Cussler Clive - Podwodni łowcy.pdf - CUSSLER CLIVE - tm1922

CLIVE CUSSLER

PODWODNI ŁOWCY

SPIS TREŚCI

...................................................................................................................................................................

CZĘŚĆ I PAROWIEC „LEXINGTON"

.....................................................................................................................

1 Podróż zakończy się o świcie Poniedziałek, 13 stycznia 1840

...........................................................................

2. NUMA wkracza do akcji Kwiecień 1983

..........................................................................................................

CZĘŚĆ II OKRĘT MARYNARKI REPUBLIKI TEKSASU „ZAYALA"

...............................................................

1 Okręt, który prowadzi się z przyjemnością 1836-1842

.......................................................................................

2 Okręt na parkingu Listopad 1986

........................................................................................................................

CZĘŚĆ III USS „CUMBERLAND" i CSS „FLORIDA” NEWPORT NEWS, WIRCINIA

.....................................

1. Jego flaga wciąż łopocze 8 marca 1862

.............................................................................................................

2. Konfederacka diablica 28 listopada 1864

...........................................................................................................

3. Dokąd się udali? Kwiecień 1980

........................................................................................................................

4. Odwet Lipiec 1982

.............................................................................................................................................

CZĘŚĆ IV CSS „ARKANSAS”

.................................................................................................................................

1 Szpaler śmierci Lipiec 1862

................................................................................................................................

2. Pod groblą Listopad 198J

...................................................................................................................................

CZĘŚĆ V USS „CARONDELET”

.............................................................................................................................

1 Wojna na rzece Luty 1862

...................................................................................................................................

2. Są takie dni, kiedy nic się nie udaje Kwiecień 1982

..........................................................................................

CZĘŚĆ VI KONFEDERACKA ŁÓDŹ PODWODNA „HUNLEY"

.........................................................................

1. Mała łódź, która dokonała wielkiej rzeczy Luty 1864

.......................................................................................

2. Najtrudniejsze odkrycie Lipiec 1980

..................................................................................................................

3. Jeszcze raz z uczuciem Czerwiec 1981

..............................................................................................................

4. Jeśli na początku nie odniesiesz sukcesu… Lipiec 1994

...................................................................................

CZĘŚĆ VII ZAGINIONA LOKOMOTYWA Z KIOWA CREEK

............................................................................

1. Podróż donikąd Maj 1878

..................................................................................................................................

2. Tym razem im się udało Maj 1989

.....................................................................................................................

CZĘŚĆ VIII HMS „PATHFINDER", „U-21" i „U-20"

.............................................................................................

1. Śmierć z głębin 5 września 1914

........................................................................................................................

2. Zatonął w osiemnaście minut 7 maja 1915

........................................................................................................

3. Wolałbym być na Hawajach Czerwiec 1984

......................................................................................................

CZĘŚĆ IX TRANSPORTOWIEC WOJENNY „LEOPOLDYILLE"

.......................................................................

1. Cicha noc, śmiertelna noc wieczór wigilijny, 1944

...........................................................................................

2. Znów narozrabiałem Lipiec 1984

.......................................................................................................................

CZĘŚĆ X Jeśli będziesz ich szukać, nigdy się nie odnajdą

........................................................................................

Postcriptum

.............................................................................................................................................................

WSTĘP

WSTĘP

Powiadają, że Jules Yerne napisał W osiemdziesiąt dni dookoła świata nie opuszczając

ani na chwilę Paryża. Rzadko wychodził nawet z pokoju, w którym tworzył pełne najdzikszej

fantazji powieści,, zachwycające świat.

Większość znanych mi autorów — kiedy pytam, czym zajmują się oprócz pisania —

patrzy na mnie, jakbym był pomylony. Nie mogą uwierzyć, że istnieją w życiu inne zajęcia

niż wymyślanie fabuł i postaci, promocja książek, kłótnie z wydawcami i targi o jak

najwyższe tantiemy w agencjach autorskich. Całe ich życie kręci się wokół tego, co produkuje

ich komputer.

Dziennikarz, któremu udzieliłem wywiadu parę lat temu, napisał, że „maszeruję w rytm

orkiestry wojskowej grającej na polu po drugiej stronie miasta". Myślę, że miał rację.

Karmienie czytelników awanturniczymi opowieściami, których bohaterem jest nieustraszony

Dirk Pitt — to tylko jedna strona mojej egzystencji. Jestem nałogowym poszukiwaczem —

zaginionych okrętów, samolotów, parowozów, ludzi. Kolekcjonuję też i restauruję wiekowe,

klasyczne samochody. Fascynuje mnie wszystko, co stare.

W postaci Dirka Pitta jest coś ze mnie, a i ja mam w sobie coś z niego. Każdy z nas ma

sześć stóp i trzy cale wzrostu. Jego oczy są tylko trochę bardziej zielone niż moje. I

oczywiście, Dirk oczarowuje kobiety, odnosząc na tym polu większe sukcesy niż ja. Mamy to

samo upodobanie do przygód, choć on osiąga znacznie więcej; ja na przykład nigdy nie

wyciągnąłem z dna „Titanica". Ani nie uratowałem prezydenta. Nigdy też nie znalazłem

wielkiego skarbca Inków u źródeł podziemnej rzeki. Ale i ja próbowałem paru szalonych

rzeczy, jak włóczenie się po bagniskach w poszukiwaniu starych armat albo huśtanie się na

fali w małej łódce przy sztormie o sile ośmiu stopni (bo właśnie wtedy, jak wiadomo,

najłatwiej jest odnaleźć zatopioną łódź podwodną). W wieku pięćdziesięciu lat pojechałem na

rowerze przez Góry Skaliste i wielką pustynię do Kalifornii, mając lat pięćdziesiąt pięć

usiadłem po raz pierwszy za sterami szybowca, po sześćdziesiątce spróbowałem skoku

banjee. Sześćdziesiąte piąte urodziny zamierzam uczcić nurkowaniem w powietrzu.

Skąd wzięła się ta skłonność do wcielania w życie fantastycznych rojeń?

Być może pamiętacie mnie. To ja byłem tym chłopcem z waszej klasy, który na lekcji

arytmetyki, gdy nauczycielka mówiła o ułamkach, gapił się nieprzytomnie w okno. W istocie

byłem wtedy gdzieś daleko, oddalony o całe wieki i tysiące mil: obsługiwałem działo na

„Bonhomme Richardzie", sławnym okręcie Johna Paula Jonesa. Szarżowałem wraz z dywizją

Picketta na Wzgórze Cmentarne, albo powstrzymywałem indiańską lawinę pod Little Big

Horn, ratując od historycznej klęski Siódmą Kawaleryjską Custera. Wywołany do tablicy,

potrafiłem tylko gapić się tępo w podłogę, a moje bezsensowne odpowiedzi skłaniały

nauczycielkę do przypuszczenia, że zabłąkałem się do szkoły przez pomyłkę. Miałem jednak

szczęście spędzać dzieciństwo w szczególnym sąsiedztwie. W pobliżu domu rodziców —

przeciętnego mieszczańskiego domu w południowej Kalifornii — mieszkało co najmniej

pięciu urwisów o podobnie jak ja rozwiniętej wyobraźni. Budowaliśmy razem domki na

drzewach i szałasy, kopaliśmy jaskinie, z kawałków drewna kleciliśmy okręty, z błota i

drewnianych szalunków budowaliśmy makiety miast, a w garażu ojca urządzaliśmy na

Halloween upiorne przedstawienia. Do domu wracaliśmy przed wieczorem tylko po to, by

słuchać nadawanych przez radio przygód Jacka Armstronga, amerykańskiego superchłopca z

tamtych lat, i wraz z nim przedzierać się przez dżungle Konga.

Szczególny urok miały dla mnie historie morskie. Zaczytywałem się w książkach

opisujących pojedynki sławnych okrętów: pancerników z okresu wojny secesyjnej,

amerykańskich fregat walczących z Brytyjczykami w 1812, i okrętów Nelsona toczących

śmiertelny bój z flotą napoleońską — zwłaszcza w apokryficznej relacji uczestnika tych

wydarzeń, Horatio Hornblowera, w książkach C.S.Forestera.

Ponieważ jestem spod znaku Raka, zawsze ciągnęło mnie do wody. Miałem sześć lat,

kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Pacyfik. Bez namysłu rzuciłem się w fale, ale już pierwszy

grzywacz wyrzucił mnie na plażę. Nie zrażony, znów pobiegłem tak daleko, aż cały

znalazłem się pod wodą. Postępek niezbyt mądry, jeśli zważyć, że nie miałem pojęcia o

pływaniu. Mimo to, pamiętam, jak zdążyłem jeszcze ujrzeć rozmazany podwodny świat,

zauważyłem nawet jakąś małą rybkę. Kiedy zdałem sobie sprawę, że nie mogę oddychać mój

ojciec zrobił na szczęście rozsądną rzecz: zaczął szperać po omacku po dnie, aż mnie odnalazł

i wyciągnął na powierzchnię. Matka, obawiając się, że będę chciał powtórzyć ten balet pod

wodą, na wszelki wypadek wysłała mnie natychmiast na najbliższy publiczny basen.

Ponieważ wciąż jeszcze byłem tylko dzieckiem — wymyślałem sobie różne zabawy.

Jedną z nich była bitwa morska z udziałem okrętów „zbudowanych" z żetonów pokerowych.

Niektóre „kadłuby" były płaskie, inne składały się z dwóch a nawet trzech warstw żetonów.

Wrogie flotylle strzelały do siebie nawzajem z proc, przy czym siłę ich ognia wyznaczała

grubość użytych gumek. Oczywiście moje działa zawsze rozbijały w proch i pył flotę

przeciwnika, rozrzucając pokerowe żetony po linoleum całej podłogi w kuchni i jadalni.

Podobne były reguły zabawy w wannie, gdzie puszczałem na wodę okręciki z papieru

gazetowego, a następnie bombardowałem je kamykami tak długo, aż wszystkie szły na dno —

albo pod ciężarem celnie wystrzelonych pocisków, albo dlatego, że papier nasiąkał wodą.

Popełniałem też wszelkie idiotyzmy, jakie w owych przedtelewizyjnych czasach zwykły

czynić pomysłowe dzieci. Kiedyś zjechałem na rowerze z urwiska, wpadając na gałęzie

rosnącego na dole drzewa, innym razem skoczyłem z dachu świeżo zbudowanego domu na

pryzmę piachu, która pozostała po budowie, kiedy indziej znowu skleconą własnoręcznie

prymitywną tratwą popłynąłem rwącym strumieniem w czasie burzy. Chyba są jakieś

specjalne anioły-stróże, czuwające nad takimi zwariowanymi, rozbrykanymi chłopcami, bo

rzecz szczególna, aż do pięćdziesiątego roku życia niczego sobie nie złamałem. Potem,

niestety, zaliczyłem: jedno złamanie nogi w kostce (w trakcie joggingu); dwa pęknięte kręgi

(kiedy z wykrywaczem metalu w ręku wypadłem z jeepa gdy w nadziei odnalezienia jakiegoś

zagrzebanego w piasku wraku pędziliśmy po plaży); sześć złamanych żeber, z czego dwa w

trakcie surfingu, jedno podczas przejażdżki rowerem górskim, a reszta w głupich wypadkach,

których już nie pamiętam.

Stosunkowo wcześnie zorientowałem się, że przygoda wcale nie musi dużo kosztować. W

czasie którychś letnich wakacji załadowaliśmy z przyjacielem z college'u, Felixem Dupuy,

jego forda — kabriolet model 1939 — i ruszyliśmy w podróż po kraju. W ciągu trzech

miesięcy pokonaliśmy trzynaście tysięcy mil i zaliczyliśmy trzydzieści sześć stanów.

Spaliśmy na estradach koncertowych w Yermont, w kontenerach kolejowych w Texasie, w

krzakach na przedmieściach Waszyngtonu. Cała podróż kosztowała mnie tylko trzysta

pięćdziesiąt dolarów. Wróciliśmy do domu w samą porę, by zaciągnąć się w charakterze

ochotników do sił lotniczych w związku z „akcją policyjną" w Korei — bardziej dlatego, że

nudziła nas szkoła, niż pod wpływem szczególnie gorących uczuć patriotycznych.

Do dziś pamiętam, jak siedzieliśmy we trzech — Felix, Jack Hawkins i ja — w hallu

biura werbunkowego, i powtarzaliśmy w kółko: „jak ty idziesz, to i ja idę", albo: „zaciągnę

się, jak ty się zaciągniesz". Nie pamiętam już, kto pierwszy się zdecydował i złożył przysięgę,

że będzie „bronić kraju przed obcymi najeźdźcami do ostatniej kropli krwi" — ale wiem, że

nigdy mu tego nie wybaczę.

Mimo mojej prośby o przydział do zwiadu lotniczego lub do służb informacyjnych —

pewien sprytny sierżant w dowództwie szkolenia wyszperał w dokumentach, że startowałem

w Kalifornii w wyścigach starych samochodów — w związku z czym zostałem skierowany na

kurs obsługi silników

lotniczych. Po ukończeniu kursu trafiłem do Hickam Field na Hawajach, gdzie

przeglądałem i naprawiałem monstrualne dwudziestoośmiocylindrowe silniki gwiaździste

samolotów Boeing C-97 Stratocruiser. Były to wielkie transportowce o napędzie śmigłowym,

przewożące do Korei zdrowych i całych żołnierzy, a w drodze powrotnej — zabierające

rannych.

Przez trzy lata stacjonowania na Oahu każdą wolną chwile spędzałem z Dave'em

Andersenem i Alem Giordano — bystrym i ambitnym Włochem, którego sportretowałem

później w swoich książkach w postaci Ala Giordino. Razem spenetrowaliśmy całą dżunglę

wyspy, szukając a to zaginionego samolotu, a to starych grobowców ludów hawajskich, a to

zbłąkanych podróżnych. O ile pamiętam — nikogo i niczego nie znaleźliśmy.

Wszyscy trzej byliśmy też — rzecz podówczas rzadka — amatorami sportowego

nurkowania. Zaczynaliśmy w 1951 roku, kiedy produkcja sprzętu podwodnego była jeszcze w

powijakach. Sami konstruowaliśmy wodoszczelne osłony dla kamer, kusze, pływaki. Moja

pierwsza maska — produkcji francuskiej — była nadzwyczaj dziwacznym gumowym

urządzeniem zakrywającym całą twarz, z dwoma otworami do wydmuchiwania powietrza, w

których role zaworów pełniły piłeczki pingpongowe. Płetwy były już wprawdzie

produkowane przemysłowo, ale przypominały raczej kapcie domowe, do których doklejono

płaty gumy.

Wskakiwaliśmy do wody przy każdej okazji, badając zatoki i zatoczki wokół Oahu.

Zabierałem swój sprzęt także w każdy rejs do Tokio: po drodze, kiedy samolot uzupełniał

paliwo, próbowałem nurkowania na przybrzeżnych wodach wysp Midway i Wake. Były to

wspaniałe czasy, kiedy pod wodą człowiek był naprawdę sam i nie natykał się wciąż —jak

dzisiaj — na innych płetwonurków.

Chcąc nurkować głębiej, zamówiliśmy — chyba pierwszy w Honolu-lu — zbiornik

powietrza z regulatorem ciśnienia. Po odebraniu ze sklepu zataszczyliśmy go do hangaru,

gdzie potężną sprężarką wpompowaliśmy do środka dwieście funtów stęchłego powietrza.

Następnie po kolei nurkowaliśmy ze zbiornikiem przy najbliższej rafie, schodząc na

głębokość dwudziestu stóp. Nie ł>yło wtedy jeszcze kursów dla płetwonurków, nie było

instruktorów, nie trzeba było licencji — ale też nikt nie wiedział, czym to grozi. Prawdziwy

cud, że nikt z nas nie doświadczył groźnych dolegliwości nurków, takich między innymi jak

embolia — powietrzny zator we krwi. W 1951 roku większość sportowych nurków nie

słyszała ani o embolii, ani o wymaganym czasie dekompresji.

Po powrocie do cywila próbowałem dokończyć naukę w college'u — ale z przykrością

stwierdziłem, że nic się tam nie zmieniło. Już sam zatęchły odór klasy szkolnej przyprawiał

mnie o mdłości, a zresztą i tak nie widziałem sensu nauki, bo nie miałem żadnych wyraźnych

planów na przyszłość. Ciągnęło mnie znowu do zapachu smarów i benzyny, więc kupiłem, do

spółki ze st.arym kumplem szkolnym, Dickiem Kleinem, stację benzynową przy szosie do

San Bernardino, niespełna sześć mil od Los Angeles. Prowadziliśmy ją prawie przez dwa lata.

W czasie weekendów wyprawialiśmy się z Dickiem na pustynie południowej Kalifornii

— starym kabrioletem Mercury 1948, który przedtem gruntownie przerobiliśmy, dodając mu,

Cussler Clive - Podwodni łowcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: