Balogh Mary - Szkoła Ms. Martin 01 - Aria namiętności.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

ARIA NAMIĘTNOŚCI

W Boże Narodzenie śnieg nigdy nie pada. Jeśli już, to pada przed świętami,

kiedy ludzie próbują dotrzeć na rodzinne spotkania lub domowe przyjęcia, albo długo

po świętach - ale wtedy już tylko utrudnia codzienne życie. Tak więc w same święta

nigdy nie pada. A szkoda, bo śnieg dodałby Gwiazdce uroku i magii.

Tak właśnie wygląda smutna angielska rzeczywistość.

Ten rok nie różnił się od innych. Przez całe ferie niebo uparcie pozostawało

szare, nieco złowieszcze. Było chłodno i wietrznie. Na ziemię nie spadł nawet jeden

biały płatek.

Szczerze mówiąc, to były ponure święta.

Żeby dotrzeć do swoich dwóch ciotek mieszkających w pobliżu wsi

Mickledean w Somersetshire, Frances Allard musiała prawie cały dzień podróżować z

Bath - gdzie pracowała w szkole dla dziewcząt panny Martin, na rogu ulic Sutton i

Daniel. A spieszno jej było znaleźć się na wsi. Marzyła o długich spacerach i

wdychaniu rześkiego powietrza, o czystym niebie i o wyprawach po zaśnieżonych

drogach do kościoła i na wieczorki w miejscowej sali spotkań.

A jednak, kiedy przybyła już na miejsce, z powodu złej, wietrznej pogody

musiała ograniczyć spacery, a co do sali spotkań, to ta przez całe święta była

zamknięta. Wyglądało na to, że tego roku wszyscy zadowalają się spędzaniem

Bożego Narodzenia w gronie rodziny i przyjaciół i wcale nie mają ochoty na

przyjęcia i bale.

Frances czuła się lekko zawiedziona.

Wprawdzie wraz z ciotkami, panną Gertrudę Driscoll i jej owdowiałą siostrą,

panią Marthą Melford - które mieszkały w małym domu w Wimford Grange -

spędziła pierwszy dzień świąt w głównej rezydencji Wimford na zaproszenie jej

obecnego właściciela, barona Cliftona, jednak poza tym nigdzie więcej się nie

wybrała. Ciotki nie skorzystały z licznych zaproszeń, wymawiając się pogodą,

twierdziły przy tym, że zupełnie wystarcza im towarzystwo ulubionej bratanicy. A co

do kuzyna i jego rodziny, mogą ich przecież odwiedzić każdego innego dnia roku. Na

dodatek ciotka Gertrudę niezbyt dobrze się czuła i choć nie miała żadnych

szczególnych dolegliwości, wolała nie oddalać się od ciepłego kominka.

Nikt nie zainteresował się tym, czego pragnie Frances.

Dopiero kiedy przerwa świąteczna dobiegła końca, gdy obie damy ze łzami w

oczach ściskały i całowały bratanicę na pożegnanie, odprowadzając ją do

wysłużonego powozu, przyszło im do głowy, że być może postąpiły samolubnie,

pozostając przez całe święta w domu. Powinny pamiętać, że droga Frances ma tylko

dwadzieścia trzy lata i prawdopodobnie z chęcią wybrałaby się na kilka przyjęć, by

zabawić się w towarzystwie osób w swoim wieku, zamiast nudzić się przez całe Boże

Narodzenie z dwiema staruszkami.

Frances wyściskała serdecznie ciotki, też trochę popłakując, po czym

zapewniła je - niemal w to wierząc - że ich towarzystwo było wszystkim, czego

potrzebowała, aby święta się udały. Dziękowała za możliwość odpoczynku po długim

szkolnym semestrze - a w zasadzie po dwóch semestrach, bo na prośbę panny Martin

pracowała także w czasie przerwy letniej, opiekując się biedniejszymi

wychowankami szkoły, których nie stać było na wyjazd na wakacje. Zresztą sama też

nie miała gdzie wtedy pojechać.

I tak, niestety, w Boże Narodzenie nieźle się wynudziła. Niemniej spokój

panujący w domu ciotek stanowił miłą odmianę po szkolnym harmidrze. Poza tym

bardzo lubiła ciotki, one otworzyły przed nią swe ramiona i serca od pierwszej chwili,

gdy przybyła do Anglii - jako dziecko pozbawione matki, z ojcem, francuskim

uchodźcą, który uciekł z Francji przed rządami terroru. Oczywiście nie pamiętała

tamtych czasów, wiedziała, że ciotki, gdyby tylko ojciec na to przystał, zabrałyby ją

do siebie na wieś. Ale ojciec się na to nie zgodził. Zatrzymał ją przy sobie w

Londynie i otoczył niańkami, guwernantkami oraz nauczycielami śpiewu, obsypując

wszystkim, co tylko da się kupić za pieniądze. A że bardzo ją kochał, zapewnił jej

szczęśliwe, dostatnie, bezpieczne dzieciństwo i wczesną młodość - aż do jego nagłej

śmierci. Miała wtedy dopiero osiemnaście lat.

A jednak ciotki odegrały pewną rolę w latach jej dorastania. Zapraszały ją do

siebie na wakacje, często też zjawiały się w Londynie i zabierały bratanicę na zakupy

i lody. Od chwili, gdy tylko nauczyła się pisać i czytać, co miesiąc wymieniała się z

nimi listami. Szczerze lubiła swoje ciotki i była naprawdę szczęśliwa, że mogła z

nimi spędzić Boże Narodzenie.

Mimo że nie spadł wtedy śnieg.

Za to nie zabrakło go później. A nawet było go za dużo.

Zaczęło się w chwili, gdy powóz znalazł się jakieś dwanaście kilometrów za

Mickledean. Frances zastanawiała się, czy nie zapukać w dach i nie kazać starszemu

woźnicy zawracać. Uznała jednak, że śnieg nie sypie aż tak intensywnie, a jej

przecież spieszy się do szkoły. I rzeczywiście przez jakąś godzinę lekko tylko

prószyło, lecz kiedy było już za późno, żeby zawrócić, płatki zrobiły się większe i

grubsze, a potem, w alarmująco krótkim czasie, okolica pokryła się grubą białą

pierzyną.

Powóz podążał powoli, a Frances przekonywała się w duchu, że nie powinna

się denerwować i nic jej nie grozi, zwłaszcza że Thomas, woźnica, jedzie bardzo

ostrożnie. Wkrótce śnieg przestanie padać i rozpuści się, tak zawsze jest w Anglii.

Postanowiła skupić myśli na szkole i czekających ją zajęciach. Zastanawiała

się nad wyborem utworu dla chóru, który tworzyły uczennice starszych klas. To

powinno być coś swobodnego, wesołego i elżbietańskiego. I nieco trudniejszego niż

dotychczas, choć dziewczęta mogą mieć z tym kłopoty.

Na wspomnienie uczennic uśmiechnęła się.

Miała nadzieję, że zgodzą się na trochę więcej wysiłku.

Po następnej pół godzinie dokoła widziała już tylko białe zaspy. Nie potrafiła

dłużej myśleć ani o szkole, ani o niczym innym. Śnieg sypał teraz bez przerwy, gruby

i gęsty. Kiedy przycisnęła twarz do szyby, nie umiała nawet odróżnić drogi od rowów

i pól na poboczu.

Ogarnęła ją panika.

Czy Thomas widzi coś ze swojego miejsca na koźle? Śnieg pada mu zapewne

prosto w twarz. Musi być dwa razy bardziej zmarznięty od niej. Wcisnęła dłonie w

futrzaną mufkę - gwiazdkowy prezent od ciotki Marthy. Pomyślała, że oddałaby

majątek za filiżankę gorącej herbaty.

I co jej przyszło z tęsknoty za śniegiem? Jak nazywał się mędrzec, który

powiedział, że trzeba uważać, czego się pragnie, bo marzenia mogą się spełnić?

Usiadła wygodniej, ufając, że Thomas jakoś sobie jednak poradzi. W końcu

chyba od zawsze pracuje u ciotek jako woźnica, a przynajmniej tak długo, jak daleko

sięga jej pamięć. Nigdy nie słyszała, żeby miał jakiś wypadek. Tak czy inaczej

tęsknie wspominała przytulny dom ciotek i swoją gwarną szkołę. Claudia Martin już

pewnie na nią czeka. Anne Jewell i Susanna Osbourne, dwie inne, mieszkające w

szkole na stałe nauczycielki, też jej prawdopodobnie wyglądają. Kiedy tylko dotrze

na miejsce, wszystkie udadzą się do prywatnego saloniku Claudii i spędzą w nim miły

wieczór przy kominku i gorącej herbacie, wymieniając się wspomnieniami ze świąt.

Wtedy opowie im ze szczegółami o tej śnieżnej zawierusze. Upiększy opowieść i

wyolbrzymi zagrożenie oraz własny strach, i wszystkie będą się z tego śmiały aż do

bólu brzucha.

Na razie jednak wcale nie było jej do śmiechu. Wcale a wcale.

Powóz zwolnił i się zachwiał. Koła ślizgały się na oblodzonej nawierzchni.

Frances wyrwała jedną dłoń z mufki i chwyciła skórzany pasek przy oknie,

przekonana, że za chwilę wylądują w rowie. Całe życie przepłynęło jej przed oczami,

zaczęła mamrotać słowa modlitwy. Zdusiła krzyk, żeby nie wystraszyć Thomasa,

który mógłby zupełnie stracić kontrolę nad końmi. Za to on darł się za dziesięciu.

W końcu zamiast zacisnąć oczy i czekać na śmierć, spojrzała w okno i ujrzała

konie biegnące nie z przodu, a tuż obok. Po chwili minęły jej powóz.

Mocniej zacisnęła rękę na skórzanym pasku i się pochyliła. To nie były ich

konie. Wielkie nieba, ktoś ich wyprzedzał - w taką pogodę! Na koźle, nisko

pochylony, siedział woźnica; wyglądał jak zgarbiony bałwan. Wykrzykiwał głośno

przekleństwa prawdopodobnie pod adresem biednego Thomasa.

Niebieski powóz minął ich wreszcie. Frances zdążyła dojrzeć sylwetkę

pasażera - mężczyzna w grubym płaszczu i bobrowej czapie na głowie rzucił jej

krótkie spojrzenie pełne wyniosłej pogardy. Jedną brew miał wysoko uniesioną.

Czyżby śmiał mieć do niej o coś pretensje?!

W końcu jego pojazd pomknął w dal. Powóz Frances jeszcze raz czy dwa

zachwiał się, a potem, odzyskawszy równowagę, znów wolno potoczył się przed

siebie.

Frances już się nie bała, była wściekła. Gotowała się ze złości. Jak można

postępować w tak ryzykowny, nieprzemyślany, samobójczy, niebezpieczny, głupi

sposób! Na Boga, przecież nawet kiedy przyciska twarz do szyby, nie widzi dalej niż

na półtora metra. A jednak ten zgarbiony woźnica i jego zarozumiały pan o arogancko

uniesionej brwi tak się spieszyli, że za nic mieli niebezpieczeństwo, na jakie narażali

siebie, ją i Thomasa, tylko po to, żeby ich prześcignąć?

Kiedy się nieco uspokoiła, przypomniała sobie, że jest sama, otoczona

morzem bieli. Znów poczuła, że ze strachu kurczy się jej żołądek. Puściła skórzany

pasek i wsunęła dłoń do mufki. Nie ma sensu tragizować. Lepiej wierzyć, że Thomas

sobie poradzi.

Biedny Thomas. Nie jest już najmłodszy. Pewnie kiedy dotrą wreszcie na

miejsce, z chęcią napije się czegoś gorącego - a raczej mocnego i gorącego.

Nucąc pod nosem, palcami prawej ręki zaczęła wygrywać na lewej dłoni takty

melodii madrygału Williama Byrda, jakby jej dłoń była klawiaturą pianina.

Nagle znowu poczuła, że powóz chwieje się i ślizga, szybko więc chwyciła za

skórzany pasek. Wyjrzała przez okno, przekonana, że niczego nie zdoła zobaczyć, a

jednak coś dojrzała: ciemną sylwetkę powozu. Stał w poprzek, blokując drogę.

Pomyślała, że to ten sam powóz, który jakiś czas temu ich mijał.

Mimo że Thomas natychmiast powściągnął konie, powóz nie od razu się

zatrzymał. Pochylił się lekko najpierw na jeden bok, potem na drugi. A ponieważ

koło o coś zahaczyło, już się nie wyprostował, tylko opadał na pobocze drogi.

Frances patrzyła ze zdziwieniem na kanapę, która nagle znalazła się

naprzeciwko nad nią. W szybach po obu stronach widziała tylko biały śnieg.

O dziwo, z całkowitym spokojem stwierdziła, że powóz musiał zapaść się w

zaspę.

Z zewnątrz dochodziły ją różne odgłosy - rżenie i sapanie koni, okrzyki ludzi.

Nim zdążyła zebrać się w sobie, ktoś pociągnął za tylne drzwiczki - przy

wtórze szokujących przekleństw - i do środka wsunęła się dłoń w eleganckiej

rękawiczce. Nie była to dłoń Thomasa. Ani twarz, którą po chwili ujrzała - orzechowe

oczy, kwadratowa szczęka, zmarszczone brwi i usta wykrzywione w grymasie

irytacji.

Tę twarz widziała przed dziesięcioma minutami.

Do tego kogoś od razu poczuła ogromną niechęć.

Balogh Mary - Szkoła Ms. Martin 01 - Aria namiętności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: