Judith McNaught - Mój własny anioł stróż.pdf - NOWE stonoga81 - chomciomania

JUDITH MCNAUGHT

MÓJ WŁASNY ANIOŁ STRÓś

Spencerowi Shelleyowi

NajdroŜszy Spensie, tradycyjnie juŜ pragnęłam zacząć moją ksiąŜkę od listu z radami

dla Ciebie - takiego jaki poprzednio napisałam do Twojego brata. Ale nie mogę. Tak mnie

oczarował Twój urok i tak mnie rozbraja Twój śmiech, Ŝe nie mogę się doczekać, kiedy

dorośniesz, by to do Ciebie zwracać się o radę. Jak Ty to robisz, Ŝe kaŜdy, na kogo spojrzysz,

musi się uśmiechnąć? Wiem, po kim odziedziczyłeś oczy, ale skąd masz tę radość? I skąd u

Ciebie ta magia?

Tyle pytań ciśnie mi się na usta, ale masz dopiero dwa lata, więc na odpowiedzi

przyjdzie mi zaczekać. Jedno nie ulega wątpliwości: będziesz przecierał własne szlaki. A jeśli

droga, którą obierzesz, zacznie budzić w sercach Twoich rodziców niepokój, moŜesz na mnie

liczyć: ja wszystko wygładzę. Na razie jednak posłuchaj dobrej, babcinej rady: nie pozwól,

abyśmy zbytnio Cię zmienili.

PODZIĘKOWANIA

Piszę ksiąŜki o niezwykłych męŜczyznach, obdarzonych wyjątkowym charakterem,

inteligencją, wraŜliwością i siłą. I znałam takich męŜczyzn. Jednym z nich był Gayle

Schroder, mój serdeczny przyjaciel; drugim zaś Michael McNaught, mój mąŜ. KaŜdy, kto

znał tych wspaniałych ludzi, boleśnie odczuwa ich brak. Za ich Ŝycia podziwialiśmy obu i

ceniliśmy; teraz ich wspomnienie rozjaśnia nasze myśli i wskazuje drogę. MoŜemy uwaŜać

się za wybrańców losu, bo mogliśmy z nimi obcować. Pisanie powieści to długa i samotna

wędrówka. Wytrzymuję ją tylko dzięki wsparciu i zrozumieniu rodziny oraz najbliŜszych

przyjaciół. Dziękuję Wam, Clay, Whit i Rose, Ŝe bez słowa skargi znosiliście moje milczenie,

brak telefonów i wizyt. Jestem Wam za to dozgonnie wdzięczna. TakŜe Wam, Carole

LaRocco, Judy Schroder i Cathy Richardson, naleŜą się podziękowania za wytrwałość i

przyjaźń.

Pracując nad ksiąŜką, korzystam z rad i wskazówek wielu osób, które doskonale znają

daną tematykę; w tym wypadku szukałam pomocy u jednego człowieka, posiadającego

olbrzymią wiedzę, niezliczone kontakty, a nade wszystko anielską cierpliwość - Steve'a

Sloata. Steve, jesteś niezrównany. Nigdy nie zdołam Ci się odwdzięczyć.

ROZDZIAŁ 1

Pani Kendall, czy pani mnie słyszy? Jestem doktor Metcalf, a pani znajduje się w

szpitalu Dobrego Samarytanina w Mountainside. Zaraz przeniesiemy panią z karetki do

gabinetu zabiegowego.

Do roztrzęsionej Leigh Kendall docierał natrętny, męski głos, przywołujący ją do

świadomości, ale nie mogła się zmusić, aby otworzyć oczy.

- Czy pani mnie słyszy, pani Kendall?

Z trudem uniosła powieki. Pochylony nad nią lekarz badał jej głowę. Obok niego stała

pielęgniarka z kroplówką.

- Zaraz przeniesiemy panią z karetki - powtórzył, świecąc małą latarką najpierw w

jedno, potem w drugie oko Leigh.

- Muszę... zawiadomić... męŜa, Ŝe tu jestem - wyszeptała słabym głosem.

Lekarz uspokajająco ścisnął jej dłoń.

- Zajmie się tym lokalna policja. A tu, w Dobrym Samarytaninie, ma pani oddanych

wielbicieli, do których i ja się zaliczam. Otoczymy panią troskliwą opieką.

Wysunięto z karetki nosze i Leigh natychmiast została otoczona przez liczne głosy i

obrazy. Czerwono - niebieskie światła ambulansów pulsujące na tle szarego, porannego nieba.

Kotłowanina ludzi w mundurach: policjanci konni stanu Nowy Jork, sanitariusze, lekarze,

pielęgniarki. Skrzydła drzwi wejściowych, ściany korytarza, zlewające się twarze jakichś

osób, zdecydowanym tonem zadających pytania.

Leigh usiłowała zebrać myśli, ale głosy zlewały się w bełkot, twarze się rozmazywały,

aŜ pochłonął je ten sam mrok, co i resztę pomieszczenia.

Kiedy się ocknęła, za oknem była juŜ noc i prószył śnieg. Próbowała otrząsnąć się z

oszołomienia wywołanego działaniem leków, które sączyły się do Ŝyły z kroplówki

zawieszonej nad głową. Półprzytomnie rozglądała się po pomieszczeniu - chyba pokoju szpi-

talnym, w tym momencie jednak bardziej przypominającym kwiaciarnię.

W nogach łóŜka stał olbrzymi kosz białych orchidei i wazon jasnoŜółtych róŜ, a wśród

nich siedziała siwa pielęgniarka, pogrąŜona w lekturze „New York Post” ze zdjęciem swojej

pacjentki na pierwszej stronie.

Leigh odwróciła głowę o tyle, o ile pozwalało jej usztywnienie, szukając wzrokiem

Logana, ale najwyraźniej chwilowo była sama z pielęgniarką. Nieśmiało poruszyła nogami i

podkuliła palce. Z ulgą przekonała się, Ŝe nadal stanowią całość z resztą ciała, a nawet ma w

nich władzę. Ręce były zabandaŜowane, jej głowę ściskał jakiś opatrunek, ale dopóki nie

próbowała się poruszyć, czuła jedynie ogólny ból w całym ciele, czasem ukłucie w Ŝebrach i

suchość w ustach, jakby najadła się trocin.

śyła i juŜ samo to zakrawało na cud! A fakt, Ŝe nadal była w jednym kawałku i w

stosunkowo dobrej formie, napełniał Leigh wdzięcznością i niemal euforyczną radością.

Przełknęła ślinę i wychrypiała:

- Mogę się czegoś napić?

Pielęgniarka podniosła oczy i jej twarz natychmiast rozjaśnił dyŜurny, promienny

uśmiech.

- Obudziła się pani!

Szybko zamknęła gazetę i połoŜyła ją pod krzesłem. Kiedy podeszła do stolika przy

łóŜku, by nalać wody z róŜowego dzbanka, Leigh zauwaŜyła na jej piersi identyfikator z

napisem: „Siostra Ann Mackey, pielęgniarka na prywatnym dyŜurze”.

- Wygodniej będzie pani pić przez rurkę, zaraz przyniosę.

- Nie trzeba, jestem bardzo spragniona.

Kiedy siostra przysunęła Leigh kubek do ust, ranna wyjęła go jej z rąk.

- Sama utrzymam - zapewniła pielęgniarkę i nagle ze zdumieniem przekonała się, ile

wysiłku kosztowało ją uniesienie zabandaŜowanej ręki, a potem utrzymanie w dłoni

kubeczka.

Kiedy oddawała go siostrze, ramię jej drŜało, a klatkę piersiową rozsadzał ból. Leigh

zaczęła się obawiać, Ŝe obraŜenia są powaŜniejsze, niŜ sądziła. Opadła na poduszkę i zbierała

siły, by zadać podstawowe pytanie.

- Co ze mną jest?

Siostrę Mackey najwyraźniej rozsadzała chęć podzielenia się swoją wiedzą, ale się

zawahała.

- Powinna pani o to spytać doktora Metcalfa.

- Zapytam, ale chciałabym to usłyszeć juŜ teraz od mojej prywatnej pielęgniarki. Nie

zdradzę, Ŝe pani mi cokolwiek powiedziała.

Siostra tylko takiej zachęty potrzebowała.

- Kiedy panią przywieźli, była pani w szoku - wyjaśniła. - Miała pani wstrząśnienie

mózgu, hipotermię i złamane Ŝebra. Lekarze podejrzewali teŜ uraz kręgów szyjnych wraz z

przyległościami tkanki, czyli, mówiąc po ludzku, problemy z karkiem. Ma pani teŜ liczne

głębokie skaleczenia na głowie, rany na ramionach, nogach i klatce piersiowej. Na szczęście

Judith McNaught - Mój własny anioł stróż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: