Havel Vaclav - Protest.pdf - slawistyka - lektury - annulllaa

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

VÁCLAV HAVEL

Protest

Przełożył z języka czeskiego

Andrzej Sławomir Jagodziński

Protest

(Sztuka w jednym akcie) – 1978

osoby:

STANIEK

WANIEK

miejsce akcji: gabinet Stańka

Na scenie gabinet Stańka. Z lewej strony stoi masywne biurko, na nim maszyna do pisania,

telefon, okulary, wiele książek i porozrzucanych papierów; z tyłu, za biurkiem znajduje się

wielkie okno z widokiem na ogród. Z prawej strony stoją dwa wygodne fotele, a między nimi

mały stolik, Całą tylną ścianę zajmuje wielki regał z książkami; w regał wbudowany jest

barek, a w jednej z szafek schowany jest magnetofon. W prawym tylnym rogu znajdują się

drzwi, na prawej ścianie wisi wielki surrealistyczny obraz. Kiedy kurtyna unosi się – na

scenie widać Stańka i Wańka: Staniek stoi za swoim biurkiem i nieruchomo wpatruje się w

Wańka, ten zaś – stojąc przy drzwiach w skarpetkach i z aktówką – zmieszany patrzy na

Stańka. Krótka chwila napięcia. Nagle Staniek energicznie podchodzi do Wańka, chwyta go

po przyjacielsku za ramiona, klepie po plecach i woła.

STANIEK – Pan Waniek! Jakże się cieszę!...

(Waniek uśmiechu się z zażenowaniem. Staniek puszcza go i opanowuje

swoje podniecenie)

Miał pan kłopoty z trafieniem?

WANIEK – Raczej nie...

STANIEK – Zapomniałem panu powiedzieć, że najłatwiej poznać po tych kwitnących

magnoliach. Piękne, prawda?

WANIEK – Tak...

STANIEK – W ciągu niespełna trzech lat tak je wypielęgnowałem, że mają teraz dwa

razy więcej kwiatów niż za poprzedniego właściciela. Pan też ma na daczy

magnolie?

WANIEK – Nie...

STANIEK – To powinien je pan mieć! Zdobędę dla pana ze dwa krzaki, i osobiście

przyjadę je posadzić!

(Podchodzi do barku i otwiera go)

Koniak?

WANIEK – Raczej nie... Dziękuję...

STANIEK – Chociaż symbolicznie!

(Staniek nalewa koniak do dwóch kieliszków, z których jeden podaje

Wańkowi, a drugi unosi do toastu)

A więc, za nasze spotkanie!

WANIEK – Na zdrowie...

(Obydwaj piją; Waniek lekko się wstrząsa)

STANIEK – Bałem się, że pan nie przyjdzie...

WANIEK – Dlaczego?

STANIEK – No, wie pan, wszystko teraz tak się strasznie poplątało...

(Wskazuje głową fotel)

Proszę, niech pan siada...

(Waniek siada w fotelu i kładzie aktówkę na kolana)

Właściwie przez tyle lat niewiele się pan zmienił...

WANIEK – Pan też nie...

STANIEK – Ja? Co też pan mówi – piąty krzyżyk na karku, włosy siwieją, choroby nie

dają spokoju – to już nie to, co kiedyś! A nasza sytuacja też człowiekowi

nie daje zdrowia! Kiedy właściwie się ostatnio widzieliśmy?

WANIEK – Nie pamiętam...

STANIEK – Czy to nie było na pańskiej ostatniej premierze?

WANIEK – Możliwe...

STANIEK – Wszystko było tak dawno, że już trudno w to uwierzyć! Trochę się wtedy

posprzeczaliśmy...

WANIEK – Naprawdę?

STANIEK – Zarzucał mi pan skłonność do ulegania iluzjom i przesadny optymizm –

od tego czasu już wiele razy musiałem panu przyznać rację! Ale wtedy

jeszcze stale wierzyłem, że uda się uratować coś z ideałów mojej

młodości, a pana uważałem za niepoprawnego czarnowidza...

WANIEK – Ależ ja nie jestem czarnowidzem...

STANIEK – Widzi pan, jak się role odwróciły!

(Krótka pauza)

Jest pan sam?

WANIEK – Jak to – sam?

STANIEK – No, czy pana nie... tego...

WANIEK – Nie śledzili?

STANIEK – Nie pytam dlatego, żeby mi miało na tym zależeć – sam przecież do pana

dzwoniłem...

WANIEK – Niczego nie zauważyłem...

STANIEK – A tak nawiasem mówiąc, gdyby pan się kiedyś chciał urwać obstawie, czy

wie pan, gdzie najlepiej to zrobić?

WANIEK – Gdzie?

STANIEK – W domu towarowym. Niech pan się wmiesza w tłum i w odpowiedniej

chwili niech pan się schowa w toalecie. Tam trzeba poczekać ze dwie

godzinki. Oni wtedy pomyślą. że wyszedł pan nie zauważony innym

wyjściem i zrezygnują. Niech pan kiedy spróbuje...

(Staniek znów podchodzi do barku, wyjmuje naczynie ze słonymi

paluszkami i stawia je przed Wańkiem)

WANIEK – Ma pan tu spokój...

STANIEK – Właśnie dlatego tu się sprowadziliśmy. Tam koło stacji absolutnie nie

dało się pisać. Trzy lata temu się zamieniliśmy. No, a dla mnie największe

znaczenie ma ogród. Później pana oprowadzę i trochę się pochwalę...

WANIEK – Sam pan go pielęgnuje?

STANIEK – To dzisiaj moja największa prywatna namiętność: prawie codziennie coś

tam dłubię. Właśnie teraz niedawno uszlachetniłem morele – opracowałem

własną metodę opartą na odpowiednim doborze sztucznych i naturalnych

nawozów i na specjalnym sposobie bezwoskowego szczepienia. Nie

uwierzyłby pan, jakie to daje rezultaty. Potem wybiorę panu jakieś

szczepki...

(Staniek podchodzi do biurka, wyjmuje : szuflady paczkę zagranicznych

papierosów, zapałki i popielniczkę, a następnie wszystko to kładzie na

stoliku przed Wańkiem)

Proszę bardzo, panie Ferdynandzie... niech pan zapali!

WANIEK – Dziękuję...

(Waniek bierze papierosa i zapala. Staniek siada w drugim fotelu:

obydwaj piją)

STANIEK – No, niech pan opowiada, co u pana słychać?

WANIEK – – Dziękuję... jakoś leci...

STANIEK – Dają panu chociaż trochę spokoju?

WANIEK – Jak kiedy...

(Krótka pauza)

STANIEK – A jak było tam?

WANIEK – Gdzie?

STANIEK – Czy człowiek naszego pokroju może to w ogóle wytrzymać?

WANIEK – Ma pan na myśli więzienie? A cóż innego mu pozostaje?

STANIEK – O ile pamiętam zawsze pan miał kłopoty z hemoroidami. To chyba

musiało być okropne – przy tamtejszej higienie...

WANIEK – Dawali mi czopki...

STANIEK – Powinien pan poddać się operacji. Mój przyjaciel jest najlepszym

specjalistą od hemoroidów, dokonuje prawdziwych cudów. Załatwię panu...

WANIEK – Dziękuję...

(Krótka pauza)

STANIEK – Wie pan, czasami tamten okres wspominam jak piękny sen: te wspaniałe

premiery... wernisaże... sympozja... różne spotkania... nie kończące się

dyskusje o sztuce! Tyle energii... nadziei... planów... działań... pomysłów!

Te wszystkie winiarnie pełne znajomych... szalone bale... zwariowane

wygłupy nad ranem... piękne dziewczyny, które się wokół nas kręciły! A

przy tym wszystkim ile potrafiliśmy zrobić dobrej roboty! To już nigdy nie

wróci!

(Zauważa, że Waniek jest tylko w skarpetkach)

O Boże, pan zdjął buty?

WANIEK – Mhm...

STANIEK – Nie trzeba było...

(Pauza: obydwaj piją)

STANIEK – Bili pana?

WANIEK – Nie...

STANIEK – A w ogóle biją?

WANIEK – Czasami. Ale politycznych nie...

STANIEK – Często o panu myślałem...

WANIEK – Dziękuję...

(Krótka pauza)

STANIEK – Tak czy inaczej... wtedy zupełnie sobie tego nie wyobrażaliśmy...

WANIEK – Czego?

STANIEK – No, do czego to dojdzie... przecież nawet pan tego nie przeczuwał...

WANIEK – Mhm.

STANIEK – To obrzydliwe, mówię panu, obrzydliwe! Hołota rządzi narodem – a

naród? Czy to rzeczywiście jest ten sam naród, który tak wspaniale

Havel Vaclav - Protest.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: