Michaels_Leigh_Wspolne_noce_wspolne_dni_01.pdf

Leigh Michaels

Wspólne noce, wspólne dni

Husband on Demand

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Klucz leżał tam, gdzie zawsze, czyli blisko wejścia, pod donicą z drobnymi

żółtymi chryzantemami. Tym razem jednak Cassie wsunęła go do kieszeni żakietu,

zamiast jak zwykle odłożyć na miejsce po otworzeniu drzwi.

Znalazła się w cichym holu nieprzyjemnie opustoszałego domu, należącego do

Peggy Abbott. Rozejrzała się wokół, chociaż świetnie znała każdy kąt. Trudno

zliczyć, ile razy tu przychodziła, żeby przynieść odebrane z pralni garnitury pana

domu albo zabrać przygotowaną przez Peggy listę zakupów. Również przed

ostatnimi świętami Bożego Narodzenia spędziła tu cały dzień, pakując prezenty i

piekąc ciasteczka. Po wykonaniu różnych zleceń wracała do siebie, teraz jednak

miała tu na jakiś czas zamieszkać, i to zupełnie sama. Dlatego dom wydał jej się

nieprzytulny i mało gościnny, czyli zupełnie inny niż zazwyczaj. Uśmiechnęła się,

pokpiwając w duchu ze swego przewrażliwienia. Nie mogła się jednak pozbyć

nieprzyjemnego wrażenia, że jest tu niechcianym intruzem.

A przecież tak naprawdę Peggy niemal błagała Cassie, by się tutaj wprowadziła

i czuła się jak u siebie.

– Znam swoje szczęście i wiem – przekonywała – że jeśli pozostawię sprawy

swojemu biegowi, będzie to wyglądało tak: pojadę z Rogerem na tę koszmarną

wyprawę, a po powrocie okaże się, że hydraulik nie tylko nie zainstalował wanny z

biczami wodnymi, lecz w ogóle nawet się nie pojawił. Gdyby się okazało, że

spędziłam wieczność w lesie pod namiotem z powodu remontu, do którego w

rzeczywistości nie doszło, pewnie podcięłabym sobie żyły.

– Bez wanny nie dasz rady – fachowo poinformowała ją Cassie. – Jeśli ktoś

profesjonalnie podchodzi do tego zabiegu, powinien usiąść w wypełnionej ciepłą

wodą wannie. Tak postępują wszyscy porządni samobójcy. Szczerze jednak

mówiąc, wolałabym, abyś zrezygnowała z tak radykalnego kroku, bo wtedy

Wypożyczalnia Żon straciłaby jedną z najlepszych klientek.

– No to wprowadź się do mnie i miej oko na tego budowlańca – nalegała

Peggy. – Jeśli tu zamieszkasz, nie będzie miał pretekstu, żeby migać się od roboty.

Cassie nie była o tym przekonana, z doświadczenia bowiem wiedziała, że pod

tym względem rzemieślnicy są wprost niewyczerpani w pomysłach. Z drugiej

jednak strony Wypożyczalnia Żon od początku swego istnienia zajmowała się

zarówno załatwianiem różnych spraw w imieniu klientów, by nie musieli zwalniać

się z pracy, jak i pilnowaniem ich domów podczas nieobecności właścicieli. Peggy

prosiła o połączenie tych dwóch usług, a przecież elastyczność była głównym

hasłem firmy.

Jednym słowem Cassie nie pozostało nic innego, jak wprowadzić się tutaj.

Zresztą miało to również swoje dobre strony. Dom przy Terrace Square wydawał

się Cassie pałacem w porównaniu z jej skromnym mieszkaniem. Nie tylko z

powodu komfortowego wnętrza, lecz przede wszystkim dlatego, że był solidnie

zbudowany.

Można tu było włączyć muzykę o każdej porze dnia i nocy nie obawiając się,

że spokój sąsiadów zostanie zakłócony, co dla Cassie było wielce kuszącą zachętą.

Obiecała sobie, że gdy tylko rozpakuje rzeczy, natychmiast wypróbuje pianino

Peggy.

Właśnie wieszała w szafie ostatni z przywiezionych kostiumów, kiedy

zadzwoniła przyczepiona do paska komórka.

– Wypożyczalnia Żon – odezwała się automatycznie.

– Jest ósma wieczorem, Cassie. Nie musisz być ciągle na posterunku –

usłyszała głos jednej ze wspólniczek.

– Cześć, Paige. Masz rację, to już skrzywienie zawodowe.

– No i jak tam? Urządzasz się?

– Jest super, ta przestrzeń... Skończy się na tym, że Peggy po powrocie będzie

musiała wyrzucać mnie siłą. – Cassie chwyciła żakiet, który zsuwał się z wieszaka,

omal przy tym nie upuszczając komórki. – Co mówiłaś, Paige?

– Pytałam, czy jutro będziesz mogła zająć się przyjmowaniem zleceń

telefonicznych. Sabrina jedzie do Fort Collins odebrać dziecko klienta z obozu

koszykarskiego, a ja muszę pojechać z matką do lekarza.

– Jasne, nie ruszę się stąd na krok. Najpierw będę czekać na szefa firmy

budowlanej, a potem muszę się przyjrzeć pracy jego ekipy.

– Czy Peggy rzeczywiście tego żądała? To brzmi jak wyrok. Jak sobie

poradzisz?

– Nie będzie tak źle. Kiedy już remont ruszy pełną parą, co jakiś czas

skontroluję postęp robót, co w niczym nie przeszkodzi mi w wykonywaniu moich

zwykłych obowiązków. A jeśli chodzi o jutro, to podaj domowy numer Peggy, bo

w mojej komórce wysiada bateria. Gdyby było dużo zamówień, to...

– Optymistka! Jakbyś nie wiedziała, że to bardzo kiepski okres...

Właśnie! Kiepski okres! Cassie uświadomiła sobie, że to był kolejny powód,

aby przyjąć zlecenie od Peggy, która nigdy nie marudziła przy płaceniu

rachunków. W tym martwym sezonie każda wpłata na konto firmy witana była z

radością.

– Wiem. Niestety, tak to już jest w naszym fachu. Gdyby to było tylko

możliwe, już teraz ubrałabym choinkę. Za kilka miesięcy będziemy zbyt zajęte

przedświątecznymi zleceniami, żeby myśleć o sobie. Ale co z twoją mamą? Mam

nadzieję, że to nic groźnego...

– Jutro ma tylko wizytę kontrolną, ale wiesz, jak to nieraz długo trwa. Zawsze

trzeba czekać, aż przyjmą wszystkie nagłe przypadki. No to cześć. Rano przełączę

telefon na twój numer.

Cassie przypięła komórkę do paska, wsunęła puste walizki pod łóżko i zeszła

na dół do obszernego salonu. Zapadł już wieczór i dom pogrążony był w mroku,

nieco tylko rozproszonym przez światło stylizowanych latarni, które otaczały mały

park i plac zabaw, znajdujące się pośrodku osiedla domków. Ozdobna szklana

ścianka przy drzwiach wejściowych rozszczepiała światło, które migotało i rzucało

drżące refleksy, stwarzając wrażenie, jakby wszystko wokół się poruszało. Cassie

wzdrygnęła się i szybko przeszła przez hol.

Salon był połączony z holem, wyglądał jednak znacznie przytulniej, co na

pewno było zasługą grubego, miękkiego dywanu i wygodnych foteli.

Wypolerowane czarne pudło pianina lśniło nawet w mroku. Cassie delikatnie

przesunęła ręką po powierzchni instrumentu, podniosła wieko i niepewnie dotknęła

klawiszy.

Palce miała sztywne. Nic dziwnego, skoro od przeszło roku grała tylko od

przypadku do przypadku. Uderzyła w klawisze i z ogromną radością wykonała

kilka wprawek. Po chwili ręce odzyskały dawną gibkość i elastyczność, a palce

niemal instynktownie znajdowały kolejne nuty...

Nie była dobrą pianistką, nigdy bowiem nie pobierała regularnych lekcji

muzyki, ale zawsze szukała w niej ucieczki. Wprawdzie nie miała własnego

instrumentu, ale często grywała w szkole, w kościele, u koleżanek czy w

uniwersyteckim kampusie. Pianino stało się jej najlepszym przyjacielem i

powiernikiem.

Spod palców Cassie zaczęła płynąć wiązanka jej ulubionych utworów. Czasami

zatrzymywała się, by przypomnieć sobie poszczególne frazy. Dopiero gdy

wyczerpała cały swój repertuar, przyjrzała się nutom ułożonym na sekretarzyku

obok pianina.

Ze stosu wygrzebała zapis starego marsza. Jaka to przyjemność grać tak sobie

do woli, gdy grube ściany oddzielające szeregowe domki skutecznie chroniły

spokój sąsiadów.

Marsz był skomplikowany, a w dodatku w świetle lampki ustawionej na

pianinie trudno było odczytać wyblakłe nuty. Pierwsze donośne akordy skutecznie

zagłuszyły silne uderzenie w drzwi wejściowe.

Drugi cios zabrzmiał, jakby ktoś próbował rozwalić drzwi taranem. Cassie

struchlała. Oderwała ręce od klawiatury i oczami rozszerzonymi trwogą

wpatrywała się w sylwetkę niewyraźnie rysującą się za szklaną ścianką.

Włamywacz! – pomyślała, sztywna ze strachu. Ktoś najwyraźniej uznał, że nie

oświetlony dom jest pusty.

Trzecie uderzenie było jeszcze potężniejsze. Rozłupane i wiszące już na

jednym tylko zawiasie drzwi uderzyły w ścianę holu. Z cienia wyłonił się

olbrzymi, przerażający mężczyzna.

Cassie wydawało się, że mdła lampka, przy której ledwie mogła odcyfrować

nuty, teraz zapłonęła pełnym blaskiem, bezlitośnie ją oświetlając. Mężczyzna

skoncentrował wzrok na dziewczynie. Oczy mu się zwęziły, ciało naprężyło.

I nagle odezwał się. Ostatnią rzeczą, jakiej mogła spodziewać się po

włamywaczu, było pytanie, które zadał głębokim, pełnym niedowierzania głosem:

– A kimże, do diabła, pani jest?!

Klucz nie leżał tam, gdzie zawsze, czyli blisko wejścia, pod donicą z drobnymi

żółtymi chryzantemami.

– Masz ci los, ładna niespodzianka! – zezłościł się Jake. No tak, ale skoro jego

brat i bratowa z takim uporem zostawiali klucz w najbardziej oczywistym miejscu,

należało spodziewać się, że któregoś dnia skorzysta z niego ktoś niepowołany.

Prawdopodobnie o ich dwutygodniowym wyjeździe do Manitoby wiedzieli nie

tylko przyjaciele i współpracownicy, ale także całe osiedle. Każdy mógł z tej

informacji skorzystać. Swoją drogą złodziej był dość niecierpliwy. Od wyjazdu

Rogera i Peggy upłynęło co najwyżej sześć godzin, a ich dobytek już był

zagrożony.

Nie ma co, świetne zajęcie na resztę wieczoru! – pomyślał Jake. Zamiast

gorącego prysznica i dobrze zasłużonego odpoczynku, będzie miał wątpliwą

przyjemność poznać gliniarzy z Denver i obserwować, jak zabierają się do

śledztwa. Koszmar!

Właściwie Roger i Peggy zasłużyli sobie na to. Jake najlepiej by zrobił, gdyby

po prostu położył się spać i zostawił cały ten bałagan do rana. Jeśli włamywacz nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: