Lustra
67.
Orkiestra
MATERIAŁY: dużo wolnej przestrzeni
koncentracja, wyciszenie, zbliżenie się, rozgrzewka do ćwiczeń na ekspresję, ćwiczenia pantomimiczne, uczenie się obserwowania
PRZEBIEG: uczestnicy stają w kole i obserwują osobę prowadzącą, która bardzo powoli się porusza, najpierw samymi rękami, potem włącza inne części ciała i twarz. Inni poruszają się wraz z nią, zachowując się jak odbicia w lustrze. Prowadzący wykonuje ruchy bardzo wolno, np. podnosi ręce na wysokość oczu licząc do dziesięciu. Na koniec rozmowa o różnicy pomiędzy odczuciami osoby prowadzącej i lustrzanego odbicia
WARIANTY: - ćwiczenie to można wykonywać w parach. Jedna osoba obserwuje oczy partnera i stara się być lustrzanym odbiciem jego twarzy. Odwraca się do niego tyłem, wsłuchuje w jego oddech i naśladuje go, starając się wyczuć moment, kiedy chce się odwrócić, by odzwierciedlić ten ruch. Uczestnicy starają się zachować maksymalną koncentrację. Zamieniają się rolami
- można także bawić się w lustrzane odbicia dźwięku. Jedna osoba wydaje dźwięk, a druga go „odbija", patrząc uważnie i z bliska w twarz partnera
MATERIAŁY: niepotrzebne
CEL: koncentracja, rozwój grupy
PRZEBIEG: każdy z uczestników wybiera sobie jakiś sposób wytwarzania dźwięków, odmienny od pozostałych osób. Ważne jest, by dźwięk można było kontrolować i zmieniać jego natężenie. Prowadzący nadaje jakiś dobrze znany rytm lub melodię, a grupa zaczyna ją podchwytywać, mrucząc. Następnie prowadzący prosi kolejne osoby o kontynuację melodii przy użyciu swojego własnego, specyficznego dźwięku. Prowadzący decyduje także, czy każdy „gra" zupełnie samodzielnie, czy też na tle muzyki, którą jest mruczenie pozostałych uczestników. Kiedy już każdy z członków „zagra" osobno, cała grupa zaczyna grać melodię. Prowadzący może pełnić rolę dyrygenta i wyciszać lub wzmacniać poszczególne dźwięki
WARIANTY: uczestnicy mogą skomponować własną melodię. Mogą też stworzyć małe grupy, które dopracują się coraz lepszych efektów dźwiękowych
72
73
jo68