Kąkolewski Krzysztof - Umarły cmentarz.pdf - Żydzi w Polsce - Euromaster

Krzysztof Kąkolewski

UMARŁY CMENTARZ

Wstęp do studiów nad wyjaśnieniem

przyczyn i przebiegu morderstwa na Żydach

w Kielcach dnia 4 lipca 1946 roku.

Współpraca przy ankiecie Joanna Kąkolewska

Wydawnictwo von borowiecky

Płocka 8/132

01 - 231 Warszawa

tel./fax 675 - 36 - 81

Dystrybucja:

Hurtownia Codex s.c.

01 - 401 Warszawa

Górczewska 97

tel.632 - 02 - 61 w. 383, 311

ISBN 83 - 904286 - 1 - X

skład i łamanie: Firma ACTIS, Egejska 6/67, Warszawa, tel. 42 - 72 – 29

druk: Drukarnia EFEKT, Lubelska 30/32, Warszawa, tel. 618 - 57 - 07

Sprawa podtytułu

Podtytuł „Wstęp do studiów nad wyjaśnieniem przyczyn i przebiegu morderstwa

na Żydach w Kielcach dn. 4.7.1946 roku” umieszczony został dlatego, że autor zdaje

sobie sprawę, iż o wydarzeniach tamtych wiemy mniej niż 50 lat temu, zaraz po ich

zaistnieniu.

Za pierwszą publikację o pogromie po 35 latach utajenia można uznać artykuł

Krystyny Kersten w „Tygodniku Solidarność” z dn. 8.12.81 pod tytułem „Kielce, 4 lipca

1946 r”. Ci, którzy uważają się za badaczy pogromu - wyłączywszy Michaela

Chęcińskiego („Poland. Comunism. Nationalism. Antysemitism”, New York 1983) i

Bożeną Szajnok („Pogrom kielecki, znaki zapytania”), uważają sprawę za wyjaśnioną

przez proces przygotowany przez UB i winnych ukaranych przez zastrzelenie.

Pionierską pracę wykonał reportażysta Jerzy Sławomir Mac w szkicu „Kto to

zrobił”, zamieszczonym w listopadowym numerze białostockiego pisma „Kontrasty” w

1986 roku. Wadą jego tekstu jest, że mimo dotarcia do wielu osób - być może dlatego, że

jego publikacja zależała od decyzji cenzury - materiał tam zebrany nie jest spójny z

wnioskami, które nie odbiegają od nakazanych przez propagandę, a współwinnych

pogromu autor dopuszcza do głosu jako świadków, nie przepytując ich na najważniejsze

okoliczności.

Po pięćdziesięciu latach postkomunistyczne władze w Warszawie wracają do

wersji ogłoszonej przez propagandę PPR, a przygotowanej przez NKWD i UB. Święci się

pięćdziesiątą rocznicę zbrodni nie wiedząc, a przede wszystkim nie chcąc wiedzieć o

podłożu zbrodni, daleko idącej zimnej obojętności na to, kto był mordercą i odebrał życie

ofiarom. Używa się zamordowanych jako swoistego taranu propagandowego, czy atutu

w grze, na którą, nie wiemy czy zabici by przystali, bo chwilę przed śmiercią mieli

świadomość z czyjej ręki spotkała ich zagłada. Akcja propagandowa w sprawie pogromu

kieleckiego jest zjawiskiem towarzyszącym od dawna prowadzonym usiłowaniom, by

winę za zagładę Żydów przygotowaną i dokonaną przez niemieckich nazistów przerzucić

na Polaków. Zabici w Kielcach, w ostatnim okresie stali się „trupami przetargowymi” w

sprawach własności pożydowskiej, która została zawłaszczona przez rządy

komunistyczne lub osoby przez te rządy popierane, podobnie zresztą jak własność

Polaków, która nie mieściła się w ograniczeniach i rygorach wywłaszczeniowych.

Wstrząsające jest to, że w ciągu pięćdziesięciu lat nie przeprowadzono praw-

dziwego śledztwa w sprawie pogromu, nie skazano ani nie aresztowano winnych. Jest to

jakby dalszy ciąg pogromu, trwający, a obecnie, gdy propaganda stała się nauką historii,

także zaważa na ocenie narodu polskiego.

Leszek Żebrowski zauważa w swoim referacie na temat „band pozorowanych”,

wygłoszonym na sympozjum naukowym w parafii św. Katarzyny: „Mimo upływu siedmiu

już lat od uwolnienia nauki z gorsetu ideologicznego, podczas których formalnie nie ma

przeszkód w prowadzenie swobodnych i wolnych badań, historycy w Polsce nie

zrewidowali dogłębnie ocen (...).”

Zdanie to Żebrowski poświęca bezkrytyczności i bezradności historyków dziejów

najnowszych nawet wobec takiego faktu jak liczebność GL - AL, jej domniemanych

zwycięstw a pomijanych zbrodni. A właśnie w pogromie kieleckim krzyżują się wszystkie

potworności, które przyniósł ustrój komunistyczny do Polski. Nienawiść klasową

połączoną z rasową, zanegowanie własności aż po jawny rabunek i ludobójstwo. Nie ma

nikogo, kto przeciwstawiłby się manipulowaniu zabitymi Żydami, przez różne grupy

polityczne, dla swoich celów przez pół wieku. A doszło tam do ludobójstwa, najcięższej

zbrodni przeciwko ludzkości, zmierzającej do zniszczenia całości lub części grup

ludności ze względu na ich rasę, narodowość lub religię. Negowanie ludobójczego

charakteru pogromu kieleckiego przez komunistycznych prawników i historyków w

Polsce wynika z tego, iż nie mogą oni przyznać, że akcja przeciwko Żydom miała

charakter policyjno - militarny i pod pewnymi względami podobna była do akcji (rewizji,

wybiórki, selekcji, którym towarzyszyły zabijanie i rabunek), przeprowadzonych przez

niemieckie służby porządkowe i SS.

Terminologia

Używając określenia „partia” czyli KPP, WKPb, PPR lub PZPR nie będziemy mieli

na myśli partii w ogólnie przyjętym rozumieniu, wynikającym ze stosunków demokracji.

Sami komuniści (bolszewicy) twierdzili, że „nie są partią tradycyjną”, że „są partią

nowego typu” - w domyśle jakiej nigdy nie było. Będąc konsekwentni nie powinni byli

nazywać siebie partią jednak ta nazwa miała znaczenie dezinformujące i osłonowe.

Partie te były szeroko rozumianymi zmowami o utajnionych celach i sposobach działania,

nawet wtedy gdy działały jawnie, nawet wtedy gdy stały u władzy. Wtedy może były w

głębszej konspiracji przed zniewolonym społeczeństwem radzieckim, czy podbitymi

narodami.

Nie będąc partią, taka partia nie mogła też być partią robotniczą. Kształtowanie

się składu osobowego tych ściśle zorganizowanych grup musi być przedmiotem

osobnych badań. Występuje tu pewna prawidłowość: partie komunistyczne składały się z

trzech grup osób: mas członkowskich, tzw. aktywu (niezawodowego) oraz aparatu

(zawodowi rewolucjoniści). Mimo sprzeczności zawartej w tym sformułowaniu,

absurdalności, właśnie komuniści z najściślejszego kręgu zarządzania partią tak siebie

określili.

Na terenie Polski w latach 1944 - 45 do PPR wstępowali ludzie z najniższych

nizin, lumpenproletariat, szczególnie wiejski, do czego zachęciło ich wcielenie do sił GL -

AL - NKWD ludzi zrzeszonych w ugrupowaniach nie podległych nikomu a trudniących się

„rekwizycją” czyli rabunkiem dworów, bogatego chłopstwa, młynarzy, ukrywających się

Żydów. Także ludzie, którzy nie mieli odwagi wstąpić do AK lub którzy znajdowali się pod

jej inwigilacją z powodu niewłaściwego zachowania wobec okupantów szukali ochrony w

PPR. Aparat jednak składał się z wyszkolonych i wyspecjalizowanych osób przybyłych z

armią radziecką z Rosji lub grup partyjno - dowódczych GL - AL.

Również władze bezpieczeństwa powołane przez komunistów nie mogą być w

Kąkolewski Krzysztof - Umarły cmentarz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: