Tata - Danielle Steel.pdf - Tata (171) - piotr2287

Tytuł oryginału DADDY

Opracowanie graficzne Studio Graficzne „Fototype"

Redaktor BOŻENNA JAKOWIECKA

Published in cooperation with Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 83-7082-835-3

Wydawnictwo Mizar Sp. z o.o. Skład: „Fototype" w Milanówku Warszawa 1995.

Wydanie n Druk: Wojskowa Drukarnia w Łodzi

Rozdział pierwszy

śnieg padał wielkimi, lepkimi płatkami. Tak jak w książce z obrazkami, którą

kiedyś Sara czytała dzieciom. Siedziała przy maszynie. Wyglądała przez okno.

Patrzyła, jak śnieg pokrywa trawnik, jak zwisa z drzew. Zupełnie zapomniała o

opowiadaniu, które układała w głowie od samego rana. Ten widok za oknem był tak

cholernie malowniczy. Taki śliczny. Wszystko wokół było takie piękne. Bajkowe

życie w bajkowym świecie. Nawet ludzie wydawali jej się jak wyjęci z bajki. A

ona nigdy nie chciała być taka jak oni. Teraz jest jedną z nich. Była jedną z

nich od lat. I pewnie zawsze będzie.

Buntownicza Sara MacCromick, zastępczyni redaktora naczelnego w piśmie

„Purpura". Dziewczyna, która skończyła Radcliffe w tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątym dziewiątym na szczycie listy w swojej klasie i wiedziała, że

jest inna. W końcu stała się jedną z nich. W ciągu jednej nocy. Może więcej niż

jednej. Naprawdę zajęło jej to dwadzieścia lat.

Teraz jest Sara Watson. Panią Oliverową Wendell Watson. Mieszka w Purchase, w

stanie Nowy Jork, w pięknym domu, który po czternastu latach walki z kredytem

hipotecznym może uznać prawie za swój. Ma troje dzieci i psa. Ostatni chomik

zdechł rok temu. Ma też męża, którego kocha. Kochany, słodki Ollie. Dostał

dyplom w Harvard Business School, gdy kończyła Radcliffe. Zakochali się w sobie,

kiedy ona była na drugim roku. Stanowił jej

całkowite przeciwieństwo. Był konserwatystą, a ona miała szalone pomysły.

Wierzył w to, co próbowano wtedy zrobić w Wietnamie. Przez jakiś czas

nienawidziła go za to. Nawet przestała się z nim spotykać zaraz po dyplomie.

Upierała się, że zbyt się od siebie różnią.

Zamieszkała w SoHo w Nowym Jorku. Próbowała pisać i naprawdę nieźle jej szło.

Dwa razy wydrukowano jej tekst w „The Atlantic Monthly", a raz, o mój Boże

Przenajświętszy, w samym „New Yorkerze". Była dobra i wiedziała o tym. Oliver

mieszkał na przedmieściu z dwoma przyjaciółmi we wspólnym mieszkaniu przy

Wschodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej. Dzięki tytułowi magistra dostał całkiem

niezłą pracę w agencji reklamowej na Madison Avenue. Chciała go za to

znienawidzić, znienawidzić za ten jego konformizm, lecz nie potrafiła. Nawet

wtedy wiedziała, że bardzo go kocha.

Marzył przy niej o mieszkaniu na wsi, o seterach irlandzkich, o czwórce dzieci,

niepracującej żonie, a wtedy z niego żartowała. Wówczas uśmiechał się tym swoim

niewiarygodnym chłopięcym uśmiechem, a jej serce biło coraz mocniej. Ale nawet

wtedy, nawet wtedy udawała przed sobą, że tak naprawdę to pragnie mężczyzny o

długich włosach, artysty... rzeźbiarza... pisarza... kogoś twórczego.

Oliver był na swój sposób twórczy i błyskotliwy. Ukończył chwalebnie Harvard, a

to wszystko, co działo się w latach sześćdziesiątych, wcale go nie zmieniło.

Kiedy brała udział w marszach protestacyjnych, wyciągał ją z aresztu, kiedy

kłóciła się z nim — wręcz go wyzywała, on spokojnie i logicznie wyjaśniał jej, w

co wierzy. I był tak cholernie porządny. Miał takie dobre serce. Pozostawał jej

najlepszym przyjacielem, nawet wtedy, gdy ją złościł.

Spotykali się czasami w Village lub na przedmieściu, żeby się czegoś napić lub

coś zjeść. Opowiadał jej, czym się zajmuje, i pytał, co ostatnio napisała.

Wiedział, że jest dobra, ale nie potrafił zrozumieć, dlaczego nie może być

jednocześnie twórcza i zamężna.

— Małżeństwo jest dla kobiet, które szukają oparcia. A ja chcę sama o siebie

zadbać, Oliverze Watson! — odpowiadała.

I wtedy umiała zadbać o siebie. Pracowała jako modelka dla galerii w SoHo i jako

niezależna dziennikarka. Robiła na tym pieniądze. Czasami. A teraz często

zastanawiała się, czy potrafiłaby zarabiać, wypełniać własne formularze

podatkowe, sprawdzać ważność polisy ubezpieczeniowej. Po osiemnastu latach

małżeństwa stała się tak bardzo od niego zależna. To on zajmował się wszystkimi

drobnymi sprawami w jej życiu i większością spraw dużych. To

była wegetacja w hermetycznie zamkniętym świecie, na którego straży stał zawsze

ochraniający ją Ollie.

Liczyła na niego we wszystkim i coraz częściej ją to przerażało. A gdyby mu się

coś stało? Czy poradziłabym sobie sama? Czy utrzymałabym dom, zarobiła na siebie

i dzieci? Próbowała czasami z nim o tym porozmawiać, ale on śmiał się tylko i

mówił, że nigdy nie będzie musiała się martwić. Nie zbił fortuny, lecz szło mu

nieźle. Jego poczucie odpowiedzialności zmusiło go do wpłacenia dużych sum na

polisę na życie.

Na Madison Avenue było mu dobrze. W wieku czterdziestu czterech lat został

trzecim po Bogu w firmie „Hinkley, Burrows i Dawson", w jednej z największych

agencji reklamowych w kraju. Zdobył dla niej cztery największe kontrakty. Był

cenny dla firmy i szanowany przez kolegów. Należał przy tym do najmłodszych

wiceprezesów w reklamie. Sara była dumna z niego — i przerażona jednocześnie. Co

ona tu robi, w małym ślicznym Purchase? Patrzy na padający śnieg, czeka na

powrót dzieci do domu i udaje, że pisze opowiadanie. Opowiadanie, które nigdy

nie będzie napisane, nigdy ukończone, niczego nie zmieni... tak jak to było z

innymi, które próbowała napisać przez ostatnie lata.

Postanowiła wrócić do pisania w przeddzień swoich trzydziestych dziewiątych

urodzin. Dla niej była to ważna decyzja. Te urodziny wypadły okropnie. Nawet

gorzej niż czterdzieste, kiedy to mówiła przygnębiona, że trzeba się pogodzić z

nieuchronnym losem. Zresztą na czterdzieste urodziny Oliver zabrał ją na miesiąc

do Europy. Starsze dzieciaki były na koloniach, a teściowa zaopiekowała się

Samem. Miał wtedy dopiero siedem lat i Sara po raz pierwszy zostawiała go

samego.

Przyjazd do Paryża... Dla niej jakby otworzyły się bramy raju. Nie było dzieci,

psów, zebrań komitetu rodzicielskiego, obiadów i koncertów na cele charytatywne.

Nikogo... Tylko ich dwoje... Cztery niezapomniane tygodnie w Europie. Paryż...

Rzym... podróż samochodem przez Toskanię... krótki postój na włoskiej

Riwierze... a potem kilka dni na wynajętej łódce... żeglowanie między Cannes i

Sain-Tropez... jazda do Eze i Saint--Paul-de-Vence... kolacja w Colombe d'0r...

na koniec kilka szalonych dni w Londynie. W czasie podróży bezustannie

gorączkowo gryzmoliła. Zapełniła siedem notatników. A gdy wróciła do domu...

nic... Nic z tego nie chciało się ułożyć, ani w opowiadanie, ani w artykuł czy

choćby wiersz... Tylko siedziała, gapiąc się na notesy i czystą kartkę papieru w

maszynie. Ma

czterdzieści jeden lat, a czuje się tak, jakby całe życie było już za nią.

Oliver się z niej śmieje, gdy mu o tym mówi. \

— Na Boga, Sarrie, nie zmieniłaś się ani trochę od naszego pierwszego spotkania.

I on rzeczywiście w to wierzy. Jest w tym trochę prawdy, ale nie do końca. Ona,

a i ci wszyscy, którzy chcialiby być krytyczni, mogliby zauważyć różnicę.

Błyszczące ciemnorude włosy, kiedyś opadające na plecy pasmami miedzianego

blasku, straciły swą barwę. Teraz było w nich kilka smug srebra, lecz bardziej

przejmowały się tym dzieci niż ona. Ciemnoniebieskie oczy pozostały takie same.

Tętniły życiem i humorem. Aksamitna cera była wciąż gładka i tylko gdzieniegdzie

pojawiły się maleńkie ślady przemijania czasu. Oliver twierdził zresztą, że

dodają jej twarzy uroku. Była ładną kobietą, tak jak kiedyś śliczną dziewczyną,

wysoką i smukłą o dobrej figurze i delikatnych dłoniach. Jej poczucie humoru

pokochał od razu, podobnie jak jej śmiech, odwagę, wściekły upór, by trzymać się

tego, w co wierzy. Kiedy była młoda, niektórzy uważali, że jest nie do

zniesienia. Ale nie Ollie. On nigdy. Lubił jej sposób myślenia, mówienia o

czymś, lubił też to, co mówiła. Ich związek opierał się na wzajemnym szacunku i

trosce o siebie. W łóżku też im było ze sobą dobrze. Zawsze było, teraz też.

Czasami Oliver myślał nawet, że po dwudziestu latach jest lepiej. I w pewien

sposób było lepiej. Znali się nawzajem doskonale. Stali się gładkim drewnem,

dotykanym i pieszczonym tysiące razy przez kochające dłonie. Sprawiła to czułość

prawdziwego oddania.

Dokładnie dwa lata zajęło Oliverowi przekonywanie jej, żeby się pobrali. Po

burzliwych dniach w SoHo, w wieku dwudziestu trzech lat została panią Oliverową

Watson. Opierała się i wahała przez cały czas. Odmówiła udziału w tradycyjnym

ślubie. Zostali związani węzłem małżeńskim w ogrodzie przy domu jego rodziców w

Pound Ridge, a jej rodzice i młodsza siostra przyjechali z Chicago. Sara, ubrana

w jasnoczerwoną suknię i ogromny kapelusz — prawdziwe cacko, wyglądała raczej na

dziewczynę z okładki niż na pannę młodą. Bardzo szczęśliwi, pojechali w podróż

poślubną na Bermudy. Pogoda była ohydna, ale nie zauważyli tego. Śmiali się i

leżeli w łóżku do późnego popołudnia, przychodzili tylko do jadalni na posiłki.

Potem z pośpiechem wracali do pokoju, chichocząc jak dzieci.

Trzy tygodnie później Sara była w znacznie gorszym humorze. Mieszkali w małym

mieszkaniu przy Second Avenue, w budynku pełnym stewardes i młodych kierowników,

którzy zamieniali życie

całego domu w nieprzerwane przyjęcie. Kiedy Oliver wracał z pracy, wyglądała

jakby umarł jej najbliższy przyjaciel. Ale nie chodziło o przyjaciela, tylko o

coś innego. Była zaskoczona brakiem okresu zaraz po podróży. Tak bardzo ufała

swemu gumowemu kapturkowi, że była absolutnie pewna, iż nie jest w ciąży.

Przecież nosiła go nieprzerwanie dzień i noc, od stopni ołtarza do postawienia

walizek po powrocie. Coś jednak poszło nie tak i była w ciąży. Chciała ją

usunąć. Oliver przeraził się, że mogła o tym w ogóle pomyśleć. Ale Sara była

bardziej od niego przerażona, że może mieć dziecko tak prędko.

— Przecież jeszcze nie chcemy mieć dużej rodziny. Chcę iść do pracy... robić

coś...

Myślała o staraniu się o pracę w czasopiśmie literackim, gdyż jej opowiadania

nie sprzedawały się już tak dobrze. Złożyła również podanie o przyjęcie do

Columbia Graduate School, żeby popracować nad magisterium. Tuż przed ślubem

porzuciła pracę w galerii, gdyż codzienne dojeżdżanie do SoHo byłoby bardzo

niewygodne.

— Możesz potem iść do pracy — mówił Oliver.

Przekonywał, uspokajał, pocieszał, pochlebiał, robił wszystko co mógł, by

poczuła się lepiej. Nie dawała się pocieszyć. Każdego wieczora, gdy wracał do

domu, nagle ogarniał go strach: „A jeśli to zrobiła?... Jeśli poszła do kogoś,

kiedy on był w biurze... usunęła ciążę..." Ale nic nie zrobiła. Może była na to

zbyt chora, zbyt wyczerpana, zbyt przygnębiona, aby choć spróbować... A gdy się

ocknęła, obijała się po mieszkaniu, chodząc jak kaczka i zastanawiając się, jak

mogła do tego dopuścić.

Oliver za to był zachwycony. Ciągle mówił o tym, że chce mieć czworo dzieci.

Nawet jeśli mieliby głodować, to on nie zgodziłby się na usunięcie płodu. To

było ich dziecko. Ich własne. Na długo przed narodzeniem już je kochał.

Benjamin Watson pojawił się z jasnorudą czupryną i wyrazem zdziwienia w jasnych

oczach dokładnie w dziewięć miesięcy i trzy dni od ślubu swoich rodziców. Ciągle

płakał i był bardzo podobny do matki ku ogromnemu zadowoleniu Olivera,

zachwyconego, że ma syna i na dodatek wierne odbicie Sarah.

Benjamin przypominał Sarę nie tylko z wyglądu. Miał jej zdecydowanie, upór i

porywczość. Były takie dni, kiedy myślała, że go zaraz udusi, zanim zjawi się w

domu Oliver, żeby ich oboje uspokoić. W kilka minut po jego powrocie dziecko

gruchało uszczęśliwione, śmiało się, bawiło, wołało „a kuku!" Oliver krążył

po mieszkaniu z synkiem w ramionach, a Sara opadała na krzesło z westchnieniem i

szklanką wina w dłoni, zastanawiając się, jak ona to przeżyje.

Macierzyństwo z całą pewnością nie było dla niej. Za małe mieszkanie

doprowadzało ją do szaleństwa. Kiedy była brzydka pogoda, co w tamtym roku

zdarzało się często, i nie mogli wyjść, zdawało jej się, że krzyki dziecka

odbijają się od ścian i że za chwilę zwariuje. Oliver chciał, aby wyprowadzili

się z miasta do własnego domu, ale wtedy to marzenie było nierealne. Nie stać

ich było na to. Sara zaproponowała, że pójdzie do pracy. Kiedy jednak zaczęli

liczyć, okazało się, że wszystko, co by zarobiła, i tak poszłoby na opłacenie

opiekunki. Mieliby tyle samo pieniędzy, co przedtem. Jedyną pozytywną stroną

pójścia do pracy byłoby atrakcyjne dla Sary wyrwanie się z domu, ale Oliver

uważał, że dla niej najważniejsze powinno być przybywanie z dzieckiem.

— Głupie gadanie, 01. Czego ty ode mnie chcesz? Żebym tu siedziała cały dzień i

mówiła do siebie? Słuchała jego wrzasków?

Czasami myślała, że już dłużej tego nie zniesie. A perspektywa czwórki dzieci,

której on nadal chciał, wywoływała w niej samobójcze myśli.

Jej rodzice mieszkali w Chicago i nie byli zbyt pomocni. A jego rodzice, mimo

najlepszych chęci, też nie na wiele się przydawali. Matka Olivera miała tylko

jedno dziecko, wiedza o tym, jak sobie radzić z niemowlęciem, jakoś uleciała jej

z pamięci. Na dodatek przebywanie z Benjaminem w jednym miejscu bardzo ją

denerwowało. Choć nie tak, jak denerwowało Sarę. Wreszcie dziecko przestało

płakać. Gdy zaczęło chodzić, już znacznie mniej przerażało Sarę. Koniec

kłopotów...

Wynajęli na lato dom na Long Island. „Za rok będę mogła posłać go do

przedszkola... Jeszcze jeden rok i już będę prawie wolna... będę mogła wrócić do

pisania..." Przestała już myśleć o pracy. Chciała napisać powieść.

Wszystko zaczęło się już jakoś układać, gdy złapała grypę, najgorszą ze

wszystkich gryp. Po miesiącu chorowania była pewna, że umiera. Nigdy przedtem

nie czuła się taka chora. Było jej ciągle zimno. Tak kasłała, jakby miała

gruźlicę. Od kaszlu, od rana do nocy, było jej niedobrze. W końcu, po czterech

tygodniach walki, zdecydowała się na wydatek i poszła do lekarza. Miała grypę i

jeszcze coś. Spodziewała się drugiego dziecka. Tym razem nie było gniewu,

wściekłości, oburzenia czy ataków furii. Tym razem była tylko rozpacz. I

godziny, długie godziny płaczu. Nie może znowu

tego robić. Nie może... Nie może zajmować się drugim dzieckiem. Benjamin jeszcze

nie wyrósł z pieluch... a teraz będzie ich dwoje...

To wtedy widziała Olivera po raz pierwszy przygnębionego... Nie wiedział, jak ją

przekonać. Jak za pierwszym razem, był zachwycony samą myślą o drugim dziecku,

ale gdy mówił jej o tym, płakała jeszcze bardziej.

— Nie mogę, po prostu nie mogę, Ollie, proszę, nie zmuszaj mnie...

Znowu kłócili się o aborcję... Raz udało jej się prawie go przekonać. Zagroziła

mu, że jeśli się nie zgodzi, to ona zwariuje. Ale w końcu namówił ją. Dostał

podwyżkę, gdy była w połowie ciąży. Wydawał wtedy każdy dodatkowy grosz na

wynajęcie kobiety na przychodne na trzy popołudnia w tygodniu. Była Irlandką, a

w jej rodzinie wychowywało się trzynaścioro dzieci. Właśnie ktoś taki był

potrzebny Sarze. Znowu mogła wychodzić z domu, siedzieć w bibliotece, spotykać

się z przyjaciółmi, zwiedzać galerie i muzea. Zaczęła się cieszyć z istnienia

Benjamina. Raz czy dwa zabrała go do muzeum. Jej samopoczucie ogromnie się

poprawiło. A Oliver wiedział, że chociaż nigdy by się do tego nie przyznała,

zaczęła niecierpliwie czekać na drugie dziecko.

Melissa urodziła się, gdy Benjamin miał dwa lata. Oliver zaczął poważnie myśleć

o przeprowadzeniu się na wieś. Prawie w każdy weekend oglądali różne domy w

Connecticut i w końcu stwierdzili, że ich na to nie stać. Próbowali i w

Westchester, i na Long Island. Zanosiło się na to, że bez końca będą oglądać

domy w weekendy. Byli w Pound Ridge, Bronxville, Katonah i wreszcie, po roku, w

Purchase znaleźli to, czego szukali. Stary dom, w którym nikt nie mieszkał od

dwudziestu lat. Wymagał mnóstwa pracy. Była to część dużej posiadłości. Dostali

ją prawie pół darmo. I choć musieli oszczędzać, ograniczyć wydatki i wykonać

większość prac własnoręcznie, to już po roku przemienili ruderę w prześliczny

dom, z którego oboje byli bardzo dumni.

— To nie oznacza, że będę miała więcej dzieci, Oliverze Watson! Dla niej

mieszkanie na przedmieściu było wystarczająco dużym poświęceniem. A przysięgła

sobie, gdy jeszcze chodziła z Oliverem, że nigdy się nie wyprowadzi z Nowego

Jorku. Lecz nawet ona musiała przyznać, że tak było znacznie lepiej.

Wynajmowanie mieszkania przy Second Avenue nie miało sensu, a wszystkie większe,

które oglądali w mieście, były za małe i idiotycznie drogie. W Purchase dzieci

miały własne pokoje. Były także: ogromny, lecz przytulny salon z kominkiem,

biblioteka, którą z zamiłowaniem

wypełniali książkami oraz kuchnia z dwiema ścianami z cegieł, ciężkimi

drewnianymi belkami na suficie i staromodnym piecem, który Sara uparła się

odnowić. Były tam ogromne wykuszowe okna, wychodzące prosto na wyczarowany przez

nią ogród. Kiedy gotowała, mogła przez nie patrzeć na bawiące się dzieci. Przed

przeprowadzką na wieś Irlandka odeszła, i to nawet dobrze się złożyło, bo nie

było ich wtedy stać na pomoc domową.

Gdy Benjamin skończył trzy lata i poszedł do przedszkola, a potem poszła również

Melissa, Sara powiedziała sobie, że wróci do pisania. Ale jakoś wciąż nie było

na to czasu. Zawsze miała coś do zrobienia. Pracowała społecznie w miejscowym

szpitalu, jeden dzień w tygodniu spędzała w przedszkolu, robiła zakupy, odwoziła

i odbierała dzieci, sprzątała dom, prasowała koszule Olliego i zajmowała się

ogrodem. Była to zadziwiająca odmiana jak na byłą redaktorkę „Purpury".

Śmieszne, ale dla niej to nie miało żadnego znaczenia. Kiedy wyprowadzili się z

Nowego Jorku, to było tak, jakby zostawiła tam część siebie. Tę część, która

ciągle walczyła i nie mogła się pogodzić ani z małżeństwem, ani z

macierzyństwem. I tak zaczęła należeć do tego małego spokojnego świata, jaki ją

otaczał.

Spotykała się z innymi kobietami, które miały dzieci w tym samym wieku. W

weekendy grali w brydża i w tenisa ze znajomymi małżeństwami. Praca społeczna

wymagała coraz więcej czasu.

Jej miotanie się i walka o siebie zostały dawno zapomniane. Jej pisanie też.

Nawet już za nim nie tęskniła. Miała wszystko, czego chciała. Pracowite,

szczęśliwe życie z mężem i dziećmi.

Wspomnienie o wrzeszczącym niemowlęctwie Benjamina powoli blakło, gdyż stał się

on słodkim, pogodnym dzieckiem, podobnym do Sary nie tylko z wyglądu. Benjamin

podzielał także wszystkie jej zainteresowania i pasje. Na swój sposób był

lustrzanym odbiciem Sary. Oliver to dostrzegał i bawiło go to. I Sara, chociaż

rzadko się do tego przyznawała, pochlebiało to podobieństwo i cieszyło ją.

Melissa też była słodkim dzieckiem. Sprawiała mniej kłopotów niż Benjamin w jej

wieku i pod wieloma względami przypominała swego ojca. Miała beztroski uśmiech i

radosne podejście do życia. Nie żądała zbyt wiele dla siebie od żadnego z nich.

Uszczęśliwiało ją samo chodzenie za matką, z książeczką, lalką czy układanką w

rączce. Czasami Sara zupełnie zapominała o jej obecności. Córeczka miała jasne

włosy Olivera i zielone oczy, choć tak naprawdę nie była do niego podobna.

Bardziej przypominała swoją babkę, co złościło Sarę, gdy wspominali o tym jej

teściowie.

Sara i matka Olivera nigdy się nie zaprzyjaźniły. Pani Watson wcześnie i

szczerze powiedziała jedynemu synowi, co sądzi o Sarze, zanim młodzi się

pobrali. Uważała ją za upartą, wymagającą dziewczynę, która za wszelką cenę

będzie dążyła do swoich własnych celów. Pani Watson zawsze się bała, że pewnego

dnia Sara okrutnie skrzywdzi Olivera, choć na razie była dla niego dobrą żoną,

co pani Watson niechętnie przyznawała do męża, gdy ten stawał w obronie synowej.

Sara czuła, że starsza pani ją obserwuje, jakby czekając na jakieś potknięcie,

jakiś fałszywy krok, okropne niepowodzenie, które w końcu udowodni, że miała

rację. Jedyną radością, jaka je łączyła, była dwójka dzieci. Pani Watson wprost

je uwielbiała, a Sara kochała tak, jakby ich pragnęła od samego początku.

Pani Watson pamiętała synowej, że kiedyś chciała je usunąć. Oliver nigdy matce o

tym nie powiedział, ale ona wyczuwała, co się dzieje, nawet jeśli jej nikt nic

nie mówił. Ta inteligentna, spostrzegawcza kobieta doskonale wiedziała, że Sara

będąc w ciąży wcale nie czuła się szczęśliwa ani nie cieszyła się z Benjamina,

gdy był niemowlęciem. Z drugiej strony nawet pani Watson musiała przyznać, że

Benjamin nie należał do łatwych dzieci. Ją też wyprowadzał z równowagi

nieustannym krzykiem.

Teraz o wszystkim zapomniano. Dzieci rosły, a Sara i Oliver kwitli, oboje bardzo

zajęci i szczęśliwi. Wyglądało na to, że Sara porzuciła w końcu swe ambicje

literackie, które pani Watson zawsze uważała za trochę przesadzone.

— To dobra dziewczyna, Phyllis. Nie bądź dla niej taka surowa. Była bardzo

młoda, kiedy się pobrali. I to dzięki niej Oliver jest taki szczęśliwy... — Mąż

zawsze do wszystkiego podchodził znacznie spokojniej niż ona.

— Wiem... ale mam takie uczucie, że ona chce czegoś więcej, czegoś, co jest na

razie poza jej zasięgiem, za co jednak pewnego dnia Oliver dużo zapłaci... —

Było to bardzo przenikliwe spostrzeżenie.

Tata - Danielle Steel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: