Balogh Mary - Mroczny anioł 02 - Ostatni walc.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

OSTATNI WALC

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Och, Sam, chodź z nami - nalegała hrabina Thornhill. - Wiem, że to tylko

krótki spacer nad jezioro, ale okolica jest wyjątkowo piękna, w dodatku kwitną

narcyzy. No i człowiek lepiej się czuje w towarzystwie niż w samotności.

Samantha Newman najchętniej wybrałaby samotność, ale widząc zafrasowany

wyraz jej twarzy, poczuła wyrzuty sumienia.

- Dzieci na pewno nie będą ci przeszkadzać, tylko musisz im stanowczo

powiedzieć, żeby dały ci święty spokój - dodała hrabina.

Dzieciaków było w sumie czworo: dwoje hrabiny i dwie dziewczynki lady

Boyle. Były najnormalniejsze na świecie, dobrze wychowane, choć rozhukane.

Samantha bardzo je lubiła i zazwyczaj wcale nie wymagała, żeby dały jej święty

spokój.

- Ależ Jenny, dzieci mi nie przeszkadzają - zapewniła kuzynkę. - Po prostu od

czasu do czasu mam ochotę pobyć w samotności. Lubię chodzić na długie spacery,

żeby zaczerpnąć świeżego powietrza i trochę porozmyślać. Chyba się nie obrazisz?

- Nie - odrzekła hrabina. - Naturalnie że nie. Jesteś gościem, Sam, więc rób to,

na co masz ochotę. Ale jakoś się zmieniasz. Dotąd raczej nie lubiłaś przebywać z dala

od ludzi.

- Starzeję się... - powiedziała Samantha z uśmiechem.

- Też coś! - mruknęła pogardliwie kuzynka. - Masz dwadzieścia cztery lata,

jesteś piękna jak zawsze i ciągniesz za sobą dłuższy ogon wielbicieli niż

kiedykolwiek.

- A może... - włączyła się ostrożnie do konwersacji lady Boyle - Samantha

tęskni za lordem Francisem.

Samantha parsknęła śmiechem.

- Tęsknię za Francisem? - powtórzyła. - Przecież siedział u Gabriela przez

cały tydzień, odjechał dopiero dzisiaj rano. Owszem, w jego towarzystwie zawsze

dobrze się bawię. On mi dogryza, że nie ma na mnie amatorów, a ja mu wytykam

fircykowaty wygląd. Same widziałyście, wczoraj wieczorem przyszedł na obiad w

jedwabnym lawendowym fraku. Na wsi, co za pomysł! Ale kiedy Francisa nie ma w

pobliżu, natychmiast o nim zapominam. I ośmielę się przypuścić, że on o mnie

również.

- Przecież dwa razy ci się oświadczył, Sam - zauważyła hrabina.

- Źle by się dla niego skończyło, gdybym przyjęła któreś z tych oświadczyn -

odparowała Samantha. - Biedak chyba by umarł od takiego wstrząsu.

Lady Boyle spojrzała na Samanthę, sama nieco wstrząśnięta, i przesłała

hrabinie niepewny uśmiech.

- No, więc jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko temu, Jenny, i jeśli tobie,

Rosalie, nie sprawię tym przykrości, to wybiorę się dziś po południu na samotny

spacer - powiedziała Samantha. - Ciocia Aggy odpoczywa. W taką cudowną

wiosenną pogodę trzeba się żwawo poruszać, a nie spacerować żółwim krokiem.

- Mogłaś pojechać na przejażdżkę po majątku z Gabrielem i Albertem -

zauważyła hrabina. - Nie mieliby nic przeciwko temu. No, ale ja znowu próbuję tobą

dyrygować. Miłego popołudnia, Sam. Chodźmy, Rosalie, dzieci na pewno już łażą po

ścianach z niecierpliwości.

Samantha została wreszcie sama. Miała wyrzuty sumienia, że wymówiła się

od towarzystwa, które jej zaproponowano. Ale czuła też ulgę, że resztę popołudnia

ma dla siebie. Zarzuciła granatowy spencerek na jaśniejszą niebieską suknię, związała

pod brodą tasiemki czepka i wyruszyła na przechadzkę.

Nie mogłaby powiedzieć, że nie lubi Jenny, Rosalie albo ich dzieci.

Przeciwnie. Z Jenny i jej ojcem, wicehrabią Nordal, mieszkała przez cztery lata, kiedy

jako czternastoletnia dziewczynka została sierotą. Razem z Jenny miały wspólny

debiut w towarzystwie. Kochały tego samego mężczyznę... Nie, o tym nie należało

myśleć. Od czasu gdy Jenny sześć lat temu wyszła za mąż, Samantha często bywała

w gościnie u niej i Gabriela w Chalcote. Równie często odwiedzała ich, gdy ściągali

do Londynu w okresie balów i ożywienia życia towarzyskiego. Jenny była jej

najlepszą przyjaciółką.

Trudno było też nie lubić Rosalie, od sześciu lat żony najlepszego przyjaciela

Gabriela, sir Alberta Boyle'a. Była urocza, trochę nieśmiała i zawsze miła dla ludzi.

Samantha dałaby głowę, że Rosalie za nic nie sprawiłaby nikomu przykrości.

Kłopot polegał na tym, że obie kobiety były szczęśliwymi żonami. Obie

darzyły uczuciem męża, dzieci i dom. Samantha miała czasem ochotę krzyczeć, tym

bardziej że Gabriel i Albert najwyraźniej odwzajemnili te uczucia.

Samantha przyjechała do Chalcote tuż przed Bożym Narodzeniem razem ze

swą stałą towarzyszką, ciotką Agathą, innymi słowy lady Brill. Boyle'owie siedzieli

tam już od miesiąca. Od tygodnia składał też wizytę sir Francis Kneller, jeszcze jeden

przyjaciel Gabriela. Było cudownie: harmonia, radość i domowa atmosfera.

Wyglądało na to, że wszystkim żyje się jak w bajce.

Tak. Samantha przyśpieszyła kroku. Czasem naprawdę miała ochotę krzyczeć

i krzyczeć bez końca.

Co gorsza, gryzły ją straszne wyrzuty sumienia, gdyż Jenny i Gabriel

okazywali jej wprost niezwykłą życzliwość. Jenny była jej kuzynką, ale Gabriela nie

łączyło z nią żadne pokrewieństwo. Mimo to okazywał jej tyle uprzejmości, a nawet

sympatii, jakby i między nimi istniały więzy krwi. To, że chciało jej się krzyczeć na

myśl o rodzinnym szczęściu Gabriela i Jenny, stanowiło akt potwornej

niewdzięczności. Przecież ich szczęście nie budziło w niej zawiści. W gruncie rzeczy

bardzo się cieszyła, że tak im się udało. Wszak ich małżeństwo zaczęło się jak

najfatalniej. Miała przeświadczenie, że po części z jej winy.

Nie, urazy w niej nie było. Tylko... Sama nie wiedziała co. Nie zazdrość i nie

zawiść. Gabriel był wprawdzie przystojny, ale jakoś nigdy jej nie pociągał. Zresztą

nie szukała dla siebie mężczyzny. Nie wierzyła w miłość. W każdym razie nie w to,

że miłość stanie się jej udziałem. No, i nie zamierzała wyjść za mąż. Chciała pozostać

wolna, niezależna. Zresztą już to niemal osiągnęła. Odkąd stała się pełnoletnia, wuj

Gerald bardzo popuścił jej cugli. A w dniu dwudziestych piątych urodzin miała

przejąć schedę po rodzicach, niewielką, lecz wystarczającą, by się urządzić. Nie

mogła się tej chwili doczekać.

Życie spełniało jej oczekiwania. Nie czuła się samotna. Przez cały czas miała

do towarzystwa ciotkę Aggy, zawsze mogła odwiedzić Jenny i Gabriela albo spotkać

się z którąś z wielu przyjaciółek. Otaczała ją też niemała grupa dżentelmenów, którą

Gabriel żartobliwie nazywał orszakiem. Stawiało to Samanthę w bardzo pochlebnym

świetle, jeśli zważyć na jej zaawansowany wiek. Ona sama tłumaczyła jednak dużą

liczbę adoratorów swoim powszechnie znanym postanowieniem, że pozostanie

wolna. Dlatego właśnie panowie czuli się bezpiecznie flirtując, wzdychając do niej, a

niekiedy nawet występując z oświadczynami. Francis oświadczył jej się dwukrotnie,

sir Robin Talbot raz, a Jeremy Nicholson tyle razy, że już straciła rachubę.

Życie spełniało więc jej oczekiwania. Mimo to... myśl jej uciekła. To chyba

normalne, że człowiek nigdy nie jest całkiem szczęśliwy, nigdy nie osiąga pełnego

zadowolenia. Samantha nie wiedziała, czego właściwie brakuje jej do szczęścia i czy

naprawdę czegokolwiek jej brak. Trwała w nadziei, że po dwudziestych piątych

urodzinach wszystko wreszcie ułoży się idealnie. Nie musiała już długo na to czekać.

Nie bardzo zdawała sobie sprawę z celu swojej wędrówki. Była tylko pewna,

że idzie w przeciwną stronę niż nad jezioro. Znowu poczuła wyrzuty sumienia.

Michael, syn Jenny, i Emily, córka Rosalie, dwoje pięciolatków, byli inteligentnymi i

przyjemnymi dziećmi. Trzyletnia córka Rosalie zwana Jane bez przerwy dokazywała,

natomiast dwuletnia Mary, córka Jenny, zachwycała wdziękiem. Rosalie była znowu

w błogosławionym stanie i spodziewała się rozwiązania późną wiosną. Samantha

pomyślała, że dla dobra Jenny może jednak powinna była iść nad jezioro.

Zorientowała się, gdzie jest, gdy ujrzała przed sobą rząd drzew. Zbliżała się do

granicy między Chalcote i Highmoor. Były to dwa sąsiadujące ze sobą bardzo

rozległe majątki. Highmoor należało do markiza Carew, ale Samantha nigdy go nie

widziała. Rzadko przyjeżdżał do domu, teraz też go nie było.

Weszła między drzewa. W górze nie zauważyła jeszcze prawdziwych oznak

wiosny, chociaż niebo miało piękny niebieski kolor, a w powietrzu wyraźnie czuło się

ciepło.

Gałęzie wciąż były nagie. Wkrótce miały pojawić się na nich pąki, potem

młode liście, by w końcu mógł powstać zielony baldachim. Za to między drzewami

wyrastały przebiśniegi i pierwiosnki. I biegł strumień, który stanowił granicę między

posiadłościami. Samantha wiedziała o tym, mimo że nie była wcześniej w tym

miejscu. Wolno doszła na sam brzeg i spojrzała w przejrzystą wodę, bulgotliwie

skaczącą po kamieniach.

Trochę dalej w lewo dostrzegła bród z dużych płaskich kamieni. Namyślała

się tylko chwilę, a potem skorzystała z tej przeprawy. Na drugim brzegu uśmiechnęła

się, bo stwierdziła, że Highmoor wygląda zupełnie tak samo jak Chalcote i budzi w

niej dokładnie takie same uczucia.

Jeszcze nie miała ochoty wracać. W domu ciotka Aggy zapewne już

wypoczęła i wstała, więc po powrocie trzeba by jej dotrzymać towarzystwa.

Samantha naturalnie kochała ciotkę, ale... czasem po prostu lubiła samotność. Poza

tym popołudnie było o wiele za ładne, żeby tracić choćby jego część wysiadując pod

dachem. Samantha miała już dość zimy i zimna.

Poszła dalej między drzewami spodziewając się, że wkrótce wyjdzie na

otwartą przestrzeń i zobaczy zabudowania. Przy odrobinie szczęścia miała szansę

rzucić okiem na sam dwór, chociaż nie wiedziała, jaka odległość dzieli ją od niego.

Nie wykluczała, że na tak rozległym terenie może to być nawet parę kilometrów. Ale

Jenny opowiadała jej kiedyś o wspaniałości dworu w Highmoor, przypominającego

stary klasztor, który kiedyś naprawdę tam się mieścił.

Gąszcz zieleni nie rzedł, ale teren nieustannie się wznosił, i to całkiem stromo.

Samantha pięła się więc pod górę. Po drodze kilka razy przystanęła, opierając się o

pień drzewa. Nie miała kondycji. Zdyszała się; słońce prażyło tak, jakby był lipiec, a

nie początek marca.

W końcu jednak jej wysiłki zostały nagrodzone. Zalesiony stok biegł jeszcze

wyżej, rysowała się na nim nawet całkiem wyraźna ścieżka, ale po jednej stronie

teren raptownie opadał, na dole zaś ciągnęła się łąka. W oddali majaczyły

zabudowania Highmoor Abbey. Samantha zaczęła się powoli przesuwać, aż w końcu

stanęła tak, że miała prawie idealny widok w tamtą stronę, przeszkadzało jej tylko

jedno drzewo. Mimo to nie mogła dokładnie zobaczyć dworu, a stromizna była zbyt

duża, by zaryzykować zbiegnięcie.

Miała jednak doznanie czegoś wspaniałego, może nawet ekscytującego.

Posiadłość wydawała się dziksza niż Chalcote, było w niej więcej magii.

- Tak, z tym drzewem trzeba coś zrobić - odezwał się głos za jej plecami.

Samantha podskoczyła spłoszona. - Właśnie to samo przyszło mi do głowy.

Mężczyzna stał przy drzewie, oparty o nie plecami i podeszwą wysokiego

buta. Samantha doznała natychmiastowej ulgi. Spodziewała się bowiem ujrzeć

wyniosłego i zgorszonego jej występkiem markiza Carew, chociaż nigdy wcześniej

go nie widziała. Gdyby właściciel przyłapał ją na swoim terenie, zagapioną na jego

Balogh Mary - Mroczny anioł 02 - Ostatni walc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: