Andersen Hans Christian - Duży Wojtek i mały Wojtek.pdf - Andersen Hans Christian - Biblioteki_Cyfrowe

Zajmujące

ezytanki

ilustrowane

ANDERSEN

DUŻY WOJTEK =

= I MAŁY WOJTEK

Z RYSUNKAMI

WYDAWNICTWO M. ARCTA W WARSZAWIE.

W jednej wsi mieszkało dwóch ludzi,

którzy jedno i toż samo imię nosili! Oby

dwóm było na imię Wojciech, ale różnili

się tem, że jeden z nich miał cztery konie,

a drugi posiadał tylko jednego. Ażeby ich

przeto rozróżnid, tego, który miał cztery

konie, nazywano Dużym Wojtkiem, tego

zaś, który miał tylko jednego konia—Małym

Wojtkiem. Otóż zaraz dowiemy się co ich

obu spotkało, albowiem historja ta jest tem

ciekawsza, że prawdziwa.

Przez cały tydzień Mały Wojtek musiał

orad pole Dużego Wojtka i pożyczać mu swe

go jedynego konia; za to z kolei Duży Woj

tek pomagał małemu wraz ze swojemi

czterema końmi, ale tylko raz w tygodniu,

w niedzielę.

— Wista, wio! — z dumą wykrzykiwał

Mały Wojtek, trzaskając z bicza i poganiając

pięd koni, które tego dnia były jakby jego

własnością. Słoneczko świeciło jasno, wszyst

kie dzwony zwoływały do kościoła, ludzie

w ubraniach odświętnych, z książkami do

£9

(A)

DRUKARNIA M. ARCTA W WARSZAWIE ORDYNACKA 3.

1911

>m*TK 49-157$

—

4 —

— Ach, ja nieszczęśliwy, już teraz nie

mam ani jednego konia! — zawołał Mały

Wojtek, i płakał rzewnie.

Poczem obdarł konia ze skóry, osuszył

ją na wietrze, wsadził w worek, zarzucił

go sobie na plecy i poszedł do miasta, by

sprzedać tę skórę.

Miasto było daleko, a droga prowadziła

przez gęsty, ciemny las. Okropna burza się

zerwała i Mały Wojtek zabłądził w zaro

ślach. Długo się błąkał, zanim odnalazł do

brą drogę; wieczór już zapadł, i przed no

cą niepodobna było dojść do miasta, ani

też z powrotem do domu.

Tuż przy gościńcu znajdowała się spo

ra chłopska zagroda. Okiennice już były

zamknięte, ale przez szpary błyskało świa

tło. Mały Wojtek pomyślał" sobie, że może

tam znajdzie nocleg, poszedł więc i za

pukał.

Otworzyła mu gospodyni; ale skoro się

dowiedziała, o co chodzi, odrzekła spiesznie

żeby sobie szedł dalej, gdyż męża w domu

niema, ona zaś

nabożeństwa pod pachą szli do kościoła na

nabożeństwo, a przechodząc około pola Ma

łego Wojtka, widzieli, jak orał w pięć ko

ni; taki był kontent z tego, że co chwila

trzaskał z bata, pokrzykując:

— Wista, wio! wszystkie moje koniki!

— Nie powinieneś tak mówić — rzekł

mu Duży Wojtek — bo przecie tylko jeden

z nich jest twoim!

Mały Wojtek się zawstydził, ale gdy

znowu ktoś przechodził drogą do kościoła,

zapomniał, że tak mówić

nie należało,

i wołał:

— Wio, wszystkie moje koniki!

— Słuchajno, proszę cię, żebyś dał po

kój! — rzekł Duży Wojtek —bo jeżeli jeszcze

raz tak powiesz, palnę twego koniaprzez łeb,

tak, że na miejscu padnie, a wtedy skoń

czy się twoja uciecha z pięcioma końmi!

— Już doprawdy więcej tego nie po

wiem, — przyrzekł Mały Wojtek.

Ale gdy znowu inni ludzie przechodzili

i przyjaźnie rzucili mu: „Szczęść Boże!"

taka go radość ogarnęła na myśl, jak to

wspaniale musi wyglądać z pięcioma koń

mi u pługa, że znów huknął z bata wołając:

— Wista, wio, wszystkie moje pięć koni!

— Poczekaj, dam ja ci za twoje pięć

koni! — rzekł Duży Wojtek.

Mówiąc to wyrwał żerdź z płota i tak

mocno palnął po łbie jedynego konia Małe

go Wojtka, że biedna szkapina padła bez ży

cia na ziemię.

obcych przyjmować nie

może.

— Ha, mocny Boże, kiedy tak, to mu

szę się przespać na dworze — rzekł Mały

Wojtek.

Gospodyni niewzruszona zatrzasnęła mu

drzwi przed nosem.

Tuż przy domu stał bróg z sianem, po

między nim zaś a domem znajdowała się

mała szopka o płaskim, słomianym dachu.

— 6 —

Ów zakrystjan wiedział o tem i przy

szedł odwiedzić jego żonę w czasie jego

nieobecności, a dobra kobiecina poczęsto

— Tam się prześpię wyśmienicie— pomy

ślał sobie. — To będzie pyszne łóżko. Prze

cie bocian nie przyleci i nie udziobie mnie

w piętę!

Na dachu bowiem znajdowało

się bo

cianie gniazdo w którym

okazały bocian

stał na jednej nodze.

Mały Wojtek wdrapał się na szopę i legł

na dachu, układając się jak mógł najwy

godniej. Rozglądając się, spostrzegł, że okien

nice przy domu nie były szczelnie do

mknięte, mógł więc patrzeć" z góry prosto do

wnętrza domu.

Po środku izby stał duży stół, zasta

wiony winem, pieczenia i wspaniałą rybą.

Przy stole siedziała gospodyni z zakrystja-

nem; ona nalewała mu wino do szklanki, on

zaś pilnie zajęty był rybą, była to bowiem

ulubiona jego potrawa.

— Oj, gdybym tak dostał choó kąsek z te

go wszystkiego! — westchnął Mały Wojtek,

i jeszcze bliżej przysunął twarz do okien

nicy.—Boże! jakiż apetyczny placek stał tam

na stole! Ależ to była uczta wspaniała!

Wtem usłyszał, że ktoś konno nadjeż

dżał z gościńca; był to mąż owej kobiety,

powracający do domu.

Poczciwy to był człeczyna, miał tylko

jedno dziwne uprzedzenie; nie mógł znieśd

widoku żadnego zakrystjana. Gdy mu jaki

zakrystjan wszedł w drogę, popadał nie

mal w szaleństwo.

wała go wszystkiem, co miała najlepszego

w domu. Ale, gdy usłyszała, że mąż po

wrócił, wystraszyła się bardzo, i prosiła

zakrystjana, by się ukrył w wielkiej pustej

— 8 —

—

9 —

skrzyni, stojącej, w kącie izby, co też on

skwapliwie uczynił. Kobieta zaś czemprędzej

schowała wino, półmiski zaś z jedzeniem

wstawiła do pieca, bo, gdyby je mąż zo

baczył, niezawodnie pytałby się, co to wszyst

ko znaczy.

— Ach! — westchnął głośno Mały Woj

tek, widząc znikające wszystkie te wybor

ne potrawy w piecu.

— Ozy tam kto siedzi na górze? — za

pytał gospodarz, spoglądając raptem na da

szek. — Czego ty tam leżysz

— Cóż ty tam masz w tym worku?—za

pytał chłop.

— O, głupstwo, to tylko czarodziej —od

powiedział Mały Wojtek—mówi mi właśnie,

żebyśmy nie jedli tej kaszy, bo on nam na-

czarował pełen piec ryby, pieczeni i ciasta.

— Co u licha?!—zadziwił się gospodarz.

Czemprędzej otworzył piec, gdzie znalazł

owe wszystkie doskonałe przysmaki, schowa

ne przez żonę, ale myślał, że je naprawdę

ów czarodziej sprowadził. Gospodyni nie

pisnęła ani słówka, tylko postawiła jedze

nie na stole, oni zaś obaj zabrali się żwa

wo do ryby, do mięsa i placka.

Po chwili Mały Wojtek znowu nadep

nął na worek i skóra zaskrzypiała.

— Cóż on teraz mówi? — zapytał wieś

niak.

— Mówi, że w kącie za piecem przygo

tował dla nas trzy butelki wina — odparł

Mały Wojtek.

Kobieta tedy musiała przynieść wino,

które tam schowała, a oni pili i w coraz to

lepszym byli humorze. Wieśniak wielką

miał ochotę na takiego czarodzieja, jak ten,

którego Mały Wojtek miał w worku.

— Ozy on także i djabła może sprowa

dzić?—zapytał — bo chętniebym go teraz

zobaczył, kiedy jestem taki wesoły.

— Jakiżby to był czarodziej, żeby cze

go nie umiał? — odrzekł Mały Wojtek. —

On wszystko zrobi, czego tylko zażądam.

Nieprawdaż, słuchajno, ty? —I, mówiąc to,

człowieku?

Pójdź-że lepiej do izby!

Mały Wojtek opowiedział mu, w jaki

sposób zabłądził, i prosił o pozwolenie prze

nocowania pod jego dachem.

— Ależ najchętniej — odparł chłop —

wpierw jednak musimy dostać coś na ząb.

Gospodyni przyjęła ich obu przyjaźnie,

nakryła stół i zastawiła im wielką misę,

pełną kaszy. Chłop był głodny i jadł ze

smakiem, ale Mały Wojtek wciąż tylko my

ślał o rybie, o pieczeni i placku, o których

dobrze wiedział, gdzie są schowane.

Pod stołem u nóg jego leżał worek z koń

ską skórą, którą niósł był na sprzedaż do

miasta. Sucha kasza nie chciała mu wcale

iść do gardła, nadepnął więc na worek v aż

skóra wyschnięta zatrzeszczała.

— Pst! rzekł nachylając się do swego

worka, ale jednocześnie mocniej nadepnął,

tak, że skóra głośniej jeszcze skrzypnęła

niż poprzednio.

Andersen Hans Christian - Duży Wojtek i mały Wojtek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: