Dragonlance - Bohaterowie 03 - Szczęście łasicy - Williams Michael.pdf - Ebooki Dragonlance - pavelik

Dragonlance Saga

Cykl Bohaterowie tom trzeci

Michael Williams

Szczęście łasicy

Część pierwsza

Od Zamku nad Fosą do Bagna Wardenów

Znak Łasicy jest tunelem nad tunele,

zaklęciem nad zaklęcia.

Podkopuje sam siebie, kopiąc zasię

odsłania daremność wszelkich dróg.

więc w ciemnościach, dopóki mrok nie wyjawi sekretów

mrocznego korowodu filozofów.

Calantina, IX:IX

Rozdział pierwszy

W SZYSTKO ZACZĘŁO SIĘ NOCĄ podczas uczty, w której nie wziąłem udziału.

Inni się bawili, ja zaś sprzątałem komnaty mojego starszego brata

Alfrica, wymiatając z nich gromadzące się tam codziennie sterty mokrych

szat, kości i łupin melonów. Pokoje Alfrica przypominały śmietnik lub

legowisko ogra. Nie wątpiłem, że słudzy, którzy nagle gdzieś poznikali,

kryją się w domku przy fosie i wkrótce zeń wyjdą.

Proszę was, nie zrozumcie mnie źle. Nie byłoby to sprawiedliwe,

gdybym kiedykolwiek porównał mojego brata do ogra. Ogry są większe i

bardziej złośliwe. I pewnie bystrzejsze.

Alfric jednak miał dość rozumu, by wrobić mnie w sprzątanie i mycie

okien w jego komnatach, podczas gdy reszta rodziny, wespół ze

znamienitym gościem, raczyła się kolacją.

Od ośmiu lat brat szantażował mnie ujawnieniem najdrobniejszych

choćby moich przewinień. Tak więc, kiedy synowie rycerzy solamnijskich

spędzali czas, uganiając się konno za sokołami, moja młodość mijała na

sprzątaniu i drżeniu z obawy, ponieważ... no, powody wyjaśnią się nieco

później.

Wystarczy rzec, że w wieku lat siedemnastu zacząłem się buntować,

uważałem bowiem, że jestem już za stary, by pełnić funkcję osobistego

sługi starszego brata.

Podczas gdy ja wycierałem kurze w jego komnatach, Alfric siedział za

stołem w wielkiej hali, gdzie ojciec zabawiał sir Bayarda Brightblade'a z

Vingaard, rycerza solamnijskiego, który odwiedził nasz skromny, otoczony

fosą zameczek. Wjeżdżając w bramy naszego zamku, sir Bayard odziany

był w lśniącą zbroję, która stała się już tematem pieśni i jednej czy dwu

legend. Na domiar wszystkiego sir Bayarda uważano za pierwszego

szermierza w północnej Solamnii.

Na mnie nie robiło to zresztą wrażenia.

Szczególnie irytującym aspektem tej wizyty był fakt, iż stała się ona

wybawieniem dla Alfrica. Wyglądało bowiem na to, iż sir Bayard

wyruszył na wyprawę, by podczas świetnego turnieju ubiegać się o rękę

córki jakiegoś szlachcica z południa, ryżowy nasz zagon odwiedził zaś

jedynie ze względu na uprzejmość, którą chciał wyświadczyć naszemu

sławnemu niegdyś ojcu. Obiecał mu kiedyś, że weźmie do rycerskiej

służby mojego brata, który obecnie skończył dwadzieścia jeden lat, wiek

dość zaawansowany — jak na giermka — i któremu odmówiło już kilku

innych rycerzy. Sir Bayard miał oto wziąć Alfrica ze sobą, nauczyć go

manier i zwrócić ojcu jako człowieka nie bez perspektyw na rycerski pas i

ostrogi.

Gdy Alfric usłyszał te radosne nowiny, oczywiście musiał je jakoś

uczcić. Dziś rano znaleziono więc w stajni kolejnego zajeżdżonego na

śmierć konia i raz jeszcze stanęła w ogniu kwatera naszego wychowawcy,

Gileandosa. Owe podpalenia były rozrywką, której ja i Alfric oddawaliśmy

się z równym zapałem, jak zwykle jednak podejrzenie padło na mnie, co

skończyło się moją banicją z przygotowywanej na naszych oczach

uroczystej kolacji.

Na dole rozlegał się więc teraz śmiech i słychać było brzęk naczyń, ja

zaś wycierałem szafkę mojego brata, na której paluchem w kurzu

wypisano: „Byłem tu. Alfric". Niewątpliwie przy winie i dziczyźnie

rozmawiano o mnie i wszyscy wyrażali nadzieję, że już niedługo wyrosnę

z... z czego tam powinienem wyrosnąć. Brithelm, mój średni i pokrewny

mi duchem brat, został wyproszony z jadalni ze względu na, bogowie

jedynie wiedzą jak stary i szlachetny, post, Alfric zaś niewątpliwie

rozpierał się teraz po prawicy ojca i kiwając głową, przytakiwał staremu

prykowi (który niewątpliwie miał na względzie jedynie nasze dobro),

podczas gdy sir Bayard z pewnością spoglądał na wszystko z powagą i

łaskawym rycerskim przyzwoleniem.

Kipiałem więc z gniewu, wymiatając sterty popiołów, kości i piór. Jak

miało okazać się później, mój gniew — nie mówiąc o całej historii —

dopiero się rozpoczynał.

Gdy wczołgałem się pod łóżko, aby skończyć zamiatanie, zanim wezmę

się za mycie okien — które musiałem, psiakość, przecierać codziennie —

usłyszałem jakiś szmer przy drzwiach. W pierwszej chwili pomyślałem, że

to Alfric, który mając już dość uciech przy stole, przeprosił uprzejmie

zebranych i przywlókł się tu na górę, by sprać mnie dla samej radości

wytrzęsienia ze mnie ducha. Kuląc się pod łóżkiem, zamarłem więc wśród

zbitych garnków, pustych butelek, zużytych kaganków i kości.

Od strony drzwi dobiegł zaś głos, słodki niczym miód, głęboki i

melodyjny.

— Hej, ty tam pod łóżkiem, gdzie podziali się wszyscy? Nie musisz się

kryć, potrafię bowiem przejrzeć mrok z równą łatwością, z jaką widzę

przez zasłony czasu, kamienia czy metalu. Widzę cię więc. Gdzie jest

reszta mieszkańców tego domostwa? Mam tu coś do załatwienia.

Głos ten nie ustępował twardością stali i zwiastował niebezpieczeństwo.

Przywodził mi na myśl głos zabójcy lub najemnego mordercy, który

przemawia słodko niczym pienia chóru i łagodnie jak wiolonczela w

rękach mistrza nawet wtedy, gdy mówiący sięga po sztylet lub nalewa

komuś trucizny.

Przysiągłbym, co więcej, iż po wejściu nieznajomego przygasło światło

w komnacie, z podłogi zaś podniosła się nikła mgiełka. Temperatura nagle

spadła tak, że meble pokryły się koronkami szronu.

Przerażony bardziej niż na początku, kiedy obawiałem się jedynie brata

zamierzającego stłuc mnie na kwaśne jabłko, odpowiedziałem tak, aby nie

zdenerwować osobnika i narazić na jak najmniejsze niebezpieczeństwo

najbardziej mi drogie osoby w domu.

— Nie wiem, kim jesteś, panie, proszę jednak, nie czyń mi krzywdy.

Jestem trzeci w kolejce do tytułu dziedzica tych włości, nie warto więc

mnie nawet porywać. Jeśli szukasz, panie, mojego ojca, znajdziesz go na

dole w sali jadalnej, łatwiej jednak będzie ci go wziąć na cel, gdy zaczaisz

się nań rankiem, kiedy będzie wdrapywał się po schodach. Dowiedz się

przy okazji, że sześć miesięcy temu miał wypadek podczas polowania i

utyka, gdy chodzi, by odciążyć lewą nogę, mierz więc nieco w prawo. —

W tym miejscu wybuchnąłem płaczem, nie zwlekałem jednak z dalszymi

propozycjami. — Jeśli zamierzasz zaatakować mojego brata, Brithelma, to

pewnie medytuje w swoim pokoju. Chodzi o jakieś święto religijne.

Korytarzem w dół i trzecie drzwi na lewo. — Brithelm był nieszkodliwym

i dobrodusznym chłopcem, ze wszystkich członków rodziny lubiłem go

najbardziej. Nie na tyle jednak, aby nie podsunąć go zamiast siebie

potencjalnemu mordercy. Pospiesznie ciągnąłem wyliczankę dalej: — Na

tym piętrze znajdziesz jeszcze tylko Gileandosa, naszego wychowawcę i

opiekuna. On jednak niczego nie usłyszy, bo leczy się z poparzeń i o tej

porze prawdopodobnie zdążył się już nielicho zaprawić gorzałą.

Snując ów łańcuch zdrad, nadal siedziałem pod łóżkiem, skąd mogłem

widzieć nogi intruza tylko do kolan. Zatrzymał się na chwilę w drzwiach,

potem wszedł do komnaty i rozsiadł się w fotelu. Jego stopy widziałem

przez wypukłe szkło uszkodzonej lampy i wydały mi się ogromne, miał

zaś na nich czarne, wysokie skórznie ozdobione srebrnymi skorpionami,

jakby sama czerń butów nie była dość złowroga. Pospiesznie zgarnąłem

przed siebie stertę kości, potłuczonego fajansu i brudnych szmat, sam zaś

niemal wcisnąłem się w ścianę, pod którą stało łoże Alfrica.

— Panie, oczywiście, mam też starszego brata, Alfrica. Jeśli życzyłbyś

sobie poznać jego zamierzenia na parę najbliższych dni lub spis jego

ulubionych potraw...

— Ależ mój mały... — przerwał mi obcy, którego śpiewny głos

zabrzmiał teraz kojąco niczym kołysanka. — Nie zamierzam wyrządzić

krzywdy żadnemu z członków twojej rodziny. No, chyba że zostanę do

tego zmuszony. Szukam kogoś innego...

— Ach, masz panie na myśli sir Bayarda? Jeśli zamierzasz odebrać mu

życie, lepiej będzie, abyś przyszedł nieco później, gdy wszyscy — nawet

służba — zasną. W ten sposób przeprowadzisz rzecz sprawniej i bardziej

prywatnie. Nie zamierzasz chyba zabijać kogoś bez potrzeby?

— Mały, czy ty mnie w ogóle słyszałeś? — Przybysz przemówił ciszej,

a powietrze zmroziło się jeszcze bardziej. Przestały nawet śpiewać słowiki

za oknem, jakby cały zamek i wszystko wokół niego ucichło, by nie stracić

żadnego ze słów mordercy. — Ty chyba uwielbiasz dźwięk własnego

głosu, co? Powiadam ci, dziś nie zamierzam nikogo pozbawić życia.

Oparłem się na łokciach, wzniecając pod łóżkiem tuman kurzu, który —

taką żywiłem przynajmniej nadzieję — ukryje równie dobrze moje myśli,

jak i moją rozdygotaną osobę.

Podczas gdy ogień na kominku marniał w oczach, nieznajomy w czerni

poświęcił chwilkę czasu na wyjaśnienia.

— Dziś w nocy nie czyham na niczyje życie. Nie, dziś z pewnością nie.

Pożądam jedynie zbroi, mój mały, sławnej zbroi Bayarda z Vingaard,

znanego Rycerza Miecza, który, jak rozumiem, zatrzymał się dziś na noc w

tym domu. Chodzi mi wyłącznie o zbroję, ta zaś jest chyba — jak myślisz?

— niezbyt wysoką zapłatą za bezpieczeństwo tak bardzo kochanych przez

ciebie twoich bliskich.

Godzi się rzec, że najbardziej mi droga osoba tkwiła właśnie pod

łóżkiem. Jeśli przedtem beczałem ze strachu, teraz otoczony śmieciami

rozpłakałem się z ulgi i radości. Mój gość okazał się zwykłem

złodziejaszkiem. Był właściwie pokrewną mi duszą.

Gdybym pomyślał, że wielbiąc złodzieja zasłużę sobie na jego względy,

byłbym wyczołgał się spod łóżka, aby ucałować te srebrne skorpiony i

czarne obcasy. Obawiałem się jednak, że wykonywanie zbyt szybkich

ruchów jest niezbyt rozsądne. Zamiast tego zacząłem się więc

zastanawiać, do czego potrzebna mu jest zbroja sir Bayarda.

Niedługo trwało, zanim rozgryzł powód mojego milczenia. Poruszył się

w fotelu, w komnacie zaś powiało chłodem.

Dragonlance - Bohaterowie 03 - Szczęście łasicy - Williams Michael.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: