Bułyczow Kir - Uparty Marsjasz.rtf

Kirył Bułyczow  -  Uparty Marsjasz

Któregoś dnia Lew Chrystoforowicz Minc zszedł na parter do Saszy Grubina pożyczyć trochę soli. Obaj - wybitny uczony, wypoczywający w Guslarze po stresach doznanych w metropolii i utalentowany wynalazca - samouk Grubin - byli kawalerami o nieuregulowanym życiu osobistym. Fakt ten, a zwłaszcza odda­nie Nauce (pisanej wielką literą), jak również nieodparte prag­nienie przeniknięcia tajemnic Natury zbliżyło do siebie tych tak niepodobnych do siebie ludzi. Serdeczne rozmowy, które toczyli w rzadkich chwilach wolnych od innych zajęć, wyróżniały się niezwykłą wręcz szczerością i całkowitą bezinteresownością. Grubin szukał soli, ą tymczasem Minc przysiadł na rozchwieru­tanym krześle i wsłuchał się w monotonny jęk skomplikowanej konstrukcji, której kota, kółka i kółeczka, pomagające sobie na­wzajem, wolno kręciły się w kącie pokoju.

   - Nie zaszkodziłoby przesmarować - powiedział Minc. - Coś skrzypi to twoje perpetuum mobile.

   - Jego skrzypienie mnie uspokaja. Proszę, tu jest sól - powiedział Grubim podając mu papierową tutkę.

   - Chce zrobić pilaw - oznajmił Minc. - Chociaż to może dziwnie zabrzmieć, jestem najlepszym we Wszechświecie specjalistą od pilawu. Zawołam cię tak gdzieś koło szóstej.

   - Dziękuje, chętnie wpadnę - powiedział Grubin. - A propos, ostrzegał mnie pan, że wieczny silnik nie ma przed sobą żadnych perspektyw i że działał nie będzie. A przecież pracuje drugi tydzień. I to nawet bez smaru.

   - Drogi kolego, to jeszcze o niczym nie świadczy! - powiedział Minc, gładząc się po lśniącej łysinie. - Posiadam informacje, że w Argentynie, w laboratorium Aya de Torro silnik kreci się już od osiemnastu lat. Z tego wynika jedynie, że jest to silnik długo­wieczny, ale nie wieczny. Za sto lat może przecież stanąć.

   - Sto lat wystarczy - powiedział Grubin, pochylając krnąbrnie swoją kudłatą głowę. - Mnie tam na sławie nie zależy. Grunt to zasada.

   - Sławy nie pozwolą ci nawet polizać - zauważył Minc. - I będą mieli racje! Naukę tworzy się na Olimpie. Robią ją ludzie nazna­czeni stygmatem Wieczności, a utalentowany dyletant może je­dynie zakłócić zwycięski krok postępu. Nauka zatem słusznie odrzuca perpetuum mobile powstałe w kawalerce bez wygód. Wieczny silnik winien powstawać w odpowiednim laboratorium odpowiedniego Instytutu Problemów i Perspektyw Ruchu Prze­dłużonego.

   - Dlaczego przedłużonego? Przecież to wieczny silnik!

   - Wszystkim wiadomo, że perpetuum mobile nie ma i być nie może. Wynika z tego dowodnie, że jeśli nauka kiedykolwiek zaj­mie się na serio budową wiecznych silników, będzie musiała najpierw znaleźć dla tego urządzenia jakąś przyzwoitą nazwę, nie skompromitowaną w ciągu ostatnich stuleci przez samou­ków i szarlatanów.

   - To znaczy, że nie ma dla mnie żadnej nadziei?

   - Tak, mój drogi. Nie masz nawet dyplomu wyższej uczelni, zna­lazłeś się wiec w sytuacji upartego Marsjasza.

   - A co to za jeden?

   - Satyr. Prowincjonalny satyr z Frygii, który miał pecha połasz­czyć się na fujarkę podrzuconą przez Atenę. A wiesz dlaczego?

   - Niby skąd mam wiedzieć? Ze starożytnych Greków znam tylko Herkulesa i Prometeusza.

   - No wiec Marsjasz pięknie grał na fujarce i wpadł na głupi pomysł, żeby stanąć w zawody z Apollinem. To zupełnie tak, jak­byś ty przyniósł swoją maszynkę na Rade Naukową Instytutu Problemów i Perspektyw Ruchu Przedłużonego.

   - Marsjasz przegrał?

   - Jury jednogłośnie przyznało pierwszą nagrodo członkowi rze­czywistemu Olimpu, bogu Apollinowi.

   - To nie takie straszne - zauważył Grubin. - Najważniejsze to brać udział. Zwycięstwo nie jest takie istotne.

   - Jak dla kogo - westchnął profesor Minc, patrząc na skrzypiącą maszynę Grubina. - Z Marsjasza żywcem zdarli skórę.

   - Za co? - Grabin aż zachwiał się z wrażenia. - Przecież i tak wygrał Apollo!

   - Obawiam się, że to zwycięstwo było trochę wątpliwe... Zresztą bogowie nie kochają walczyć ze śmiertelnym na równych pra­wach. Dziś Marsjasz się poważy, jutro Iwanow, pojutrze Gru­bin... No dobra, idę, dzięki za sól.

   Profesor wstał z krzesła i skierował się ku drzwiom.

   - Pan też miał jakieś nieprzyjemności? - zapytał Grubin.

   - Ja nie wynajdowałem perpetuum mobile - odparł Lew Chry­stoforowicz nie odwracając głowy.

   - Lwie Chrystoforowiczu!- wykrzyknął Grubin. - Nie ma pan racji! Marsjasze też mają prawo do miejsca na Ziemi. Czynnik społeczny nie pozwoli zdzierać z nich skóry! My też możemy uprawiać nasze skromne ogródki!

   Lew Chrystofornwicz odwrócił się, uśmiechnął, ale nic nie po­wiedział.

   - Ostatecznie nie wypadliśmy sroce spod ogona! - dodał Grubin. W Wielkim Guslarze też tętni myśl twórcza. Wprawdzie trudniej tu zdobyć uznanie niż w centrali, ale nas to tylko mobilizuje do czynu... Aha, nad czym pan obecnie pracuje, profesorze?

   - Hoduje narybek - odparł Minc.