Cussler Clive -Lodowa pułapka.pdf

CLIVE CUSSLER

LODOWA PUŁAPKA

PROLOG

Sen wywołany narkotykiem przeniósł ją w nicość; dziewczyna podjęła śmiertelne zmaganie

o powrót do świadomości. Gdy z wolna otwierane oczy przywitało przyćmione światło, jakby za

mgłą, w nozdrza wdarł się obrzydliwy zgniły zapach. Była naga; gołe plecy ściśle przywierały do

wilgotnej, pokrytej żółtym szlamem ściany. Przed przebudzeniem próbowała sobie wmówić, że to

niemożliwe, nierealne. To musiał być senny koszmar. Zanim jednak miała szansę pokonania

wzbierającej w niej paniki, nagle z podłoża zaczął podnosić się żółty szlam, oblepiając jej

bezbronne uda. Przerażona do ostateczności zaczęła wołać krzykiem szaleństwa, gdy paskudztwo

pełzło po jej nagim spoconym ciele coraz wyżej i wyżej. Desperacko walczyła o życie, aż oczy

wyszły jej z orbit. Wszystko na nic; kostki i nadgarstki były ciasno przykute łańcuchami do ściany.

Powoli ohydna maź wślimaczyła się na jej piersi. Gdy usta dziewczyny wykrzywił grymas

niesamowitego przerażenia, nagle w mrocznym pomieszczeniu niewidzialny głos zabrzmiał jak

wibrujący ryk.

- Panie poruczniku, przepraszam, że przeszkadzam w studiach, ale obowiązki wzywają.

Porucznik Sam Neth zamknął z trzaskiem książkę.

- Szlag by cię trafił, Rapp - zwrócił się do mężczyzny o zgorzkniałej twarzy, siedzącego

obok niego w kabinie warkoczącego samolotu - ilekroć dojdę do ciekawego momentu, zawsze

musisz mi przerwać.

Chorąży James Rapp skinął w kierunku książki. Na jej okładce dziewczyna zapadająca się

w żółtą breję, która wypełniała basen, mimo wszystko zdołała utrzymać się na powierzchni, co

wydedukował po olbrzymich nie tonących piersiach.

- Jak pan może czytać taki chłam? - zapytał.

- Chłam? - Neth boleśnie wykrzywił twarz. - Nie dość, że zakłóca mi pan spokój, to na

dodatek bawi się pan w mego osobistego krytyka literackiego! - Uniósł wielkie dłonie w geście

udawanej rozpaczy. - Dlaczego zawsze przydzielają mi drugiego pilota, którego umysł nie jest w

stanie pojąć osiągnięć współczesnej sztuki? - Neth wyciągnął się i odłożył książkę na byle jak

zrobioną półkę, wiszącą z boku szafki na ubrania. Spoczywało tam kilka pism o zagiętych rogach,

pokazujących nagie kobiece ciała w wielu uwodzicielskich pozach. Było jasne, że literackie

upodobania porucznika niekoniecznie dotyczyły klasyki.

Neth westchnął, przeciągnął się w fotelu, po czym z uwagą spojrzał przez szybę w dół na

morze.

Samolot patrolowy Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych już od czterech godzin i

dwudziestu minut przeprowadzał nużącą, ośmiogodzinną kontrolę gór lodowych i odbywał służbę

kartograficzną. Bezchmurne niebo zapewniało kryształową widoczność, a wiatr ledwo poruszał

wodną kipiel; na północnym Atlantyku w połowie marca taka pogoda była nadzwyczajnym

zjawiskiem. Neth wraz z czterema ludźmi siedział w kabinie; pilotował i nawigował olbrzymi

czterosilnikowy boeing, podczas gdy sześciu pozostałych członków załogi wypełniało obowiązki w

przedziale transportowym, bacznie wpatrując się w ekrany radarów i innych urządzeń kontrolnych.

Neth spojrzał na zegarek, a następnie wychylając samolot na skrzydło, naprowadził jego dziób na

prosty kurs ku wybrzeżu Nowej Fundlandii.

- No, to obowiązki z głowy. - Neth odprężył się i sięgnął po horror. - Rapp, wykaż trochę

własnej inicjatywy. I nie waż się mi przeszkadzać, aż będziemy w St. John's.

- Postaram się - odparł Rapp lodowato. - Jeśli ta książka jest tak zajmująca, to może by pan

mi ją pożyczył?

Neth ziewnął.

- Nic z tego. Mam zasadę nie pożyczać książek z mojej prywatnej biblioteki.

Nagle słuchawka zatrzeszczała mu przy uchu, Neth podniósł mikrofon.

- Dobra, Headley, mów, co tam masz?

Z tyłu, w skąpo oświetlonym brzuchu samolotu, starszy marynarz Buzz Headley

intensywnie wpatrywał się w radar, na jego twarzy odbijała się zielona, nieziemska poświata

ekranu.

- Panie poruczniku, mam dziwne wskazanie. Osiemnaście mil stąd, namiar trzy-cztery-

siedem.

Neth pstryknął włącznikiem mikrofonu.

- Mów dalej, Headley. Co to znaczy: dziwne? Oglądasz górę lodową, czy przestroiłeś radar

na stary film z Drakulą?

- Może podłączył się pod pana seksowny horror? - mruknął Rapp.

- Sądząc po konfiguracji i rozmiarach - znów mówił Headley to jest góra, ale mam zbyt

silny sygnał jak na zwykły lód.

- Bardzo dobrze. - Neth westchnął. - Będziemy musieli to sobie obejrzeć. - Dał znak

Rappowi. - Bądź grzecznym chłopcem i daj nas na kurs trzy-cztery-siedem.

Rapp kiwnął głową i skręcił stery, zmieniając kierunek. Przy akompaniamencie

jednostajnego ryku czterech tłokowych silników typu Pratt-Whitney i towarzyszącej mu

nieustannej wibracji samolot w łagodnym przechyle skierował się ku nowemu horyzontowi.

Neth wziął lornetkę i zwrócił ją ku bezmiarowi niebieskiej wody. Wyregulował pokrętłami

ostrość i zmagając się z drżeniem maszyny, trzymał szkła najbardziej nieruchomo, jak mógł.

Wkrótce ją dostrzegł: biała, nie poruszająca się plamka, która jaśniała na lśniącym szafirowym

morzu. Wraz z pokonywanym dystansem lodowa góra powoli rosła w dwóch okrągło ściennych

tunelach lornetki. Neth podniósł mikrofon.

- Co to będzie, Sloan?

Główny obserwator lodu na pokładzie Boeinga, porucznik Jonis Sloan, już od jakiegoś

czasu przypatrywał się górze przez wpółotwarte drzwi towarowe usytuowane z tyłu kabiny

pilotów.

- Normalka, bułka z masłem - głosem robota zabrzmiał Sloan w słuchawkach Netha. -

Warstwowa góra z płaskim wierzchołkiem. Około sześćdziesięciu metrów wysokości i jakieś

milion ton.

- Normalka? - Neth niemal się zdziwił. - Bułka z masłem? Raczej niechętnie wybrałbym się

tam z wizytą. - Zwrócił się do Rappa: - Jaki mamy pułap?

Rapp wpatrywał się przed siebie.

- Trzysta metrów. Cały dzień mamy ten sam pułap... tak jak wczoraj i przedwczoraj...

- Dziękuję, sprawdzam tylko - przerwał Neth tonem zwierzchnika. - Nawet nie wiesz, Rapp,

że dzięki twym dużym zdolnościom panowania nad sterami na starość czuję się coraz bezpieczniej.

Założył mocno sfatygowane lotnicze gogle, zapiął się na myśl o wiejącym zimnie i otworzył

boczne okno, aby lepiej widzieć.

- Jest - skinął na Rappa. - Zrób parę nalotów i zobaczymy, co zobaczymy.

Wystarczyło zaledwie kilka sekund, by twarz Netha okrzepła jak zaprawiona w bojach

poduszka na szpilki; lodowate powietrze szorowało mu skórę, aż szczęśliwie zdrętwiała. Zacisnął

zęby z wzrokiem utkwionym w lodzie.

Wdzięcznie płynąca w dole ogromna lodowa masa wyglądała jak kliper widmo pod pełnymi

żaglami. Rapp przymknął przepustnice i delikatnie skręcił stery, wprowadzając samolot patrolowy

w przechył umożliwiający zakręt po szerokim łuku w lewo. Ignorując wychylenie i wskazania

przyrządów, ocenił kąt nalotu, obserwując uważnie ponad ramieniem Netha migoczącą bryłę lodu.

Trzykrotnie ją okrążał, czekając na znak Netha, by wyrównać lot. Wreszcie Neth kiwnął głową i

sięgnął po mikrofon.

- Headley! Ta góra jest golutka jak pupa niemowlaka.

- Tam na dole coś jest - włączył się Headley. - Mam śliczną kropkę na...

- Szefie, widzę ciemny obiekt - przerwał mu Sloan. - Nisko, przy linii wodnej, na

zachodniej ścianie.

Neth zwrócił się do Rappa:

- Zejdź na sześćdziesiąt metrów.

Zaledwie kilka minut zajęło Rappowi wykonanie polecenia. Minęły następne minuty, a on

wciąż krążył wokół góry, prowadząc samolot z prędkością tylko o trzydzieści kilometrów na

godzinę większą od krytycznej.

- Niżej - mruknął pochłonięty obserwacją Neth - jeszcze o trzydzieści metrów.

- Dlaczego po prostu nie wylądujemy na tym świństwie? - Rapp zachęcał do rozmowy. Nie

widać było po nim nadmiernej koncentracji. Jego twarz przybrała wyraz senności. Jedynie kropelki

potu na brwiach zdradzały wielkie emocje wywołane ryzykownym pilotażem. Niebieskie fale

wydawały się tak blisko, że aby je dotknąć, wystarczyło wyciągnąć rękę nad ramieniem Netha. A

napięcie stale rosło; ściany góry lodowej strzelały teraz tak wysoko, że jej szczyt pozostawał

niewidoczny z okien kabiny. Jeden zbędny ruch - pomyślał - jedno zdradliwe zawirowanie

powietrza i czubek lewego skrzydła zawadzi o grzbiet fali, nieodwołalnie zmieniając ogromny

samolot w samoniszczący się młynek.

Nagle Neth uświadomił sobie istnienie czegoś bardzo niezrozumiałego, czegoś, co

przekraczało niewidzialne granice wyobraźni i rzeczywistości. To coś pomału przeistaczało się w

konkret, kształt stworzony przez człowieka. Po oczekiwaniu, które dla Rappa trwało wieczność,

Neth wreszcie wciągnął głowę do kabiny, zamknął okno i nacisnął przełącznik mikrofonu.

- Sloan? Widziałeś to? - Słowa były niewyraźne i ciche, jakby Neth mówił przez poduszkę.

Rapp początkowo myślał, że tak jest z powodu zlodowaciałych ust Netha. Ale później, gdy

przelotnie spojrzał na niego, zdumiał się, widząc zdrętwiałą twarz nie z zimna, lecz wskutek

nieopisanego strachu.

- Widziałem - dochodzący z interkomu głos Sloana brzmiał jak mechaniczne echo. - Jednak

nie sądzę, żeby to było możliwe.

- Ja też - powiedział Neth - ale to jest tam w dole. Statek, cholerny statek widmo uwięziony

w lodzie. - Odwrócił się do Rappa, kręcąc głową, tak jakby nie wierzył własnym słowom. - Nie

byłem w stanie dojrzeć żadnych szczegółów. Jedynie niewyraźny zarys dzioba, może rufy, ale nie

mogę powiedzieć niczego na pewno.

Zsunął gogle i podniesionym kciukiem prawej ręki wskazał kierunek. Rapp odetchnął z ulgą

i wyrównał samolot, utrzymując bezpieczny zapas odległości między podwoziem a zimnym

Atlantykiem.

- Przepraszam, panie poruczniku - zabrzmiał w słuchawkach głos Headleya. Pochylony nad

radarem marynarz wnikliwie obserwował białą plamkę usytuowaną niemal na środku ekranu. -

Niech pan wierzy albo nie, ale całkowita długość tej rzeczy w lodzie wynosi w przybliżeniu

czterdzieści metrów.

- Prawdopodobnie zaginiony trawler rybacki. - Neth energicznie rozcierał policzki,

krzywiąc się z bólu, gdy powróciło normalne krążenie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: