Diabły i Demony.odt

Diably I Demony

Abaddon (od hebr. אֲבַדּוֹן awadon - niszczyciel, w wersji greckiej: Apollyon, po łacinie - Exterminans) - pierwotnie inna nazwa szeolu, następnie anioł zagłady opisany w Apokalipsie św. Jana (9,11) jako anioł przepaści, który wyłania się z otchłani jako książę czeluści piekielnych. Także w ogóle anioł czeluści (otchłani).

W Starym Testamencie i innych pismach żydowskich nazwy "abaddon" używa się najczęściej na określenie świata podziemnego – otchłani piekielnej. Nazwa ta jest stosowana zamienne do nazwy szeol, choć rzadziej (zob. Job 26:6; Prz 15:11; 28:8). Według niektórych rabinów jest to najgłębsze miejsce w piekle.

W innych kontekstach starotestamentowych nazwy "abaddon" używa się na określenie grobu (Ps 87:12), podziemia (Job 31:12), a wyjątkowo nawet jako imię upersonifikowanej śmierci (Job 28:22).

Według biblisty Romana Zająca w apokryficznej "Księdze starożytności biblijnych Pseudo-Filona", również jest mowa o "abaddonie" jako o miejscu (szeolu, piekle), a nie osobie i dopiero w NT słowo pojawia się w charakterze imienia.

Abaddon występuje w Apokalipsie św. Jana tylko raz (Ap 9:11), w wizji piątej trąby, jako król szarańczy i władca czeluści, z dodatkiem greckiego odpowiednika "Apollyon".

Ap 9:1-12 BP

1. Piąty anioł zatrąbił: i ujrzałem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię, i dano jej klucz od studni Przepaści.
2. Otworzyła studnię Przepaści, a dym się uniósł ze studni jak dym z wielkiego pieca, i od dymu studni zaćmiło się słońce i powietrze.
3. A z dymu wyszła na ziemię szarańcza, której dano moc, jaką mają ziemskie skorpiony.
4. I powiedziano jej, by nie szkodziła trawie na ziemi ani żadnej innej zieleni ani żadnemu drzewu, lecz tylko ludziom, którzy nie mają pieczęci Boga na czołach.
5. Nakazano jej też, by ich nie zabijała, ale miała przez pięć miesięcy zadawać im katusze. A katusze przez nią zadane są jak katusze zadane przez skorpiona, kiedy ukąsi człowieka.
6. W owe dni ludzie szukać będą śmierci, ale jej nie znajdą, i będą chcieli umrzeć, ale śmierć od nich ucieknie.
7. A szarańcza tak wyglądała: podobna (była) do koni w szyku bojowym, na głowach jakby wieńce podobne do złotych, oblicza ich były jakby twarze ludzkie,
8. i miały włosy jakby włosy kobiece, a zęby ich były jak zęby lwów.
9. Przody tułowi jakby pancerze żelazne, a łoskot ich skrzydeł jak łoskot wielokonnych wozów pędzących do boju.
10. I mają ogony podobne do skorpionowych oraz żądła, a swymi ogonami mogą szkodzić ludziom przez pięć miesięcy.
11. Mają nad sobą króla - anioła Przepaści. Imię jego po hebrajsku brzmi ABADDON, a w greckim języku ma imię APOLLYON.
12. Minęło pierwsze 'biada', oto jeszcze dwa inne 'biada' nadchodzą potem.

W okultyzmie Abaddon nie jest sługą Boga, ale aniołem zła. Collin de Plancy, autor Słownika wiedzy tajemnej, utożsamia go nawet z Samaelem.Według Świadków Jehowy Abaddon ukazany w Księdze Apokalipsy symbolizuje Jezusa Chrystusa.

Albrecht Durer Anioł z kluczem od czeluści

Abalam – w demonologii europejskiej książę piekieł, który należy do świty Pajmona. Znany również pod imieniem Abalim. Goecja tytułuje go pomniejszym królem. Nie ma własnej pieczęci, jednakże można go wywołać przez pośrednictwo jego pana.

Adramelech, Adar-malik (król ognia) - bóstwo w mitologii asyryjskiej i samaryjskiej, przypominające Baala; identyfikowane z Molochem. Centrum kultu Adramelecha znajdowało się w mieście Sepharvaim. Ofiarowano mu dzieci wrzucane do ognia[potrzebne źródło]. Wzmiankowany w Biblii (2 Ks. Król., 17.31). W dobie chrześcijaństwa uznany za demona. W Raju utraconym Johna Miltona upadły anioł, strącony przez Uriela i Rafaela. W tradycji okultystycznej, Prezydent Demonicznego Senatu lub Kanclerz Piekieł. Przedstawiany z głową i torsem człowieka, a resztą ciała muła lub pawia.

Agares – drugi duch Goecji. Znany jest również pod imionami Agreas i Aguares. Uważany jest za demona odwagi. By go przywołać i podporządkować potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona z miedzi.

Jest on księciem piekła, który rozporządza 31 legionami duchów. Znajduje się pod zwierzchnictwem wschodu. Gdy był aniołem przynależał do drugiego kręgu (chóru mocy albo chóru cnót).

Potrafi wywoływać trzęsienia ziemi. Naucza wszystkich języków. Może niszczyć duchowe i doczesne godności. Potrafi on również zmieniać bieg wydarzeń i sprowadzać uciekinierów. Jednoczy rozbite armie i przywraca im siłę i wiarę w zwycięstwo. Rządzi wszystkimi duchami ziemskimi.

Jego wygląd sprawia miłe wrażenie, aczkolwiek ukazuje się pod postacią starego męża ujeżdżającego krokodyla i trzymającego na pięści krogulca

Aim – dwudziesty trzeci duch Goecji. Znany jest również pod imionami Aym i Haborym. By go przywołać i podporządkować, potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona z miedzi.

Jest on wielkim i silnym księciem piekła, który rozporządza 26 legionami duchów.

Udziela odpowiedzi na pytania dotyczące sfery prywatnej, obdarza inteligencją oraz podpala miasta, zamki i wielkie place.

Ukazuje się pod postacią przystojnego mężczyzny z trzema głowami. Pierwsza przypomina głowę węża, druga człowieka z dwiema gwiazdami na czole, a trzecia cielaka. Dosiada żmii, trzyma w ręku głownię, którą dokonuje podpaleń.

Ajnu Kaisei (jap. アイヌカイセイ, Ajnu Kaisei?) – yōkai występujący w ajnoskich opowieściach ludowych. Nosi zniszczony attoshi (ubranie z kory drzewa). Pojawia się w starych lub niezamieszkanych domach. Sprawia ból w klatce piersiowej i na szyi zasypiającym lub umierającym ludziom[1]. W języku ajnoskim słowo Kaisei oznacza "zwłoki"[1].

Alloces – pięćdziesiąty drugi duch Goecji. Znany również pod imionami Allokas, Alocer i Allocer. By go przywołać i podporządkować, potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona z miedzi.

Jest wielkim, potężnym i silnym księciem piekła. Rozporządza 36 legionami duchów.

Naucza astronomii i wszelkich nauk wyzwolonych.

Wezwany, ukazuje się pod postacią żołnierza odzianego w zbroję na wielkim koniu. Jego płomienna twarz przypomina lwią. Z oczu biją mu płomienie. Porozumiewa się ochrypłym, potężnym i hałaśliwym głosem. Przybywa wraz z duchami opiekuńczymi.

Amaymon – w demonologii, król wschodniej części piekła. Znany również pod imionami Amojmon, Amoymon, Amaimon i Amemon. Powinno się go przywoływać rano, między godzinami dziewiątą, a dwunastą i po południu między trzecią, a szóstą. Jego pełnomocnikiem i pierwszym księciem w państwie jest Asmodeus.

Amon – siódmy duch Goecji. By go przywołać i podporządkować potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona ze srebra.

Jest on markizem piekła, który rozporządza 40 legionami duchów. Uważa się go za najpotężniejszego i najsurowszego z markizów.

Zna tajemnicę przeszłości i przyszłości, którą może podzielić się z przyzywającym. Wywołuje zemstę i sprowadza odwety. Może pogodzić poróżnionych przyjaciół. Potrafi zionąć ogniem.

Ukazuje się pod postacią wilka, który ma ogon w postaci węża. Jednakże na rozkaz maga może przyjąć postać człowieka z głową przypominającą łeb kruka, który ma duże kły. Jeśli przyzywający ma odpowiednią moc, może on przybrać postać zwykłego człowieka z głową kruka.

Amy – pięćdziesiąty ósmy duch Goecji. Znany również pod imieniem Awnas. By go przywołać i podporządkować, potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona z rtęci.

Jest wielkim przywódcą (prezydentem), a według Dictionnaire Infernal i księciem piekła. Rozporządza 36 legionami duchów. U upadłych aniołów dowodzi Aniołami i Mocami. Po 200 tysiącach lat ma nadzieję powrócić na Siódmy Tron w Niebie, co według Wierusa nigdy nie nastąpi.

Uczy nauk wyzwolonych i astrologii. Potrafi wykraść pilnowane i zebrane przez inne demony skarby. Dostarcza duchów opiekuńczych i służących.

Wezwany, najpierw ukazuje się pod postacią ognia, po czym przybiera postać człowieka.

Andras – sześćdziesiąty trzeci duch Goecji. By go przywołać i podporządkować, potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona ze srebra.

Jest wielkim markizem piekła. Rozporządza 30 legionami duchów.

Zajmuje się wzniecaniem kłótni. Jeżeli egzorcysta przypadnie mu do gustu, to nauczy go jak zabijać nieprzyjaciół, panów i sługów. Jeżeli przyzywający będzie z nim postępował nieopatrznie, to może sprowadzić na siebie i swoich towarzyszy śmierć.

Wezwany ukazuje się pod postacią anioła z głową puchacza, ujeżdża silnego i czarnego wilka, a w ręce trzyma ostry, błyszczący miecz.

Antychryst (gr. antichristos) – przeciwnik, oponent Chrystusa (anti – przeciw, zamiast; christos – pomazaniec); duch będący zaprzeczeniem Chrystusa, jego antytezą. Szatan; anioł upadły, zły duch, czart, władca, który rządzi w powietrzu (Biblia, List do Efezjan, 2,2), kusiciel, książę ciemności, w wierzeniach judeo-chrześcijańskich główny duch zła we wszechświecie.

Według przekazów, w wyznaczonym przez Boga czasie, nazwanym przez Biblię "czasem ostatecznym" lub "wielkim uciskiem", duch Antychrysta, wcieli się w człowieka, który obejmie panowanie nad ziemią 1260 dni (3,5 roku). Początkowo jako zwiastun pokoju, by później stać się dyktatorem i autorem nowego światowego porządku i systemu monetarnego.[1]

W Biblii imię to oznacza zazwyczaj oponenta albo przeciwnika w zwykłym, ludzkim sensie. Tak postrzega antychrysta Nowy Testament. Proroctwa zawarte głównie w Księdze Daniela, listach apostoła Pawła i w Apokalipsie, zapowiadają pojawienie się wielu antychrystów-ludzi. Jednak kładą główny nacisk na pojawienie się szczególnego Antychrysta bezpośrednio przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Wiele grup chrześcijan na przestrzeni dziejów próbowało utożsamić postać Antychrysta z jakimś konkretnym człowiekiem. Między innymi za Antychrysta uważano cesarza rzymskiego Nerona, papieży, Fryderyka Barbarossę, cesarza Francuzów Napoleona I Bonaparte, wodza i kanclerza Rzeszy Niemieckiej Adolfa Hitlera, przywódcę ZSRR Józefa Stalina. Można też porównywać Diabła z Bogiem w tym sensie, że są przeciwstawni, np.:

Bóg Ojciec – Smok, Wąż

Syn Boży – Bestia z Morza, Antychryst (Syn Zatracenia)

Duch Święty – Bestia z Ziemi, Fałszywy Prorok

Problem Antychrysta był głównym tematem rekolekcji wielkopostnych, jakie wygłosił dla papieża Benedykta XVI kardynał Giacomo Biffi w marcu 2007

W Piśmie Świętym słowa antychryst użył tylko apostoł Jan. W dwóch listach noszących jego imię pojawia się ono pięć razy – zarówno w liczbie pojedynczej i mnogiej. Wynika z nich, że antychryst to kłamca i zwodziciel, którego celem jest zniszczenie więzi łączącej człowieka z Chrystusem i z Bogiem.

Co Biblia mówi o antychryście:

•       Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, Antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu antychrystów; stąd poznajemy, że już jest ostatnia godzina. (1 Jana 2:18)[1]...