FORGOTTEN REALMS ''Wrota Baldura'' Athans Philip.pdf

Philip Athans

Wrota Baldura

Baldur's Gate

PrzełoŜył Rafał Gałecki

Wydanie oryginalne: 1999

Wydanie polskie: 1999

Moim dwóm córkom dedykuję

(wciąŜ jestem normalny)

Podziękowania

Adela stworzyłem sam, ale kaŜda inna postać w tej ksiąŜce, czy to

pojawiająca się na początku, w środku, czy na jej końcu, powstała na

podstawie wspaniałej komputerowej gry Baldur’s Gate, dzieła twórców z

BioWare: Jamesa Ohlena, Lukasa Kristjansona, Roba Bartela, Raya

Muzyki, Johna Galaghera, Scotta Creiga i całej reszty ekipy BioWare, która

opracowała grę. Dzięki wam, chłopaki, grało się naprawdę świetnie!

Na koniec muszę teŜ podziękować mojemu wydawcy, Jessowi

Lebowowi. (Tak jak chciałeś, umieściłem cię w tej ksiąŜce. No i gdzie jest

obiecane mi pięć dolców?)

Rozdział pierwszy

Ostrza starły się ze sobą aŜ iskry poszły. Abdel natarł z taką siłą, Ŝe jego ramię wpiło się

w cięŜkie ostrze własnego pałasza. Zignorował ból i pchnął jeszcze mocniej. Był na tyle

wysoki i silny, by zdecydowanie wytrącić swego przeciwnika z równowagi. Wróg zatoczył

się dwa kroki w tył i wyrzucił lewą rękę w bok, by powstrzymać upadek. Abdel natychmiast

wykorzystał przewagę i ciął w odsłonięty brzuch napastnika, rozdzierając na strzępy jego

kolczugę, ciało i kręgosłup.

Abdel rozpoznał dwóch z czterech męŜczyzn próbujących go zabić. To byli najemnicy,

twardziele tacy jak on sam. Na pewno ktoś im zapłacił, ale kto i dlaczego – tego Abdel nie

wiedział.

Minęło jakieś dziesięć czy nawet dwadzieścia sekund, zanim męŜczyzna, którego Abdel

zabił, pojął, Ŝe jest juŜ martwy. Patrzył się w dół, na głęboką ranę w swoim brzuchu,

przecinającą go prawie na pół. Krew była wszędzie, czerwień mieszała się z Ŝółto-szarą

tkanką rozprutych wnętrzności. Twarz umierającego przybrała niemal komiczny wyraz: była

biada, zaskoczona i jakby zniesmaczona. Ten widok sprawił, Ŝe serce Abdela zabiło Ŝywiej;

on sam nie wiedział, czy z powodu szoku czy raczej przyjemności. Tę chwilę zastanowienia

Abdel niemal przypłacił Ŝyciem, kiedy jeden z pozostałych bandytów niespodziewanie zbliŜył

się, wywijając trzymanymi w obu dłoniach małymi, ostrymi toporkami.

– Kamon – zawołał go po imieniu Abdel, jednocześnie cofając się pół kroku w tył, aby

uchylić się przed drugim toporkiem. – Dawno się nie widzieliśmy.

Pracował z Kamonem jakiś rok temu, strzegąc pewnego magazynu w Athkatli, gdzie jakiś

tajemniczy towar leŜał na tyle długo, by przyciągać uwagę złodziei. Tylko Kamon walczył

dwoma bliźniaczymi toporkami. Niski i przysadzisty, był wojownikiem, którego wielu mniej

doświadczonych przeciwników nie doceniało. KaŜdy, kto siedział w tym fachu tak długo jak

Abdel, mógł zobaczyć w jego błękitnych oczach, rzucających szybkie i bystre spojrzenia, jak

groźnym rywalem był Kamon.

– Abdel – zaczął Kamon – przykro mi z powodu twojego ojca.

To był stary trik z odwróceniem uwagi, starszy nawet niŜ sam Gorion, który kiedyś

wydawał się Abdelowi najstarszym człowiekiem przemierzającym ulice i trakty Faerunu.

Abdel zerknął kątem oka na swego ojca. Gorion trzymał się dzielnie, jak zwykle starając się

tak walczyć, by nie zabić bandytów, którzy oczywiście nie byli tak łaskawi jak ów starzec.

Atakował go szablą bandzior o ciemnej karnacji skóry, z wyszywaną opaską na głowie.

Bardzo szybko, ale i trochę niezdarnie. Gorion mógł go przez jakiś czas trzymać na dystans

swoją solidną, dębową lagą, ale jak długo?

Abdel zaczekał, aŜ Kamon wysunie w jego stronę prawe ramię i niespodziewanie

wyprowadził mieczem cios od dołu, podbijając ostrze toporka z taką siłą i szybkością, iŜ

wytrącona broń zdarła styliskiem skórę wnętrza dłoni rywala. Kamon zaklął i cofnął się trzy

kroki w tył. Utrata broni zaskoczyła go, nie na tyle jednak, by się nierozwaŜnie odsłonił. Był

doświadczonym wojownikiem i zawsze miał oczy szeroko otwarte. Jego toporek tkwił teraz

zaklinowany na ostrzu miecza Abdela.

Abdel powinien teraz jak najszybciej pozbyć się nadzianego na miecz toporka, jednak

zamarł, kiedy usłyszał za sobą skrzypienie Ŝwiru. Miał nadzieję, Ŝe Kamon wykorzysta

sytuację i zareaguje właściwie, i Kamon wyświadczył mu tę przysługę. Bandyta rzucił się nań

szybko, celując drugim toporkiem w jego pierś. Abdel błyskawicznie podkurczył kolana,

zasłaniając się jednocześnie mieczem. Jego stopy straciły oparcie i Abdel runął na plecy w

tym samym momencie, kiedy olbrzymia halabarda zachodzącego go od tyłu przeciwnika

miała go przeciąć na pół.

świr zazgrzytał pod cięŜkim krokiem Eagusa, pierwszego z bandytów, którego Abdel

rozpoznał, gdy spotkali się na drodze. Eagus wciąŜ złościł się z powodu tej blizny, którą miał

na twarzy, od kiedy jakieś osiem miesięcy temu przegrał z Abdelem zakład w Julkoun. Na

wspomnienie tego wydarzenia Abdel mimowolnie się uśmiechnął, nie bacząc na deszcz

ciepłej krwi, która szeroką strugą chlusnęła na niego z góry.

Cios Eagusa, który mierzył w Abdela, roztrzaskał czaszkę Kamona, od czubka aŜ po

podbródek. Abdel Ŝałował tylko, Ŝe nie zdąŜył wcześniej zapytać Kamona, co takiego strzegli

w magazynie w Athkatli.

Zwinięty na ziemi Abdel rozprostował nagle nogi i ciął mieczem w tył, wciąŜ mając

nadziany na ostrzu toporek. Liczył, Ŝe trafi Eagusa, podczas gdy broń halabardnika wciąŜ

tkwiła w głowie jego przyjaciela. Nagle palący ból w boku zaparł mu dech, a on sam

instynktownie rzucił się w lewo.

Piąty bandyta, ten który dotąd trzymał się z dala, strzelił z kuszy i jego bełt utkwił w

prawym boku Abdela. Abdel chwycił za drzewce i wyrwał je z rany, rozszarpując przy tym

kolczugę i wyjąc z bólu. Na chwilę ich wzrok spotkał się i Abdel posłał mu tak złowrogie

spojrzenie, Ŝe kusznik cofnął się w popłochu. Miał nadzieję, Ŝe bandyta przeraził się na tyle,

by więcej juŜ nie strzelać. Zresztą Abdel miał bardziej palący problem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: