pozostałych nie nosił policyjnego munduru.
Naprawdę podejrzewał, że mogłaby o czymś takim zapomnieć? Nie wytrzymała i wybuchnęła:
- Ach, tak, już sobie przypominam! Mieli odwiedzić siostrę mojej matki, ciotkę Tess!
- No widzisz? - bąknął detektyw. - Wcale nie wygląda na to, że rodzice w pośpiechu się spakowali, zabrali twojego brata i odjechali w nieznanym kierunku. Przecież zostawili wszystkie swoje ubrania, a torby podróżne leżą na półce w piwnicy.
Zasypywano ją pytaniami. Kiedy po raz ostatni widziała rodziców? O której położyła się spać? Jak się nazywa chłopak, z którym spędziła wieczór? Próbowała odpowiadać spokojnie i po kolei, przyznała nawet, że pokłóciła się wieczorem z rodzicami, choć nie tłumaczyła, że powodem kłótni było jej doświadczenie z nadmiarem alkoholu, przez który rzuciła matce i ojcu w twarz, że nie chce ich więcej widzieć na oczy.
Detektyw wydał jej się dość sympatyczny, gdyż powstrzymał się od pytań, których najbardziej się obawiała. Z jakiego powodu jej rodzice razem ze starszym bratem mieliby zniknąć bez pożegnania? Dokąd mieliby wyjechać? I dlaczego bez niej?
Nagle, w przypływie frustracji, zalewając się łzami, zaczęła przewalać do góry nogami kuchnię, przekładać talerze, zaglądać pod wszystkie sprzęty, a nawet w szpary między szafkami.
- O co chodzi, skarbie? - zapytał miękko detektyw. - Co ty wyrabiasz?
- Gdzie jest ta kartka z wiadomością? - zwróciła się do niego błagalnym tonem. - Gdzieś musi być. Moja mama nie rusza się z domu, nie zostawiwszy wiadomości.
Cynthia przystanęła i popatrzyła na dwupiętrowy dom jednorodzinny na rogu Hickory Street. Nie po raz pierwszy od dwudziestu pięciu lat patrzyła na swój rodzinny dom. Nadał mieszkała w Milford. Przyjeżdżała tu w najbardziej niezwykłych chwilach swego życia. Pokazała mi ten dom raz, tuż przed naszym ślubem, i to przez okno samochodu.
- To tutaj - powiedziała, nawet nie zwolniwszy. Rzadko się przed nim zatrzymywała. A jeśli nawet, to nigdy dotąd nie wysiadała z auta. Nigdy nie stawała na chodniku u końca podjazdu i nie obrzucała tego domu takim wzrokiem.
Nie wątpiłem, że minęło mnóstwo czasu od chwili, kiedy po raz ostatni stanęła na jego progu.
Teraz jednak sprawiała wrażenie, jakby ją wmurowało, jak gdyby nie mogła zrobić nawet jednego kroku. Aż zapragnąłem wziąć ją pod rękę i towarzyszyć jej do drzwi. Podjazd miał najwyżej dziesięć metrów długości, ale prowadził ćwierć wieku w przeszłość. Podejrzewałem, że dla Cynthii było to jak patrzenie przez okulary z odwróconymi soczewkami, w których można by chodzić cały dzień i nie dotrzeć do bliskiego celu.
Zostałem jednak na swoim miejscu, to znaczy po drugiej stronie ulicy, wpatrując się w jej przygarbione plecy i krótko przystrzyżone rude włosy. Dostałem wyraźne polecenie.
Tymczasem Cynthia stała, jakby czekała na czyjąś zgodę, by móc podejść bliżej. I doczekała się.
- Wszystko w porządku, pani Archer? Proszę iść dalej. Tylko nie za szybko. Jak gdyby z ociąganiem... No, wie pani, jakby znalazła się tu pani po raz pierwszy od ukończenia czternastego roku życia.
Cynthia zerknęła przez ramię na kobietę w dżinsach i sandałach, z końskim ogonem przeciągniętym przez otwór w czapeczce baseballowej, która należała do trójki współproducentów.
- Bo to jest pierwszy raz - bąknęła nieśmiało.
- Tak, jasne, tylko proszę nie patrzeć na mnie - odparła tamta ze złością. - Nich pani patrzy na dom i idzie powoli podjazdem, jakby wspominała pani tamten dzień sprzed dwudziestu pięciu lat, kiedy to się wydarzyło. Dobra?
Cynthia zerknęła na mnie i skrzywiła się, na co odpowiedziałem jej przez całą szerokość ulicy skąpym uśmieszkiem mającym oznaczać pytanie: „I co ty na to?”.
Zgodnie z poleceniem ruszyła podjazdem, bardzo wolno. Zaciekawiło mnie, czy gdyby kamera nie była włączona, też by szła tak wolno, z takim samym wahaniem czy wręcz lękiem.
Niewykluczone. Teraz jednak jej zachowanie wydało mi się sztuczne, wymuszone.
Ale kiedy weszła na ganek i wyciągnęła rękę do klamki, dostrzegłem wyraźne drżenie palców. I to było autentyczne. Co oznaczało zapewne, że kamera tego nie wychwyci.
Zacisnęła rękę na gałce, obróciła ją i już miała otworzyć drzwi, kiedy dziewczyna z końskim ogonem zawołała:
- W porządku! Doskonale! Proszę zaczekać! - Po czym zwróciła się do kamerzysty: - Dobra, wnoście graty do środka.
Nakręcimy stamtąd, jak wchodzi.
- To ma być jakiś pieprzony żart?! - zagadnąłem na tyle głośno, żeby słyszała to cała kilkunastoosobowa ekipa, w tym także Paula Malloy, ta z zębami o lustrzanym połysku, ubrana w garsonkę od Donny Karan, występująca przed kamerą jako prowadząca i narratorka zza planu.
I to ona podeszła do mnie.
- Panie Archer - zaczęła miękko, oburącz chwytając mnie delikatnie za ramiona, a właściwie trochę niżej, co znałem już jako jej znak firmowy. - Wszystko w porządku?
- Jak możecie traktować ją w ten sposób? - zapytałem. - Moja żona z trudem znalazła w sobie odwagę, żeby zbliżyć się do tego domu po raz pierwszy od zniknięcia bez śladu całej jej rodziny, a wy tak po prostu robicie sobie cięcie?
- Terry... - syknęła, jakby ten przejaw zażyłości był dla niej obrazą. - Bo mogę ci mówić po imieniu, prawda?
Nie odpowiedziałem.
- A więc, Terry, jest mi przykro, że musimy umieścić kamerę w innym miejscu, żeby uchwycić wyraz twarzy Cynthii, kiedy wejdzie do środka po tak długiej przerwie, ale chcemy, by wypadło to naturalnie. Nie chodzi nam o udawaną reakcję. Wydawało mi się, że obojgu nam tak samo na tym zależy.
To mi się spodobało. To, że reporterka telewizyjnych wiadomości i gwiazda programu rozrywkowego Deadline, która w przerwach między przypominaniem niezwykłych i niewyjaśnionych zagadek sprzed lat uganiała się za modelkami i gwiazdkami lokalnych scen muzycznych zatrzymanymi podczas prowadzenia po pijanemu albo ukaranymi mandatem za jazdę z małym dzieckiem niezapiętym w specjalnym foteliku, teraz odwoływała się do mojego poczucia autentyczności.
- Pewnie - mruknąłem zniechęcony, przypomniawszy sobie o przyświecającym mi nadrzędnym celu, a mianowicie nadziei, że po tylu latach wystąpienie w reportażu telewizyjnym może się przyczynić do wyjaśnienia nękającej Cynthię tajemnicy. - Oczywiście.
Paula oślepiła mnie błyskiem idealnie równiutkich zębów i energicznym krokiem wróciła na tamtą stronę ulicy, głośno stukając obcasami o płyty chodnikowe.
Usiłowałem za wszelką cenę trzymać się na uboczu od chwili, kiedy przyjechaliśmy tu z Cynthią. W szkole załatwiłem sobie dzień wolny. Dyrektor i długoletni przyjaciel Rolly Carruthers doskonale wiedział, jak ważny jest dla Cynthii udział w tym programie, dlatego znalazł zastępstwo na prowadzone przeze mnie zajęcia z angielskiego i twórczego pisarstwa. Moja żona też dostała dzień wolny od Pameli, właścicielki sklepu z odzieżą, w którym pracowała. Po drodze podrzuciliśmy do szkoły Grace, naszą ośmioletnią córkę. Ona również była zaintrygowana przygotowaniami ekipy filmowej do kręcenia reportażu, lecz jej zaproszenie na plan zdjęciowy w żadnej mierze nie mieściło się w zakresie osobistej tragedii matki.
Ludzie mieszkający obecnie w tym domu - małżeństwo emerytów, którzy mniej więcej przed dziesięcioma laty przenieśli się tu z Hartford, aby być bliżej przystani w Milford, skąd wyruszali na ulubione wyprawy jachtem - dostali od producentów reportażu gażę za zgodę na wykorzystanie ich domu. Następnie technicy przystąpili do usuwania ich rzeczy osobistych, głównie zdejmowania ze ścian oprawionych fotografii, żeby choć trochę upodobnić wnętrza do stanu, w jakim były, gdy mieszkała tu Cynthia.
Zanim obecni właściciele popłynęli w kolejny rejs, na trawniku przed frontonem powiedzieli kilka słów do kamery.
On:
- Trudno sobie wyobrazić, co mogło się stać przed laty w tym domu. Aż nachodzą mnie obawy, że cała rodzina leży poćwiartowana gdzieś w ziemi, pod podłogą piwnicy, czy coś w tym rodzaju.
Ona:
- Czasami słyszy się różne odgłosy, tak jak gdyby duchy wciąż się przechadzały po tym domu. Na przykład siedzę przy kuchennym stole, a tu nagle czuję dreszcz na plecach, jakby gospodyni... czy też jej mąż albo syn... jakby któreś z nich przeszło obok mnie.
- O niczym nie wiedzieliśmy, kupując ten dom, nie mieliśmy pojęcia, co się tu stało. Ktoś go nabył od dziewczyny, potem odsprzedał, aż w końcu my go kupiliśmy od obcych ludzi.
Ale jak tylko się dowiedziałem, co tu zaszło, przeczytałem wszystko o tej sprawie w miejskiej bibliotece w Milford. Dlatego nie mogę się uwolnić od pytania, jakim cudem ona przeżyła.
No, jakim? Dla mnie to bardzo dziwne, nie sądzicie?
Cynthia, która przysłuchiwała się temu zza rogu jednego z wozów ekipy telewizyjnej, nie wytrzymała i krzyknęła:
- Wypraszam sobie! Co to niby ma znaczyć?!
Jeden z techników odwrócił się na pięcie i próbował ją uciszyć, ale Cynthia potraktowała go jak należy.
- Nie będę cicho, do cholery! - krzyknęła jeszcze głośniej, po czym zwróciła się do emeryta: - Co pan sugeruje?!
Facet wybałuszył oczy ze zdumienia. Najwyraźniej nie miał pojęcia, że osoba, o której mówi, jest w pobliżu. Producentka z końskim ogonem złapała Cynthię pod ramię i próbowała ją delikatnie, lecz stanowczo odciągnąć z powrotem za samochód.
- Co to za parszywe bzdury?! - ciągnęła Cynthia. - Co on próbuje zasugerować?! Że miałam coś wspólnego ze zniknięciem całej mojej rodziny? Przez tyle lat walczyłam z podobnymi...
- Proszę się nim nie przejmować - przerwała jej producentka.
- Przecież tłumaczyła pani, że ten reportaż ma mi pomóc, ma służyć ustaleniu, co się stało z moją rodziną. Tylko dlatego zgodziłam się wystąpić w nagraniu. A tymczasem co wy robicie? Czemu nagrywacie te bzdury? Co ludzie pomyślą, gdy usłyszą w telewizji takie kretyńskie gadki?
- Proszę się tym nie przejmować - zapewniła ją tamta. - Wytniemy tego rodzaju wypowiedzi.
Cynthia i tak żyła w strachu przed tą konfrontacją, jeszcze zanim powstała choćby minuta nagrania, toteż potrzeba było licznych zapewnień i namów, a przede wszystkim obietnic, że gdy reportaż ukaże się w telewizji, na pewno odezwie się ktoś, kto coś widział. Podobno działo się tak za każdym razem. Podobno dzięki takim reportażom udało się wielokrotnie wyręczyć policję w rozwikłaniu starych spraw.
Kiedy wreszcie dała się przekonać, że intencje ekipy telewizyjnej są godne najwyższego szacunku i że obecnych gospodarzy nie będzie w domu podczas nagrania, wyraziła zgodę na udział w reportażu.
Poszedłem za dwoma kamerzystami do domu. Starałem się schodzić im z drogi, gdy ustawiali aparaturę tak, żeby z różnych stron uchwycić wyraz twarzy mojej żony w chwili powrotu do przeszłości. I tak byłem przekonany, że gdy reportaż pojawi się na antenie, ten fragment będzie mocno przetworzony, na przykład ukaże się jako ziarnisty obraz czarno-biały, żeby za pomocą całej gamy współczesnych sztuczek wydobyć coś, co producenci filmowi sprzed lat uznaliby za wystarczająco dramatyczne w swojej wymowie.
Później zaciągnęli Cynthię na piętro, do jej dawnej sypialni.
Rozejrzała się po niej z obojętną miną. Bardzo im zależało, by uchwycić jej wejście do pokoju, toteż trzeba było powtórzyć ujęcie, bo operator czekający za zamkniętymi drzwiami spóźnił się z uruchomieniem kamery. Za drugim razem towarzyszyła jej jeszcze druga kamera, przenośna, rejestrująca wejście do pokoju sponad jej ramienia. Wtedy pomyślałem, że te ujęcia przerobią pewnie tak, żeby dodać scenie tajemniczości i takiej atmosfery, jakby lada moment zza drzwi miał wyskoczyć Jason w drucianej masce hokejowego bramkarza.
Paula Malloy, która zaczynała karierę od zapowiadania pogody, pojawiła się na górze z odświeżonym makijażem i utapirowanymi na nowo blond włosami. Ona i Cynthia zostały wyposażone w mikroporty z nadajnikami przyczepianymi do garderoby gdzieś na plecach, z kabelkami ukrytymi pod bluzkami, wychodzącymi spod kołnierza na karku pod włosami. Wreszcie Paula lekko trąciła Cynthię ramieniem, niczym stara dobra kumpelka, któr...
Horrorki