Smith Wilbur - Głodny jak morze.pdf - Smith Wilburn - ewamarko

WILBUR SMITH GŁODNY JAK MORZE

Przekład ANDRZEJ MILCARZ

Tytuł oryginału HUNGRY AS THE SEAr

Ilustracja na okładce KEYIN TWEDDELL

Redakcja merytoryczna KRYSTYNA PETRYK

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSK

Korekta JOANNA DZIK

Tlie Author hai> asberted his morał nghts>

Ali nghtb reberved

Pierwsze wydanie 1978 rok

pod tytułem HIJNGRY AS THE SEA

William Hememami Limited, part ofReed Consumer Books

Limited, Michelm House, 81 Fulham Road, London SW3 6RB

ISBN 83-7169-098-3

Wydawnictwo Amber Sp z o o Warszawa 1996 Wydanie I

Druk Zakłady Graficzne ATEXT S A Gdańsk ul Trzy Lipy 3 tel (O 58) 32 67 69 (O 58) 32

64 41

Książkę tę poświęcam mojej żonie Daniel

Nicholas Berg wysiadł z taksówki obok rzęsiście oświetlonego basenu portowego i zatrzymał

się, aby popatrzeć na „Warlocka". Przypływ uniósł statek wysoko ponad kamienne nabrzeże i

chociaż portowe dźwigi górowały teraz nad nim, wyglądał potężnie.

Nicholas czuł ze zmęczenia ból w mięśniach i otępienie, ale ten widok podziałał na niego

orzeźwiająco. Wróciła dawna duma, poczucie wartości.

Lśniący i groźny „Warlock" przypominał okręt wojenny, strzelający w górę dziób i rasowa

linia stalowego kadłuba obiecywały bezpieczeństwo w każdych warunkach. Sznury świateł

jarzyły się karnawałowo w pancernym szkle nadbudówek. Mostek nawigacyjny, ze

skrzydłami elegancko wygiętymi do tyłu, dawał pełną osłonę oficerom, którzy muszą tam

pracować przy najokrutniejszej pogodzie i na najzdradliwszych wodach.

Ponad szerokim pokładem rufowym był drugi mostek, z którego wykwalifikowany marynarz

mógł operować potężną windą holowniczą i kabestanami, za pomocą hydraulicznego

ramienia zaczepiać i kontrolować hol, mógł w sztormie lub po jedwabiście gładkim morzu

pewnie prowadzić powaloną wieżę wiertniczą albo śmiertelnie ranny liniowiec.

Zamiast typowego dla staromodnych holowników ratowniczych przysadzistego komina ku

nocnemu niebu sterczały dwie bliźniacze wieże, a złudzenie, że „Warlock" to okręt wojenny,

potęgowały działka wodne na górnym pokładzie, zdolne do wyplucia na gaszony obiekt

tysiąca pięciuset ton wody morskiej w ciągu godziny. Z wież mogły być również wyrzucane

drabinki dla ratowników przechodzących na zagrożoną jednostkę. Koncentryczne kręgi

między wieżami znaczyły lądowisko dla helikoptera. Pokład „Warlocka",

podobnie jak cały kadłub, wykonano z materiałów ogniotrwałych, aby przetrwał piekło

płonącej wokół dziurawego zbiornikowca ropy lub chemikaliów.

Choć Nicholas Berg nogi miał obolałe i sztywne jak sterany życiem starzec, kiedy zbliżył się

do trapu, poczuł, że opuszcza go powoli zniechęcenie i psychiczne wyczerpanie.

„Do diabła z nimi wszystkimi — pomyślał. — Zbudowałem ten statek. Jest silny i dobry".

Mimo że była już jedenasta w nocy, załoga „Warlocka" patrzyła na Nicholasa ze wszystkich

możliwych punktów obserwacyjnych. Nawet moto-rzyści wynurzyli się z maszynowni na

wieść o jego nadejściu i dyskretnie kręcili się po roboczym pokładzie rufowym.

David Allen, pierwszy oficer, przy głównej bramie portu postawił marynarza z fotografią

Nicholasa Berga i pięciocentówką do automatu telefonicznego, aby cały statek był w porę

uprzedzony.

Pierwszy oficer i starszy mechanik stali w przeszklonym skrzydle mostka nawigacyjnego i

spoglądali w dół na samotną postać z neseserem, przemierzającą nabrzeże.

— Więc to jest on — w głosie Davida, który ze spłowiałą na słońcu czupryną wyglądał jak

uczniak, brzmiał respekt i nutka lęku.

— To cholerny gwiazdor — prychnął starszy mechanik Yinny Baker, skutkiem czego okulary

zsunęły mu się po długim i cienkim nosie, a opadające spodnie musiał przytrzymać łokciami.

— Cholerny gwiazdor — powtórzył z najwyższą pogardą.

— Był lepszy nawet od Julesa Levoisina — zwrócił uwagę David, a odrobina strachu znów

dała się słyszeć w intonacji — i jest starym ratownikiem.

— To było piętnaście lat temu — Yinny Baker poprawił okulary na nosie i zwolnił ucisk

łokci na spodnie, które natychmiast rozpoczęły powolne, acz nieubłagane zsuwanie się ku

pokładowi. — Potem — dodał — stał się cholernym przystojniakiem i armatorem.

^— Tak — zgodził się David Allen i czoło zmarszczył na myśl o tych dwóch legendarnych

bestiach: kapitanie i armatorze połączonych w jedno monstrum. A monstrum wchodziło

właśnie po trapie na pokład „Warlocka".

— Lepiej byś zszedł i dał mu buzi — mruknął od niechcenia Yinny i odpłynął dwa pokłady

niżej do sterowni maszynowej, swojego sanktuarium, w którym nie mogli go tknąć ani

kapitanowie, ani armatorzy.

Gdy zdyszany i zaczerwieniony David Allen dotarł do trapu, nowy kapitan był już w połowie

kładki. Uniósł głowę i zbliżając się' do burty patrzył uważnie na oficera. Chociaż Nicholas

Berg był mężczyzną wzrostu nieco tylko więcej niż średniego, robił wrażenie niemal

olbrzyma, a pod granato-

\vyrn kaszmirem marynarki zaznaczały się barki szerokie i mocne. Nie miał czapki, a bardzo

ciemne, gęste włosy były zaczesane do tyłu nad szerokim, gładkim czołem. W kościstej

twarzy dominował duży nos i wydatna szczęka, teraz niebieskawa od świeżego zarostu.

Plamy śliwkowego koloru dawały złudzenie, że Nicholas ma podbite oczy.

Najbardziej zdumiała Davida bladość kapitana. Mogła to być twarz człowieka, który przed

chwilą miał krwotok z tętnicy szyjnej. Bladość śmiertelnej choroby lub śmiertelnego

wyczerpania podkreślona przez ciemne oczodoły. Nie tak wyobrażał sobie legendarnego

Golden Prince of Christy Marinę. To nie była twarz, którą tak często widywał w gazetach i

kolorowych tygodnikach z całego świata. Ze zdumienia wręcz zaniemówił.

— Allen? — spytał cicho Nicholas Berg monotonnym głosem, o zaskakującej barwie.

— Tak, panie kapitanie. Witamy na pokładzie, panie kapitanie.

Kiedy Nicholas Berg uśmiechnął się, ślady choroby i zmęczenia widoczne w kącikach ust i na

skroniach zniknęły. Jego dłoń była gładka i zimna, ale uścisk tak mocny, że David aż

przymrużył oczy.

— Pokażę pańską kabinę, panie kapitanie. — David wziął neseser z ręki Nicholasa.

— Znam drogę — powiedział Nick Berg. — Projektowałem ten statek.

Stał pośrodku kapitańskiego saloniku, czuł drżenie ud i wydawało mu się, że pokład kiwa się

pod nogami, chociaż „Warlock" był unieruchomiony przy kamiennym nabrzeżu.

— Jak przebiegł pogrzeb? — spytał Nick.

— On został poddany kremacji, panie kapitanie — odpowiedział David. — Takie było jego

życzenie. Załatwiłem przesłanie prochów do domu, do Mary. Mary to jego żona, panie

kapitanie.

— Tak — powiedział Nick. — Wiem. Widziałem ją przed wyjazdem z Londynu. Mac i ja

byliśmy kiedyś na wspólnym rejsie.

— Opowiadał mi. Szczycił się tym.

— Zabraliście wszystkie jego rzeczy? — Nick rozglądnął się po kabinie.

— Tak, panie kapitanie. Spakowaliśmy wszystko. Tu nic nie zostało.

— To był porządny człowiek.

Nick zachwiał się znowu i z wahaniem popatrzył na kanapę. Nie usiadł jednak, lecz podszedł

do bulaja i popatrzył na basen portowy.

— Jak to się stało?

— Mój raport...

— Mów! — głos Nicka był jak smagnięcie biczem.

— Zerwał się hol, panie kapitanie. Mac był na pokładzie rufowym. Lina °bcięła mu głowę jak

gilotyna.

Nick milczał przez chwilę myśląc o tym lakonicznym opisie tragedii. Kiedyś widział, jak

zerwał się naprężony hol. Zginęło wtedy trzech marynarzy.

— Rozumiem — Nick zawahał się. Wyczerpanie sprawiło, że działał wolniej i nie był tak

twardy jak zwykle, toteż omal nie zaczął wyjaśniać, dlaczego sam objął dowództwo na

„Warlocku" zamiast przysłać kogoś na miejsce Maca.

Rozmowa teraz, kiedy był powalony na kolana, zbity, złamany i śmiertelnie zmęczony,

mogłaby przynieść ulgę. Jeszcze moment wahania, po czym przełamał się i przezwyciężył

pokusę. Do tej pory nigdy nikogo nie prosił o współczucie.

— Rozumiem — powtórzył. — Przeproś kolegów. Mało spałem przez ostatnie dwa tygodnie,

a lot z Heathrow był morderczy jak zawsze. Zobaczę się z nimi jutro rano. Poproś kucharza,

żeby przyniósł mi kolację do kabiny.

Kucharz, wielki mężczyzna, ubrany w śnieżnobiały fartuch i operetkową czapę szefa kuchni,

poruszał się jak tancerz. Berg przypatrywał się, jak stawiał tacę na stole. Włosy kucharza były

starannie zebrane w ogon, który spadał na prawe ramię, w lewym uchu tkwił kolczyk z

diamentem, a ciemne rzęsy! wywijały się miękko ku policzkom. Ręką włochatą jak u goryla

zdjął serwetęj z tacy i niespodziewanie lirycznym dziewczęcym głosem, powiedział:

— Proszę. Pot-au-feu, czyli miseczka pysznego rosołku. To jeden z moich małych specjałów.

Będziesz za nim przepadał.

Cofnął się i oparłszy wielkie dłonie na biodrach obserwował Nicka Berga.

— Rzuciłem okiem, kiedy wchodziłeś na pokład, i od razu zorientowałem się, czego

naprawdę potrzebujesz — wykonał gest sztukmistrza i z przepaścistej kieszeni fartucha

wydobył piersiówkę pinch haig. — Strzel sobie, biedaku, jednego do kolacji, a potem,

kochanie, prościutko do łóżeczka.

Nigdy jeszcze żaden mężczyzna nie zwrócił się do niego per kochanie^ ale miał zbyt

skołowaciały język, żeby zdobyć się na jakąkolwiek ripostę| Patrzył więc bez słowa na

kucharza, który oddalał się szeleszcząc białyr fartuchem i błyskając diamentem w uchu. Nick

uśmiechnął się i lekko pod-j rzucił butelkę.

— Niech mnie diabli, jeśli tego nie potrzebuję — mruknął i rozejrzał: za szklanką. Usadowił

się na kanapie i popijał małymi łykami. Zdjął pokrywkę garnka z rosołem. Aromat, który

rozszedł się po saloniku, zaktywizowa ślinianki Nicka.

Po gorącym rosole i mocnej whisky miał ochotę już tylko na jedno; zrzucił buty i chwiejnym

krokiem przeszedł do sypialni.

Obudził się zły. Nie był zły przez dwa ostatnie tygodnie, co najlepiej]

dświadczyło, jak bardzo upadł na duchu. Po ogoleniu zdawało mu się wciąż, że w lustrze

widzi cudzą twarz: za bardzo była blada, wymizerowana i martwa, zmarszczki wokół ust zbyt

głębokie. Poranne słońce zaglądające przez bulaj padło na jego ciemną skroń, na której

srebrzyście błysnął szron. Pochylił się do lustra. Po raz pierwszy spostrzegł u siebie siwe

włosy — może do tej pory nie dość dokładnie przyglądał się sobie albo siwizna była rzeczą

nową.

„Czterdziestka — pomyślał. — W czerwcu skończę czterdzieści lat".

Zawsze uważał, że jeśli mężczyzna nie schwyta wielkiej fali przed czterdziestką, nie dokona

tego już nigdy. A co z mężczyzną, który dosiadł wielkiej fali, zanim skończył lat trzydzieści,

pędził na niej bez strachu, aż został zmyty i runął w kotłującą się, białą kipiel? Czy nie ma już

szansy na sukces? Nick wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze i czuł, jak gniew staje się

ukierunkowany i mobilizujący.

Wszedł pod prysznic i podstawił pierś pod kłujące uderzenia gorącej wody. Po raz pierwszy

od wielu tygodni wiedział, że pod zmęczeniem i rozczarowaniem tkwi w nim siła. A już w nią

wątpił. Teraz wzbierała na nowo i znowu pomyślał, że jest stworzony do życia na morzu, że

pod stopami musi czuć pokład, a w nozdrzach zapach słonej wody.

Wyszedł spod prysznica i szybko się wytarł. Był na właściwym miejscu. Tu mógł odżyć —

dobrze zrobił decydując się osobiście zastąpić Maca. Tego właśnie potrzebował.

Wiedział dobrze, że aby pędzić na wielkiej fali, trzeba najpierw pojawić się w miejscu, gdzie

ona wzbiera. Sprawa instynktu — po prostu się wie, że to właśnie tam. Nick Berg był

absolutnie pewien, że teraz nie gdzie indziej, lecz dokładnie tu jest takie miejsce, i w miarę

jak potężniała w nim siła, rosło też znajome podniecenie, wracało coraz pewniejsze siebie:

„zobaczymy, kto komu dołoży". Ubrał się szybko i kapitańską zejściówką wyszedł na pokład.

Wiatr natychmiast zrzucił mu czarne, mokre włosy na twarz. Wiała piątka z południowego

wschodu i kotłowało się ponad ogromnymi górami o płaskich wierzchołkach, które

przykucnęły ponad miastem i portem. Nick popatrzył w stronę gór. Gruba, biała chmura,

nazywana „obrusem", zsuwała się z nich, kłębiąc się na szarych, skalistych urwiskach.

— Przylądek sztormów — mruknął. Nawet w osłoniętym basenie portowym woda tłukła się i

wzbierała w białe grzędy, które rozłaziły się jak smugi dymu.

Południowy koniuszek Afryki wcina się w jedno z najzdradliwszych mórz °a całym globie.

Wody dwóch oceanów z impetem wskakują na kamienne klify Przylądka Igielnego i dalej

wściekłe suną przez płycizny Agulhas Bank. Tutaj rozgywa się wiecznotrwały konflikt

pomiędzy wiatrem i prądem morskim. Tutaj

powstaje monstrualna fala, zwana przez żeglarzy „falą stulecia", bo statystycznie taka jest

częstotliwość jej występowania.

Tutaj, w pobliżu Agulhas Bank, czaiła się zawsze, czekając jedynie na; odpowiedni układ

wiatru i prądu morskiego, na właściwą częstotliwość ruchu | mas wodnych, aby wreszcie

spiętrzyć się w grzbiet wysoki na trzydzieści] metrów i stromy niczym sama Góra Stołowa.

Nick czytał relacje marynarzy, którzy przeżyli spotkanie z taką falą nie mogąc znaleźć

odpowiednich słów, pisali jedynie o ogromnej dziurze! w morzu. Statek, bez najmniejszej

szansy, wpadał w tę otchłań, a monstrualna] góra wody kręciła nim jak zabawką i pochłaniała

bez reszty. Być może „Waratah Castle" dostał się w coś takiego. Nikt się już tego nie dowie

— j wielka jednostka o nośmości dziewięciu tysięcy ton z dwustu jedenastomaj członkami

załogi przepadła bez śladu na tych właśnie wodach.

A biegnie przecież tędy jeden z najruchliwszych szlaków żeglugowych.! Procesja

gigantycznych zbiornikowców przesuwa się ociężale wokół Przyląd-ka Dobrej Nadziei. Nie

ma chwili przerwy w komunikacji wahadłowej między krajami Zachodu a polami naftowymi

Zatoki Perskiej. Kto wie czy supertankowce, mimo swojego ogromu, nie są najbardziej

kruchymi środkam transportu, jakie zbudował człowiek.

Nick odwrócił się i spojrzał na jeden z nich, zacumowany po drugiej stronie smaganego

wiatrem basenu Duncana. Mógł przeczytać nazwę na rufie, sterczącej w górę niczym

pięciopiętrowy blok mieszkalny. Tankowiec o nośności 250 000 DWT, własność Shell Oil,

nie obciążony ładunkiem, pokazywał czerwone od rdzy dolne partie kadłuba. Przechodził tu

remont, podczas gdy dwa inne monstra czekały cierpliwie w kolejce na redzie Table Bay.

Taki wielki, ociężały, potężny, ale słaby — i jaka to pływająca góra pieniędzy. Nick

bezwiednie oblizał wargi. Statek z ładunkiem — to będzie trzydzieści milionów dolarów.

Dlatego właśnie ustawił „Warlocka" tutaj, w Kapsztadzie, na najdalej na południe

wysuniętym koniuszku Afryki. Czuł wzbierającą siłę i podniecenie.

W porządku, stracił swoją falę. Już nie dosiadał jej rozpędzonego grzbietu. Spadł na dół i

miotała nim biała kipiel. Utrzymywał się jednak na powierzchni i na linii, gdzie tworzą się

fale. Wiedział, że zaraz nadejdzie następna wielka. Właśnie zaczęła się spiętrzać. Był pewien,

że nie zabraknie mu sił; schwyta ją, stanie na grzbiecie i popędzi ponownie.

— Zrobiłem to kiedyś i na pewno zrobię jeszcze raz — powiedział głośno i zszedł na

śniadanie.

Przez dłuższą chwilę nikt nie zauważył jego wejścia do mesy. Wszyscy z ekscytacją słuchali

czytanego tekstu. Padały uwagi i pytania.

Starszy mechanik nad talerzem jajecznicy trzymał egzemplarz

List". To, co czytał, było wydrukowane na pierwszej stronie. irv niimpr?" — zastanawiał się

Nicholas.

„Gdzie on

znalazł ten stary numer?" — zastanawiał się Nicholas.

Okulary zjechały mechanikowi na czubek nosa, tak że musiał odchylać głowę, aby widzieć

litery. Jego australijski akcent brzmiał jak dźwięki gitary:

We wspólnym oświadczeniu nowy prezes i członkowie Zarządu składają wyrazy szacunku

Panu Nicholasowi Bergowi, który lojalnie służył firmie Christy Marinę przez piętnaście lat.

Pięciu oficerów słuchało chciwie, zapominając o śniadaniu, aż wreszcie David Allen

dostrzegł postać w drzwiach.

— Panie kapitanie — krzyknął, zrywając się z miejsca. Równocześnie wyrwał gazetę z rąk

Vinny Bakera i cisnął zmiętą na swoje krzesło. — Panie kapitanie, pozwoli pan przedstawić

sobie oficerów „Warlocka".

Niepewni, zmieszani uścisnęli mu kolejno dłoń i czym prędzej w milczeniu siedli do

stygnącego śniadania, skupiając się na jedzeniu w sposób wykluczający wszelką konwersację.

Nick zajął fotel kapitański u szczytu długiego stołu. David Allen usiadł na zgniecionej

gazecie.

Steward podał nowemu kapitanowi jadłospis i zaraz potem przyniósł półmisek duszonych

owoców.

— Zamawiałem jajko na miękko — powiedział łagodnie Nick, a z kam-buza wyłoniła się

zjawa w śnieżnej bieli, z przekrzywioną na bakier czapą szefa kuchni.

— Przekleństwem żeglarzy jest zatwardzenie, wielki szyprze. Dbam o moich oficerów; te

owoce są pyszne i dobrze ci zrobią. Zaraz podam ci jajeczka, kochanie, ale zjedz najpierw

troszkę owoców — błysnął diamentem

1 zniknął.

Nick patrzył za nim i nie przerywał dojmującej ciszy.

— To jest fantastyczny kucharz — zagadał David Allen. Na jego jasnej skórze pojawił się

blady rumieniec, a na krześle pod nim zaszeleścił „Lloyd's List". — Dostałby pracę na

każdym liniowcu pasażerskim, Angel by dostał.

— Gdyby kiedyś zszedł z „Warlocka", połowa załogi poszłaby za nim — zaburczał ponurym

tonem starszy mechanik, odruchowo już przytrzymując łokciami spodnie. — Ja na pewno.

Nick Berg uprzejmie zwrócił twarz w stronę rozmawiających.

— On jest niemal jak lekarz — dodał David Allen, zwracając się do starszego mechanika.

— Uczył się pięć lat w szkole medycznej w Edynburgu — przytaknął

2 uszanowaniem starszy mechanik. — Pamiętacie, jak złożył nogę drugiemu? Doktor na

pokładzie to jest cenna rzecz.

Smith Wilbur - Głodny jak morze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: