John Flanagan - Zwiadowca 02 - Płonący Most [rozdz 14-16].pdf - J.Flanagan - Zwiadowcy.Tom II - Płonący Most - edmund144

ROZDZIA ł 14

Okazało się, że śledzić wargalów jest jeszcze łatwiej, niż sądziła Evanlyn. Mało rozumni, zdolni

do skupienia się na jednym zadaniu, wiedzieli, że mają sprowadzić celtyckich górników do

wyznaczonego miejsca. W tej okolicy nie musieli obawiać się niczego. Nie było żywej duszy,

która mogłaby ich zaatakować. Wszyscy tubylcy uciekli już dawno na południe. Nie wystawiali

więc straży przedniej ani ariergardy „zamiataczy". Wydawany przez nich dźwięk, choć brzmiał

złowieszczo, maskował jednocześnie wszelkie odgłosy, którymi mogliby się nieopatrznie

zdradzić podążający za nimi Will, Horace i Evanlyn.

Wargalowie rozbijali obozowiska tam, gdzie akurat zaskoczyła ich noc. Górnicy pozostawali

wówczas spętani pod nadzorem czuwających strażników, podczas gdy reszta stworów spała.

Drugiego dnia rankiem Will zaczął już się orientować, dokąd zmierzają wargalowie. Jechał

jakieś trzydzieści metrów przed swymi towarzyszami, licząc, że w razie czego Wyrwij ostrzeże

go przed czyhającym niebezpieczeństwem. Teraz zwolnił, czekając, aż Horace i Evanlyn

zrównają się z nim.

- Wygląda na to, że kierujemy się w stronę Rozpadliny - stwierdził - choć nie mam pojęcia, w

jakim celu.

Można już było dostrzec wznoszące się w oddali urwiska, które piętrzyły się nad potężną

przepaścią. Celtia była krajem górzystym, ale kraina Morgaratha wznosiła się jeszcze o kilkaset

metrów wyżej.

- Nie zazdroszczę komuś, kto musiał pokonywać tę przepaść przy pomocy lin i drabin -

wzdrygnął się Horace.

- Pewnie - zgodził się Will. - Zresztą tak czy inaczej musieli wyszukać jakieś półki skalne,

inaczej by sobie nie poradzili. A podobno jest ich bardzo niewiele, w większości gładkie skalne

ściany opadają prosto w dół.

- A jednak Morgarath tego dokonał - przyłączyła się do rozmowy Evanlyn. - Może zamierza

napaść Araluen w ten sam sposób.

Horace ściągnął wodze swojego konia, by zastanowić się nad jej słowami. Will i Evanlyn

zatrzymali się obok niego. Przygryzał przez chwilę usta, przypominając sobie lekcje wbite mu

do głowy przez instruktorów sir Rodneya. Potrząsnął głową.

- To nie to samo - oznajmił w końcu. - Atak na Celtię nosił charakter raczej wypadu niż

prawdziwej inwazji. Morgarath nie potrzebował więcej niż pięciuset wojowników, którzy mogli

przy tym sami nieść cały ekwipunek. Tymczasem żeby zaatakować Araluen, będzie po-

trzebował regularnej armii, której nie da się spuścić na linach po urwisku. Do tego nie

wystarczą drabiny czy mosty ze sznura.

Will obserwował go z zainteresowaniem. Od tej strony jeszcze Hórace'a nie znał. Najwyraźniej

w ciągu ostatnich siedmiu czy ośmiu miesięcy Horace nauczył się czegoś więcej niż tylko

fechtunku.

- A może? Jeśli miałby na to dość czasu... - zaoponował.

Ale tym razem Horace już stanowczo pokręcił głową.

ROZDZIA

114

- Ludzi, czy w tym wypadku wargalów, można w ten sposób przerzucić. Owszem. Jeśli ma się

do dyspozycji naprawdę sporo czasu, można całkiem znacznymi siłami przekroczyć

Rozpadlinę. Co prawda, im dłużej by to trwało, tym większe ryzyko, że sprawa się wyda. Jednak

regularna armia potrzebuje całej masy różnego ekwipunku - ciężkiej broni, wozów z

prowiantem i wyposażeniem, zapasowej broni i polowych kuźni, w których się tę broń

naprawia. Do ciągnięcia wozów potrzebne są konie i woły. Tego wszystkiego nie da się tak po

prostu opuścić na linach. A tym bardziej wciągnąć na drugą stronę. To po prostu

niewykonalne. Sir Kareł powiadał, że...

Popatrzył na towarzyszy, którzy spoglądali na niego z wyraźnym szacunkiem i zaczerwienił się.

- Przepraszam, nie chciałem tak się wymądrzać - mruknął pod nosem i spiął konia.

Jednak Will ruszył zaraz za nim. Był pod wrażeniem, nie zdawał sobie bowiem sprawy ze

wszystkich uwarunkowań.

- Co ty? - zagaił. - Mówisz do rzeczy.

- Wciąż jednak nie znamy odpowiedzi na pytanie, co takiego Morgarath knuje - przypomniała

Evanlyn.

- Pewnie wkrótce się tego dowiemy. - Will wzruszył ramionami i popędził Wyrwija, by znów

zająć pozycję na przedzie.

***

Dowiedzieli się już następnego dnia wieczorem.

Tak jak poprzednio, pierwszą oznaką były odgłosy: stukot młotków uderzających w skałę i

drewno. Potem, gdy zbliżyli się nieco, usłyszeli coś jeszcze: rozlegające się cały czas, choć

nieregularnie, charakterystyczne trzaskanie. Will dał znak pozostałym, by się zatrzymali, sam

zaś zsiadł z konia i zakradł się ostrożnie skrajem drogi do ostatniego zakrętu.

Okryty płaszczem, przesuwając się niepostrzeżenie od jednej plamy cienia do drugiej, zszedł z

drogi i skierował się na przełaj ku wzniesieniu, z którego miał widok na kolejny odcinek

gościńca. Niemal od razu ujrzał górną część solidnej drewnianej budowli, którą tam

wznoszono: składała się z czterech drewnianych wież, połączonych ze sobą grubymi linami i

rusztowaniem z belek. Serce zabiło mu mocniej, wiedział już bowiem, na co patrzy. Podszedł

jednak bliżej, by się upewnić.

Tak, to było to, czego się obawiał. Potężny drewniany most był już właściwie na ukończeniu.

Po drugiej stronie Rozpadliny Morgarath odkrył jedną z nielicznych skalnych półek, w dodatku

położoną niemal na tym samym poziomie, co krawędź urwiska po stronie Celtii. Naturalny

występ skalny został poszerzony na tyle, że można było rozpocząć budowę. Dwie wieże

wznosiły się po tamtej stronie, dwie pozostałe po stronie Celtii, a na potężnych linach zwisała

drewniana konstrukcja, po której nad oszałamiającą głębią Rozpadliny przejść mogło obok

siebie nawet sześciu ludzi.

Pojmani przez wargalów Celtowie, uwijali się przy pracy, stukając młotkami i piłując belki.

Odgłosom tym towarzyszyło trzaskanie batów, którymi posługiwali się wargalowie-nadzorcy.

Z drugiej strony Rozpadliny dochodził stukot kilofów. Dobywał się z ujścia tunelu

otwierającego się w skalnej ścianie. Właściwie była to tylko szczelina w urwisku, nieco tylko

szersza niż rozpiętość męskich ramion - jednak na jego oczach celtyccy więźniowie kuli

zapamiętale u wyjścia, łupiąc twardą skałę, poszerzając i powiększając niewielki otwór.

Will popatrzył wyżej, badając skalne urwisko, wznoszące się po drugiej stronie. Nie było na

nim widać lin ani drabin prowadzących na dół, toteż doszedł do wniosku, że wargalowie i ich

więźniowie muszą przechodzić tym właśnie tunelem.

Oddział, którego śladami podążali, zmierzał nad Rozpadlinę. Pierwszych piętnaście metrów

mostu było jeszcze niegotowe, przebyć Rozpadlinę można było tylko po prowizorycznym

chodniku z belek, tak wąskim, że skuci parami Celtowie z trudem się na nim mieścili. Jednak

byli przyzwyczajeni do oszałamiających wysokości oraz przejść, które każdego innego

przyprawiłyby o zawrót głowy. Przeprawa odbywała się bez żadnych incydentów.

Młody zwiadowca uznał, że dowiedział się już dostatecznie wiele. Czas wracać. Wycofał się pod

osłonę skał, a potem, zginając się niemal wpół, pobiegł z powrotem do oczekujących

towarzyszy.

Gdy był już przy nich, opadł ciężko na ziemię, opierając się o kamień. Napięcie ostatnich

dwóch dni zaczęło dawać o sobie znać, nie mówiąc już o wyczerpującej odpowiedzialności, z

jaką wiązała się funkcja dowódcy. Był nawet trochę zaskoczony, zdając sobie sprawę, że jest po

prostu fizycznie zmęczony. Nie miał dotąd pojęcia, że psychiczne obciążenie może tak bardzo

wyczerpać jego siły.

- No i co tam się dzieje? Widziałeś coś? - spytał Horace. Will podniósł na niego zmęczony

wzrok.

- Widziałem. Widziałem most - odpowiedział. - Budują ogromny most.

Horace zmarszczył brwi, nic nie rozumiejąc.

- Po co Morgarath miałby budować most?

- To bardzo duży most, już mówiłem. Na tyle wielki, że można przeprowadzić po nim całą

armię. Sam dopiero co mówiłeś, że Morgarath nie będzie w stanie przerzucić regularnej armii z

całym wyposażeniem przez urwiska i Rozpadlinę, a tymczasem on już od dawna buduje most,

który mu to umożliwi.

Evanlyn wyrwała zwisającą luźno nitkę ze swojej kurtki.

- Do tego właśnie potrzebował Celtów - zauważyła. Gdy obaj chłopcy popatrzyli na nią, dodała:

- Słyną z tego, że są wyśmienitymi budowniczymi. Wargalom brakuje takich umiejętności,

nigdy nie byliby w stanie niczego zbudować.

- No tak, górnicy! - uświadomił sobie Will. - Nie powiedziałem wam jeszcze, że drążą tam

również tunel. Widziałem wąską szczelinę, jakby ujście jaskini, które poszerzają.

- Dokąd prowadzi? - zainteresował się Horace, a Will wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Chyba powinniśmy to sprawdzić. Bądź co bądź, płaskowyż znajduje się kilkaset

stóp ponad tym miejscem. Jednak musi być jakieś dojście do mostu, a ja nie widziałem tam ani

lin, ani drabin.

Horace wstał i zaczaj się powoli przechadzać tam i z powrotem, zastanawiając się nad każdym

słowem, które padło z ust przyjeciela. Po jego twarzy widać było, że wytęża umysł.

- Nie rozumiem tego - oświadczył wreszcie.

- Horace, tu nie ma czego rozumieć - stwierdził Will, może odrobinkę zbyt opryskliwym

tonem. - Przez Rozpadlinę przerzucono most wielki jak wszyscy diabli. Na tyle duży, że

Morgarath i wszyscy jego wargalowie, a także wozy, kuźnie polowe, woły, konie oraz ciotka z

wujem mogą przejść po nim bez najmniejszego trudu.

Horace odczekał, aż Will skończy swą tyradę. Pochylił głowę na bok.

- Mogę coś powiedzieć? - spytał dobrodusznie, a Will zawstydził się, bo rzeczywiście trochę

przesadził i dał znać przepraszającym gestem Horace'owi, by mówił dalej. - Otóż, nie

rozumiem dlaczego - ciągnął Horace, powoli i wyraźnie - o tym moście nie było ani słowa

wzmianki w planach, które przechwyciliście z Haltem.

Evanlyn zainteresowała się:

- W planach? - spytała. - W jakich planach?

Will jednak od razu zdał sobie sprawę, że Horace utrafił w samo sedno, więc uniósł dłoń, co

miało oznaczać, że za chwilę jej wszystko wyjaśni.

- Masz rację - stwierdził cicho. - W tamtych papierach nie było najmniejszej wzmianki o

przeprawie przez Rozpadlinę.

- A przecież to nie byle jakie przedsięwzięcie. Morgarath z pewnością przywiązuje do niego

wielką wagę - dokończył Horace. Will skinął głową. Zaciekawiona Evanlyn powtórzyła pytanie:

- O jakich znowu planach mówicie?

Horace ulitował się nad nią, zdając sobie sprawę, że przysłuchiwanie się rozmowie, nie

wiedząc, o co chodzi, musi być irytujące.

- Will i Halt - to jest jego mistrz - przechwycili kopię planów wojennych Morgaratha. Było to

parę tygodni temu. Znajdował się tam szczegółowy opis, jak jego wojska mają przebić się przez

Wąwóz Trzech Kroków. Zamieszczona w nich była nawet data, kiedy mają to uczynić, oraz

informacje o tym, w jaki sposób skandyjscy najemnicy mają ich wesprzeć. A o moście - ani

słowa.

- Ale dlaczego? - zdziwiła się Evanlyn.

Jednak Will zaczynał już rozumieć, co Morgarath zamyśla, toteż z każdą chwilą ogarniało go

coraz większe przerażenie.

- Chyba - wtrącił - że Morgarath właśnie życzył sobie, żeby te plany wpadły w nasze ręce.

- Oszalałeś? - wypalił natychmiast Horace. - Przecież przy okazji zginął jeden z jego zaufanych

ludzi.

Will spokojnie popatrzył mu w oczy.

- Czy coś takiego powstrzymałoby Morgaratha? Nie liczy się przecież z cudzym życiem.

Przemyślmy to raz jeszcze. Halt ma takie powiedzonko: „Jeśli nie rozumiesz przyczyny, dla

której coś się dzieje, zadaj sobie pytanie: co z tego czegoś może wyniknąć, a przede wszystkim

- kto na tym skorzysta?".

- No i? - spytała Evanlyn. - Co wynika z tego, że przejęliście jego plany?

- Król Duncan przemieścił armię na równinę Uthal, by okrążyć wojska Morgaratha po

przekroczeniu przez nie Wąwozu - wyjaśnił Horace.

Evanlyn kiwnęła głową i przeszła do drugiej części równania:

- A kto na tym skorzysta?

Will spojrzał na nią. Już wiedział, że doszła do tego samego wniosku co on.

- Morgarath - wycedził. - O ile te plany są fałszywe. Evanlyn skinęła głową. Horace jednak

jeszcze nie zrozumiał.

- Fałszywe? Jak to?

- Chodzi mi o to - wyjaśnił cierpliwie Will - że Morgarath prawdopodobnie życzył sobie,

abyśmy poznali te plany. Chciał, żeby armia aralueńska zgromadziła się na równinie Uthal.

Cała armia. A to dlatego, że Wąwóz Trzech Kroków nie będzie tym miejscem, z którego na-

stąpi główne natarcie. Nadejdzie ono bowiem właśnie stąd - atak z zaskoczenia, na tyły. Nasza

armia znajdzie się w pułapce i zostanie zniszczona.

Na twarzy Horace'a odmalowała się zgroza. Doskonale wiedział, jak straszliwe skutki może

mieć zmasowane natarcie na tyły armii. Wojska Araluenu znajdą się w kleszczach między

Skandianami i wargalami z przodu oraz drugą armią wargalów, która zada morderczy cios w

plecy. Sytuacja, jakiej najbardziej ze wszystkiego obawia się każdy dowódca. Pewna klęska.

- W takim razie musimy ich o tym powiadomić. Natychmiast!

- Pewnie, że musimy - zgodził się Will. - Chcę jednak sprawdzić jeszcze jedno, ten tunel, który

tam drążą. Nie wiemy, czy jest już ukończony, czy dopiero w budowie ani też dokąd prowadzi.

Chcę go sobie obejrzeć dziś w nocy.

Nim jeszcze skończył, Horace gwałtownie pokręcił głową.

- Willu, musimy wyruszyć natychmiast - przekonywał. - Nie możemy zwlekać tylko po to, żeby

zaspokoić naszą ciekawość.

Kwestię rozstrzygnęła Evanlyn.

- Horace, masz rację - stwierdziła. - Król musi się o tym dowiedzieć i to jak najprędzej. Ale my

najpierw musimy się upewnić, że przez nasz pośpiech nie zostanie znów wprowadzony w błąd.

Być może do ukończenia tego tunelu, o którym mówił Will, potrzeba jeszcze wielu tygodni.

Albo może wcale nie prowadzi na płaskowyż, tylko jest schronieniem dla wargalów i robot-

ników. Może to jeszcze jeden fortel, który ma za zadanie wprowadzić w błąd naszych

dowódców i skłonić ich do rozproszenia sił, żeby chronić tyły. Musimy dowiedzieć się jak

najwięcej. Jeśli w tym celu trzeba zaczekać jeszcze kilka godzin, to zaczekajmy.

Will przyjrzał się dziewczynie z ciekawością. Zdecydowanie przemawiała zbyt stanowczo a

nawet władczo, jak na pokojówkę. Doszedł do wniosku, że Gilan nie mylił się co do niej.

- Za godzinę się ściemni, Horace. Dziś w nocy przejdziemy na drugą stronę i przyjrzymy się

wszystkiemu dokładniej.

Horace spoglądał bezradnie na swoich towarzyszy. Takie postawienie sprawy zupełnie mu nie

odpowiadało. Instynkt podpowiadał mu, że trzeba natychmiast wskoczyć na konia i pędzić, aby

jak najprędzej przekazać ważną wieść. Jednak został przegłosowany. A przy tym, nadal bardziej

wierzył w zdolność rozumowania Willa niż w swoją własną. Szkolono go do walki, a nie do te-

go rodzaju skomplikowanych przemyśleń. Dał więc się przekonać, choć niechętnie.

- No, dobrze - powiedział. - Sprawdzimy to dziś w nocy. Ale jutro wyruszamy.

John Flanagan - Zwiadowca 02 - Płonący Most [rozdz 14-16].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: