Rimmer Christine - Lekcja małżeńskiej miłości.pdf - R - kaczki2012

Christine Rimmer

Lekcja małżeńskiej

miłości

ROZDZIAŁ 1

Jest środek nocy, koniec lutego, za oknami chłód. Jenny

Brown siedzi na kanapie w bawialni, sączy chenin blanc i

przegląda albumy ze zdjęciami, na co zwykle sobie nie

pozwala. Usiłuje przywołać na pamięć.

Co?

Wszystko.

Sposób, w jaki przechylał głowę, kiedy był zamyślony.

Jego rozpromienione spojrzenie, gdy na nią spoglądał. Słodki,

trochę niemądry uśmiech. Spontaniczne reakcje na dowcipy,

komiczniejsze niż same dowcipy. Szczupłe dłonie o długich

palcach.

Jego zapach.

Jenny uniosła wzrok znad albumu i spojrzała w kierunku

szklanych drzwi prowadzących do ogrodu, teraz zasłoniętych

wertykalami. Zamknęła oczy, zaczęła oddychać przez nos.

Jego zapach. Jak...

Nie może sobie przypomnieć. Nie jest w stanie przywołać

tego wyjątkowego, charakterystycznego tylko dla niego

zapachu. Och, tak, potrafi opisać go słowami. Wyraźny,

czysty, niczym zapach świeżo ściętej choinki pierwszego dnia

po wniesieniu jej do domu. Nieco słodki, niczym zapach

miodu i słońca.

Ale to tylko słowa. Słowa, które służyły Jenny już tyle

razy wcześniej, kiedy przywoływała na pamięć jego zapach i

zapach się pojawiał: oszałamiająco, boleśnie realny.

Teraz się nie pojawił. Zostały tylko słowa.

Czas jest bezlitosny. Czas robi swoje. Z upływem lat

ukradł jego zapach.

Powoli podniosła wino do ust, upiła łyk, przełknęła i

odstawiła kieliszek na dębowy stolik, obok którego piętrzyła

się sterta albumów. Wróciła do przeglądania tego, który

trzymała na kolanach. Oto Andrew i ona, znacznie młodsza, w

Oki Park. Objęci, patrzą z uśmiechem w obiektyw.

Nie wiedzą jeszcze, jaką okrutną niespodziankę szykuje

im los.

Przeciągnęła palcami po uśmiechniętej twarzy.

- Och, Andrew.

Ledwie wypowiedziała te słowa, odezwał się dzwonek

przy drzwiach.

Zesztywniała. Któż to, na litość boską, o tej porze?

Zerknęła na zegarek. Po drugiej.

Zamknęła ostrożnie album i odłożyła go na stolik, po

czym wstała i przeszła przez otwartą na salonik jadalnię do

kuchni. Stąd mogła zerknąć przez żaluzje w oknie nad

zlewem, kto wpadł na pomysł, żeby złożyć jej wizytę o tej

godzinie.

Pod drzwiami stał Nick DeSalvo, najlepszy przyjaciel

Andrew od czasów dzieciństwa; kuląc ramiona, chronił się

przed chłodem, dłonie wsunął do kieszeni, patrzył pod nogi.

Musiał usłyszeć Jenny, bo uniósł ciemną głowę i spojrzał w

okno.

- Mogę wejść? - zapytał bezgłośnie, samymi ruchami

warg.

Jenny opuściła żaluzję, przeszła szybko do holu. Chwilę

mocowała się z łańcuchem, wreszcie przekręciła zamek i

otworzyła drzwi.

- Nick. Co się stało?

Nie odpowiedział na jej pytanie, zajęty oglądaniem swoich

butów.

Jenny objęła się ramionami. Lekko ubrana, w legginsach i

luźnej bluzie, drżała z zimna.

- Nick?

W końcu się odezwał.

- Sasha mnie zostawiła - oznajmił swoim butom. - W

zeszłym tygodniu mówiła jeszcze, że mnie kocha. Wczoraj

okropnie się pokłóciliśmy. Dzisiaj, po powrocie do domu

znalazłem to. - Podniósł wzrok. - Spójrz. - Wcisnął Jenny w

dłoń pomiętą kartkę papieru.

W mdłej poświacie lampy oświetlającej ganek przeczytała

krótki list: „To koniec, Nick. Nie próbuj się ze mną

kontaktować. Żegnaj". Oddała list Nickowi.

- Koniec? Czego koniec? Nick westchnął ciężko.

- Znalazłem to na poduszce. Zostawiła mi ten świstek na

poduszce, razem z kluczami do domu. - Wetknął list do

kieszeni.

Jenny milczała, licząc, że Nick powie coś więcej, ale on

tylko wpatrywał się w nią z niemą prośbą w oczach.

- Wejdziesz? - zaproponowała wreszcie. Uśmiechnął się

tym swoim uśmiechem, który doprowadzał wszystkie kobiety

do szaleństwa.

- Myślałem, że już nigdy mnie nie zaprosisz.

Jenny wzięła go za rękę i wciągnęła do środka. Ruszył

prosto do małej bawialni, ona tymczasem zamknęła drzwi.

Kiedy po chwili weszła do pokoju, siedział już na kanapie.

- Może jednak zdejmiesz płaszcz.

Nick wstał, zdjął płaszcz, rzucił go na fotel koło

telewizora, po czym rozsiadł się ponownie.

- Napijesz się?

Nick zaplótł dłonie z tyłu głowy. Miał ciemne, gęste

włosy, przyprószone przedwczesną siwizną. Zawsze strzygł je

krótko i żaden gest, jak choćby ten, który właśnie wykonał,

nie mógł ich zmierzwić.

- Ej, zrobić ci drinka? Tak czy nie? - dopytywała się

Jenny, pomna na swoje obowiązki gospodyni.

Nick ocknął się wreszcie.

- Już próbowałem. Nie pomaga. Jenny usiadła na drugim

końcu kanapy.

- W porządku. W takim razie porozmawiajmy. Opowiedz

mi o tej swojej Sashy.

Z posępnym wyrazem twarzy rozejrzał się po pokoju.

- Polly śpi?

Jenny podwinęła nogi pod siebie, obciągnęła obszerną

bluzę na kolana.

- Nick, jest druga w nocy.

Kiwnął głową, ale przez moment sprawiał wrażenie

zawiedzionego. Uwielbiał trzynastoletnią córkę Jenny.

Wzruszył ramionami.

- Prawda, druga w nocy. Dzieci o tej porze powinny spać.

- Otóż to.

- Cholera, Jen. Wiem, że nie powinienem zawracać ci

głowy, ale muszę z kimś pogadać. Próbowałem się upić. Bez

skutku. Potrzebuję przyjaznej duszy, whisky nie pomaga -

zdobył się na zaskakująco długą przemowę.

- W porządku.

- Gdybyś mnie nie wpuściła, musiałbym wrócić do domu.

I wiesz co?

- Co takiego?

- Zdałem sobie dzisiaj sprawę, że nienawidzę swojego

domu.

Jenny pokiwała głową ze zrozumieniem. Nick mieszkał w

dużym, nowym i drogim domu, zbudowanym przez jego

własną firmę budowlaną. Wynajął wziętego architekta, który

zaprojektował bryłę i wnętrza wedle swoich wyobrażeń o tym,

jak powinien żyć bogaty kawaler, ktoś, kto zaczynał od zera i

ciężką pracą doszedł do pieniędzy. Powstał zimny pomnik

Nicka DeSalvo. Pięćset metrów kwadratowych szkła i stali,

drogie minimalistyczne meble. W opinii Jenny człowiek

zażywałby większej wygody na półce w kostnicy.

Rimmer Christine - Lekcja małżeńskiej miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: