Ben Bova
Wschód Księżyca
Przekład Maria Gębicka-Frąc
(Moonrise)
Data wydania oryginalnego 1991
Data wydania polskiego 2003
Dla Barbary, jak zawsze...
Dla mężczyzn i kobiet Lunarnego Podziemia,
oby niebawem wyszli w światło...
A zwłaszcza dla Jean i Billa Pogue.
Mamy władzę, ty i ja,
Lecz cóż to dobrego da?
Odmienilibyśmy świat,
Gdybyśmy wiedzieli, jak
Jacques Brel
Część I
PRZEZNACZENIE
Mare Nubium
- Wspaniałe pustkowie.
Paul Stavenger zawsze wypowiadał te słowa, gdy wychodził na nagą, zasłaną pyłem
powierzchnię Księżyca. Tym razem jednak był to nie tylko cytat, lecz również
prośba,
modlitwa.
Stojąc przy otwartym włazie śluzy powietrznej, spoglądał przez wizjer na nagą
przestrzeń rozciągającą się we wszystkich kierunkach. Normalnie taki widok
działał na niego
kojąco, przynosił mu spokój, teraz jednak było inaczej. Paul walczył z bólem,
który mroził
mu wnętrzności. Walczył ze strachem. Widział już, jak umierają ludzie, ale nigdy
tak, jak
Tinker i Wojo. Zabici. Zamordowani. Mnie też próbował załatwić, pomyślał. Ci
biedni dranie
po prostu przypadkiem weszli mu w drogę.
Paul wyszedł na piaszczysty regolit, wzbijając butami obłoczki pyłu, które
unosiły się
leniwie i opadały powoli, ściągane w dół przez niewielką grawitację Księżyca.
Trzeba stąd spływać, powiedział sobie. Zwiewać, zanim te przeklęte żuki mnie też
dopadną.
Trzydzieści kilometrów pustki dzieliło ten podpowierzchniowy schron od
sąsiedniego.
Musiał pokonać tę odległość na piechotą. Mały rakietowy skoczek był nie do
użytku, a
ciągnik nie budził zaufania; nanożuki już go zainfekowały. Wedle jego wiedzy
równie dobrze
mogły roić się w skafandrze, przeżuwając w tej chwili hermetyczną izolację i
plastik.
Cóż, pomyślał, niedługo się przekonasz. Jedna stopa przed drugą. Albo dokonam
tego
na własnych nogach, albo wcale.
Trzydzieści kilometrów. Pieszo, i niedługo wzejdzie Słońce.
- Dobra - powiedział drżącym głosem. - Niech się dzieje co chce, ale na moich
zasadach.
Niebo było idealnie czarne, ale przez filtry wizjera przebijał blask tylko paru
gwiazd.
Patrzyły na niego niewzruszenie, nie mrugając, poważne jak oczy Boga.
Paul odwrócił się lekko w marszu i zadarł głowę, żeby spojrzeć na opasłą, nadętą
Ziemię, błękitną i lśniąco białą, wiszącą na ciemnym niebie. Tak blisko. Tak
daleko. Tam
czeka na niego Joanna. Czy Greg ją także próbował zabić! Ta myśl przyprawiła go
o nowy
skurcz strachu i gniewu.
- Bierz dupę w troki - mruknął. Wędrował przez pustą równinę, uciekając przed
śmiercią po jednym kroku na raz. Całą siłą woli powstrzymywał się od biegu. Masz
do
przebycia trzydzieści kilometrów. Przygotuj się na długi marsz, dostosuj tempo.
Skafander więził woń strachu. Paul widział śmierć dwóch ludzi; czysty traf, że
oszalałe nanomaszyny nie zabiły i jego. Skąd wiesz, że nie zainfekowały
skafandra? - zapytał
się w myślach. Ponuro odpowiedział: Co za różnica? Jeśli tak, to już jestem
martwy.
Ale wydawało się, że skafander spisuje się bez zarzutu. Prawdziwa próba nastąpi
po
przekroczeniu linii terminatora, gdy wyjdzie z nocy w oślepiającą furię dnia.
Trzydzieści
kilometrów w takiej temperaturze... Ze świadomością, że jeśli się zatrzymasz,
jesteś trupem.
Wyliczył wszystko w głowie, gdy tylko zrozumiał, co się stało w schronie.
Trzydzieści kilometrów. Zapas tlenu w zbiorniku skafandra wystarczy na dwanaście
godzin.
Bez recyklingu. Musisz robić dwa i pół kilometra na godzinę. Najlepiej trzy, co
zapewni
margines bezpieczeństwa.
Trzy kilometry na godzinę. Przez dziesięć godzin. Dasz radę. Pewnie, że dasz
radę.
Teraz jednak, gdy brnął przez niegościnne pustkowie Mare Nubium, opadły go
wątpliwości. Nie spędziłeś dziesięciu godzin w marszu od... Chryste, od czasu
pierwszej
wizyty na Księżycu. Prawie dwadzieścia lat temu. Dwadzieścia zakichanych lat.
Byłeś
wówczas szczeniakiem.
Cóż, musisz zrobić to teraz. Jeśli nie, umrzesz. A wtedy Greg wygra. I będzie
mordować w drodze na szczyt.
Choć nadal panowała noc, dziki krajobraz nie skrywał się w zupełnym mroku.
Falisty,
dziobaty teren pławił się w ziemskiej poświacie. Paul widział głazy rozrzucone
po nagim
regolicie, krawędzie kraterów dość głębokich, by go połknąć, wklęśnięcia
mniejszych, o które
mógł się potknąć i upaść, jeśli nie zachowa należytej ostrożności.
Nic, tylko skały i kratery, i ostra bezkompromisowa linia horyzontu, jak skraj
świata,
początek nieskończoności. Ani źdźbła trawy, ani kropli wody. Surowa, naga skala
rozciągająca się jak okiem sięgnąć we wszystkie strony.
A jednak zawsze ją kochał. Tutaj, na powierzchni Księżyca nawet w pękatym,
krępującym ruchy skafandrze zawsze czuł się wolny, zdany wyłącznie na siebie -
sam we
wszechświecie, gdzie jedynym problemem jest utrzymanie się przy życiu. Oto, co
daje nam
Księżyc, powiedział sobie. Sprowadza wszystko do fundamentalnego, jedynego
pytania.
Zamierzasz żyć czy umrzeć? Wszystko inne to bzdura. A ja? Chcę żyć czy umrzeć?
Potem znów pomyślał o Joannie i wiedział, że chodzi o coś więcej. Co z nią? Czy
Joanna żyje? Czy Greg oszalał do tego stopnia, żeby i ją uśmiercić? Nie chodzi
tylko o mnie,
uświadomił sobie. Nie był sam nawet tutaj, czterysta tysięcy kilometrów od Ziemi
i
tamtejszych zawiłości. Choć po tej stronie gór pierścieniowych krateru Alfons
nie było prócz
niego żywego człowieka - ani istoty innego rodzaju - wiedział, że od niego
zależy życie wielu
ludzi.
Joanna. Nie wolno pozwolić, by Greg dopadł Joannę. Muszę go powstrzymać.
Przystanął, dysząc ciężko. Wizjer hełmu był przymglony. Wezbrała w nim panika.
Czyżby nanożuki dostały się do skafandra? Podniósł lewą rękę, by sprawdzić panel
wyświetlacza na przedramieniu. Ręka drżała tak mocno, że chcąc odczytać
wskazania, musiał
przytrzymać ją drugą. Postukał w przycisk regulatora obiegu powietrza i usłyszał
krzepiące
zawodzenie przyspieszającego wentylatora.
W porządku, nadal działa. Skafander sprawuje się jak trzeba. Opanuj się. Idź
dalej.
Odwrócił się, żeby zobaczyć, jak daleko odszedł od podpowierzchniowego schronu,
który Greg przemienił w śmiertelną pułapkę. Z zadowoleniem stwierdził, że szary
garb
pokruszonych skał rysuje się na horyzoncie. Zrobiłem już parę kilometrów,
pomyślał.
Odciski podeszw rysowały się jasno, niemal fosforyzowały na tle ciemnego
regolitu.
Za parę tysięcy lat też ściemnieją; ultrafiolet wszystko opala. Niemal się
roześmiał. Dobrze,
że już jestem opalony.
Ruszył w dalszą drogę, sprawdzając kierunek na odbiorniku GPS wbudowanym w
panel skafandra. Niestety, w chwili wyjścia ze schronu jedyny widoczny satelita
GPS wisiał
nisko nad horyzontem, sygnał był słaby i rwał się co parę sekund. Ale to musiało
wystarczyć.
Nie mógł liczyć na inną pomoc nawigacyjną, a już z pewnością nie na znaki
drogowe na
szerokiej przestrzeni Mare Nubium.
Między innymi schronami, oddalonymi maksymalnie piętnaście kilometrów jeden od
drugiego, aż do pierścienia, co półtora kilometra stały latarnie kierunkowe.
Greg dobrze to
zaplanował; na miejsce zbrodni wybrał najnowszy z tymów.
Paul brnął dalej, żałując, że jego radio ma za mały zasięg, by sygnał dotarł do
najbliższego tyma. Zresztą i tak nikogo tam nie ma, pomyślał. To tylko schron
przekaźnikowy. Ale jest zaopatrzony w tlen i wodę. I ma radio.
Tak nagle, że aż się przestraszył, na horyzoncie rozbłysła jasność. Słońce.
Zerknął na zegarek. Tak, dokonane z grubsza obliczenia były całkiem poprawne. Za
parę minut Słońce go dopędzi i resztę podróży odbędzie w jego świetle.
Chryste, pomyślał, osłona zaparowała, gdy na zewnątrz było prawie sto stopni
poniżej
zera. Co się stanie, gdy temperatura wzrośnie do stu dwudziestu w plusie, a ten
przeklęty
skafander nie wypromieniuje mojego ciepła?
Sardoniczny głos w jego głowie odparł: Zaraz się przekonasz.
Linia terminatora sunęła mu na spotkanie, falując po nierównym gruncie,
przybliżając
się w tempie idącego człowieka.
Choć trawił go strach, wspomniał swoje pierwsze dni na Księżycu: podniecające
przemierzanie terenów dotąd nietkniętych ludzką stopą, zapierającą dech w
piersiach
wspaniałość surowego krajobrazu, ciszę i dramatyczne widoki.
Było, minęło, powiedział sobie. Teraz musisz dotrzeć do najbliższego schronu,
zanim
skończy ci się tlen. Albo zanim ugotujesz się na słońcu. Albo zanim przeklęte
żuki zjedzą
twój skafander.
Zmusił się do dalszego marszu, bojąc się chwili wyjścia z cienia nocy w
niefiltrowaną
zajadłość promieni słonecznych.
Idąc w kierunku narastającej jasności, wrócił myślami do dnia, kiedy wszystko
się
zaczęło, do czasów, kiedy poślubił Joannę i dzięki temu przejął kontrolę nad
Masterson
Aerospace. Do chwili, kiedy Greg Masterson zaczął go nienawidzić.
Nawet wtedy wszystko sprowadzało się do ocalenia Bazy Księżycowej. Paul
uświadomił sobie, że poświęcił jej większą część życia.
- Większą część? - zapytał na głos. - Do diabła, masz cholernie duże szansę na
poświęcenie całego.
Savannah
Spędzali popołudnie w łóżku, kochając się, bezpieczni w przekonaniu, że jej mąż
jest
na zebraniu komitetu wykonawczego.
Z początku Paul sądził, że romans będzie przelotny. Joanna, żona szefa Masterson
Aerospace, nie miała zamiaru zrywać małżeństwa. Postawiła sprawę jasno, gdy
kochali się
pierwszy raz, na pluszowym rozkładanym fotelu w służbowym odrzutowcu Paula w
hangarze
na prywatnym lotnisku korporacji.
Paul był zaskoczony jej namiętnością. Przez pewien czas myślał, że może robi to
z
czarnym wyłącznie z ciekawości lub też dlatego, że to ją rajcuje. Ale chodziło o
coś więcej.
Znacznie więcej.
Joanna Masterson była urodziwą kobietą, wysoką i gibką, z gładką twarzą, która
idzie
w parze ze starymi pieniędzmi. Jednak otaczała ją subtelna aura tragedii, która
przyciągała go
nieodparcie. Coś w jej smutnych szarozielonych oczach prosiło o pociechę,
ukojenie, miłość.
Pod dystyngowaną powierzchownością kryła się kobieta udręczona, związana z
człowiekiem, który sypiał ze wszystkimi z wyjątkiem niej. Nie znaczy to, że Paul
zaliczał się
do świętych; korzystał ze wszystkich nadarzających się okazji.
Bzykanie się z żoną szefa było niebezpieczne dla nich obojga, ale ryzyko
dodawało
pieprzu romansowi. Paul nie miał zamiaru angażować się emocjonalnie. Na świecie
nie
brakowało kobiet chętnych do zabawy i były astronauta, obecnie zajmujący
kierownicze
stanowisko w korporacji, nie miał problemów z ich zaliczaniem. Syn norweskiego
kapitana
żeglugi i jamajskiej nauczycielki miał urok, pieniądze i niewymuszoną pewność
siebie, a na
dodatek olśniewający uśmiech: wszystkie te elementy tworzyły nieodpartą
kombinację.
A jednak zaledwie po paru namiętnych spotkaniach z Joanną przestał widywać się z
innymi kobietami. Nie zaplanował tego z rozmysłem; po prostu przestały go
interesować, gdy
zaczął sypiać z tą jedną. Joanna wyznała mu, że nigdy dotąd nie miała kochanka.
- Nie przypuszczałam, że to zrobię - powiedziała - dopóki nie poznałam ciebie.
Zadzwonił telefon, gdy leżeli spoceni i wyczerpani po długiej sesji, która
zaczęła się
delikatnie, niemal leniwie, a zakończyła gwałtownie, w wybuchu pojękiwań i
sapnięć.
Joanna odgarnęła gąszcz popielatoblond włosów i sięgnęła po telefon. Paul
podziwiał
krzywiznę jej biodra i gładkość pleców, gdy podnosiła słuchawkę.
Jej ciało stężało.
- Samobójstwo?
Paul usiadł. Joanna pobladła z szoku.
- Tak - powiedziała do telefonu. - Tak, oczywiście. - Głos miała spokojny, ale
Paul
widział przenikające ją drżenie i ból w szeroko otwartych oczach. Ręka,
zaciśnięta na
słuchawce z taką siłą, że pobielały palce, trzęsła się okropnie.
- Rozumiem. Dobrze. Będę za kwadrans.
Joanna chciała odstawić telefon na szafkę nocną, nie trafiła i aparat spadł na
dywan.
- Zabił się - powiedziała.
- Kto?
- Gregory.
- Twój mąż?
- Wziął pistolet ze swojej kolekcji i... odebrał sobie życie. - Wyglądała jak
ogłuszona.
- Zabił się.
Paula opadło poczucie winy, niemal wstyd, że w takiej chwili leży z nią nagi w
łóżku.
- Przykro mi - wymamrotał.
Joanna podniosła się i chwiejnym krokiem ruszyła do łazienki. Na chwilę
przystanęła
w drzwiach, przytrzymując się futryny. Z widocznym wysiłkiem wzięła się w garść.
Odwróciła się do niego.
- Tak. Mnie też. - Powiedziała to bezdźwięcznie, bez śladu emocji, jakby
ćwiczyła
kwestię do roli, którą miała odgrywać.
Paul wstał z łóżka. Nagle zabrakło mu odwagi, by wejść z nią pod prysznic.
Chciał iść
do swojego mieszkania.
- Zmyję się, zanim ktoś przyjdzie - zawołał do Joanny.
- Tak będzie najlepiej. Muszę jechać do biura. Dzwonili z policji.
Szukając spodni, zapytał:
- Jechać z tobą?
- Nie, nie pokazujmy się razem. Zadzwonię do ciebie wieczorem.
Jadąc brzegiem rzeki Savannah w kierunku swojego apartamentowca, Paul próbował
przeanalizować własne uczucia. Gregory Masterson II był pijakiem i
bezkonkurencyjnym
sukinsynem, bijącym go na głowę w zaliczaniu panienek. Joanna przysięgła, że
nigdy
wcześniej nie miała romansu, i on jej wierzył. Z Gregorym sprawa przedstawiała
się zupełnie
inaczej. Nie obchodziło go, kto wie o jego skokach w bok. Lubił popisywać się
swoimi
kobietami, jakby z premedytacją chciał zdruzgotać Joannę, upodlić ją ponad
wszelką miarę.
Do diabła, pomyślał Paul, powinieneś coś powiedzieć. Sypiasz z żoną faceta. Ale
ciebie lojalny, godny zaufania pracownik.
A więc Gregory palnął sobie w łeb. Dlaczego? Czy dowiedział się o Joannie i o
mnie?
Paul potrząsnął głową, skręcając na podjazd budynku. Nie, z naszego powodu nie
popełniłby
samobójstwa. Prędzej morderstwo.
Jadąc przeszkloną windą do swojego penthouse'u, zastanawiał się, jak syn Joanny
przyjmie wiadomość. Gregory Masterson III. Założę się, że będzie liczyć na
przejęcie władzy.
Na zachowanie kontroli nad korporacją w rękach rodziny. Ojciec doprowadził firmę
na skraj
bankructwa; syn dokończy dzieła. Smarkacz nawet nie umie odpryskać się po piwie.
Paul wystukał kod na zamku elektronicznym, wszedł do holu i z miejsca skręcił do
barku. Nalał sobie kieliszek czystej tequili i zastanowił się, jak Joanna radzi
sobie z policją,
jak zniosła widok martwego męża. Pewnie wpakował lufę w usta, pomyślał. Krew i
mózg w
całym gabinecie.
Czując w gardle ciepło tequili, podszedł do wielkiego panoramicznego okna w
salonie. Patrzył na spokojną rzekę, na statki turystyczne pływające z prądem i
pod prąd.
Księżyc, prawie w pełni, wspinał się nad horyzont, blady i przymglony na
jasnoniebieskim
niebie.
Wstrząsnęła nim straszna myśl.
- Co będzie z Bazą Księżycową? - zapytał głośno. - Nie pozwolę jej zamknąć.
Nowy York
Paul poleciał dwusilnikowym odrzutowcem na nowojorskie lotnisko JFK, sam.
Joanny nie widział od trzech tygodni, jakie minęły od śmierci Gregory'ego
Mastersona.
Zadzwonił i zaproponował, że zabierze ją do Nowego Jorku, ale postanowiła lecieć
wraz z
rewidentem księgowym korporacji samolotem zmarłego męża. Rada nadzorcza miała
mianować nowego dyrektora generalnego Masterson Aerospace i Paul wiedział, że
wybór
automatycznie padnie na młodego Grega.
Wiedział też, że pierwszym posunięciem Grega po zajęciu dyrektorskiego stołka
będzie zamknięcie Bazy Księżycowej. Od pięciu lat korporacja kierowała Bazą na
mocy
umowy z rządem, ale ostatnio Waszyngton przestał finansować projekt i postanowił
go
"sprywatyzować". Masterson Aerospace miała prawo wyboru: albo utrzymywać Bazę
własnym kosztem, albo ją zlikwidować.
Przewodniczący rady nadzorczej był przeciwny kontynuowaniu operacji, a Greg rwał
się, żeby pokazać jemu i reszcie zarządu, że można zredukować koszty. Paul
musiał przyznać,
że utrzymywanie Bazy stanowi poważne obciążenie finansowe i zdawał sobie sprawę,
że ten
stan rzeczy nie ulegnie zmianie jeszcze przez wiele lat. Ale kiedyś... gdyby
tylko zdołał
zachować Bazę do czasu, aż zacznie przynosić zyski.
To będzie trudne, gdy władza przejdzie w ręce Grega. Może nawet niemożliwe.
Przez
całą drogę do Nowego Jorku Paul desperacko zastanawiał się, jak przekonać Grega
utrzymywania Bazy jeszcze przez parę lat, póki nie pojawi się przynajmniej cień
szansy na
rentowność.
Baza to przyszłość korporacji, powtarzał sobie. Przyszłość ludzkości. Księżyc
kluczem do wszystkiego, co chcemy robić w kosmosie. Zakłady produkcyjne na
orbicie,
badania naukowe, nawet turystyka - wszystko zależy od wykorzystywania Księżyca
jako
zaplecza materiałowego.
Ale trzeba czasu, żeby taka operacja zaczęła wychodzić na swoje. Czasu i
kolosalnych
pieniędzy. I wiary. Gregowi brakuje wiary. Nigdy jej nie miał i prawdopodobnie
nigdy mieć
nie będzie.
...
Torentos.pl