Alex Joe - Czarne okręty.pdf - Alex Joe - ssaaggaa

Joe Alex

Czarne okręty

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tom 1

Nie gniewajcie się, Ryby!

Błękitny jastrząb zatoczył szerokie koło nad postrzępionymi wierzchołkami nadbrzeżnych

skał, spłynął miękko ku morzu, śmignął nisko nad drobnymi falami, wystrzelił w górę i

wznosząc się coraz wyżej zniknął w mrocznoniebieskim niebie, jasnym już na wschodzie,

choć słońce nie wynurzyło się jeszcze spoza wierzchołków gór.

Białowłosy odprowadził ptaka oczyma i odwrócił głowę ku północy, gdzie za spływającą z

gór rzeką leżało z dala od morza, na niewielkim wzgórzu, miasto ukryte w szarej

rozwiewającej się mgle przedświtu.

Ojca nie było już widać, zniknął w płytkim wąwozie, porośniętym krzakami dzikiej róży.

Wąwozem tym i ścieżką biegnącą przez nadmorskie łąki zejdzie ku rzece i brnąc po kolana w

bystrym, migotliwym nurcie przekroczy ją w miejscu, gdzie rozlewa ona szeroko, uciekłszy z

kamiennego, wartkiego koryta. Później ścieżka doprowadzi ojca do białej drogi i w południe

stanie on przed bramą miasta.

Białowłosy odetchnął głęboko i przymknął na chwilę oczy. Kochał ojca jak nikogo w

świecie i wiedział, że niespodziane jego odejście na tak długi czas powinno było go smucić.

A był przecież niemal szczęśliwy. W uszach brzmiały mu jeszcze ostatnie słowa ojca:

- Tak, możesz.

A jeszcze wczoraj o tej porze bogowie, którzy trzymają w nieśmiertelnych dłoniach

zasłonę okrywającą przyszłość, nie uchylili przed nim najmniejszego jej rąbka. Nocował w

górach, u stóp wierzchołka Idy, w opuszczonym pasterskim szałasie. Matka wysłała go po

zioła, które zebrać należało przy blasku księżyca o północy. Kwitły krótko, zaledwie dni parę,

a ususzone chroniły wypatroszone ryby przed gniciem. Zbudził się wcześnie i związawszy

zioła w wielkie naręcze przystanął na chwilę, aby objąć spojrzeniem ogromną, leżącą u stóp

krainę: góry, brzeg wijący się kreto ku południowi aż po granice widnokręgu, nieskończone

morze z dalekimi wyspami i przesmyk na północy, za którym, jak wiedział, rozpoczynało się

nowe morze. A w dole, maleńka jak mrowisko, opasana murem o białych wieżach, leżała

Troja Królów. Przed wieczorem był już w domu. Wszedł. Matka stała nad paleniskiem, ojciec

siedział na posłaniu z kozich skór i z wolna uniósł głowę słysząc jego wesoły głos:

- Jestem, matko. Przyniosłem ziół na cały rok! Matka uśmiechnęła się i skinęła głową.

Później prędko odwróciła posmutniałą twarz.

Ojciec wstał, wziął zioła z rąk chłopca, przyjrzał się im w migotliwym blasku ognia i

położył je pod ścianę.

- Czy zebrałeś je nocą? - Głos jego miał zwykłe, spokojne brzmienie, ale Białowłosy

wiedział już, że coś się stało. Mimowolnie rozejrzał się, nim odpowiedział, lecz w chacie

wszystko było na swoim miejscu: posłania, garnki, stół, ława i gliniany posążek Wielkiej

Matki nad wejściem.

- Tak, ojcze.

- Odmówiłeś modlitwę do Niej?

- Tak, ojcze.

- Przy świetle księżyca?

- Tak, ojcze. Król kazał pewnie pognać stada na północ, bo z góry nie widziałem ich w

pobliżu miasta, ani wczoraj, ani dziś.

- Na północy wczesnym latem trawa jest wyższa! - Ojciec skinął głową i ponownie usiadł

na posłaniu. - Konie trojańskie są najpiękniejsze w świecie; potrzebna im jest najpiękniejsza

trawa...

Zapadło milczenie. Matka wskazała chłopcu stół i postawiła na nim garnek. Chciał usiąść,

ale ojciec dodał spokojnie:

- Tak, najpiękniejsze konie. Był tu dziś herold królewski na białym ogierze. Wiele bym dał

za takiego konia. Gdybym miał wiele.

- Herold królewski, ojcze?

Tylko tyle powiedział, gdyż ojcu i matce nie zadaje się pytań. Stał patrząc na ojca, po

którego twarzy odblaski ognia z paleniska przepływały jak czerwone ryby.

- Tak. Jutro przed świtem odejdę do miasta. Król opasuje je nowym murem, a może tylko

chce podwyższyć ten, który jest. Nie mogłem pytać herolda, lecz tyle mi powiedział, nim

pojechał dalej. Będą potrzebowali wielu ludzi. Może to potrwać miesiąc, a może powrócę tu

dopiero przed zimą. Zostaniesz sam z matką.

- Tak, ojcze. - Białowłosy usiadł i odruchowo zaczął jeść, gdyż był bardzo głodny.

Później leżał pośród nocy w ciemności, wsłuchany w równe oddechy rodziców, i myślał.

Nie mieli zapasów na zimę, więc jeśli ojciec odejdzie, on powinien łowić co dnia, gdyż prócz

tego trzeba będzie zebrać wiele suszonych ryb, nim nadjadą królewskie wozy po daninę.

Nigdy dotąd nie był sam na morzu. Ojciec nie zaprowadził go jeszcze do starca

mieszkającego nad urwiskiem, gdzie była pieczara prowadząca, jak powiadano, do jeziora

podziemnego połączonego z morzem. Tam właśnie przybywał niekiedy Posejdon, wędrujący

morzami, a starzec ów był jego kapłanem. Tam każdy syn rybaka schodził i zanurzał ręce w

wodzie, gdy nadeszła godzina wtajemniczenia. Być może Posejdon ukazywał mu się w owej

chwili, a być może działy się tam inne jeszcze sprawy, tego Białowłosy nie wiedział, gdyż

nikt z wtajemniczonych nie mówił o tym, co działo się w pieczarze. To, co wiedział, wiedział

od matki, a ona przecież nigdy tam nie była. Żadna z niewiast nie miała dostępu do jaskini.

Wtajemniczonym mógł zostać tylko ten, który dowiódł, że jest prawdziwym rybakiem. Więc

jeśli ojciec odchodząc zezwoli mu samotnie wypływać...

Długa droga z gór i znużenie pokonały go, nim zdołał uwierzyć, że po powrocie z miasta

ojciec zaprowadzi go do starca. Zbudziło go ciche krzątanie się rodziców. Otworzył oczy i

zobaczył matkę związującą węzełek z białego płótna. Ojciec siedział na ławie i nacierał oliwą

rzemienie sandałów...

I oto teraz ojciec zniknął w wąwozie. Białowłosy wytężył wzrok. Przez chwilę wydawało

mu się, że dostrzega pośród porannych oparów maleńkie kształty odległych wież i pasmo

murów na niskim wzgórzu. Było bardzo ciepło, zbyt ciepło. Spojrzał na niebo, na którym nie

dostrzegł ani jednej chmurki, i powtórzył w myśli ostatnie słowa ojca:

"Tak, możesz. Wiem, że będziesz chciał wypłynąć już dziś. Pamiętaj o tym, by nie oddalać

się od brzegu. Gdy ujrzysz gromadzące się obłoki, nie zwlekając kieruj dziób ku brzegowi i

wiosłuj z wszystkich sił!"

Zawrócił i ruszył krętą ścieżką pomiędzy głazami. Z dala, spoza załomu skały, za którym

ukryty był dom, doszedł go przytłumiony, znajomy dźwięk obracających się żaren i cichy

śpiew matki. Była na pewno zatroskana, lecz nie dawała niczego po sobie poznać. Nigdy

jeszcze nie widział łez w jej oczach.

Odwrócił się i wszedł na wielki głaz. Zobaczył ojca idącego łąką. Stadko kóz poznało go i

podbiegło truchtem. Ojciec zatrzymał się, pogłaskał po głowie małego, narodzonego

niedawno koziołka. Później ruszył dalej. Jedna z kóz szła za nim przez chwilę i zawróciła.

Białowłosy zeskoczył z głazu.

Była to zawsze ta sama pieśń. Pieśń Żaren, na pół błagalna, na pół pochwalna, zwrócona ku

Wielkiej Matce, opiekunce życia na ziemi. Wszedł do domu. Matka uniosła głowę, szum

żaren ustał.

- Czy pozwolił ci? - zapytała spokojnie. Podszedł ku niej i ująwszy kij żaren okręcił go

miękko wokół osi. Kamień zaturkotał i umilkł.

- Wiedziałaś, że go poproszę?... - Uśmiechnął się.

- Minęło czternaście lat od chwili, gdy bogowie pozwolili ci narodzić się, a mnie ucieszyli

tobą. Ojciec twój wyruszył sam na morze po raz pierwszy, gdy ukończył lat czternaście. I

jego ojciec, i mój. Lecz wierzyłam, że pozwoli ci wypłynąć, gdy powróci i będzie mógł z dala

czuwać nad tobą. A później, kiedy minie zima, poprowadzi cię do starca, byś stał się

mężczyzną. Wiem, że jesteś roztropny i wiesz o morzu tyle, ile wiedzieć winieneś. Lecz

wolałabym, aby ojciec był tu, a nie w mieście, w chwili gdy wypłyniesz po raz pierwszy.

- Jeśli taka będzie wola króla, matko, może on zatrzymać ojca w mieście, póki nie

nadejdzie pora deszczów, czas, gdy nie wznosi się budowli. Lecz pora deszczów to pora

wzburzonej głębiny i północnego wiatru. Wyciągamy wówczas łodzie na zimę i kryjemy je

pod dachem. Jeślibym ja nie wypłynął, któż nam nałowi i ususzy ryb na zimę i na daninę dla

króla?

- To prawda - powiedziała cicho. - Nie mógł ci nie zezwolić. A będzie, jak zechcą

bogowie. Czy pragniesz wypłynąć dziś?

- Tak, matko.

- Więc niechaj oni ześlą ci ryby, które uradują serce twoje.

Białowłosy drgnął. Odkąd sięgała jego pamięć, mówiła tak do ojca za każdym razem, gdy

miał wypłynąć na morze.

Odwróciła głowę, później szybko, zawstydzona, otarła łzę i uśmiechnęła się do niego. ^

- Urosłeś. Jesteś niemal tak wysoki jak ojciec, choć l nie tak silny jeszcze. Sama nie wiem,

kiedy to się stało. Jedz.

Podniosła jeden z dwu leżących obok paleniska placków, odwinęła wielki liść, w który był

zawinięty, i podała i mu. Zaczął jeść popijając mleko z dwuusznego glinianego dzbana.

Milczeli oboje, gdyż im chwila donioślejsza, tym bardziej przysłuchują się bogowie, a nikt

śmiertelny nie wie, co może rozgniewać ich, a co uradować. Matka ponownie ujęła kij żaren i

zaczęła obracać kamień, nucąc cicho. Zjadł, wypił resztę mleka, wstał i podszedł do ściany,

na której wisiały harpuny i trójzęby. Matka nie przestała nucić i szum żaren nie ustał,

wiedział jednak, że patrzy na niego.

Harpuny były cztery: mocne, dębowe drzewce z nasadzonymi prostymi końcami bawolich

rogów. Róg bawoła jest pusty, lecz te wypełnione były ołowiem.

Wypływając z ojcem brał zwykle najlżejszy. Teraz zważył go w ręce i powiesił na kołku.

Mimowolnie obejrzał się. Matka zdawała się nie zwracać uwagi na jego ruchy, wpatrzona w

obracający się kamień.

Białowłosy zdjął drugi, nieco cięższy harpun i musnął końcami palców ostrze. Później

sprawdził moc linki przewleczonej przez otwór u nasady drzewca. Rzucił harpun na złożony

w kącie żagiel mniejszej łodzi i dotknął piersi, gdzie wetknięty w pochwę z koziej skóry

wisiał pod chitonem na rzemyku długi nóż, z którym nigdy się nie rozstawał. Sięgnął po

trójząb. Była to poczerniała gałąź dębowa rozwidlona potrójnie i przycięta. Z zakończeń

sterczały trzy ostre jak końce włóczni kawałki szczęki tuńczyka. Białowłosy położył

ostrożnie trójząb obok harpuna. Zdjął chiton i pozostał w wąskiej opasce na biodrach. Był

gotów. Uniósł z ziemi żagiel i skierował się ku wyjściu.

- Zaczekaj - powiedziała matka i wsunęła mu pod ramię drugi placek. - Wypływasz i

chcesz złowić wiele ryb, gdyż po raz pierwszy będziesz łowił samotnie. Wiem, że jeśli burza

nie nadejdzie, nie powrócisz przed wieczorem. Będziesz głodny.

Uśmiechnął się.

Był już wyższy niż ona, ale ruch dłoni, którą przesunęła po jego jasnych włosach,

przypomniał mu czas, gdy będąc maleńkim chłopcem stawał przy niej w cieniu skały, by

spoglądać wraz z nią na morze, na którym widzieli ojca w łodzi: daleki punkcik pod

skrawkiem szarego płótna, wędrujący wzdłuż granicy błękitnego widnokręgu.

- Idę, matko.

Ruch żaren ustał i kiedy odsunąwszy ramieniem zasłonę znalazł się na progu, stanęła u

jego boku.

- Piękny dzień - powiedziała cicho. -Nazbyt piękny. Spoglądaj w niebo i przypatruj się

górom, Skinął głową.

- Wiem, matko. Nie niepokój się. Gdybym tu nie zdążył, przybiję gdziekolwiek i

przeczekam.

- Uczyń tak. I nie zapomnij przemówić do bogów.

- Nie zapomnę, matko.

Wyszedł. Na całej niezmierzonej powierzchni wód leżał już migotliwy blask słoneczny.

Wiatr ucichł zupełnie.

Spojrzał na niebo. Nie było na nim ani jednego obłoczka. W dole drobniuteńkie, łagodne

fale biegły wolno ku brzegowi i załamywały się na głazach z cichym szelestem.

Białowłosy zszedł ku łodziom ukrytym w nadbrzeżnych skałach. Było ich dwie: wielka i

mała. Odwiązał mniejszą od przewierconego, wbitego głęboko pala i wykręciwszy dziób ku

wodzie, zaczął spychać ją w dół po piasku. Od roku czynił to już sam. Sam także, bez

pomocy ojca, umiał wciągnąć ją między skały po odbytym połowie. Lecz wielkiej nie

udałoby mu się jeszcze wciągnąć, nawet gdyby zepchnął ją na wodę. Westchnął. Mała łódź

wykonana była z wydrążonego pnia i pięknie wygładzona. Pośrodku, w głębi, pozostawiono

niewielkie wybrzuszenie z otworem, w który należało wsunąć niski maszt z poprzecznym

palikiem.

Gdy dziób dotknął wody, Białowłosy ustawił maszt i umocnił cienkimi sznurkami, aby

niespodziewany podmuch wiatru nie mógł go wyrwać. Sznur taki matka przygotowywała

zimą, a zrobiony był z suszonych na słońcu włókien rośliny o żółtych kwiatach, która nie

rosła na wybrzeżu, lecz na południu, po drugiej stronie gór, o dwa dni drogi.

Umocował żagielek do poprzecznego palika, związał go i uniósłszy leżące na dnie łodzi

krótkie wiosło o szerokich piórach, wyprostował się, spojrzał ku niebu i przytknąwszy do

czoła drzewce, powiedział głośno:

- Pozwólcie jej i mnie odpłynąć. Pozwólcie jej i mnie powrócić.

Pchnął łódź, która miękko spłynęła na wodę, i odepchnąwszy się wiosłem od nadbrzeżnego

głazu, zaczął wiosłować miarowo, nie oglądając się, aby któryś z duchów złośliwych nie

zawiązał mu drogi powrotu. Serce biło gwałtownie, lecz nie z wysiłku. Po raz pierwszy był

sam na morzu.

Czas mijał z wolna. Białowłosy siedział w tyle łodzi. Tuż przed nim kołysał się zwinięty

żagielek ocierając cicho o maszt; wiosło zanurzyło się z cichym pluskiem. Na plecach czul

promienie słońca. Było coraz cieplej.

Uniósł głowę. Był tak szczęśliwy, że nie mógł skupić myśli na czekającym go połowie. Po

lewej wyrastał ciemny grzbiet przylądka, gdy tam dopłynie, napotka lekki powiew z północy,

który pod rozpiętym żaglem pchnie go na południe ku rozległym płyciznom, gdzie nawet

wielkie ryby wypływają tuż pod powierzchnię. Był tam już bardzo wiele razy z ojcem. Lecz

dziś wyruszał sam. Dopiero teraz pomyślał, że wszystko, co dziś nastąpi, będzie miało

wielkie znaczenie. Pierwszy połów był wróżbą na całe życie.

Przestał na chwilę wiosłować i zanurzywszy końce palców w wodzie przy obu burtach

łodzi, zanucił cicho:

- Nie gniewajcie się, Ryby, I nie gniewaj się. Morze, Ani ty, Posejdonie, Który władasz

wodami. Po skończonym połowie Na kamieniu ofiarnym Złożę zdobycz największą, Modląc

się ku Twej chwale.

Teraz dopiero obejrzał się. Brzeg, skały i ukryty pośród nich dom wciąż jeszcze były

bardzo blisko, lecz linia brzegu i miejsce, gdzie" fala kładła się na piasku, zaczęły się już

gubić, przesłonięte niewielkimi wodnymi grzebykami.

Przez chwilę wydawało mu się, że na ogromnym głazie, na którym stał tak niedawno,

dostrzega znajomą postać. Blask słońca bijący wprost w oczy zmącił mu widzenie.

Uśmiechnął się. Matka nie stałaby przecież tam, lecz w cieniu rozpadliny skalnej, gdzie był

dom. Odwrócił głowę. Daleko na krawędzi widnokręgu dostrzegł lekki zarys dwu wysokich

wysp. Były tak odległe, że zdawały się należeć do nieba, nie do ziemi.

Upał rósł. Białowłosy wiosłował miarowo, patrząc na cypel przylądka, wreszcie dojrzał

wysuwający się kształt trzeciej wyspy, bliższej i wyraźnie zarysowanej na niebie. Zwano ją

Tenedos.

- Co uczyniłby teraz ojciec? - powiedział głośno i niemal natychmiast odpowiedział sobie:

- Ujrzawszy Tenedos skierowałby łódź ku płyciźnie i łowiłby na jej skraju. A powróciłby

wcześnie, przed zachodem, gdyż jeśli uderzy burza, wiatr będzie dął od lądu.

Tak, to była prawda. O tej porze roku nadchodziły one spoza gór. A wówczas, gdyby

nawet pierwsze uderzenie wichru nie zatopiło kruchej łodzi, burza pognałaby ją daleko po

spienionych falach na pełne morze, tak daleko, że rybak mógłby już nigdy nie ujrzeć

rodzinnego brzegu.

Pomyślał jeszcze przelotnie o tym, że musi powrócić wcześniej, gdyż burza może

rozpędzić kozy, a jeśli nocą któraś zabłąka się u podnóża lasów, łatwo może paść łupem

pantery.

Wyspa wynurzała się z wolna spoza białej ostrogi przylądka. Dostrzegał wyraźnie stary

dębowy las porastający jej górzyste zbocza. Był tam raz z ojcem w porcie ukrytym za

załomem góry. Król Tenedos był bratem króla Troi, do którego należało całe wybrzeże i

kraina do niego przyległa. Tu właśnie stały czarne okręty wojenne obu braci, strzegące

dostępu do Troi i cieśniny, która wiodła ku morzu na północy. Była to flota potężna, lecz

bywały lata, gdy czerwonym okrętom fenickim lub czarnym pięćdziesięciowiosłowcom

achajskich korsarzy udawało się nocą prześliznąć pomiędzy wyspą a wybrzeżem, by porwać

niewolników niemal u bram miasta. Człowiek był jednym z najbardziej poszukiwanych i

cennych towarów, dla którego zdobycia podejmowano najniebezpieczniejsze wyprawy.

Lecz za dnia wody trojańskie były bezpieczne jak dom rodzinny i można było łowić na

nich swobodnie, nie przeszukując oczyma błękitnego widnokręgu. Żaden korsarz świata nie

zbliżyłby się dobrowolnie w blasku słońca do Miasta Królów.

Podmuch wiatru przebiegł ponad łodzią, marszcząc powierzchnię morza. Białowłosy wstał,

rozwinął i umocował żagielek. Przed nim była ciemna, zielona smuga głębi. Nieco dalej

morze zdawało się niemal białe. Tam była płycizna.

Nie dostrzegł innych łodzi. Może nie wypłynęły jeszcze, a może łowiły gdzie indziej, u

ujścia rzeki, wokół którego krążyło zwykle wiele morskich ryb wyczekujących tego, co woda

przyniesie im w darze z głębi lądu.

Żagiel zatrzepotał gwałtownie, a później ucichł i wydął się, chwyciwszy wiatr całą

powierzchnią. Łódź popłynęła szybciej.

Białowłosy przeciągnął koniec linki harpuna przez otwór w dziobie i przywiązał ją mocno.

Złożywszy harpun na dnie obok prawej stopy, uniósł trójząb. Trzymając go w wyciągniętej

ręce odwrócił głowę ku brzegowi i przymrużył oczy oślepione słonecznym blaskiem. W

białej mgle dostrzegł wynurzający się spoza linii wzgórz daleki, wyniosły i rozległy szczyt

górski.

- Ido, góro ojców, Wielka Matko, bądź mi przychylna! Oto rozpoczynam połów.

Zmarszczył brwi. Nie, nie zapomniał niczego. Wypowiedział wszystkie słowa, jakie winien

wypowiedzieć rybak, który nie chce rozgniewać bogów. Odetchnął z ulgą, odwrócił głowę i

natychmiast zapomniał o bogach, o świętych górach i o domu. Przed nim była płycizna i

stworzenia morza, które miał zabić.

Powoli, jak gdyby bojąc się spłoszyć niewidzialną rybę, wysunął za burtę dłoń uzbrojoną w

trójząb i znieruchomiał.

- Uderzę pierwszą, która podpłynie. Będzie to wróżba. Jeśli trafię, połów będzie udany.

Wydawało mu się, że czeka długo, mimo że upłynęło zaledwie kilka chwil. Klęcząc w

ostrym wyżłobieniu dzioba, wpatrywał się w wodę, choć tańczące na powierzchni światło

słoneczne utrudniało widzenie. Nagle, tuż pod powierzchnią, mignął niewielki, srebrny

kształt. Nie myśląc, uderzył i uniósł rękę z trójzębem, na którego ostrzach trzepotała mała

ryba. Opuścił trójząb i piętą zepchnął rybę na dno łodzi. Podskoczyła wysoko, więc uderzył ją

drzewcem. Znieruchomiała. Dobra wróżba.

Uniósł głowę. Łódź wpłynęła już na skraj płycizny. Szybko zwinął żagielek i powrócił na

dziób. Wiedział, że teraz prąd będzie pchał go wolno ku wyspie.

Znowu mignęła tuż pod powierzchnią mała ryba, za nią druga.

Białowłosy odłożył trójząb i wziął do ręki harpun. Drobnych ryb wałęsających się stadami

na skraju płycizny zawsze było tu wiele. Być może, gdyby w tyle łodzi siedział ojciec,

uderzyłby znowu, aby popisać się zręcznością. Lecz dziś był sam. Jeśli ta wróżba była

prawdziwa, los powinien naprowadzić łódź ku większej zdobyczy. Zaciskając w dłoni ciężkie

drzewce harpuna czekał.

Słońce grzało coraz mocniej. Jeszcze jedna mała srebrna ryba i pustka. Wiatr wzmógł się

nieco, zaświstał w zwiniętym żagielku i ucichł.

Nad niskimi falami przeleciał wielki biały ptak ważąc się na nieruchomych skrzydłach.

Nagle miękka linia jego lotu załamała się, runął w dół, zanurkował, w wodzie zakotłowało

się. Ptak wynurzył się i ciężko robiąc skrzydłami uniósł w powietrze trzymane w dziobie

migocące, gnące się rozpaczliwie ciało. On także łowił tutaj. Chłopiec odprowadził go

wzrokiem. Ptak leciał prosto ku lądowi, zapewne niosąc rybę swym młodym, wyczekującym

w gnieździe ukrytym gdzieś w szczelinie stromych, niedostępnych skał nadbrzeżnych.

Przesunął oczyma po słonecznej linii wzgórz i dalekim łańcuchu gór za nimi. Ani jednej

chmurki. Jeśli spełni się wróżba, może burza wcale nie nadejdzie i pozwoli mu pozostać na

płyciźnie do zachodu słońca.

Odwrócił spojrzenie ku wodzie. Nagle ścisnął mocniej w dłoni drzewce harpuna. Daleko

przed nim wystrzeliła w górę niewielka ryba, błysnęła w słońcu i opadła na powrót w głębinę.

Bliżej druga. I niespodziewanie wokół łodzi zaroiło się od szybkich, zwinnych, mknących

błysków. Gnały na oślep wielką ławicą wprost na łódź, ocierając się o nią i mknąc dalej,

stłoczone tuż pod powierzchnią.

Widział, że były przerażone. Pędziły ku środkowi płycizny, jak gdyby chciały zgubić

prześladowcę, który nie będzie mógł tam za nimi wtargnąć. Patrzył w kierunku, z którego

Alex Joe - Czarne okręty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: