Wodnica kameruńska jest świetnie przystosowana do życia w płynących rzekach. Ze swym długim, szczupłym ciałem i spłaszczonym ogonem przypomina wydrę. Jej spłaszczony po bokach ogon podobny jest do ogona kijanki, ma też kształt wiosła i zwęża się po bokach. Wodnica kameruńska używa ogona przy pływaniu i nurkowaniu – szybkimi ruchami ogona i całego ciała z boku na bok potrafi poruszać się w przód i błyskawicznie zmienić kierunek. Kończyny przednie i tylne są dość krótkie, przy pływaniu nie pomagają i są mocno przyciśnięte do ciała. Na lądzie wodnica nie jest tak zwinna jak w wodzie, ale w razie konieczności potrafi bardzo szybko biec. Wodnica kameruńska ma delikatną, błyszczącą sierść, którą tworzy gęsta warstwa podszerstka i długie, szorstkie włosy okrywowe. Pięć palców na kończynach przednich nie jest połączonych błoną pławną, ale drugi i trzeci palec tylnych kończyn są całkowicie zrośnięte. Wodnica korzysta z nich jak z grzebienia przy pielęgnowaniu sierści. Jest to bardzo ważna czynność, bowiem jej sierść musi pozostawać wodoodporna. Kiedy wodnica płynie, nad wodę wystają tylko oczy, uszy i nozdrza. Ponieważ wodnica jest aktywna w nocy i ma małe oczy, można przypuszczać, że ma słaby wzrok. Niedostatek ten równoważą znakomity słuch, węch i wąsy dotykowe.
Wodnica kameruńska spędza dzień odpoczywając lub śpiąc w norze, wygrzebanej zazwyczaj na brzegu rzeki. Nora jest zwykle zaopatrzona w dwa wejścia – jedno nad, a drugie pod powierzchnią wody. Od wejścia do komory, w której znajduje się gniazdo z liści prowadzi korytarz. Od głównego korytarza odchodzi boczny, kończący się pod wodą. Kilka godzin po zmroku wodnica opuszcza kryjówkę i wyrusza na łowy. Wyprawy łowieckie przerywane są chwilami odpoczynku w norze. Ostatni raz do nory powraca wczesnym rankiem i śpi aż do zmroku. Wodnica podczas snu zwija się w kłębek i głowę kładzie na końcu ogona.
W mule na dnie rzek wodnica szuka swojego ulubionego pożywienia – skorupiaków. Zdobycz wyszukuje węchem i długimi, bardzo czułymi wąsami dotykowymi. Gdy schwyta skorupiaka, zabiera go na brzeg i tam zjada. Najpierw odwraca go na grzbiet i wyjada mięso ze spodniej części ciała i szczypców. Poza skorupiakami jej pożywienie stanowią głównie owady i ich larwy. Wodnica jest zwinnym i skutecznym myśliwym: przez noc potrafi przeszukać brzeg rzeki o długości 800m i złowić zdobycz o ciężarze 200g.
· Wodnica kameruńska umie się poruszać tak szybko że jej afrykańską nazwę, ,,jes’’, nadaje się w Kamerunie osobom, które są wyjątkowo pobudliwe.
· Nad każdą dziurką nosa wodnica ma fałdę skóry, która przy nurkowaniu mocno zamyka nozdrze, by nie dostała się doń woda.
· Dzięki swemu osobliwemu ogonowi i zwinności podczas poruszania się pod wodą w opowieściach tubylców wodnica jest zwierzęciem nadprzyrodzonym - półssakiem, półrybą.
legenda1