Dorotka.pdf

Dorota.

Chciałem napisać,że Dorotę znałem od zawsze, byłaby to wszakże prawda niepełna. Znałem ją

bowiem od pierwszego tomu a zapewne także od pierwszych prasowych publikacji. Urzekała mnie

ta poezja, pobudzała do krytycznoliterackiej aktywności. Była ta poezja ekspresją indywidualnego

talentu ale też i socjologicznego zjawiska uformowanej artykulacji poetek Łodzi. Wspaniały to był

czas dla poezji łódzkiej. Oczywiście byli też interesujący poeci, ale głos pierwszy należał do pań.

Ze wzruszeniem przypominam sobie te chwile, kiedy pisałem sążniste eseje o zróżnicowaniach

między poezją „kobiecą” i ”babską”. Już nie chce mi się sięgać do archiwum, żeby sobie

przypomnieć, do jakich kategorii „przydzielałem” wówczas Dorotę, ale i Lucynę Skompską,

Ewę Filipczuk, Krysię Kwiatkowską. Niebawem do tego poetyckiego szwadronu doszlusują

Dorota Flipczak, Dorota Koman, Joasia Ślósarska, Grażyna Szymczyk Kluszczyńska, Barbara

Baron. Pełną listę łódzkich poetek tego czasu sporządził Marek Czuku, zainteresowanych odsyłam

do jego strony internetowej.

Dorotę poznałem z twarzy (jak to nazywa Levinas ) i osoby już po jej zamążpójściu jako Dorotę

Chróścielewską Kuźniak. Połączyły nas uniwersyteckie obowiązki. W gmachu Filologii Polskiej

przy Zamenhoffa spotykaliśmy się i w piątek i w świątek (zajęcia z zaocznymi) spotykaliśmy się

-uściślam to - w przerwach między zajęciami w korytarzyku obficie obstawionym metalowymi

popielnicami. Paliliśmy te przeklęte papierosy, które zapewne przyczyniły się do powstania

śmiertelnej choroby Doroty a i mnie zdrowia nie przyniosły. Nie to jednak było naszym

zmartwieniem. Rytualnym powitaniem Doroty było : „Cześć, Heniu, kiedy nas będą wyrzucać?”

Był to już czas po tzw. transformacji, czas zatracania wartości, etycznego bezhołowia, pajdokracji

oraz technokracji. W uczelnianym życiu za nic miano zasługi dydaktyczne, literackie, poezję oraz

eseistykę. Liczyły się prace pisane „na stopień” (naukowy). Dorota się na to zezłościła i odeszła z

Uniwersytetu do szkolnictwa, ja – nie bez perturbacji – dotrwałem do emerytury. Ponieważ

przenieśliśmy się z Teofilowa na Chojny, mogłem się także z Dorotą i Mirkiem spotykać w ich

mieszkaniu przy Leczniczej. Przede wszystkim jednak widywaliśmy się w ZLP rozpaczliwie

walcząc o przetrwanie tej zasłużonej instytucji. Na którymś z zebrań Dorotka zasłabła. Niebawem

dowiedziałem się o jej nieuleczalnej chorobie. Jeszcze wierzyliśmy, jeszcze mieliśmy nadzieję.

Niestety 6 listopada 1996 roku Dorota zmarła.

Chciałbym tę niezwykła Poetkę i tę cudowną Poezję przypomnieć w mej refleksji pisanej tuż po

śmierci Doroty.