Goszczurny Stanisław-Mewy.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Stanisław Goszczurny

MEWY

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział l

W letnie popołudnia stary miał zwyczaj siadać na niskim progu i patrzyć na zakurzoną,

niezbyt ruchliwą ulicę.

– Czego tak sterczysz jak kamień? – burczała żona.

– Zostaw mnie, jestem zmęczony – odpowiadał i znów zapadał ni to w sen, ni to w zadumę.

Czasem siedział tak do późnego wieczora, potem ociężale dźwigał się i szedł na kolację.

Sąsiadów z początku to dziwiło. Zagadywali do niego, próbowali nawiązać rozmowę,

przeważnie jednak bezskutecznie. Odpowiadał niechętnie i raczej unikał ludzi. W końcu wszyscy

przyzwyczaili się do tego. Stał się nieodłącznym elementem ulicy; nie zwracano na niego uwagi,

tak jak nie dostrzegano stojącego przed domem starego, przekrzywionego kamienia, który kiedyś

był pomalowany wapnem.

W niektóre popołudnia próg przed mieszkaniem Zadorów był pusty. Ale wiadomo było, że

stary w końcu przyjdzie. Zatoczy się, potknie o kamień i zwali na swoje miejsce. Pomamrocze

coś pod nosem, zamachnie się na natrętne dzieciaki, rzuci przekleństwo i zaśnie zaśliniony,

niechlujny.

W lecie mieszkanie Zadorów było odgrodzone od ulicy kawałkiem kretonu zawieszonym na

otwartych drzwiach, gdyż w środku panował upał i zaduch. Kiedyś był to skromny sklepik,

zaopatrujący całe przedmieście w mydło, sól, zbożową kawę i inne „artykuły kolonialne”. Dziś

zostały tylko na pół zatarte napisy po obu stronach drzwi; „kakao, kawa, nabiał”... Właściciel

wyniósł się z miasteczka, a dawny sklep Zadorowie zamienili na mieszkanie. Za ladą mieściła się

kuchnia, reszta zaś obszernego pomieszczenia zastępowała jadalnię i sypialnię.

Ciekawskie dzieci i wścibscy sąsiedzi mieli sporo uciechy, gdy Zadorowa wciągała męża ze

schodów do domu. Czasem był bezwładny jak wór mąki, niekiedy próbował się opierać, ale na

ogół nie miał sił, żeby protestować energiczniej. Klął więc tylko pod nosem i przelewał się przez

ręce.

Zośka czasem pomagała matce w tej czynności. Częściej jednak odsuwała się jak najdalej albo

wychodziła z domu. Nigdy nie mogła się przyzwyczaić do widoku pijanego ojca. Brzydziła się

nim i zarazem bała. Ilekroć musiała go dotknąć, zbierało jej się na wymioty.

Miała szesnaście lat, zgrabne nogi, a głowę pełną marzeń i mrzonek. Gdyby ją ktoś zapytał,

dlaczego przestała się uczyć po siedmiu klasach szkoły podstawowej, sama prawdopodobnie nie

potrafiłaby dać odpowiedzi. Wzruszyłaby ramionami i oświadczyła z uśmiechem: „Tak mi się

jakoś złożyło”...

Nie miała dużych trudności w nauce. Była raczej leniwa, ale nie bardziej niż tysiące innych

dziewcząt w jej wieku. Wolała kino czy wygrzewanie się nad brzegiem rzeki w lecie, a sanki

zimą niż ślęczenie nad nudnymi książkami, lecz niektóre przedmioty niezwykle ją interesowały.

Bardzo chętnie uczyła się geografii. Nazwy egzotycznych miast, lądów czy państw same

wbijały się jej w pamięć. Bujna wyobraźnia podsuwała obrazy skąpanych w słońcu plaż,

wysokich palm, bezszelestnie sunących samochodów, wyfraczonych panów z pokrytymi szronem

siwizny skroniami, zapraszających ją do najelegantszych lokali.

Lubiła też historię. Ale tu znów widziała cudowne kreacje dworskich dam, tańczyła menuety,

jeździła karetami, kochali ją książęta i szlachetni rycerze.

A tymczasem w życiu samochody przejeżdżały przed ich domkiem na przedmieściu i

pozostawał po nich tylko kurz, który wdzierał się przez nieszczelną zasłonę do mieszkania. Z

marzeń budził ją przykry głos matki, wiecznie narzekającej, zapracowanej, chorowitej,

dźwigającej na swych barkach wór domowych trosk, zawsze wzdychającej do lepszych czasów.

Zadorowa nie była jeszcze starą kobietą i kiedyś musiała być nawet niebrzydka. Świadczyła o

tym ślubna fotografia wisząca nad łóżkiem. Pochylona ku niej głowa młodego mężczyzny z

zabójczym hiszpańskim wąsikiem i lekko zamglonym „od kochania” wzrokiem należała do ojca

Zośki, zdolnego niegdyś majstra murarskiego. Dawne to były czasy. Mieli przed sobą życie,

piękne perspektywy – rzemieślnik zawsze ma chleb w rękach. Okazało się jednak, że w życiu

bardzo trudno czasem zrealizować najprostsze marzenie, gdy w rękach rzemieślnika za często

pojawia się kieliszek. Majster nie zawsze miał robotę, czasem wyjeżdżał na całe miesiące, żeby

zarobić na utrzymanie domu. Zimą trzeba było żyć z tego, co zarobiło się latem, w sezonie. Ale

w długie zimowe wieczory dla zabicia wlokącego się czasu bezrobotny rzemieślnik szukał

rozrywki wśród kolegów, pił, grał w karty i wynajdywał tysiące okazji, żeby wyciągnąć od żony

zarobiony w lecie grosz.

Potem przyszedł na świat syn. Dziecko przysporzyło kłopotów, walka o życie zrobiła się

jeszcze cięższa. I tak po kolei trzeba było rezygnować z pięknych przedmałżeńskich marzeń:

własny domek odsunął się w sferę nieosiągalnych mrzonek, potem nawet posiadanie własnego

mieszkania przekroczyło ich możliwości.

Wojna też zostawiła w nich trwałe ślady. Gdy ciągnęli szosą z tłumem uciekinierów,

nadleciały samoloty i wtedy w przydrożnym rowie pozostał na zawsze ich sześcioletni synek.

Potem okrutne lata przytępiły żal i matka myślała czasem nawet, czy nie lepiej, że jej małe

dziecko nie musi się tak potwornie męczyć.

Zadora zajął się nielegalnym handlem. Jeździł po wsiach, skupował mięso i przywoził do

miasta. Ten proceder, choć pozwolił im jakoś przetrwać, a nawet dawał niekiedy niezły zysk,

dostarczał jednak handlarzowi wiecznych okazji do picia. Żona cierpiała z tego powodu, ale nie

mogła mówić, bo w odpowiedzi słyszała, że tego wymagają interesy, a zresztą życie jest i tak

niepewne, więc czemu sobie żałować.

Tak w codziennych troskach i zmarnowanym życiu utonęły marzenia, miłość do męża,

ambicje, pozostała samotność i gorycz. Po dwudziestu trzech latach małżeństwa ładna

dziewczyna zmieniła się w zgorzkniałą kobietę. Ożywiły ją urodziny Zośki. Czasy były bardzo

ciężkie, lecz Zadorowa cieszyła się dzieckiem, w którym widziała jedyną bliską sobie istotę.

Dziewczynka zajęła teraz w jej sercu miejsce opuszczone przez męża i poprzednie dziecko.

Zadorowa kochała Zośkę prymitywną, egoistyczną miłością matki, która wierzy, że tylko ona

może zapewnić dziecku szczęście. Tak jak kiedyś planowała swoje życie, tak teraz snuła

marzenia na temat przyszłości córki, jej szczęścia. A wierzyła głęboko, że dziewczynie do tego

szczęścia nie potrzeba dyplomów ani uniwersytetów. Wystarczy bogaty, kochający, uległy mąż,

który spełni wszystkie życzenia i zachcianki.

Wbijała Zośce w głowę, że dziewczyna musi byś ładnie ubrana, umieć się należycie

zachować, znać się na gospodarstwie, bo choćby miała dziesięć służących, od niej będzie zależał

cały dom. Wtedy dopiero będzie się podobała mężczyznom. Często też zwracała jej uwagę, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: