Fleszarowa-Muskat Stanisława - Przerwa na życie.pdf - Nowości 2012 - merla

STANISŁAWA FLESZAROWA-MUSKAT

Przerwa na życie

- Podaj mi szal - powiedziała babka.

Magdalena wstała leniwie z fotela i okryła plecy babki

miękką tkaniną, której kolorowe pasy przypominały jej swetry

dzieciństwa. Matka wydobywała je ze starego kosza na strychu i

pruła podczas długich wieczorów wojennych. Wspomnienia

ratowały ją przed rzeczywistością. Magdalena wiedziała o tym

tylko z opowiadania, z owych radosnych strzępków zdań, w

których po długiej rozłące przekazuje się sobie niepotrzebną i

zużytą już przeszłość. Zagłębiła się znów w fotelu i

podciągnąwszy kolana pod brodę patrzyła na pokreślone pstrymi

pasmami plecy babki. Starała się wyobrazić sobie wojenną ciszę

tego domu. Marzyła o niej przez wszystkie lata zanurzone w

burzliwy zgiełk hotelu dla cudzoziemców w małym bawarskim

mieście. Ten szal, którym matka okryła ją, gdy dotarła do domu

po długiej wędrówce, był dla niej najpierw ciszą, a dopiero potem

ciepłem. Zapragnęła dotknąć go teraz i przechyliwszy się ku

fotelowi babki pogładziła czubkami palców miękką wełnę. Babka

uniosła znad książki pytające oczy.

— Co to znaczy? - mruknęła, zsuwając okulary na czubek

nosa, aby lepiej móc się jej przyjrzeć.

— Głaszczę szal, babciu - Magdalena parsknęła młodym,

szczęśliwym śmiechem, a gdy spojrzenie babki nie traciło nic ze

zdziwienia, umilkła szybko i pokornie.

— Przepraszam - powiedziała cicho i przymknęła oczy.

Czuła się zawstydzona radością, jak uczniak przyłapany na

ściąganiu. Nie umiała lekcji, należało ją sobie przypomnieć - w

resztówce babki gospodarzyli chłopi i Zygmunt nie wracał z

Londynu. Ale kroki matki, krzątającej się w kuchni, jej głos

strofujący nową pomocnicę domową, nasłuchiwanie telefonu od

ojca, który miał zwyczaj zawiadamiania, że skończył operować i

wychodzi ze szpitala - to wszystko było już wystarczającym

powodem do odkrywania w sobie całych pokładów szczęścia,

doskonałego szczęścia odzyskanej codzienności.

Ostatecznie Stawówkę i tak w końcu rozparcelowaliby

Żydzi za długi, brat pozbija polskie podkówki na londyńskim

asfalcie i wróci któregoś pięknego dnia na łono rodziny - może

tylko ten mały własny smutek, wciąż ukrywany nawet przed

sobą, nie stanie się tak szybko przeszłością. Ocalenie rodziców i

domu, który przy ustronnej ulicy Saskiej Kępy cierpliwie

przeczekał wojnę, było wystarczającym cudem, nie należało

oczekiwać od losu niczego więcej.

Wciąż jednak ze swej pozycji obserwacyjnej w fotelu nie

przestawała śledzić ścieżki, Stamtąd od furtki poprzez ogród

mógł nadejść listonosz. Codziennie o tej godzinie warowała pod

oknem jadalni - niby to dotrzymując towarzystwa babce - a

nieśmiała nadzieja śpiewała w jej sercu. Od furtki do stopni

ganku prowadził szpaler bzów obsypanych młodymi liśćmi. Gdy

Magdalena mrużyła powieki, ścieżka wydawała się zielonym

przedłużeniem rzęs.

Na górze odezwał się młotek szewca Grzesika.

Babka odłożyła książkę..

- Jezus Maria! - jęknęła. - Już zaczyna! Że też nas musiało

spotkać coś takiego.

Magdalena milczała. Znała ten odgłos. Przez długie

wieczory Belgowie mieszkający na drugim piętrze hotelu Frau

Hoehmeier naprawiali Niemkom obuwie za odcinki z

Rauchkarty. Ich niestrudzone dłonie wbijały gwóźdź za

gwoździem w obcasy zdarte na ostrych podalpejskich drogach.

Nie potrafiła uwolnić się od konieczności liczenia uderzeń

młotka, gdy leżała na łóżku w ciemnym pokoju, a każdy gwóźdź

zdawał się wwiercać w jej czaszkę. Teraz jednak wspomnienie

przywołane za sprawą pracującego na górze szewca przywiodło

inne wspomnienie i nadzieję, że za chwilę drewniane schody

zatrzeszczą pod znajomymi krokami i gdy drzwi się otworzą, a

ktoś na progu wymówi jej imię, umilkną wszystkie niepotrzebne

odgłosy świata.

— Muszą przecież gdzieś mieszkać - powiedziała

łagodnie do babki.

— Ale dlaczego u nas? - parsknęła. - Dlaczego u nas?

Ludzie, którzy nie rozumieją, że twój ojciec musi mieć spokój,

nie mogą rządzić krajem!

Na progu stanęła matka..

— Słyszycie? - zapytała unosząc głowę ku sufitowi, skąd

dochodziło postukiwanie. - Oszalejemy! Oszalejemy we własnym

domu. Jeśli ojciec nie potrafi tej sprawy załatwić, ja będę musiała

się do tego zabrać.

— Nic nie zrobisz - powiedziała Magdalena z perswazją.

— Nic nie zrobię? - matka zapaliła papierosa i

przysiadłszy na brzegu fotela wyciągnęła daleko przed siebie

swoje długie, wciąż jeszcze bardzo piękne nogi. - Zobaczymy! -

dorzuciła mściwie.

Pod oknem rozległ się tupot wielu małych stóp,

rozkrzyczana gromada przedarła się przez bzy i pognała ścieżką

ku ulicy. Po chwili tylko nie domknięta furtka kołysała się w

zawiasach.

- Stratują ogród! Przecież nie można dopuścić do tego,

żeby wszystko zniszczyli - babka podniosła się z fotela i ruszyła

do okna.

— Zostaw! - powstrzymała ją córka. - Pokażą ci język.

— Język?

Tak, na razie tylko język. Mnie to wczoraj spotkało, kiedy

usiłowałam

im wytłumaczyć, że mogą się bawić na ulicy. Ustawili się

w rząd i wywalili języki do pasa.

— Ilu ich było?

— Bo ja wiem? Czwórka naszych z góry i tabun kolegów.

— To Magdalena powinna z nimi walczyć.

— Dziękuję. Babcia myśli, że mnie nie pokażą języka?

- Mogłabyś ich przepędzić. I tak masz za mało ruchu. Nic

by ci się nie stało gdybyś ruszyła się z tego fotela i pobiegała po

ogrodzie.

— Nie mam zamiaru uganiać się za łobuzami -

Magdalena czuła się dotknięta. - Trzeba po prostu kupić siatkę i

zamknąć im wejście do ogrodu.

— Musimy tak chyba zrobić - westchnęła matka. -

Powiem Andrzejowi, to się tym zajmie.

— Ten się wam udał! - babka zagłębiła się z powrotem w

fotelu. Wzięła z kasetki papierosa i przez chwilę umieszczała go

starannie w srebrnej cygarniczce. Magdalena patrzyła na jej

ruchliwe palce, czekając, co dalej powie. - Ten się wam udał! -

powtórzyła. - Andrzej i Andrzej! Na twoim miejscu nie

robiłabym z zięcia chłopca na posyłki.

— Z przyszłego zięcia - sprostowała Magdalena z udaną

wesołością.

— Cóż chcesz? - matka zaciągnęła się dymem. - Andrzej

wchodzi za pięć dni do naszej rodziny, a oprócz tego znam go

prawie od dziecka.

— Chciałaś powiedzieć, że prawie od dziecka stara się o

Magdalenę.

— Przynajmniej wiem, za kogo wychodzi. Nie

zniosłabym myśli, że jakiś obcy człowiek zabiera mi córkę. -

Umilkła. Magdalena wpatrywała się w nią czujnie.

— Tak, moja droga - westchnęła babka - ale tylko obcy

ludzie stanowią dla nas jakąś atrakcję.

Matka spłoszyła się. Uwaga babki wydała jej się wysoce

niewłaściwa, usiłowała przekazać jej to spojrzeniem, ale starsza

pani z niezmąconą pogodą ciągnęła dalej:

- Mąż, który jest obcym człowiekiem, budzi w nas przez

dłuższy czas miłe zaciekawienie. Jest to jakby posiadanie

zabawki, której nie rozkręciło się jeszcze do końca. Tymczasem

Andrzeja Magdalena potrafi rozkręcić i złożyć z powrotem nawet

po ciemku. To będzie nudne.

Matka wstała i przeszła się po pokoju. Magdalena

przyglądała się jej z zainteresowaniem. Lubiła, kiedy nie

zgadzały się z babką.

— To wszystko są głupstwa - powiedziała matka

przystając. - Ostatecznie Magdalena ma już dwadzieścia pięć lat.

Ja w jej wieku byłam matką dwojga dzieci.

— I co ci z tego przyszło? W gruncie rzeczy jesteś

bardziej dziewiętnastowieczna niż ja. To twoje „ja w jej wieku”...

- Boże! Kłócimy się o drobiazgi, a nikt z nas nie myśli o

tym, że znowu nam kogoś dokwaterują, gdy Magdalena

przeniesie się do siebie.

- No tak - krzyknęła babka - może jeszcze jednego

szewca?

- Gdyby to było konieczne - powiedziała cicho

Magdalena, podnosząc na matkę oczy - mogłabym zostać tutaj.

Spojrzały na nią zdumione.

— Jak to: zostać? - spytała matka.

— No, moglibyśmy mieszkać na razie osobno, Andrzej u

siebie, a ja tutaj.

— Biedne dziecko! - powiedziała babka.

— Andrzej nigdy na to się nie zgodzi. Czekał na ciebie

dosyć długo. Mógł sobie przecież kogoś znaleźć, kiedy byłaś w

Niemczech. A kochał cię wciąż, gdy wróciłaś.

Magdalena uśmiechnęła się.

- Trudno było mnie nie kochać. Każdy miałby prawo

nazwać go ostatnim łotrem, gdyby mnie wtedy nie kochał. Nie

Fleszarowa-Muskat Stanisława - Przerwa na życie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: