Sigurdardottir Yrsa - Pamiętam cię.pdf - sigurdardottir yrsa - cacciona2009

Sigurdardottir Yrsa

Pamiętam cię

przełożył Jacek Godek UW

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA

Tytuł oryginału: Eg man pig

Projekt okładki: Piotr Bogusławski

Redakcja: Lech Staszkiel

Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz

Korekty: Sławomira Gibka, Małgorzata Denys

Warszawa 2012 © for the Polish translation by Jacek Godek

ISBN 978-83-7758-197-1

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA Warszawa 2012

Książka dedykowana jest moim wspaniałym teściom, Asrun Olafsdóttir i Thorhallurowi Jónssonowi.

Specjalne podziękowania za informacje na temat miejsc na północnym zachodzie kraju i historii Hesteyri

dla mojego

kolegi z pracy Ingólfura Arnarsona, moich wspaniałych przyjaciół Halldóry Hreinsdóttir i Jona Reynira

Sigurvinssona, nie zapominając o pani Birnie Pdlsdóttir, prowadzącej restauracje w Domu Lekarza.

Yrsa

Rozdział 1

Fale huśtały stateczkiem na wszystkie strony w rytmie, który trudno określić. Dziób unosił się leniwie, to

znów opadał, a gwałtowniejsze ruchy miotały jednostką na boki. Szyper uparcie starał się uwiązać cumę

do cienkiego stalowego polera, lecz można było odnieść wrażenie, że smagane wiatrami ruchome molo co

chwilę robi uniki. Kapitan z mozołem powtarzał te same ruchy; ciągnął sfatygowaną cumę w kierunku

przeklętego pachoła, lecz gdy już miał zarzucić przetartą pętlę, ktoś jakby celowo odsuwał pomost.

Najwyraźniej ocean kpił sobie z nich, dając zdecydowanie do zrozumienia, kto tutaj rządzi. W końcu

jednak udało się uwiązać łajbę. Nie wiadomo jednak, czy to falom znudziła się ta złośliwa zabawa, czy też

górę wzięły doświadczenie i cierpliwość szypra. Zwrócił się do trójki pasażerów, nie okazując żadnych

emocji:

- Proszę bardzo, tylko uważajcie, jak będziecie schodzić na ląd. - Skinął brodą w kierunku kartonów,

worków i innych bambetli, które zabrali ze sobą. - Pomogę wam wszystko rozładować, ale nie mogę

przenieść tego z wami do domu, niestety. - Zmrużył oczy i rozejrzał się po pomarszczonej tafli oceanu. -

Najbezpieczniej chyba będzie, jak natychmiast wrócę. A kiedy stąd odpłynę, będziecie mieli dość czasu,

żeby wszystko spokojnie przenieść. Gdzieś tam powinniście znaleźć jakąś taczkę.

- Nie ma sprawy. - Gardar uśmiechnął się do niego, ale nie uczynił nic, co mogłoby świadczyć o tym, że

zacznie rozładowywać łajbę. Prze-stępował z nogi na nogę i chuchał w dłonie, dodając sobie animuszu.

Obserwował ląd, gdzie w oddali ponad granią górującą nad linią brzegu wznosiło się kilka domów. A

jeszcze dalej błyszczały kolejne dachy. Słabe światło zimowe szybko blakło, choć dopiero co minęło

południe. Nie będą musieli długo czekać na całkowity mrok.

- Nie wygląda mi to na jakąś metropolię - usiłował żartować.

- Nie. A spodziewałeś się tego? - Szyper nie krył zdziwienia. - Myślałem, że byliście tu już kiedyś. A

może chcecie jeszcze raz się zastanowić? Chętnie przewiozę was z powrotem, gratis oczywiście.

Gardar pokręcił głową, pilnując się, by nie patrzeć w stronę Katrin. Ona jednak usiłowała złapać z nim

kontakt wzrokowy, skinąć głową lub w jakikolwiek inny sposób dać mu do zrozumienia, że nie ma nic

przeciwko temu, by wracać. Nigdy nie cieszyła się tak jak on na ten wyjazd, ale też, prawdę mówiąc,

nigdy nie protestowała. Poddała się raczej fali nastroju, szczeremu przekonaniu męża, że wszystko pójdzie

zgodnie z życzeniami. Ale teraz, kiedy dopadły go jakieś wątpliwości, jej przekonanie także zaczęło się

ulatniać. Sądziła, że w najlepszym przypadku będzie to tylko nieudana wycieczka. I wolała nie myśleć, co

może się stać w najgorszym. Jej wzrok spoczął na Lif, opierającej się o burtę. Próbowała odzyskać

równowagę, którą straciła w porcie w Isafjórdur. Po wyczerpującej walce z chorobą morską wydawała się

kompletnie bezradna. Nic nie przypominało tej pewnej siebie kobiety, która uparła się, by do nich

dołączyć, nie bacząc na protesty Katrin. Nawet Gardar, zrazu pełen werwy, im bliżej brzegu, zdawał się

coraz bardziej przygięty ciężarem nierealnych marzeń, które miał jeszcze przed rozpoczęciem podróży.

Sama Katrin oczywiście nie czuła się lepiej. Siedziała na worku z drewnem opałowym. Usiłowała wstać.

Ona, w przeciwieństwie do pozostałej dwójki, nigdy nie pragnęła tego wyjazdu. Jedynym pasażerem,

który naprawdę chciał znaleźć się już na lądzie, był Putti, piesek Lif, który pomimo wcześniejszych obaw,

że źle zniesie trudy rejsu, okazał się wilkiem morskim.

Poza pluskiem fal panowała absolutna cisza. Jak mogło jej przyjść do głowy, że to się uda? We troje w

samym środku zimy w opuszczonej osadzie na Dalekiej Północy, bez prądu i ogrzewania, z możliwością

powrotu jedynie drogą morską... Gdyby coś się stało, będą zdani wyłącznie na siebie. Przybywszy do

ziemi obiecanej, przekonała się, jak bardzo ograniczała ich wyobraźnia. Otworzyła usta, by przejąć

inicjatywę i przystać na propozycję szypra, lecz zamknęła oczy, nie powiedziawszy

ni słowa. Westchnęła tylko cicho. Chwila minęła, teraz już tego nie zmieni. Za późno, by się opierać.

Wiedziała, że za to, iż znalazła się w tym beznadziejnym położeniu, winić może wyłącznie siebie. Miała

przecież wiele okazji przeciwstawić się tym zamiarom lub wpłynąć na ich zmianę. Kiedy tylko pojawiła

się sprawa domku, mogła wszak zasugerować, by go nie kupowali, albo usiłować odroczyć jego remont

do lata, kiedy znów zaczną się regularne rejsy po fiordzie. Poczuła nagle zimny powiew powietrza i

szczelnie zasunęła zamek kurtki. Oczywiście nic to nie dało.

Główna przyczyna tkwiła jednak nie w jej bezczynności, lecz w pasji świętej pamięci Einara, męża Lif i

najlepszego przyjaciela Gardara. Trudno teraz złościć się na niego, kiedy spoczywa pod ziemią, ale dla

Katrin było jasne, że właśnie on ponosi największą winę za to, że sprawy tak się potoczyły. Dwa lata temu

Einar udał się na pieszą wędrówkę po Hornstrandir i poznał trochę Hesteyri, osadę, w której znajduje się

ten dom. Opisał im owo miejsce na krańcu świata, jego urok i spokój, niekończące się trasy pieszych

wędrówek w niezapomnianej dziewiczej okolicy. Ale przecież to nie miłość do natury powodowała

Gardarem; wyciągnął on wnioski z faktu, iż Einar nie mógł załatwić sobie noclegu w Hesteyri, gdyż

jedyny pensjonat był przepełniony. Katrin nie pamiętała już, który z nich zaproponował, by sprawdzić,

czy jakiś dom nie został wystawiony na sprzedaż i czy nie można by go zamienić w schronisko, bo też w

tej chwili nie miało to żadnego znaczenia; gdy tylko pojawił się pomysł, nie było odwrotu. Gardar

pozostawał bez pracy już od ośmiu miesięcy i myślał tylko o tym, żeby znaleźć jakiekolwiek zajęcie. Na

domiar złego jego zapał podsycał Einar, który koniecznie chciał przyłączyć się do projektu, inwestując

weń własną pracę i pieniądze. Lif także dolewała oliwy do ognia, wychwalając nieustannie ten genialny

pomysł i kibicując im na swój zwykły beztroski sposób. Jej wścibstwo działało Katrin na nerwy.

Podejrzewała, że Lif chce w ten sposób załatwić sobie odpoczynek od męża, który musiałby często

jeździć na północ, by remontować dom. Ich związek zdawał się leżeć w gruzach, lecz gdy Einar zmarł, Lif

zaczęła okazywać bezgraniczny niemal

smutek. W głowie Katrin pojawiły się głupie myśli, że przecież Einar mógł odejść, zanim dokonano

zakupu nieruchomości. Tak się jednak nie stało. Zostali z domem i tylko jednym mężczyzną

zainteresowanym jego gruntownym remontem. To, że Lif koniecznie chciała przejąć rolę męża i

remontować dom w Hesteyri, miało niewątpliwy związek z żałobą, bo przecież ani nie przejawiała

specjalnych zdolności budowlanych, ani ochoty do pracy. Gdyby postanowiła się wycofać, wówczas dom

wróciłby na rynek, a oni siedzieliby teraz u siebie przed telewizorem, w bezpiecznym mieście, gdzie noc

nigdy nie jest tak czarna jak w Hesteyri.

Kiedy stało się jasne, że zamierzenie nie umarło razem z Einarem, Gardar i Lif wyskoczyli na północ na

weekend i popłynęli z Isafjórdur do Hesteyri, obejrzeć budynek. Był w raczej opłakanym stanie, ale w

niczym nie osłabiło to ich zainteresowania. Wrócili do domu z bogatą dokumentacją fotograficzną

nieruchomości, a Gardar natychmiast zajął się planowaniem niezbędnych przedsezonowych prac.

Oglądając zdjęcia, Katrin odniosła wrażenie, że budynek trzyma się wyłącznie dzięki farbie, Gardar

zapewniał, że poprzedni właściciel dokonał wszelkich poprawek wymagających specjalistycznej wiedzy.

A Lif z zapartym tchem opisywała niezwykłe piękno tamtejszej przyrody. Wkrótce weszli w fazę

przygotowywania budżetu i biznesplanu. Gardar podniósł cenę noclegów w zamieszczonej w pliku

excelowym ofercie i rozmnożył liczbę miejsc do spania w niedużym piętrowym domku. Ciekawe będzie

obejrzeć ten cud na własne oczy i zrozumieć, w jaki sposób on chce pomieścić tam tych wszystkich gości.

Katrin wstała, lecz z pokładu, z miejsca, w którym się znajdowała, nie była w stanie dostrzec domu.

Sądząc po jedynym zdjęciu przedstawiającym panoramę okolicy, jakie wykonał Gardar, dom stał na

skraju osady, ale raczej na wzniesieniu, więc powinien być widoczny. A co, jeśli runął po prostu po

powrocie Gardara i Lif z rekonesansu? Minęły już przecież prawie dwa miesiące, a okolicę nawiedziło w

tym czasie wiele sztormów i nawałnic. Miała zamiar zaproponować, by to szybko sprawdzili, zanim statek

odpłynie, lecz w tym akurat momencie odezwał

się szyper, obawiający się zapewne, że będzie musiał znieść ich z pokładu.

- No, w każdym razie z pogodą macie szczęście. - Podniósł wzrok do nieba. - Może się jednak zmienić

wbrew prognozom, a wtedy bądźcie gotowi na wszystko.

- Jesteśmy. Spójrz tylko na te graty. - Gardar uśmiechnął się i znów w jego głosie pojawiła się dawna

pewność siebie. - Myślę, że jedyne, czego powinniśmy się obawiać, to zakwasy.

- Ciekawe. - Szyper nie wyjaśnił, o co mu chodzi, i przeniósł karton na keję. - Mam nadzieję, że telefony

macie naładowane. Jak się wdrapie-cie na tamto wzgórze, powinniście złapać zasięg. Tu w dolinie nie ma

nawet co próbować.

Gardar i Katrin spojrzeli w kierunku wzgórza, będącego raczej górą. Lif wciąż gapiła się na czarną,

pomarszczoną taflę oceanu.

- Dobrze wiedzieć. - Gardar poklepał się po zewnętrznej kieszeni kurtki. - Mam jednak nadzieję, że nie

będziemy musieli z nich korzystać. Tydzień powinniśmy wytrzymać. A potem będziemy czekać na

nabrzeżu, jak się umówiliśmy.

- Tylko pamiętajcie, że jeśli pogoda będzie marna, to nie przypłynę. Ale pojawię się natychmiast, jak

tylko się poprawi. Gdyby tak się stało, to nie musicie czekać na nabrzeżu. Pójdę po was na ląd. Nie

wytrzymalibyście tu ani chłodu, ani wichury. - Mężczyzna odwrócił się i spojrzał na fiord. - Prognoza nie

jest zła, ale w ciągu tygodnia wiele może się zmienić. Nie potrzeba wielkich fal, żeby ta krypa zaczęła

podskakiwać na wodzie jak korek, tak że nie mogę pływać w czasie niepogody.

- A jaka zła musi być pogoda, żebyś nie był w stanie wypłynąć? - Katrin usiłowała ukryć, jak bardzo ją

teraz rozdrażnił. Dlaczego nie powiedział im o tym, zanim się dogadali co do transportu? Może wtedy

wynajęliby większą łódź? Natychmiast jednak uświadomiła sobie, że to było nierealne, większa łódź

kosztowałaby drożej.

- Jeśli na falach przy brzegu pojawiają się białe grzbiety, to raczej nie wyruszam. - Znów spojrzał na fiord

i skinął brodą. - Nie pływam, kiedy jest ich trochę więcej niż dziś. - Zwrócił się w ich kierunku. - Muszę

się

zbierać. - Przeszedł pod sterówkę i podał Gardarowi materac leżący na samym wierzchu bagaży.

Wspólnym wysiłkiem przenieśli na ruchome molo skrzynie, wiadra z farbami, drewno opałowe, narzędzia

i czarne worki na śmieci wypełnione po brzegi niełamliwymi sprzętami. Katrin przypadło w udziale

przesuwanie dostarczanych na keję rzeczy tak, by nie dopuścić do powstania zatoru na jej końcu, a Lif

darowano pracę. Miała z sobą wielkie kłopoty, udało jej się jedynie zejść na ląd i położyć na plaży. Piesek

Putti podreptał za nią i biegał w tę i z powrotem po piasku, najwyraźniej szczęśliwy, że ma stały ląd pod

łapami, ślepy na kiepskie samopoczucie swojej pani. Katrin miała pełne ręce roboty i czasem mężczyźni

musieli wskoczyć na keję, by jej pomóc. W końcu cały bagaż spoczął na brzegu w długim szeregu;

wyglądał jak swoista warta wystawiona na cześć przedsiębiorczych gości. Szyper zaczynał się już

niecierpliwić. Najwyraźniej jemu bardziej zależało, by się uwolnić od towarzystwa Gardara i Katrin, niż

im od jego. Jego obecności towarzyszyło poczucie bezpieczeństwa, które zniknie, gdy tylko stateczek

schowa się za horyzontem; w odróżnieniu od nich szyper wiedział, jak stawiać czoło siłom natury, i z

pewnością znał sposób na każdą przeciwność losu. Oboje mieli ochotę poprosić go, by został z nimi, lecz

w końcu żadne nie ubrało tej prośby w słowa. Wreszcie odezwał się szyper:

- No, to już mi nic innego nie pozostało, jak tylko wyrzucić cię na ląd i odpłynąć. - Swoje słowa skierował

do uśmiechającego się nieprzekonująco Gardara. Ten wspiął się do Katrin na molo i stali obok siebie jak

kołki w płocie, patrząc w dół na wilka morskiego, który zakłopotany nieco odwrócił wzrok. - Wszystko

będzie dobrze. Mam tylko nadzieję, że wasza przyjaciółka dojdzie do siebie. - Wyciągnął rękę w kierunku

Lif, która zdążyła usiąść. Biała kurtka była doskonale widoczna. Okrycie to jednocześnie dowodziło, jak

bardzo oni wszyscy nie pasują do tutejszego otoczenia. - Patrzcie tylko, najwyraźniej zaczyna dochodzić

do siebie. - Mężczyźnie nie udało się dodać im odwagi, jeśli miał taki zamiar. Katrin zastanawiała się, co

on o tym wszystkim sądzi: małżeństwo z Reykjaviku, nauczycielka i ekonomista, tuż po trzydziestce,

żadne jakby niegotowe, by brać się z życiem za bary, nie wspominając już o piątym kole u wozu,

które ledwo pion potrafiło zachować. - Na pewno wszystko będzie dobrze. - Schrypnięty głos mężczyzny

nie brzmiał specjalnie przekonująco. - Nie zwlekajcie tylko za bardzo z przeniesieniem rzeczy do domu,

zaraz zapadnie zmrok.

Ciężki, kręcony lok zasłonił oko Katrin. W całej tej przedwyjazdowej gorączce zapomniała zabrać gumkę

do włosów. Lif zaś, jeśli wierzyć w to, co mówiła, miała tylko jedną, którą w czasie rejsu upięła włosy z

tyłu głowy, kiedy wymiotowała. Katrin spróbowała zaczesać kosmyk palcami, lecz wiatr natychmiast

ponownie zmierzwił jej czuprynę. Włosy Gardara wyglądały o niebo lepiej, ale też były o wiele krótsze

niż jej. Po ich butach trekkingowych widać było, że zostały zakupione specjalnie na tę wyprawę, a choć

spodnie przeciwwiatrowe i kurtki nie były najnowsze, również nie wyglądały na często używane. Dostali

je w prezencie ślubnym od rodzeństwa Gardara, ale dopiero teraz nadarzyła się okazja, by je włożyć. Lif

kupiła biały kombinezon narciarski przed wyjazdem we włoskie Alpy i w tych okolicznościach zdawał się

on równie na miejscu, co płaszcz kąpielowy. Ich blade lica świadczyły o tym, że nie przywykli do

aktywności fizycznej pod gołym niebem. Wszyscy jednak byli w dobrej formie po ćwiczeniach na

siłowni, choć Katrin podejrzewała, że kondycja może ich jeszcze zawieść.

- Czy możemy się tu spodziewać jakichś ludzi w tygodniu? - Katrin ścisnęła kciuki w tajemnicy przed

mężczyznami. Wówczas istniałaby nadzieja, że mogliby wrócić wcześniej, gdyby sprawy przybrały zły

obrót.

Szyper pokręcił głową.

- Niewiele wiecie na temat tego miejsca, prawda? - Nie bardzo mogli rozmawiać w czasie rejsu z powodu

Sigurdardottir Yrsa - Pamiętam cię.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: