Cussler Clive -Skarb.pdf

Clive Cussler

Skarb

Treasure

Przełożył: Wacław Niepokólczycki

Wydanie oryginalne: 1998

Wydanie polskie: 2001

Biblioteka Aleksandryjska istniała naprawdę i gdyby pozostała nie tknięta przez wojny i

religijnych zelotów, dałaby nam możliwość poznania nie tylko imperiów egipskiego,

greckiego i rzymskiego, ale i tych mało obecnie znanych cywilizacji, które powstały i upadły

daleko poza basenem Morza Śródziemnego.

W roku 391 chrześcijański cesarz Teodozjusz kazał zniszczyć i spalić wszystkie księgi i

obrazy, w których dopatrzono się jakiegokolwiek, choćby najodleglejszego związku z

pogaństwem.

Istnieje przypuszczenie, iż część zbiorów potajemnie ocalono i wywieziono. Co się z nimi

stało, gdzie je ukryto, pozostaje nadal tajemnicą.

Prekursorzy

15 lipca A.D. 391

Terra incognita

W czerni wykutego w skale korytarza przesuwał się wolno pełzający płomyk. Człowiek

ubrany w wełnianą tunikę sięgającą za kolana przystanął i uniósł lampkę oliwną nad głowę.

Mgliste światło wydobyło zmumifikowane ciało leżące w trumnie ze złota i kryształu i rzuciło

zniekształcony, drżący cień na wygładzoną ścianę. Przez kilka chwil człowiek w tunice

spoglądał w niewidzące oczy, po czym opuścił lampkę i odwrócił się.

Spojrzał na długi rząd nieruchomych kształtów stojących w grobowej ciszy, kształtów tak

licznych, że zdawały się powtarzać w nieskończoność, niknąc w ciemnościach długiej jaskini.

Juniusz Venator ruszył dalej szurając lekko sandałami po nierównym podłożu. Stopniowo

tunel rozszerzał się w ogromną galerię. Jej blisko dziesięciometrowe sklepienie dla

wzmocnienia uformowane było w szereg łuków. W wapiennych ścianach wykuto spiralne

kanaliki odprowadzające wodę do umieszczonych głęboko w dole basenów. Były tam także

liczne wnęki wypełnione tysiącami osobliwie wyglądających okrągłych pojemników

wykonanych z brązu. Gdyby nie wielkie drewniane skrzynie ułożone równo jedna na drugiej

pośrodku jaskini, to niegościnne miejsce mogłoby przypominać rzymskie katakumby.

Venator patrzył na umocowane do skrzyń miedziane tabliczki i sprawdzał ich numery z

numerami zapisanymi w zwoju rozłożonym na małym składanym stoliku. Powietrze było

duszne i suche, toteż wkrótce pot zaczął żłobić rowki w pyle pokrywającym jego skórę. W

dwie godziny później, stwierdziwszy, że wszystko zostało skatalogowane jak należy, Venator

zwinął swoje papirusy i wsunął je za szarfę, którą był przepasany.

Rzucił ostatnie uważne spojrzenie na przedmioty złożone w jaskini i westchnął z żalem.

Wiedział, że nigdy już ich nie zobaczy ani nie dotknie. Odwrócił się i dzierżąc przed sobą

lampkę zaczął wracać tą samą drogą, którą przyszedł.

Nie był już młody - miał prawie pięćdziesiąt siedem lat. Szara, pomarszczona twarz,

zapadnięte policzki oraz lekkie powłóczenie nogami świadczyły o zmęczeniu życiem. Mimo

to w głębi ducha odczuwał ogromną satysfakcję. Powierzone mu wielkie zadanie zakończyło

się sukcesem. Z serca spadł mu przytłaczający ciężar. Teraz pozostawało już tylko przetrwać

długą drogę powrotną do Rzymu.

Minął cztery inne tunele wiodące w głąb góry. Jeden z nich był zablokowany stosem

odłamów skalnych. Gdy strop się zawalił, zginęło w nim dwunastu niewolników. Pozostali

tam, zmiażdżeni i pochowani w miejscu, w którym znaleźli śmierć. Venator nie czuł żalu.

Lepiej, że umarli tutaj szybko, niżby mieli cierpieć przez lata w kopalniach cesarstwa,

niedożywieni i mrący z chorób.

Skręcił w lewy korytarz i szedł ku blademu światłu dnia. Szyb wejściowy, ręcznie wykuty

wewnątrz niewielkiej groty, mierzył dwa i pół metra średnicy - tyle, by można było przesunąć

największe ze skrzyń.

Nagle od szybu dotarł odległy krzyk. Na czole Venatora pojawiła się zmarszczka

zatroskania. Przyspieszył kroku. Zmrużył oczy przed blaskiem słońca wychodząc w światło

dnia, zawahał się i spojrzał ku pobliskiemu obozowi leżącemu na lekko pochyłym terenie.

Grupa legionistów rzymskich stała wokół kilku barbarzyńskich kobiet. Młoda dziewczyna

usiłowała z krzykiem uciec. Prawie udało jej się przedrzeć przez kordon żołnierzy, lecz jeden

z nich schwycił ją za długie czarne włosy. Szarpnął i padła na kolana.

Latiniusz Macer, Gal, był głównym nadzorcą niewolników. Powitał Venatora skinieniem

i rzekł zadziwiająco wysokim głosem:

- Czy wszystko gotowe?

Venator skinął głową.

- Spis został ukończony. Zapieczętuj wejście.

- Uważaj swoje polecenie za wykonane.

- Co to za zamieszanie w obozie?

Macer spojrzał czarnymi oczyma na żołnierzy i splunął.

- Głupi legioniści podniecili się i najechali jakąś wioskę pięć mil na północ stąd. Urządzili

tam masakrę. Zabili co najmniej czterdzieścioro barbarzyńców. Tylko kilku z nich było

mężczyznami, reszta to kobiety i dzieci. I po co? Nie zdobyli złota ani żadnych łupów

godnych zachodu. Powrócili z kilkoma szpetnymi kobietami i teraz rzucają o nie kości.

Twarz Venatora stężała.

- Czy oprócz tych kobiet ktoś z wioski zachował się przy życiu?

- Podobno dwaj mężczyźni uciekli w zarośla.

- Podniosą alarm w innych wsiach. Obawiam się, że Severus wsadził kij w gniazdo

szerszeni.

- Severus! - Macer wypluł to imię razem ze śliną. - Ten przeklęty centurion i jego zgraja

nic nie robią, tylko śpią i wypijają nasze zapasy wina. Nieszczęście z tą bandą leniów.

- Zostali wynajęci dla naszej obrony - przypomniał mu Venator.

- Przed kim? - spytał Macer. - Przed prymitywnymi ludźmi, którzy jedzą owady i gady?

- Zbierz niewolników i szybko zawalcie tunel. Musicie to zrobić bardzo dokładnie.

Barbarzyńcy w żaden sposób nie mogą się tam przedostać po naszym odjeździe.

- Nie ma obawy. Z tego co wiem, nikt w tym przeklętym kraju nie opanował jeszcze

sztuki kowalstwa. - Macer umilkł i wskazał masywny stos skalnych odłamów wydobytych z

wnętrza góry i umieszczonych nad wejściem do szybu na pomoście z pali. - Kiedy to spadnie,

będziesz mógł przestać się bać o swoje cenne starożytności. Żaden barbarzyńca się do nich

nie dostanie, choćby nie wiadomo jak długo drapał gołymi pazurami.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: