guzy szyi.doc

Guzy szyi
Tumor of the neck

Summary

The neck is a common site of presentation of disease, which may originate in and may localized to the head and neck, or the neck may be affected by systemic disease which can present there. The neck is a complex area anatomically, and a good knowledge of its anatomy is essential to the understanding of the various disorders of the structures which constitute is contents. In the management of a patient with lump in the neck a careful history, physical examination, investigation like routine blood test, serological, radiology - chest X-ray, radiographs structures of the neck, CT and MRI, arteriogram, ultrasonography are necessary and may help to determine extent and nature or vascularity of a lesion. Fine-needle aspiration cytology is a key to diagnosis except lymphomas and vascular tumors. For planning diagnostics strategy is important to know that in children approximately 80% of isolated neck masses are benign and 20% are malignant. The situation is reversed in adults over age 40. Treatment depends on the nature of the tumor, in most cases is surgical.

Złożona budowa szyi, w obrębie której skupia się wiele narządów i tkanek różnego pochodzenia rozwojowego i o różnej budowie histologicznej, tłumaczy różnorodność chorób występujących w tym rejonie. Rozwój wielu struktur w obrębie głowy i szyi jest bezpośrednio związany z rozwojem embrionalnym łuków i kieszonek skrzelowych, a nieprawidłowości w ich rozwoju powodują, niekiedy znaczne, zniekształcenia w anatomii dorosłych. Najczęściej spotykanym guzem w obrębie szyi jest powiększony węzeł chłonny, który może być pierwotnym lub wtórnym objawem choroby w tym rejonie. Powiększony węzeł chłonny może mieć charakter zmiany miejscowej lub procesu uogólnionego, procesu odczynowego lub przerzutu nowotworowego. Diagnostyka różnicowa guzów na pierwszym miejscu stawia wczesne rozpoznanie zmian nowotworowych. W przypadkach guzów szyi często są to późne objawy choroby. Wybór właściwego postępowania diagnostycznego oraz różnicowania jest niezmiernie istotny w wyborze sposobów leczenia choroby. Należy pamiętać, że u około 5% chorych z chorobą nowotworową i u 12-15% chorych z rakiem, którego ognisko pierwotne jest umiejscowione w obrębie głowy i szyi, guz szyi stanowi pierwszy objaw choroby.

Zasady diagnostyki guzów szyi

Najczęściej występujące rodzaje guzów szyi przedstawiono w tabeli 1 w celu ułatwienia orientacji w złożonym problemie diagnostyki różnicowej guzów szyi. Przystępując do badania chorego, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na dwa elementy: wiek chorego i umiejscowienie guza. W trzech grupach wiekowych: do 15 roku życia, między 16-40 rokiem życia, powyżej 40 roku życia, pojawiają się guzy wrodzone, zapalne lub nowotworowe, z różną, znamienną dla danego wieku częstością (tab. 2).

Diagnostyka guzów szyi obejmuje wykonanie: a) pełnego badania laryngologicznego połączonego z badaniem palpacyjnym dostępnych narządów, b) badania ogólnego ze szczególnym uwzględnieniem obwodowych węzłów chłonnych, c) pełnego badania morfologii krwi.
Wskazane jest wykonanie USG szyi, zwłaszcza u chorych, u których podejrzewa się naczyniowe pochodzenie guza, wyczuwa się tętnienie lub sprężystość guza, słyszy się szmer naczyniowy. W tych przypadkach może być konieczne wykonanie angiografii. Badanie USG pozwala odróżnić guzy lite od torbieli, powiększone zaś węzły chłonne czy wrodzone torbiele środkowe szyi od ektopowej tkanki tarczycy.
Decydujące znaczenie w ostatecznym rozpoznaniu guza szyi ma badanie histopatologiczne. Kluczowe znaczenie w szybkim ustaleniu rozpoznania ma biopsja cienkoigłowa, którą obecnie w takich przypadkach stosuje się powszechnie, często, w celu precyzyjnego pobrania materiału pod kontrolą USG. W sytuacjach niejasnych do badania histopatologicznego należy pobrać wycinek lub cały węzeł chłonny.
Radiologiczna diagnostyka obejmuje: prześwietlenie klatki piersiowej w każdym przypadku guza szyi, prześwietlenie zatok, nosogardła, przełyku oraz badania naczyniowe - przy podejrzeniu naczyniowego pochodzenia guza lub podejrzeniu naciekania ściany dużych naczyń przez nowotwór. Tomografia komputerowa jest pomocna w ocenie rozległości niektórych guzów i ich położenia względem pni naczyniowych, pozwala odróżnić guzy lite od torbielowatych, pojedyncze węzły od pakietów lub rozległych nacieków bez wyraźnego ograniczenia. Rezonans magnetyczny jest przydatny w rozpoznawaniu guzów nasady języka i nosogardła. Scyntygram tarczycy wskazany jest w każdym przypadku powiększenia gruczołu lub jego asymetrii. Sialografię wykonuje się w celu oceny powiększonych dużych gruczołów ślinowych w diagnostyce sialoadenopatii. Badania endoskopowe krtani, gardła dolnego, przełyku, zatok i oskrzeli są niezbędne przy podejrzeniu przerzutów do węzłów chłonnych szyi, zwłaszcza raka płaskonabłonkowego lub gruczolakoraka1,2,12.
Prawidłowa interpretacja uzyskanych wyników badań pozwoli lekarzowi podjąć decyzję co do dalszego postępowania z chorym.

Guzy układu chłonnego szyi

Guzy przerzutowe

Nowotwory z rejonu głowy i szyi w około 80% dają przerzuty do węzłów chłonnych szyi. W większości przypadków są to przerzuty raka płaskonabłonkowego, ale rozpoznaje się również przerzuty gruczolakoraka i czerniaka. W okolicy tej znajduje się 1/3 wszystkich węzłów chłonnych człowieka, tworzących razem z naczyniami limfatycznymi sieć powierzchowną i głęboką. Na granicy anatomicznej szyi i klatki piersiowej spotykają się wszystkie drogi chłonne ustroju przez ujście głównych pni limfatycznych - przez przewód piersiowy i przewód limfatyczny, do układu żylnego.
Węzły podżuchwowe leżą na powierzchni lub w miąższu ślinianki podżuchwowej. Spływa do nich chłonka z języka, dziąseł, warg, bocznej powierzchni nosa i policzka. Łączą się one z węzłami głębokimi szyi.
Węzły podbródkowe znajdują się między przednim brzuścem mięśnia dwubrzuścowego a kością gnykową. Zbierają chłonkę z wargi dolnej i przedniej części języka.
Węzły szyjne powierzchowne są ułożone wzdłuż żyły szyjnej zewnętrznej, zbierają chłonkę ze ślinianki przyusznej i łączą się z siecią węzłów głębokich.
Węzły szyjne głębokie leżą wzdłuż żyły i tętnicy szyjnej wewnętrznej, łączą się z przewodem piersiowym. Zbierają chłonkę z rejonu głowy i szyi. Wyróżnia się grupę górną węzłów, znajdującą się między podstawą czaszki a poziomem kości gnykowej pod mięśniem mostkowo-obojczykowo-sutkowym, grupę środkową - skupiającą węzły zlokalizowane od poziomu kości gnykowej do poziomu błony pierścienno-tarczowej oraz grupę dolną - z węzłami nadobojczykowymi. Między tylnym brzegiem mięśnia mostkowoobojczykowo-sutkowego a przednim brzegiem mięśnia czworobocznego znajduje się grupa węzłów tylnego trójkąta wraz z węzłami leżącymi wzdłuż nerwu dodatkowego.
Węzły przednie szyi, leżące na przedniej powierzchni krtani i tchawicy, zbierają chłonkę z krtani.
Węzły okołotchawicze, zwykle biegnące wzdłuż nerwu zwrotnego, zbierają chłonkę z tchawicy i dolnego piętra krtani (ryc. 1). Przerzuty do węzłów chłonnych występują najczęściej w przebiegu raka języka (70% chorych), migdałka (50%), nosogardła (70-90%), gardła dolnego (60%).

Leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne, polegające na usunięciu układu chłonnego szyi, często w operacji monoblokowej, wraz z chorym narządem. Brak dostatecznego marginesu tkanek zdrowych, naciekanie torebki węzła chłonnego lub wykazanie obecności komórek nowotworowych w naczyniach są wskazaniami do pooperacyjnego napromieniania chorego7,11.

Przerzuty do węzłów chłonnych z nieznanego ogniska pierwotnego

W około 10% przypadków przerzutów do węzłów chłonnych szyi, w chwili ich stwierdzenia nie można ustalić ogniska pierwotnego nowotworu. Według piśmiennictwa ujawnione nawet po kilku latach ognisko pierwotne znajduje się w 80% przypadków w obrębie głowy i szyi, w 15% w narządach klatki piersiowej i jamy brzusznej, w 5% na skórze. Postępowanie diagnostyczne jest niezwykle trudne, wymaga wnikliwego zebrania wywiadu i badania przedmiotowego, zwłaszcza tych okolic, z których możliwe są przerzuty. Pełne badanie laryngologiczne, szczególnie jamy ustnej, nosogardła, gardła dolnego, krtani, tarczycy, ślinianek, skóry twarzy i owłosionej skóry głowy, jest bezwzględnie konieczne. Prześwietlenie klatki piersiowej należy wykonać w każdym przypadku, natomiast diagnostykę radiologiczną zatok i górnego odcinka drogi pokarmowej i oddechowej uzależnia się od wyników wcześniej wykonanych badań. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny są badaniami w wielu przypadkach różnicującymi choroby, powinny być wykonywane przy poszukiwaniu ogniska pierwotnego częściej niż jest to możliwe z powodu ciągle zbyt małej ich dostępności. Biopsję cienkoigłową należy wykonać jako jedno z pierwszych badań diagnostycznych niemal w każdym przypadku (z wyjątkiem podejrzenia naczyniowego pochodzenia guza). Jeśli wynik biopsji cienkoigłowej jest pozytywny i wykazuje obecność komórek nowotworowych należy wykonać panendoskopię i pobrać wycinki do badania z okolic, w których może znajdować się ognisko pierwotne, nawet wówczas, gdy nie stwierdza się zmian. Są to: zachyłek Rosenmüllera w nosogardle, migdałki podniebienne (często usuwa się cały migdałek), nasada języka i zachyłek gruszkowaty. Jeżeli dotychczas wykonane badania nie wyjaśniły istoty choroby, należy pobrać węzeł chłonny lub klinowy wycinek z guza do badania doraźnego. W przypadku stwierdzenia przerzutów raka, chory powinien wyrazić zgodę na przeprowadzenie operacji usunięcia układu chłonnego szyi. Rozpoznanie chłoniaka jest wskazaniem do leczenia chemio- i radioterapią.
Leczeniem z wyboru przerzutów z nieznanego ogniska pierwotnego jest chirurgiczne usunięcie układu chłonnego szyi według Jawdyńskiego-Crile'a. Istota operacji polega na usunięciu w bloku tkanek zawartych między obojczykiem a podstawą czaszki oraz między przednim brzegiem mięśnia czworobocznego do linii środkowej ciała. Na mięśniach pochyłych szyi pozostają: tętnica szyjna, nerw błędny, pień nerwu współczulnego, nerw podjęzykowy i nerw językowy. W usuniętym preparacie powinny się znajdować: platyzma, mięśnie: mostkowo-obojczykowo-sutkowy, łopatkowo-gnykowy, dwubrzuścowy, rylcowo-gnykowy, żyła szyjna zewnętrzna i wewnętrzna, nerw dodatkowy, korzenie splotu szyjnego C1, C2, C3, ślinianka podżuchwowa oraz zawartość dołu nadobojczykowego. Po operacji napromieniane są okolice nosogardła, migdałka podniebiennego po stronie przerzutów, nasady języka, czyli miejsc, w których może się znajdować ognisko pierwotne.
Chorzy po leczeniu wymagają co najmniej 3-letniej katamnezy, jednak u ok. 71% nie udaje się ustalić umiejscowienia ogniska pierwotnego5,6,11.

Guzy pierwotne

Nowotwory złośliwe układu limfatycznego rozwijają się z komórek układu chłonno-siateczkowego, skupionych przede wszystkim w węzłach chłonnych. Należą do nich: chłoniaki nieziarnicze i ziarnica złośliwa, mięsaki limfatyczne i mięsaki siateczki, białaczki, choroba Brilla-Symmersa. Dominującym ich objawem klinicznym są powiększone, pojedyncze lub mnogie węzły chłonne na szyi. Występują w każdym wieku, ale stanowią 55% nowotworów złośliwych u dzieci. Radykalne wycięcie węzłów chłonnych jest nieuzasadnione, zazwyczaj operację ogranicza się do pobrania jednego węzła do badania histopatologicznego w celu ustalenia właściwego rozpoznania1,3.

Guzy rozwojowe

W tej grupie znajdują się: torbiele szyi, torbiele krtani, nowotwory powstające z przetrwałych resztek zarodkowych.

Torbiele szyjne

Wrodzone torbiele szyjne pojawiają się wskutek zaburzeń rozwojowych łuków skrzelowych w okresie embrionalnym, dlatego też ich umiejscowienie uwarunkowane jest stałymi stosunkami anatomicznymi.
Torbiel szyi środkowa (cystis colli mediana, cystis ductus thyreoglossus) powstaje wskutek niezupełnej inwolucji przewodu tarczowo-językowego, który w życiu płodowym ciągnie się od otworu ślepego języka do węziny gruczołu tarczowego. Zwykle jest położona w linii środkowej pomiędzy górnym brzegiem chrząstki tarczowatej a trzonem kości gnykowej. Leczenie jest wyłącznie chirurgiczne, polega na wycięciu torbieli wraz ze środkowym odcinkiem trzonu kości gnykowej, przez który przechodzi przewód tarczowo-językowy. Przed operacją należy wykonać scyntygram tarczycy w celu wykluczenia odszczepionej tkanki tarczycowej.
Torbiel szyi boczna (cystis colli lateralis, branchiogenes) powstaje z pozostałości I lub II łuku skrzelowego. Położona jest na bocznej powierzchni szyi, tuż pod kątem żuchwy lub niżej, pod mięśniem mostkowo-obojczykowo-sutkowym, często nad rozwidleniem tętnicy szyjnej wspólnej. Przewód torbieli łączy się z przewodem słuchowym zewnętrznym lub sięga do dołka zamigdałkowego albo kończy się przetoką w mięśniu mostkowo-obojczykowo-sutkowym. Pojawienie się torbieli może być poprzedzone stanami zapalnymi gardła i jamy ustnej. Leczenie jest wyłącznie chirurgiczne. Właściwe i bezpieczne usunięcie zmian chorobowych wymaga dobrej znajomości anatomii struktur w obrębie szyi1,8.

Torbiele krtani

Tworzą się przez uwypuklenie błony śluzowej w kształcie ślepego woreczka w przedniej części kieszonki krtaniowej Morganiego. W zależności od kierunku szerzenia się zmiany wyróżnia się torbiel wewnętrzną, zewnętrzną i mieszaną. Torbiel zewnętrzna, rzadziej mieszana, pojawia się na szyi w postaci guza. Położona bocznie od krtani pomiędzy górnym brzegiem chrząstki tarczowatej a kością gnykową jest miękka w dotyku, daje się łatwo odprowadzić, a po zwolnieniu ucisku ponownie się powiększa. Decydujące w rozpoznaniu jest zdjęcie radiologiczne przeglądowe i tomograficzne krtani. Leczenie chirurgiczne polega na wycięciu torbieli z dojścia od strony szyi1,12.

Nowotwory powstające z przetrwałych resztek zarodkowych

Występują niezwykle rzadko. Należą do nich:

·         guz zarodkowy (hamartoma) - zbudowany z komórek obecnych w miejscu powstania, ale nieprawidłowych co do proporcji i układu;

·         struniak (chordoma) - złośliwy nowotwór kręgosłupa powstający z pozostałości struny grzbietowej, umiejscowiony zwykle przy podstawie czaszki lub w okolicy kości krzyżowej;

·         rak skrzelopochodny (carcinoma branchiogenes) - rozwijający się z pozostałości łuków skrzelowych, rośnie naciekająco, bez wyraźnego ograniczenia3.

Guzy zapalne

Zakażenia bakteryjne nieswoiste

Ostre lub przewlekłe zapalenie węzłów szyjnych rozwija się w pobliżu ostrych lub przewlekłych procesów zapalnych, najczęściej jamy ustnej, gardła, zatok przynosowych, ślinianek podżuchwowych czy próchnicy zębów. Klinicznie wyraża się powiększeniem węzłów chłonnych i ich żywą bolesnością, zwłaszcza w stanach ostrych. Gdy zakażenie jest wywołane przez bakterie ropotwórcze, dochodzi do rozmiękania i zropienia węzła oraz przebicia ropnia przez skórę. Chorzy zwykle wymagają interwencji chirurgicznej w ramach ostrego dyżuru, a po opanowaniu stanu zapalnego - wycięcia zmienionego węzła.
Sarkoidoza (choroba Besniera-Boecka-Schaumanna) jest chorobą o nieustalonej etiologii, prowadzącą do zmian w obrębie węzłów szyjnych, nadobojczykowych i rozwidlenia tchawicy. W miazdze węzłów powstają gruzełki gruźliczopodobne, bez tendencji do serowacenia. Rozpoznanie opiera się na teście skórnym Kweima.
Różnego stopnia zmiany w obrębie szyjnych węzłów chłonnych mogą powstawać w toksoplazmozie i w chorobie kociego pazura. W obu przypadkach o rozpoznaniu decydują testy serologiczne lub skórne1,3.

Zakażenia bakteryjne swoiste

Do zakażeń tych zalicza się gruźlicę węzłów chłonnych, kiłę i promienicę.
Gruźlica węzłów chłonnych szyi, jak każda gruźlica pozapłucna, częściej bywa wtórną niż pierwotną postacią choroby. W gruźliczym zespole pierwotnym oprócz zmian miejscowych obserwuje się wciągnięcie w proces chorobowy układu chłonnego głowy i szyi. Ognisko pierwotne, po bezpośrednim wtargnięciu prątka, najczęściej drogą pokarmową, znajduje się zazwyczaj w migdałku, dziąsłach, gardle, uchu, jamie nosowej. Znaczna liczba zakażeń pierwotnych może decydować o tym, że 80-90% przypadków gruźlicy węzłów chłonnych obwodowych dotyczy węzłów głowy i szyi. Wtórna gruźlica węzłów chłonnych obwodowych stanowi 21% przypadków gruźlicy pozapłucnej, a najczęstszym jej siedliskiem są węzły szyjne. Rozpoznanie najczęściej ustala się na podstawie badania histopatologicznego usuniętego węzła, pomocne są próby tuberkulinowe i RTG klatki piersiowej. W leczeniu stosuje się zawsze chemioterapię przeciwprątkową3,13.
Kiła jest chorobą zakaźną, w której do zakażenia najczęściej dochodzi na skutek kontaktu płciowego. Czynnikiem usposabiającym jest uszkodzenie błony śluzowej jamy ustnej, otarcie naskórka. Zakażenie pierwotne występuje najczęściej 3-4 tygodnie po wtargnięciu krętka bladego i manifestuje się objawem pierwotnym. W jego przebiegu występuje niebolesne powiększenie węzłów chłonnych szyi, które samoistnie mija po około 3 tygodniach. W kile wtórnej, poza wykwitami na błonie śluzowej jamy ustnej i gardła, pojawiają się mnogie węzły chłonne na szyi. Charakteryzują się tym, że są nieduże, twarde, sprężyste i niebolesne. W kile trzeciorzędowej powiększone węzły mają tendencję do rozpadu. Rozpoznanie opiera się na podstawie obrazu klinicznego i badań serologicznych4.
Promienica jest zapaleniem przewlekłym, w którym jednocześnie występują zmiany wytwórcze i wsteczne, prowadzące z jednej strony do tworzenia się głębokich zbliznowaceń, a z drugiej strony - przetok. Chorobę wywołują bakterie Actinobacterium. Najczęściej spotyka się postać twarzowo-szyjną (80% przypadków), w której zmiany są początkowo umiejscowione w sąsiedztwie chorych zębów, a później rozprzestrzeniają się na tkanki miękkie szyi. W przebiegu promienicy występują guzy różnej wielkości i spoistości, początkowo ograniczone, mogące przybrać postać rozlanego, deskowatego nacieku. Skóra pokrywająca naciek staje się sinoczerwona, z dużą skłonnością do tworzenia kraterowatych przetok. Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym i badaniu bakteriologicznym. Leczenie penicyliną poprzedza operacyjne wycięcie nacieku wraz ze zmienioną skórą.

Zakażenia wirusowe

Prowadzą do uogólnionego powiększenia węzłów chłonnych. Spośród chorób wirusowych, największe zmiany w węzłach szyjnych i migdałkach podniebiennych powoduje mononukleoza zakaźna, wywołana zakażeniem wirusem Epsteina-Barr. Poza znacznym wzrostem ciepłoty ciała obecność węzłów chłonnych może być pierwszym i jedynym objawem choroby. Powiększeniu ulegają węzły podżuchwowe, szyjne górnego i środkowego piętra, węzły wzdłuż mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego, karkowe, zamałżowinowe, pachowe i pachwinowe. Węzły są bolesne, raczej pojedyncze, różnej wielkości. Zmiany zapalne obserwowane w obrębie migdałków podniebiennych mają postać od lekkich do wrzodziejąco-martwiczych. W rozpoznaniu pomocne są charakterystyczne zmiany obserwowane w obrazie morfologicznym krwi oraz serologiczny odczyn Paula-Bunnella i Davidsohna. W diagnostyce różnicowej należy pamiętać o zakażeniu HIV.

Guzy pochodzenia gruczołowego

W grupie tej wyróżnia się guzy ślinianek, tarczycy i przytarczyc.

Guzy ślinianek

Guzy gruczołów ślinowych stanowią około 3% guzów rozpoznawanych w obrębie głowy i szyi. Wśród nich 80% dotyczy ślinianek przyusznych. Guzy ślinianek mogą być łagodne lub złośliwe, pochodzą z tkanek otaczających lub są związane ze ślinianką (guzy siateczkowe, nerwowe, limfatyczne, naczyniowe, z mięśni gładkich i szkieletowych).
Guzy łagodne rosną powoli, nawet kilkanaście lat, są zwykle kuliste, dobrze ograniczone, ruchome względem podłoża i niebolesne. Szybki wzrost i pojawienie się bólu świadczy o zezłośliwieniu guza. Najczęściej występującym guzem łagodnym jest gruczolak wielopostaciowy (adenoma polymorphum, tumor mixtus), stanowiący 60-70% wszystkich guzów. Jego torebka może wykazywać mikroskopijne ubytki, przez które elementy guza w postaci komórek satelitarnych wrastają do otoczenia. Przeważnie rozwija się w płacie powierzchownym. W 10% przypadków ulega zezłośliwieniu.
Nowotwory złośliwe stanowią około 25% wszystkich guzów ślinianek. Rosną szybko, wcześnie powodują bóle i porażenie nerwu twarzowego. Są twarde, o znacznie upośledzonej ruchomości, często rozwijają się w ogonie ślinianki przyusznej. Naciekają skórę i dają przerzuty do węzłów chłonnych. Najczęściej są to raki, które stanowią około 10-15% guzów złośliwych, a wśród nich najczęściej raki gruczołowo-torbielowate (carcinoma adenoides cysticum), częściej występujące w drobnych śliniankach, raki gruczołowe (adenocarcinoma), śluzowo-naskórkowe, płaskonabłonkowe, niezróżnicowane i złośliwe guzy mieszane. Guzy te umiejscawiają się w płacie powierzchownym lub głębokim, często naciekają głębsze struktury szyi, co uniemożliwia ich radykalne leczenie1,3,11.
Diagnostyka guzów ślinianek obejmuje: biopsję cienkoigłową, USG ślinianki, tomografię komputerową, a w przypadkach niejasnych badanie doraźne. Wykonywane często badanie radiologiczne ślinianki z kontrastem - sialografia - ma obecnie mniejsze znaczenie diagnostyczne.
Zarówno guzy łagodne, jak i złośliwe leczy się chirurgicznie. Guz łagodny należy usunąć wraz z płatem ślinianki, w którym się on rozwija, z wypreparowaniem głównego pnia nerwu twarzowego i jego gałęzi. Błędem jest wyłuszczanie guza, co prowadzi do jego nawrotów. Podobnie się postępuje z nowotworami złośliwymi umiejscowionymi w płacie powierzchownym. W przypadku naciekania nerwu twarzowego lub głębokiego płata ślinianki konieczne jest usunięcie całej ślinianki, często z nerwem twarzowym, który następnie należy odtworzyć przez przeszczepienie fragmentu innego nerwu, np. nerwu usznego wielkiego. Przy powiększeniu węzłów chłonnych wykonuje się doszczętne wycięcie układu chłonnego szyi. Napromienianie pooperacyjne stosuje się wtedy, gdy nowotwór nacieka sąsiadujące tkanki, po nieradykalnej operacji, w przypadku wznowy po leczeniu operacyjnym, w postępowaniu paliatywnym. Powikłaniami po leczeniu operacyjnym są: niedowład nerwu twarzowego, przetoka ślinowa oraz zespół nerwu uszno-skroniowego (zespół Łucji Frey), charakteryzujący się nadmierną potliwością, przekrwieniem i przeczulicą skóry policzka i okolicy skroniowej.

Guzy tarczycy

Powiększenie jednego lub obu płatów tarczycy może być spowodowane jej rozrostem (wole) lub obecnością łagodnego albo złośliwego nowotworu. Leczenie wola (struma) może być zachowawcze lub, w niektórych przypadkach, chirurgiczne. Nowotwory łagodne to gruczolaki, otorebkowane guzy różnej wielkości, które mogą maskować wolno rosnące raki lub złośliwieć. Raki tarczycy rozwijają się w postaci guza o cechach łagodnych lub w postaci twardych nacieków. U 25% chorych rozwój raka jest poprzedzony wolem guzowatym. Przebieg procesu nowotworowego zależy od rodzaju histologicznego raka.
Rak brodawczakowaty (carcinoma papillare) rozwija się wieloogniskowo, w 50% przypadków stwierdza się mikroskopowe ogniska nowotworu w drugim płacie tarczycy. Daje przerzuty do okolicznych węzłów chłonnych.
Rak pęcherzykowy (carcinoma folliculare) rozwija się jednoogniskowo, częściej daje przerzuty drogą krwionośną do płuc.
Rak rdzeniasty (carcinoma medullare) rozwija się z komórek C wydzielających kalcytoninę, często współistnieje z mnogimi gruczolakami gruczołów dokrewnych. Może występować rodzinnie. Wcześnie daje przerzuty do węzłów chłonnych.
Rak niezróżnicowany stanowi 10% raków złośliwych tarczycy, jest bardzo agresywny, rośnie naciekając otaczające tkanki, wcześnie powoduje odległe przerzuty. Rokowanie jest zwykle niepomyślne.
Rozpoznanie ostateczne opiera się na badaniu histopatologicznym materiału uzyskanego drogą biopsji cienkoigłowej lub preparatu pooperacyjnego. Większość raków oraz torbieli gruczolakowatych nie wychwytuje jodu i daje w scyntygramie obraz guzka zimnego.
Leczenie polega na usunięciu płata tarczycy razem z cieśnią po stronie guza. Przy rozpoznaniu raka brodawczakowatego należy wyciąć również część drugiego płata. Usunięcie węzłów chłonnych szyi wskazane jest przy wykazanych klinicznie przerzutach. Rak rdzeniasty wymaga bardzo agresywnego leczenia - doszczętnego wycięcia tarczycy i układu chłonnego szyi. W przypadku raka niezróżnicowanego postępowanie ma charakter paliatywny...